ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รักครั้งแรกของหนูโคลม!
ช่วย Rate กับคอมเม้นหน่อยนะค่ะ
เขียนตั้งนาน แล้วมันเหมือนไม่มีคนอ่านอะค่ะ
แบบนี้มันเหนื่อย แล้วไม่มีกําลังใจจะเขียนต่อ
ตอนนี้เราเริ่มคิดจะให้ฟิคจนเร็วขึ้นแล้วนะค่ะเนี่ย เหออ
TT.TT
“เป็นอะไรของเธอ?”
ผู้ชที่โคลมคิดว่าเขาหลับไปแล้วหันหน้าเข้ามาหาเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..”
เธอกล่าวอย่างตกใจ
“ก็เห็นเธอทําหน้าแปลกๆมีอะไร?”
เขาคนนั้นไม่ยอมเลิกลา
“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
โคลมหันไปมองทางอื่น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องสบตากับชคนนั้น
“ฉันเซ็งนะเนี่ยถ้ามีอะไรก็เล่ามาเลย”
ฮิบาริพูดเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
“ค่ะ..งั้นไม่เกรงใจแล้วนะค่ะ”
เด็กผู้ญตรงหน้าเขาเหงื่อแตกเพราะความกลัวที่จะเล่าเีรื่องนั้น
“คือ...จะว่าไงดีค่ะ เออ...คือ ก่อนที่ฉันจะได้มาเจอท่านมุคุโร่
ฉันเรียนอยู่ร.รที่นึง ฉันน่ะ ไม่ใช่นักเรียนญที่มีแต่คนชื่นชอบอะไรแบบ
นั้นหรอกนะค่ะ ก็เป็นแค่เด็กนักเรียนคนนึง อาจจะเป็นเพราะว่าฉัน
ตั้งใจเรียนมากจนไม่มีเวลา ก็เลยทําให้ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไร่
แต่ฉันก็ไม่เคยมีปัญหากับใครเพราะในกลุ่มนักเรียนญไม่มีใคร
ที่คิดว่าฉันใจร้าย หรืออะไรในทางไม่ดีเลย.."
ที่คิดว่าฉันใจร้าย หรืออะไรในทางไม่ดีเลย.."
“เออๆ รีบๆเข้าเรื่องเหอะ”
เสียงที่เย็นชานั้นขัดขึ้นมากลางเรื่อง
“ค่ะๆ แล้ว....เออ ฉันก็มีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ เธอคนนั้นน่ะชอบ
ผู้ชคนนึง เขาคนนั้นน่ะใจดีมากๆเลย คล้ายๆกับคุณฮิบารินั้นแหละค่ะ
เขาชอบทําตัวน่ากลัว แต่จริงๆแล้วเขาใจดีมากจริงๆค่ะ"
เขาชอบทําตัวน่ากลัว แต่จริงๆแล้วเขาใจดีมากจริงๆค่ะ"
“เป็นอะไรมากไหมเนี่ย?”
ฮิบาริถามขึ้น เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหน้าของเด็กผู้ญผมม่วงนั้น
แดงเหมือนมะเขือเทศ
“ไม่ค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร แล้วฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่กัน
ที่ฉันคิดกันเขาเกินกว่าเพื่อน แต่ฉันไม่เคยกล้าเข้าใกล้เขา
ถึงเขาจะพยายามเข้ามาใกล้ฉันก็ตาม เพราะว่าฉันไม่อยากให้เพื่อน
ฉันเสียใจ แล้ววันสุดท้ายฉันก็กะจะสารภาพออกไป แต่ว่า....”
โคลมค่อยๆก้มหน้าลงแล้วกล่าวเบาๆต่อว่า
“ฉันก็ต้องมาเสียทุกอย่างไป เสียทั้งอวัยวะในท้อง และตาข้างนึง
ของฉัน เสียทั้งพ่อ แม่ เพื่อน และเขา เสียเขาไปทั้งๆที่ยังไม่ได้
บอกความในใจนั้นเลย...........”
เด็กผู้ญร่างเล็กหันหน้าไปมองทางอื่น
“แค่นี้เองหรอ?”
ฮิบาริหันไปถามเธอ
“ฉันน่ะ ถึงจะมีพ่อ แม่ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ สู้ไม่มีเลยดีกว่า
ถึงจะมีคนมาชอบ แต่ก็ไม่ใช่แบบที่ต้องการ กลายเป็นตัวกวนอีก
แบบนี้ไม่มีเลยก็คงดีกว่า....”
เขาพูดด้วยเสียวที่เย็นชา
“เอ๋...”
โคลมหันไปมองเด็กผู้ชที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆเธอ
“ฉันเองก็เคยมีคนที่ชอบเหมือนกัน แต่ยัยนั้นน่ะ
มันเป็นคนเลวมา หึ คบคนไม่ซ่ำหน้า มันน่าขย่ำจริงๆ"
มันเป็นคนเลวมา หึ คบคนไม่ซ่ำหน้า มันน่าขย่ำจริงๆ"
อีกแล้ว สายตาเย็นชาแบบนั้น โคลมคิดในใจเมื่อมองลึกลงไปในตา
คู่นั้นของฮิบาริ
“ถึงตอนนี้ยังลืมยัยนั้นไม่ได้เลย หึ”
เขากล่าวต่อ
งั้นหรอ? ทุกคนนั้นแหละ ไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยผิดหวัง
กับความรัก แม้แต่คุณฮิบาริเองก็.....เคยเสียใจมาก่อนงั้นหรอ?
เคยร้องไห้มาก่อนรึปล่าว คิดดูดีๆเรามันไม่รู้จักเขาเลยสักนิดเดียว
ทั้งๆที่คุณฮิบาริดูแข็งแรงตลอด แต่จริงๆแล้ว เขาจะคิดยังไงนะ?
คําถามหมุนเหวียนอยู่ในหัวของโคลม และคําถามพวกนั้นมันไม่คําตอบ
“คุณฮิบาริ...”
เด็กผู้ญหน้าตาน่ารักค่อยๆนั่งลงไปบนเตียงของฮิบาริ
“ขอโทษนะค่ะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
เธอคนนั้นค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ผู้ชที่ยังไม่รู้ตัว
“ถ้าเกิดว่ามีอะไรก็บอกฉันนะค่ะ..”
เธอเอามือไปโอบร่างของผู้ชที่แสดงท่าทางตกใจออกมา
“เฮ้ย....”
“ฉันน่ะคิดว่า คุณฮิบาริเป็นคนใจดีนะค่ะ ถึงแม้จะไม่ค่อยแสดง
ออกมาก็เถอะ"
โคลมกอดชคนนั้นเอาไว้แน่นถึงแม้ว่ามือจะสั่นอยู่ก็ตาม
โคลมกอดชคนนั้นเอาไว้แน่นถึงแม้ว่ามือจะสั่นอยู่ก็ตาม
ยัยนี้ มือสั่น? กลัวงั้นหรอ?
ฮิบาริค่อยๆเอามือทั้ง2โอบร่างของโคลมเอาไว้...
ทําไมถึงได้...........น่ารักขนาดนี้กันนะ...
เขาคิดในใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น