คาสโนว่าท้ารักยัยเปิ่น

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

       วันนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแต่เช้าบรรยากาศตอนเช้า(ตอนที่คนไม่เยอะ)ช่างสงบเหลือเกิน  ฉันมานั่งรอเพื่อนอยู่น่ะไอ้พวกนั้นมันไม่มาซักทีกะว่าจะลอกการบ้านซะหน่อย  แต่ดูท่าบรรยากาศจะไม่เงียบสงบแล้วน่ะสิเมื่อมีใครบางคนมาถึงโรงเรียน...

รถเก๋งคันหรู  พร้อมกับรถคันอื่นที่ขับตามหลังมาอีกสองคัน ขับเข้ามาจอดหน้าตึกที่ฉันกำลังนั่งคอยเพื่อนอยู่   พวกมันทำเป็นเสียงดัง โห่ร้องยังกับจะตั้งทัพไปบุกใครที่ไหน  กลัวคนอื่นเค้าจะไม่รู้หรือไงว่าตัวเองใหญ่  และไม่ถึงห้านาทีรอบๆรถของไอ้พวกนั้นก็เต็มไปด้วยสาวๆที่รุมล้อม  ยัยพวกนั้นมากับเสียงกรี๊ดน่ารำคาญ(ให้ตายเถอะ!!ฉันนั่งอยู่แถวนั้นหนวกหูชะมัด)  แต่ในสายตาฉันไอ้หมอนั่นกับพวกมันก็เป็นแค่หลานชาย(คนเดียว)ของเจ้าของโรงเรียน High  school แห่งนี้กับลูกหุ้นส่วนเท่านั้นแหล่ะ   พวกมันช่างเลือกคบกันเป็นเพื่อนจริงๆ  แต่ละคนน่าตาก็พอไปได้นั่นแหล่ะ  แต่ไอ้นิสัยนี่สิ แย่อย่าบอกใคร...

ไอ้คนแรก คนที่เดินตรงกลางน่ะชื่อ  ลีฮองเซ  หมอนี่เป็นเพลย์บอยรูปหล่อที่ผู้หญิง(ที่สวย)ทั้งโรงเรียนเคยเป็นแฟนไอ้หมอนี่มาหมดแล้ว (ยกเว้นฉันคนหนึ่งนี่แหล่ะ ที่ยังไม่ไปคบกับไอ้หมอนี่  ไม่ใช่ไม่สวยนะ แต่ฉันไม่อยากยุ่งกับมัน...แห่ะๆๆ  ที่จริงไอ้หมอนั่นไม่เคยมองฉันต่างหาก) มันไปไหนก็มีแต่สาวรุมเพียบอย่างเช่นตอนนี้  ไอ้หมอนี่มันเป็นหลานเจ้าของโรงเรียนน่ะ มันก็เลยได้ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมังกรพยัก  ส่วนไอ้คนที่เดินอยู่ด้านซ้ายมือสมาชิกอีกคนของแก๊งน่ะ ชื่อ  คิมจองฮุน  ไอ้นี่หน้าขรึมไปหน่อยน่ะ  แต่หน้าขรึมๆแบบนี้ก็ใช่ว่าจะเป็นคนเงียบเยือกเย็นนะไอ้นี่มันแค่ปั้นหน้าเอาไว้ให้ขรึมเฉยๆ(ประมาณว่าให้ดูน่าเกรงขามน่ะ)พอเอาเข้าจริงใจร้อนดังกับไฟ  ส่วนคนสุดท้าย  ก็คนที่เดินด้านขวามือนั่นน่ะชื่อ  คังเตวอน  ไอ้คนนี้ชอบทำอะไรกวนตีนและยังปากสุนัขอีก  สรุปไม่มีใครดีเลย

แนะนำแต่คนอื่นคราวนี้ถึงตาฉันบ้าง  ฉันชื่อ สึบาสะ  ฮานะ  ฉันเป็นคนญี่ปุ่น  เมื่อก่อนฉันเรียนอยู่ที่โตเกียว  แต่ที่ฉันต้องย้ายมาเรียนที่เกาหลีเพราะแม่ของฉันมาเปิดร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่ที่นี่น่ะ  ฉันก็เลยมีชะตากรรมที่เลวร้ายคือต้องมาเรียนโรงเรียนเดียวกับไอ้พวกบ้านี่  ที่จริงฉันไม่อยากย้ายตามแม่มาหรอก แต่จะทำไงได้ล่ะถ้าฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นฉันจะต้องอยู่กับพี่ชายที่ดุ เนี้ยบ  เงียบขรึม  อย่างพี่เรียว  ใครมันจะไปทนไหว (นี่แหล่ะคือเหตุผลสำคัญของฉัน)อึมเฉยๆพอเอาข้าจริงใจร้อนดังกับไฟแต่ฉันไม่ยุ่งูดถึง  พวกมันเป็นขาขั่นของโรงเรียนน่ะสิ(เป็นเจ้า  นิสัยของพี่เค้าก็เหมือนพ่อ  แต่เมื่อพูดถึงพ่อฉันอยากจะร้องไห้  T~T ขึ้นมาอีกแล้ว  พ่อฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก ไม่อยากพูดเลย  เรื่องมันเศร้าน่ะ

“จองฮุน  เตวอนพวกมึงรีบเดินหน่อยสิวะ  กูจะรีบไปลอกการบ้านยัยเอเกียวว่ะ”ฮองเซรีบเบียดออกมาจากผู้หญิงพวกนั้นแล้วรีบวิ่งหนี  และรีบไปลอกการบ้านนั่นมันก็นิสัยประจำของไอ้พวกนั้น(ไม่ต่างกับฉันนักหรอก)ก็ไอ้นิสัยลอกการบ้านเพื่อนน่ะสิ  ส่วนเอเกียวก็เป็นคนที่เรียนเก่งประจำห้อง  หน้าตาซื่อๆ กับแว่นหนาตึกของยัยนี่มันดูเข้ากันดี  ส่วนฉันถึงฉันจะเกรียดพวกนั้น  แต่ฉันก็ต้องเจอมันทุกวันเพราะตอนย้ายมาดันซวยไปเรียนห้องเดียวกับพวกนั้น...เฮ้ย  -*-  ถึงเรียนห้องเดียวกันแต่พวกนั้นก็ไม่เคยเห็นฉันไม่เคยพูดกับฉัน(สงสัยฉันจะสวยเกินไป)

“เออ...รู้แล้วนา   ที่จริงเป็นเพราะมึงนั่นแหล่ะ ฮองเซ มึงอยากโง่  ไม่ให้ยัยนั่นเอาการบ้านทำให้  ฉันก็เลยต้องมาโรงเรียนแต่เช้าแบบนี้  เซ็งเป็นบ้าว่ะ”จองฮุนเดินออกมาจากฝูงผู้หญิง  และรีบวิ่งตามนายฮองเซไป

“จริงด้วย  แค่มึงทำหน้าหล่อใส่ยัยเอเกียว  ยัยนั่นก็ทำให้มึงหมดทุกอย่างแล้ว  ไม่แน่กราบเท้ามึงยัยนั่นยังทำได้เลย”เตวอนวิ่งตามมาติดๆ และพูดเสริมอีกคน

“พวกมึงอย่าบ่นมากได้มั้ย  ก็กูเห็นหน้ายัยนั่นแล้วอารมณ์มันไม่ขึ้นว่ะ  กว่าจะทำหน้าหล่อได้เหมือนที่พวกมึงบอกได้ต้องใช้เวลานาน  ดับเบิ้ลนานเลยแหล่ะ”ฮองเซพูดยังกับตัวเองหล่อตาย  แหวะ!!(ที่จริงหมอนั่นก็หล่อนั่นแหล่ะ) ไอ้พวกนี้วิ่งไปบ่นไป  ส่วนยัยพวกผู้หญิงที่มีเสียงกรี๊ดเป็นอาวุธก็วิ่งตามไปไม่ห่าง

“ฮองเซ สุดหล่อ ,   จองฮุน สุดเท่  ,  เตวอนที่รัก ว๊ายยยยย”  นี่คือเสียงของยัยผู้หญิงพวกนั้นปนไปกับเสียงกรี๊ดที่วิ่งไล่ตามไอ้พวกมังกรพยักกันไปเป็นโขยง(ยังกะฝูงสุนัขเห่าไล่ควายยังไงยังยั้ย)

“ฉันยังไม่ได้ทำการบ้านเหมือนกันนี่นา  มัวว่าแต่ไอ้พวกนั้น  แล้วยัยยองริน  กับจีฮัน  ป่านี่แล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ”ฉันบ่นเมื่อก้มลงมองเข็มนาฬิกาเรือนสีชมพูหวานแว๋วบนข้อมือเล็กๆของฉัน  จะไม่ให้บ่นได้ไงล่ะ ก็นัดมันสองคนเอาไว้แล้วว่า เอาการบ้านมาให้ฉันลอกเช้าวันนี้

เออ! ช่วงนี้พักซักครู่ขอแนะนำเพื่อนสองคนก่อน  คนแรกยัยยองริน  สาวหน้าใส  พูดถึงนิสัย  เออ!..ก็ดีนะ  เอาการบ้านมาให้ฉันลอก(เกือบ)ทุกวัน  ก็ทำไงได้  ฉันเป็นคนญี่ปุ่นน่ะ พูดภาษาเกาหลีได้แค่นี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว  ถ้าจะต้องมานั่งทำการบ้านที่ต้องใช้ศัพท์เกาหลียากๆฉันก็ขอบอกว่าไม่ไหวอะ  ส่วนเพื่อนอีกคนยัยจีฮัน  ปากเพื่อนคนนี้ก็ไม่ต่างกับฉันเท่าไหร่นักหรอก   หน้าตาก็น่ารักดี แถมยังมีรูปร่างที่อวบอิ่มไปด้วย เนื้อ+นม+ไข่ (ไม่ได้อ้วนนะ ประมาณว่าอวบน่ะ) แต่ไม่มีใครกล้าจีบหรอก(ไม่ใช่ไม่กล้าจีบแต่ไม่มีใครจีบเลยด้วยซ้ำ)เพราะยัยจีฮัน  หวานแต่หน้าอะดิ  นิสัยอ้าว ยังกับผู้ชาย

“เฮ้  ฮานะ”เสียงอ้าวๆแบบนี้ถึงไม่หันไปมองหน้าก็พอจะรู้ว่าเป็นเสียงยัยจีฮันแน่นอน

“ดีฮานะ”ส่วนเสียงใสนี้ก็คือยัยยองริน นั่นเอง สองคนนี้บ้านอยู่ติดกันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก มันก็เลยมาโรงเรียนพร้อมกันเป็นประจำ(มาสายพร้อมกันเป็นประจำสิมิว่า)

“แกสองคนกว่าจะมาได้  เล่นเอาฉันเหนื่อยไปเลยรู้มั้ย” -*- คิ้วเรียวของฉันมันขมวดมาชนกัน  คงจะพอนึกกันออกถึงคนที่อารมณ์เสียนะ  แต่ฉันจะไปโกรธเพื่อนรักสองคนได้ไงล่ะ แต่เรื่องอะไรจะยอมมันง่ายๆ

“ขอโทษนะ  เดี๋ยวเลิกเรียนจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมร้านหลังโรงเรียน  เห็นว่าเปิดใหม่  ไอศกรีมน่าหม่ำมาก”ยองรินง้อฉัน  และทันที่ยองรินพูดถึงไอศกรีม  ความโกรธของฉันก็หายไปจากความคิดทันที

“ใช่  ฮานะ  แล้วแกก็เลิกทำหน้าตายแบบนั้นได้แล้ว”จีฮันพูดเสริมอีกคน

“ก็ได้  แต่พวกแกอย่าลืมเรื่องเลี้ยงไอศกรีมเด็ดขาด”ฉันหายโกรธ  และพูดย้ำเรื่องเลี้ยงไอศกรีมเย็นนี้

“แน่อยู่แล้ว  แกตัวเล็กนิดเดียว  ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก  และนี่เอาไปสมุดการบ้าน”ยองรินทำโม้   ก่อนที่จะส่งสมุดการบ้านที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วมาให้ฉัน 

ออตตตตตตตตตต

ฉันรีบล่วงสมุดการบ้านของฉันออกมา  ในขณะที่ฉันกำลังเปิดสมุดซึ่งเปิดได้แค่หน้าเดียว  ไอ้เสียงบ้านั่นมันดังขึ้น ก็เสียงออตให้ขึ้นเรียนน่ะสิ   บ้าแท้!  ฉันยังไม่ได้ทำการบ้าน  และที่สำคัญต้องเรียนวิชานี้เป็นคาบแรกด้วยอะดิ  ทำไงดี -___-^^

“เฮ้ย  ฮานะ  ยองรินรีบเข้าเรียนเร็ว  แกไม่ต้องลอกแล้วยัยฮานะ  เข้าเรียนก่อน  ยิ่งวิชานี้ครูดุซะด้วยสิ”ยัยจีฮัน  พูดหน้าตาตื่น  แล้วกระชากแขนฉันกับแขนยองรินวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างทุลักทุเล  ก่อนที่อาจารย์จะเข้าสอน 

ทำไงดีเนี้ย!!  ตายแน่การบ้านยังไม่เสร็จ  คุณครูแว่นหนาดุฉันแน่(เป็นฉายาที่ฉันตั้งให้เองแหล่ะ)  ก่อนเข้าในห้องฉันหยุดยืนอยู่หน้าห้องก่อน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ทั้งพวง  กวาดมาทั้งหมดนั่นแหล่ะ  ช่วยลูกด้วย  ขอให้คุณครูแว่นหนาลาป่วย , ลากิจ , ติดธุระหรือ อะไรก็ได้ที่เป็นเหตุไม่มาโรงเรียนวันนี้  เพี๊ยง!!!

หลังจากที่ฉันบนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์เสร็จแล้ว  ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่   แล้วเอามือปาดเหงื่อที่เล่นไหลลงมาโดยมิได้นัดหมาย

“สึบาสะ  ฮานะ  เธอยืนทำอะไรอยู่หน้าห้องรีบเข้ามาสิ”ตายแล้ว!!! คุณครูแว่นหนามาโรงเรียนวันนี้  แกตายแน่!ยัยฮานะ  และทันทีได้ยินเสียงเรียกของคุณครูแว่นหนาหัวใจฉันก็หลุดลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  โดนแน่ๆ

“ค...ค่ะ”ฉันตั้งสติได้แล้วรีบไปนั่งที่และฉันเหลือบไปเห็นไอ้พวกมังกรพยักมันมายืนหน้าห้องทำไมวะ  หรือว่าโดนทำโทษอะไรอีก  สนน้ำหน้าซ่าส์นัก

“เดี๋ยวก่อนจะรีบไหน”เสียงของคุณครูแว่นหนาเรียกฉัน  ตอนนี้ฉันเหงื่อแตกพรากๆ  แถมไอ้เหงื่อบ้านี้มันไม่ยอมหยุดไหลซะที

“ค...ค่ะ อ...เออมีอะไรหรือเปล่าคะ”ฉันค่อยๆหันกลับมาหาคุณครูแว่นหนา

“ส่งการบ้านด้วย”คุณครูแว่นหนาพูดพร้อมกับชี้ลงบนโต๊ะที่มีสมุดการบ้านวางหลายเล่ม  เหมือกับบอกให้ฉันวางสมุดการบ้านลงที่ตรงนั้น

อะไรกันคุณครูแว่นหนาเรียกตรวจสมุดการบ้านเหรอ  ตายแน่!ฉัน  คราวนี้ไม่รอดแน่

“อ...เอ่อ...ค...คือ  การ...บ้าน...ยั......”ฉันพูดไม่ทันจบ

“จะบอกว่าการบ้านยังไม่เสร็จงั้นสิ”คุณครูแว่นหนาก็พูดตัดบทขึ้นมาอย่างรู้ทัน  ฉันได้แต่ก้มหน้าพูดไม่ออก

“ฮ่าาาา”นี่คือเสียงหัวเราะจากไอ้พวกมังกรพยัก  ไอ้พวกนี้มันมีความสุขบนความทุกข์คนอื่นทุกที

ฉันได้แต่จ้องหน้าพวกมันด้วยความหมั่นไส้  และไม่กลัวใดๆทั้งสิ้น  แต่พวกมันก็ไม่กลัวฉันเหมือนกันนั่นแหล่ะ สายตาพวกนั้นเหมือนจะเขมือบฉันไปด้วยซ้ำ

“พวกเธอหัวเราะอะไรกัน  และเธอไปยืนหน้าห้องเหมือนกับพวกนั้นเลยไป”คุณครูแว่นหนาขึ้นเสียงกับ ไอ้พวกมังกรพยักจนพวกนั้นต้องหุบปาก  แล้วแกก็เอามือขยับแว่นนิดๆก่อนที่จะหันมาไล่ฉันให้ไปยืนกับไอ้พวกมังกรพยักนั่น  ขืนฉันไปยืนใกล้พวกนั้นฉันต้องฆ่ามันแน่  โทษฐานที่มาหัวเราะเย้ยฉันโดยเฉพาะไอ้ฮองเซหัวหน้าแก๊ง