ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : หนูโคลมออกหาเงิน
“100,200,300...”
เสียงนับเลขนั้นดังเข้ามาใกล้ฮิบาริที่นอนอยู่ในผ้าห่ม
“นี้ เงียบๆหน่อยสิ”
เขาลุกขึ้นมาตะโกนด้วยความรําคาญ
“......”
แต่รู้สึกว่าจะไม่ม่ีสัญญาณตอบรับนะ
“ยัยสายหมอกเป็นอะไร?”
เขาหันไปมองญสาวที่ถือเงินอยู่ในมือ
“คุณฮิบาริ..”
เธอคนนั้นมองเขายังกับว่าเขาไม่มีหน้า
“...”
ชผมดํายกมือตัวเองขึ้นมามอง
แล้วเขาก็รีบวิ่งไปที่หน้ากระจกในห้องน้ำ
“ไม่จริงน้า”
เขาพึมพํา
เด็กผู้ร่างเล็กมองดูตัวเองในกระจก
กลับเป็นเด็กเหมือนเดิมแล้ว
เขาคิดในใจ
“อย่างน้อยไข้ก็หายดีแล้วนะค่ะ”
โคลมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเงินในมือ
“คือนี้ก็ใกล้หน้าหนาวแล้วเิงินก็เหลือแค่300แล้วท่านมุคุโร่
คงไม่อยู่ที่นี้หรอกค่ะ เงินค่าเดินทางก็ไม่มี"
เธอทําหน้าเครียดใส่ฮิบาริ
เธอทําหน้าเครียดใส่ฮิบาริ
“เธอก็ไปหางานทําสิ”
“จริงๆแล้วก็อยากหาเงินนะ แต่สภาพแบบนี้ไม่มีใครให้งานหรอก”
เด็กอนุบาลทําหน้าไม่พอใจกับร่างของตัวเองในตอนนี้
“งั้นไปกันเถอะค่ะ...”
โคลมรีบอุ้มเขาขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง
/////////////////////////////////////////////////////////////////////
“สวัสดีค่ะ เห็นป้ายหน้าร้านน่ะค่ะ จะมาสมัคเป็นเด็กที่ร้านค่ะ”
เด็กสาวหน้าตาน่ารักยิ้มให้เจ้าของร้านขายเค้ก
“งั้นช่วยเอาที่ปิดตานั้นออกได้ไหมครับ?”
เจ้าของร้านชี้ไปที่ที่ปิดตาลายหัวกระโหลกของเธอ
“คือ...ไม่เอาออกไม่ได้หรอค่ะ?”
“ไม่ได้ๆมันทําให้ดูมืดๆไม่ค่อยน่าเข้าร้านน่ะ”
เขาตอบ
“ไม่ได้จริงๆค่ะ แต่หนูอยากทํางานที่นี้จริงๆนะค่ะ”
โคลมก้มหัวลงขอร้องชที่ทําหน้าไม่พอใจกับความเอาแต่ใจของเธอ
“ไม่ได้ๆ ขอโทษด้วยนะ คนต่อไป...”
เด็กสาวผมยาวสีทองค่อยๆเดินเข้ามาในห้องนั้น
“สวัสดีค่ะ”
“อะๆไม่ต้องพูดอะไรผมรับคุณแล้ว”
เจ้่าของร้านกล่าวแล้วยื่นเสื้อประจําร้านให้เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนั้น
“เหออออ.”
คิิดแล้วก็โกรธตัวเองที่ทําอะไรไม่ได้เลย เรานี้มันไร้ประโยชน์จริงๆ
แค่งานยังหาไม่ได้ เข้าใจแล้วล่ะว่าทําไมพ่อ/แม่เราถึงได้อยากให้เรา
ตาย เราจะตายหรือจะอยู่มันก็ไม่แตกต่างกันสินะ..
โคลมเดินไปตามข้างถนนพร้อมคิดทบทวนไปเรื่อยๆ
“อ้าว ไม่ได้งานงั้นหรอ?”
ฮิบาริเดินเข้ามาหาเธอ
“ไม่ได้เลยค่ะ...”
“นี้เธอ...”
ผู้ญใส่แว่นวิ่งตรงเข้ามาหาพวกเขา
“เธอ...”
“เอ๋..ฉันหรอค่ะ?”
โคลมหันหลังไปมองที่ญวัยกลางคนตรงหน้าเธอ
“ใช่ๆสนใจจะทํางานไหม?”
เหมือนกับสายฝนที่ตกลงมาจากฟ้า
“ค่ะ รับค่ะ”
เธอรีบตอบโดนไม่ลังเล
“งั้นตามมาทางนี้ค่ะ”
ญวัยกลางคนนั้นพาโคลมไปที่ร้านใหญ่ร้านนึง
“ร้านนี้เป็นร้านบริการนะ..”
เธอกล่าวพร้อมเปิดประตูร้าน
“บริการ?”
“คือถ้ามีลูกค้ามาก็จะต้องไปนั่งคุยด้วย ถ้าลูกค้าพอใจก็จะได้โบนัสจ๊ะ”
เด็กสาวผมม่วงเริ่มทําหน้ากลัวๆ
“ไม่ต้องห่วงเพราะมันก็คุยให้ลูกค้าสนุกไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
“ที่นี้มีทั้งบริการผู้ชและผู้ญเพราะอย่างงั้นที่นี้เลยงานยุ่งหน่อยนะ”
ญคนเดิมเอามือดันแว่นตาของเธอให้เข้าที่ก่อนที่จะเดินนําเข้าไปในร้าน
“หนูรอตรงนี้ก่อนนะ น้าจะพาพี่หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..”
เธอก้มลงยิ้มให้ฮิบาริ
“ไปค่ะ ทางนี้เลย”
แล้วเธอก็พาโคลมเดินหายไป
ที่นี้ก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดนะเนี่ย
ฮิบาริที่กําลังเดินสํารวจร้านคิดในใจ
“ไปดูยัยสายหมอกดีกว่า”
แล้วเขาก็ค่อยๆเดินตามป้ายที่ติดเอาไว้ไปเรื่อยๆจนถึงห้องแต่งตัว
“ยัยสายหมอกเสร็จรึยัง?”
เด็กอนุบาลค่อยๆเดินไปตามทาง
“เสร็จแล้วค่ะ”
แล้วเขาก็หยุดอยู่หน้าห้องที่ได้ยินเสียงตอบกลับมา
“งั้้นก็รีบออกมาสิ อย่าให้ลูกค้าพวกนั้นรอนาน”
ฮิบาริรีบเปิดประตูห้องนั้น
“...”(ไม่มีคําบรรยาย)
เด็กอนุบาลมองไปที่เด็กผู้ญที่เขาคุ้นเคยแต่คราวนี้มันไม่ใช่
เด็กสาวคนนั้นไม่เหมือนกับยัยสายหมอกที่เขารู้จักเลย
“คุณฮิบาริ”
เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่แต่งชุดสาวใช้(ขอย่ำว่าสาวใช้)
รีบวิ่งเข้ามาหาเขา
เลือดค่อยๆไหลออกมาจมูกของเขาอย่างไม่รู้สาเหตุ(ท่านฮิลามกป่ะเนี่ย?)...
PLEASE COMMENT&RATE
รูปนี้ชอบมาก น่ารักจริงๆ
PLEASE COMMENT&RATE
รูปนี้ชอบมาก น่ารักจริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น