ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Halloween Spacial หนูน้อยหมวกแดง
อันนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริงนะค่ะ
แค่ Halloween Spacial ค่ะ
ตอนหน้าก็จะกลับเข้าเรื่องจริงๆเหมือนเดิมค่ะ
ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?
แค่ Halloween Spacial ค่ะ
ตอนหน้าก็จะกลับเข้าเรื่องจริงๆเหมือนเดิมค่ะ
ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?
โคลมคิดสงสัยในใจ เธอมองไปรอบๆตัวแล้วเห็น
รูเล็กๆที่มีแสงสว่างส่องเข้ามา
เด็กผู้ญที่ยืนอยู่ในความมื่ดค่อยๆเดินเข้าไปใกล้
ร่างๆเล็กๆค่อยๆมุดผ่านรูนั้นเข้าไปสู่แสงสว่าง
“โคลมเอาไอ้นี้ไปเยี่ยมมุคุโร่หน่อยนะ”
ผู้ญคนนึงยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
“ข้างในนี้มีขนมและอีกมากมายช่วยหน่อยนะจ๊ะ”
ญวัยชราคนนั้นกล่าวพร้อมกับหยิบเอาตระกล้าขนมขึ้นมา
“ค่ะ...”
ด้วยความที่โคลมเป็นคนขี้เห็นใจคนแก่เธอจึงรีบตอบตกลง
“แล้วอย่าเดินออกจากทางนะหนู มันอันตราย “
ญชราพูดก่อนที่จะเดินหายไปในบ้านหลังเล็ก
เด็กผู้ญผมม่วงใส่หมวกสีแดงออกเดินทางเข้าไปในป่าเพื่อที่จะเอาขนม
ไปให้กับมุคุโร่..
ระหว่างทางเธอมีความรู้สึกว่ามีใครบางคนตามเธอมา
เด็กสาวหมวกแดงเลยพยายมาเดินให้เร็วขึ้น
“อ๊ะ!...”
ชลึกลับที่มีหูและหางเหมือนหมาป่าโผล่มาข้างหน้าของเธอ
แล้วถามว่า
“จะไปไหนหรอ?”
“จะไปหามุคุโร่ค่ะ...”
หนูน้อยหมวกแดงตอบเบาๆ
“เจ้าชื่ออะไรหรอ?”
ชคนนั้นค่อยๆเอามือมาจับที่คางของเธอ
ด้วยความตกใจทําให้โคลมไม่ได้ให้คําตอบอะไรกลับไป
“เอาเป็นว่า ข้าขอเรียกเจ้าว่ายัยสายหมอกล่ะกัน”
ยัยสายหมอกคนนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองชลึกลับ
แต่เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง
“คุณฮิบาริ?”
เธอกล่าวอย่างตกใจ
“ใครบอกเจ้า?”
ฮิบาริบีบแขนของเธอเอาไว้แน่น
“ไม่มีค่ะ...”
“งั้นหรอ?โทษทีๆ”
ชครึ่งคนครึ่งหมาป่าลูบหัวหนูหมวกแดงเบาๆ
“ในตระกล้านั้นมีอะไรหรอ?”
เขายื่นหน้าเข้าไปมองในตระกล้า
“ของหวานน่ะค่ะ...”
โคลมตอบและรีบดึงตระกล้าเข้ามาหาตัว
“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่กินขนมเจ้าหรอกเพราะว่า....”
ชผมดําค่อยๆยิ้ม
“ข้าน่ะอยากกินเจ้า..”
“O.o. หา?...”
หนูน้อยคนนั้นไม่รอช้ารีบวิ่งหนีอย่างสุดแรง
“หนีข้าไม่รอดหรอกคุณหนู”
ร่างของชายผู้นั้นใกล้เขามาเรื่อยๆ
“อ้ายยยย!”
เสียงร้องของเธอทําให้นกในป่าแตกตื่น
“จับได้แล้ว..”
ฮิบาริอุ้มเหยื่อที่หมดสติแล้วกอดเธอเอาไว้
ทุกอย่างมืดไปหมด โคลมไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
เธอค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบๆตัว
“ตื่นแล้วหรอ?”
เด็กชที่พาเธอมาที่นี้ขยับเข้ามาใกล้ๆเธอ
“อย่าทําอะไรฉันเลยนะค่ะ เอาขนมไปกินเลยก็ได้”
ญสาวผมม่วงยื่นตระกล้าขนมให้เขา
“เอ๋...”
แต่ในตระกล้านั้นไม่มีอะไรอยู่เลย ไม่มีแม้แต่ขนมชิ้นเดียว
“ข้ากินไปหมดแล้วล่ะ”
ฮิบาริเลียปากตัวเองก่อนที่จะพูดต่อว่า
“แต่ข้ายังไม่อิ่มเลย”
เขามองมาที่เด็กผู้ญข้างๆ
“เดี๋ยวฉัันจะไปเอามาให้กินใหม่นะค่ะ”
โคลมกล่าวเสียงสั่นๆ
“ข้ารอไม่ได้หรอก”
เขาตอบพร้อมจับแขนทั้ง2ข้างของเธอเอาไว้
“ข้าขอกินเจ้าล่ะกัน”
เขาพูดพร้อมกับค่อยๆเอาหน้ามาใกล้เธอ
“ขอร้องล่ะค่ะ..”
โคลมตะโกนในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ชายคนนั้นจะจูบเธอ
“ไม่ต้องพูดเลย แบบนี้น่ะข้าชอบกิน”
แล้วริมฝีปากของเขาก็ประกบลงที่แก้มของโคลม
////////////////////////////////////////////////////////////
“คุณฮิบาริ...”
โคลมบีบมือของชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเอาไว้แน่น
“อะไรของเธอ?”
ฮิบาริหันลงมองที่เด็กญที่ท่าทางจะฝันอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเขา
ยัยสายหมอกฝันอะไรนะเนี่ย?
เขานึกสงสัยในใจ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น