ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    *1896*HibariXChrome การเดินทางตามหามุคุโร่

    ลำดับตอนที่ #6 : คุณฮิบาริไม่สบาย...(จริงอะ?)

    • อัปเดตล่าสุด 28 ต.ค. 52



    เปิดเทอม์แล้วคงจะอัพช้าหน่อยนะค่ะ




    “คุณฮิบาริ ค่อยโล่งใจหน่อย”
    หน้าของเด็กผู้ญที่คุ้นเคยมองลงมาที่ฮิบาริ
    เขาค่อยๆลืมตาให้โตขึ้นเพื่อที่จะรับรู้่เหตุการที่เกิดขึ้น(ถึงลืมแล้วตามันก็เล็ก 555+)
    “เหอออ ค่อยยังชั่วหน่อยนะค่ะเนี่ย นึกว่าจะแย่ซะแล้ว”
    โคลมค่อยๆหยิบผ้าที่เปียกนํ้าขึ้นมาจากกะละมังเล็กๆบนเตียง
    แล้วบิดเอานํ้าออก
    “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
    “ว้ายตายแล้วคุณห้องข้างบนนี้อะไรกันเนี่ย”
    เสียงประหลาดนั้นรบกวนหลายๆคนในโรงแรม
    “ทําบ้าอะไรของเธอเนี่ย?”
    ฮิบาริดึกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า
    “ขอโทษด้วยนะค่ะ คือ..คุณฮิบาริตัวร้อนมากเลยค่ะฉันก็เลย
    ต้องเช็ดตัวให้...เออ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือ"
    เธอกล่าวยิ้มๆ
    “แต่ฉันถือ!”
    “ขอโทษจริงๆค่ะ คุณฮิบาริ”
    เธอหยิบผ้าขนหนูเปียกนํ้าขึ้นมาอีกครั้ง
    “แต่ตอนนี้ไข้ยังไม่ลดเลยค่ะ คงต้องเช็ดอีกรอบมั้งค่ะ”
    “พอเลยๆเดี๋ยวจัดการเอง”
    แต่พอจะขยับตัวฮิบาริที่กลับร่างเดิมแล้วกลับปวดหัวขึ้นมา
    “เห็นไหมค่ะ บอกแล้วว่าคุณฮิบาริไข้สูงมาก”
    โคลมค่อยๆเอามือไปจับที่ผ้าห่ม
    “แล้วทําไมถึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เนี่ย?”
    เขาถามโคลมที่กําลังบิดนํ้าออกจากผ้า
    “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้ควรจะรักษาหวัดให้หายก่อนนะค่ะ”
    เธอทําท่าทางเป็นห่วงแล้วพยายามที่จะดึงผ้าห่มลง
    “อะไร?ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง”
    ชายที่นอนโทรมเพราะพิษไข้จับผ้าห่มเอาไว้แน่น
    โคลมทําหน้างงๆใส่เขาเพราะสําหรับเธอแล้วมันเป็นเรื่องปกติ
    “ไม่ต้องเช็ดตัวแล้วเอาเสื้อฉันมาเร็ว”
    “ค่ะ”
    ถึงเธอจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็รู้สึกกลัวๆผู้ชท่าทางเย็นชาตรงหน้าเธอ
    “งั้นกินยาหน่อยนะค่ะ ฉันไม่ซื้อมาเมื่อกี้นี้เอง”(ไม่ได้จ่ายเงินไม่ใช่หรอค่ะ หนูโคลม)
    “กินแล้วก็นอนพักนะค่ะ จะไปทําชาแก้หวัดให้ค่ะ..”
    เด็กผู้ญหน้าตาน่ารักยื่นยาให้ฮิบาริแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ
    ไม่อยากจะเชื่อเลย ยัยนี้มันอะไรกัน ทําอะไรไม่รู้จักอายกันบ้าง..
    เขาคิดในใจก่อนที่จะหยิบยาขึ้นมาทาน
     
    ใช้เวลาไม่ค่อยนานนักกว่าโคลมจะเข้ามาอีกครั้ง
    “นี้ค่ะ ร้อนนะค่ะ”
    เธอว่างถ้วยชาลงบนโต๊ะข้างเตียง
    “กินยาแล้วก็พักผ่อนนะค่ะ”
    แต่ในห้องกลับเงียบสนิท
    เธอค่อยๆแอบเข้าไปมองผู้ชที่นอนป่วยอยู่ในห้อง
    “นอนแล้วสินะ”
    โคลมพึมพําในใจก่อนที่จะคว้าเก้าอี้มานั่ง
    เหมือนกันจังเลยนะ...
    หน้าตาของเธอเปลี่ยนไปในพริบตาเมื่อเธอคิดถึงเรื่องในอดีต
    เรื่องคนรักคนแรกของเธอ!!...


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×