คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตาคิว?(อีก50%ที่เหลือ)
“เห็นนะว่าอยู่ที่ไหน อย่าให้ต้องเสียเวลาเลย”
“อ่า..หะ หะ โดนเจอจนได้น้า”
น้ำตาลค่อยๆขยับร่างเล็กๆของเธอออกจากใต้เตียง
“ขอโทษนะที่ทำประตูห้องของพวกนายพัง แล้วจะเรียกคนมาจัดการให้”
เด็กผู้ชายผมสีขาวใช้มือจัดทรงผมของเขาให้เข้าที่ก่อนที่จะหันหน้าไปมองที่โคลม
“โอ้ แล้วนั้นใครล่ะนั้น?”
เขาแอบยิ้มเล็กน้อย
“อ่า เกือบไปแล้วไหมล่ะ อย่าคิดนะว่าจะลืมเธอ”
“อ่า ลืมไปก็ได้ไม่ว่าอะไรหรอกน้า”
เด็กสาวชาวไทยพยายามฉีกยิ้ม
“เหอะๆ น้องชายเธออยู่ไหน?”
“...........”
น้ำเสียงของชายตรงหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
“ตกลงยังไง?”
“แล้วจะหาน้องชายของยัยนั้นไปทำไม?”
ฮิบาริถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ไม่เกี่ยวกับนายหรอกเว้ย ไอ้หน้าเป็ด”
ชายลึกลับทำท่าทางเฉยชาเหมือนกับว่าในเมื่องนี้เขานี่แหละที่ใหญ่ที่สุด
“...”
บรรยกาศในห้องเงียบสนิทไปพักใหญ่
“555+ อะไรกัน เงียบกันหมดเลย”
ชายผมสีขาวหัวเราะขึ้นอีกครั้ง
“หมอนั้นบ้ารึปล่าวเนี่ย?”
ฮิบาริขยับเข้าไปถามเด็กผู้ญข้างกายเบาๆ
“ก็ไม่รู้สิ”
เธอตอบกลับมาด้วยเสียงที่สั่นๆ
“เอาเป็นว่า บอกมาดีกว่าว่าน้องชายเธออยู่ไหน เสียเวลาจริง”
ชายร่างสูงเริ่มทำหน้าไม่พอใจ
เขามองไปที่นาฬิกาแล้วตะโกนออกมาอีกครั้ง
“เสียเวลาเว้ยยย บอกมาสิว่ะ”
น้ำตาลสดุ้งเพราะความตกใจ
“น้องชายยัยนี้ไปทำอะไรให้ไอ้แก่อย่างนาย?”
เด็กชายลึกลับรีบหันไปมองตามเสียง
“?”
โคลมจับแขนเสื้อผู้ชายตรงหน้าของเธอเอาไว้ด้วยความกลัว
“555+ เจอไอ้พวกบ้าอีกคน ผมชื่อ “คิว” แล้วคุณล่ะ?”
ฮิบาริทำหน้างันงงอีกครั้ง งงกับสิ่งที่เขาจะต้องตอบ
“เสียเวลาอีกแล้ว ผมขอโทษนะ ที่ไม่ได้ทักทายอะไรนานมาก..”
“............”
“เพื่อไม่ให้เสียเวลามาก ผมขอตัดเวลาเลยล่ะกัน”
แสงสีน้ำเงินพุ้งทะลุออกมาจากร่างกายของชายตรงหน้า..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
LITTLE TALK!
พักนี้ไม่ค่อยจะมีกําลังใจเลย ตอนแรกเนื้อเรื่องไม่ใช่แบบนี้สักนิด
แต่เพราะมันไม่ไหวแล้ว ขอตัดจบให้มันเร็วล่ะกันนะค่ะ
อีก2-3ตอนก็น่าจะจบแล้ว คงจะคิดถึงหนูโคลมเหมือนกันถ้าจบ..
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นค่ะ
ความคิดเห็น