Attachment ll รักวุ่นๆของยัยเปอร์เซีย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ll โรงเรียนใหม่

[..โรงเรียนใหม่..]
 

::: เปอร์เซีย :::

         
          " ไอ่เตี้ยยย.... " เสียงคุ้นหูแบบนี้มันไอ่เปาชัดๆ จะเรียกเสียงดังทำไมวะเนี้ย ดูสิ คนข้างๆ หันมามองกันเป็นตาเดียวเลย T^T
         
          " เห้ยย.. เรียกเบาๆก็ได้ ฉันไม่ได้หูหนวกนะ  ว่าแต่... ทำไมนายถึงแต่งเครื่องแบบนักเรียนชายเนี้ย!! " แทนที่มันจะแต่งเครื่องแบบนักเรียนหญิงแท้ๆ กลับแต่งชาย บ้าปล่าว!! - -
         
          " 55 ฉันดีใจที่ถามนะ ก็ฉันให้พ่อของโรงเรียนไว้ละ แค่จ่ายเงินไปหลายหลัก.. ก็ได้แล้ว คนเราสมัยนี้มันเห็นเงินสำคัญหมดแหละ  เป็นไง? หล่อใช่ไหมล่ะ 5555+ " 

          ฉันชื่อเปอร์เซีย ^^ ฉันกับเปาย้ายโรงเรียนมาเรียนม.4 ที่นี้ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ๆ สาเหตุที่ฉันย้ายมาก็เพราะว่า ครอบครัวอยากให้ฉันได้เรียนโรงเรียนดีๆ ตรงข้ามกับเปาที่ย้ายมาเพื่อเบื่อสาวๆโรงเรียนเก่า - - 
          " พวกเงินเหลือใช้เอ้ย! แบร่ " ฉันแลบลิ้นท้าทาย แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องเรียน เพื่อเตรียมตัว เตรียมใจให้พร้อม กับบทเรียนใหม่ 
         
          " อิจฉาที่ฉันหน้าตาก็บอกมาเห๊อะ!! 555 " เปาดึงกระเป๋าเป้ฉันไว้ แล้วพูดเยาะเย้ย ด้วยน้ำเสียงสุดแสนกวนเท้า(คำสุภาพ ><)

          " เห้ย!! ตามทันได้ไงเนี้ย " ไอ่บ้านี้ไวชะมัด อุสาห์วิ่งไวสุดๆแล้วแท้ๆ โหยย.. รุ่นน้องพวกนั้นมองฉันด้วยสายแปลกๆ จะกินเลือดกินเนื้อกันหรือไง T^T 

          " แกมันขาสั้นไงหละ วิ่งให้ตายยังไงก็ไม่ทันฉันหรอก " 

          " ฉันนักวิ่งนะเฟ้ยย.. อย่าดูถูก คว้ามาแล้วหลายรางวัลด้วย! "

          
ณ ห้องเรียน 401

          " สวัสดีนะคะ นักเรียนที่น่ารักทุกคน ครูเป็นครูที่ปรึกษาของพวกเธอนะจ้ะ หลายคนอาจจะรู้จักครูแล้ว  ครูชื่อ อายส์ นะคะ เพิ่งมาสอนได้ไม่นาน ยังไงก็ยินดีต้อนรับสู่รั้วโรงเรียนใหม่แห่งนี้นะ หวังว่าทุกคนจะเป็นเด็กดีนะ ^^ " ครูอายส์ เป็นน้าของฉันเอง ฉันชอบเรียกว่า น้าอายส์ มากกว่า พอมาเรียกครูอายส์แล้วมันแปลกๆ ( - -"  ) ครูเป็นคนสวย ผิวขาว สูง เป็นลูกครึ่ง สัญชาติ ไทย-อเมริกัน ... เหมือนฉัน 555 

          จากนั้นครูก็ให้นักเรียนออกมาแนะนำตัวทีละคน.. ทีละคน เพื่อนร่วมห้องคนใหม่แต่ละคนนั้น ดูท่าทางจะเป็นลูกคนรวย ผู้ดีทั้งนั้นเลย ครูอายส์แบ่งเวรทำความสะอาด เลือกหัวหน้าห้อง และแนะนำโรงเรียนอย่างละเอียดยิบ ก็ปาไปครึ่งวันแล้ว..

          " เอาหละ ทุกคนรู้จักโรงเรียนแห่งนี้กันพอสมควรแล้ว เที่ยงพอดี หัวหน้าบอกชั้นจ้ะ "

          " นักเรียน.. เคารพ " ฉันได้เป็นหัวหน้าห้องแสนน่าเบื่อ T^T เพราะครูบอกว่า เป็นญาติกัน มีอะไรก็จะได้ติดต่อกันง่าย บวกกับที่ฉันมีคะแนนสอบค่อนข้างจะดีเยี่ยมอีก

          " ขอบคุณครับ/ค่ะ " 

ณ โรงอาหาร
          " นี้ๆ เซีย แกจะไปซื้อร้านโน่นใช่ไหม ฉันฝากซื้อน้ำร้านข้างๆหน่อยดิ " ไอ่เปา... T^T ก้นฉันเพิ่งจะติดเก้าอี้ ก็ใช้ไปซื้อของละ สงสารกันหน่อยสิเฟ้ยย!! 

          " ไปซื้อเองดิ ขี้เกียจ "

          " โถ่.. ไหนๆแกก็จะไปร้านนั้นอยู่แล้วอ่าาาา..  ก็เดินให้มันคุ้มๆเด้!! ฉันจะไปซื้อร้านนู่นนน... ถ้าเธอไม่ซื้อให้ ต้องเดินวนไปวนมาอีก คนก็เยอะจะตาย เสียพลังงานอ่าาาา " ขี้เกียจก็บอกมาเหอะ อยากจะบ้าตายจริงๆ ไอ่บ้าเอ้ย! 

         " เอออออ.. ก็ได้ๆ หยุดงอแงสักที แต่ฉันจะยอมไปซื้อให้แค่วันเดียว เข้าใจ๊!?!! " ไอ่เปาพยักหน้า แล้วยิ้มอย่างพอใจ(มากกก...) พอเหอะ! มันเหมือนลูกหมา - -




          " เห้ย... แก.. ดูพี่คนนั้นดิ หล่อมากเลยอ้าาา... " เด็กม.ต้นที่ยืนใกล้ๆฉัน กำลังกรีดร้องอย่างเขินอาย เพราะเจอผู้ชายหล่อ ฉันมองไปตามที่เด็กคนนั้นชี้(ที่จริงก็อยากดูคนหล่อเหมือนกันค่ะ =w=)   เฮือกกก... ไอ่เปาเนี้ยนะ เห็นแล้วเสียอารมณ์เลย

          " โอ๊ย! นี้ หนีหน่อยสิย่ะ!! " เด็กพวกนั้นไม่มีมารยาทเลย นั้นมันเพื่อนห้องเดียวกับฉันนี้นา จำชื่อไม่ได้อ่ะ เอ.. ใครนะ ที่กำลังโดนเด็กพวกนั้นพลักจนล้ม 

          " น้องคะ!! นี้มันรุ่นพี่นะ หัดเคารพบ้างสิ " ฉันไปประคองผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา

          " ช่วยไม่ได้อ่ะพี่ ก็มาขวางทางเดินเองอ่ะ " 

          " นี้! ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้นะ "

          " ทำไมต้องขอโทษ ไม่ได้ทำไรผิดอ่ะ เฮ้ออ.. ไปเหอะพวกเรา เสียเวลา!! " เด็กพวกนั้นเดินออกไป แล้วส่งสายตามาจิกหญิงที่เคราะห์ร้าย แหม.. กลัวเถียงฉันไม่ได้ล่ะสิ ถึงได้เดินหนี 5555+ (คนแต่ง : ทำไมนางเอกมันหลงตัวเองนะ = =!!!) 

          " เป็นไรไหม "

          " ปล่าว.. ขะ.. ขอบคุณนะคะ " ทำไมต้องก้มหน้าด้วย - -

          " เธอ.. อยู่ห้องเดียวกับฉันไม่ใช่เหรอ ฉันเปอร์เซียนะ ที่ออกไปแนะนำตัวแล้วมีแต่คนหัวเราะชื่อเล่นของฉัน T^T " 

          " อ่ะ.. อ๋อ จำได้สิ ชื่อเธอออกจะน่ารัก เขาหัวเราะเพราะผมเธอยุ่งมากกว่า เราชื่อ ไข่มุกนะ เรียกว่า มุก ก็ได้ ^^ " 

          " จ้ะ.. มุก เออ.. นี้กินข้าวกับใครอ่ะ "

          " กินคนเดียว ตรงโน้นหนะจ้ะ "

          " ไปกินกับฉันไหม "

          " เออ.. อื้มๆ "



          พอมาถึงโต๊ะก็เจอเปานั่งกอดอก แล้วทำหน้ามุ่ยเป็นตูดลิงอยู่
          " ช้ามาก! "

          " หยุด! อย่าบ่น ฉันมีเรื่องนิดหน่อย "

          " สาวน้อยน่ารักคนนั้นใครกัน? "

          " อย่าม่อ! นี้ไข่มุก ห้องเดียวกับเราไง มุก.. นี้เปานะ ถ้ามันพูดอะไร ไม่มีสาระ!! ก็อย่าไปสนใจเลย นั่งก่อนสิ "

          " จ... จ้ะ " 



หลักเลิกเรียน....
          " เปา ยังไม่กลับเหรอ " ฉันถามเขา เพราะเห็นเขาจะเดินไปอีกทางนึง

          " ยังหวะ ไปเล่นบาสก่อน น่าจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น (   - 3-) "

          " เห้ยย.. พวกที่เล่นบาสอยู่นั้น มันพวกอันธพาลทั้งนั้น อยากเลือดไหลกบกลับบ้านเหมือนตอนม.3 หรือไง ฉันไม่ทำแผลให้แล้วนะเฟ้ย! "

          " 55 แกคอยดูละกัน " ว่าแล้วมันก็วิ่งไป ( - -"  )

          " เซีย.. พวกนั้นเป็นพวกอัธพาลจริงๆเหรอ " มุกถามขึ้นมา

          " ก็บางคนแหละ ฉันหลอกมันไปแบบนั้น เพราะมันชอบกลับบ้านดึก "

          " อ๋อ... ดีจัง "

          " เป็นห่วงเปาเหรอ โอ๊ยยย.. คนอย่างหมอนั้นไม่ต้องไปห่วงมันหร้อกก.. มันเรียนเทวันโดมา เก่งมากกก.. "

          " ไม่ใช่ๆ! ฉันไม่ได้ห่วงเปาหรอก แต่ว่า... "

          " เห้ย!! ไอ่เซียไม่เห็นจะนักเลงตรงไหนเลย " เปาตะโกนแล้วโบกมือยิ้มๆ

          " เอ้อ! ฉันกลับแล้วน๊าาา นายอย่ากลับเย็นกว่านี้หละ ระวังเจอดีน้าาาา แบร่ๆ " 



ณ บ้านของเปอร์เซีย
          " กลับมาแล้วเหรอลูก "

          " ค่ะ แม่ " ฉันวางกระเป๋าลงโซฟา แล้วเดินไปกอดแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว

          " เป็นไงบ้าง โรงเรียนใหม่ "

          " สนุกดีค่ะ ได้เพื่อนใหม่เยอะแยะเลย "

          " ชื่อไรบ้างหละ มีกี่คน "

          " โห.. 20 กว่าคนเลยอ่ะแม่ มี ไข่มุก ไวท์ ปริ้น ทราย เมย์ บลาๆๆ "

          " แหม.. วันเดียวเอง ได้เพื่อนเป็นโหลเลยนะ ยังไงก็คบเพื่อนก็ดูนิสัยด้วยนะ เอ้อนี้! แล้วเปาเป็นยังไงบ้างหละ "

          " โหยย.. มันนิสัยเดิมเลยค่ะ ม่อสาว คิดว่าหล่อนักเหรอไงนะ (คนแต่ง : หล่อมากกก... ) "

          " 555 เกลียดยังไงระวังจะได้อย่างนั้นนะ  หิวหรือยังลูก "

          " หิวววว... อยากกินข้าวแล้ววว >< "

          " งั้นไปเตรียมจานเลย "

          " ค้าบโผมมมม "  

          ฉันกับแม่อยู่ด้วยกัน 2 คน พ่อฉันเป็นนักบิน ปีนึงก็กลับมาไม่กี่วัน ฉันคิดถึงพ่อมาก พ่อเป็นคนอเมริกัน มาพบรักกับแม่ตอนแม่ไปทำบุญที่วัด แม่เล่าให้ฟังบ่อยๆ มันโรแมนติกมากเลย
พ่อคอยส่งเงินมาให้ทีละหลายหลักเลยหละ ฉันกับแม่จึงไม่ค่อยอดอยากเท่าไหร่ และแม่ฉันก็เปิดร้านเบเกอรี่ด้วย แม่ฉันยังอายุน้อยอยู่เลยนะ ยังไม่ถึง 35 ปี เพราะแม่มีลูกตอนยังสาวๆ 
          แม่คอยให้ความอบอุ่นฉันเหมือนกับมีพ่ออยู่เสมอ ทำให้ฉันไม่ใช่เด็กมีปม หรือขาดความอบอุ่นใดๆ และฉันอยากเข้มแข็ง อย่างที่พ่อคอยสอนประจำ

* * * * * * * * * * * * * *
 

          " ฮือ..ๆๆ เอาตุ๊กตาฉันคืนมานะ ฮือๆๆ..(คนแต่ง : เพื่อให้เกิดอารมณ์ร่วม จงอ่านแบบทำเสียงแอ๊บเด็ก เพื่อที่จะได้รับรสชาติที่เมามันส์(นิดนึง)) " ภาพในอดีตตอนฉันอยู่อนุบาลตอนที่โดนเพื่อนรังแกบ่อยๆ เพราะเป็นคนขี้แยมาก

          " ไม่ให้หรอก ยัยแมวขี้แย 555 "

          " เอาตุ๊กตาตัวนั้นคืนมานะ!! " เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชัง ชูหมอนนุ่มๆขึ้นเหนือหัวเพื่อขู่

          " เปา! พวกเรา.. หนี.....!!! " แล้วเด็กพวกนั้นก็วิ่งไปที่อื่น " เปาหยิบตุ๊กตาแมวตัวนั้นขึ้นมา

          " อ่ะ.. ตุ๊กตาเธอ "

          " ฮือ..ๆๆ " ฉันหยิบจี้มากอดแน่น(ชื่อตุ๊กตา)

          " ไม่เอาหน่าาา.. อย่าร้องไห้สิ เธอต้องเข้มแข็งนะ ฉันหนะ อยากจะเข้มแข็งเหมือนกับปาป๊า ของฉัน เธอก็ต้องเข้มแข็งเหมือนคุณพ่อนะ "

          " เข้มแข็ง... เหมือนคุณพ่อ... เหรอ "

          " อื้ม และ ฉันจะปกป้องเธอเอง " คำพูดของเปาทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นมากตั้งแต่วันนั้น และฉันกับเปาก็เป็นเพื่อนรักกันตลอดมา
 

* * * * * * * * * * * * * *
 

          การที่มุกโดนรังแกในวันนี้ทำให้ฉันต้องปกป้องเธอมากขึ้น และต้องทำให้มุกเข้มแข็งแบบฉันให้ได้ ถึงแม้ว่าคำพูดและการกระทำของมุกตอนอยู่ต่อหน้าฉัน มันจะดูเข้มแข็งยังไง แต่หากมุกไปอยู่กับคนแปลกหน้าแล้ว เธอจะอ่อนแอลงทันที ฉันจึงจะทำให้เธอเข้มแข็งให้ได้
 

เรื่องวุ่นๆ มันยังไม่จบเพียงเท่านี้ เพราะนี้... เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!! 

 

..Best..

 

คนแต่ง : ถ้ามีคำไหนเขียนผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^