ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มุคุโร่ปรากฏตัว...
“โคลม...โคลม ตื่นอยู่ใช่ไหม?”
เสียงน่ารําคาญนั้นทําให้โคลมที่กําลังหลับตื่น
“?บอส....”
สึนะอุ้มฮิบาริที่นอนหลับสนิทเข้ามาหาเธอ
“ฝากคุณฮิบาริหน่อยสิ..พอดีต้องไปร.รแล้วล่ะ”
เขาพูดยิ้มๆ
“แต่เอาไปฝากฮารุจังไม่ได้หรอ?”
เธอเริ่มทําท่ากังวน
“โทดนะ ฝากทีเถอะ”
สึนะยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาทแล้วว่างฮิบาริลงข้างๆโคลม
ช่วยไม่ได้จริงๆสินะ
เธอคิดแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
“หะ?”
ฮิบาริตื่นขึ้นมา เขาถูกเสียงนาฬิกาที่โคลมตั้งไว้ปลุก
“ห้าวววววววววววววววว”
โคลมเองก็เริ่มรู้สึกตัว
เธอหันไปมองเด็กผู้ชที่นั่งมองหน้าเธอ ก็ปกติแล้วเขาน่าจะถามว่า
“เธอ มาทําอะไรที่นี้”หรืออะไรแบบนี้นี่นา
“ตื่นกันแล้วสินะ”
ทั้ง2หันไปมองที่กิ่งก่าที่ีเกาะอยู่ที่หน้าต่าง
“หวัดดี”
รีบอร์นค่อยๆโผล่หัวมาจากหน้าต่าง
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ฮิบาริลุกขึ้นแล้วเดินไปนอกห้อง
“มีอะไร?”
รีบอร์นทําหน้าจริงจัง
“ฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง?”
ฮิบาริจ้องหน้าเด็กตัวเล็กที่มีกิ้งก่าเกาะอยู่บนหมวก
“คงต้องถามมุคุโร่แล้วล่ะ”
เขาตอบแล้วเดินหายไปในความมืด
“โรคุโด มุคุโร่?หมอนั้นน่ะหรอ?”
ฮิบาริที่ยื่นนิ่งพึมพําเบาๆ
ถ้าเป็นอย่างนั้นทางเดียวที่จะติดต่อกับเจ้ามุคุโร่ได้ก็คือยัยนั้นสินะ
“คุณฮิบาริฉันจะออกไปซื้อของหน่อยนะค่ะ”
โคลมที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เดินลงบันไดไป
“........”
แต่พอพ้นประตูบ้านเธอก็ต้องหันกลับไปข้างหลังเพราะรู้สึกแปลกๆ
“อ้าว คุณฮิบาริ จะมาด้วยกันหรอ?”
เธอถามเมื่อเห็นเด็กตัวเล็กผมดําเดินตามเธอต๋อยๆ
แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เอาแต่เดินตามเธอไปเรื่อยๆ
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
พนักงานในซูเปอร์มาคร์ยิ้มให้ฮิบาริ
“สวัสดีค่ะ”
แต่กลับได้รับคําตอบจากโคลมแทน
“อ้ายยยยย น่ารักจังเลย”
เด็กสาวกลุ่มใหญ่ ที่ท่าทางจะโดดเรียนกันมา วิ่งเข้ามาจับฮิบาริ
“น่ารักจังเลย ชื่ออะไรหรอหนู”
“มากับใคร”
“ขออุ้มหน่อยสิ”
“เดี้ยวสิ ฉันก็จะอุ้ม”
“งั้นขอห้อมแก้มเลยล่ะกัน”
เสียงคุยกันของสาวๆดังไปทั่วทั้งห้าง
“ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน”
คําพูดเย็นชาของเด็กผู้ชที่กําลังถูกสาวๆรุมกอดทําให้ทุกคนชงักนิ่ง
“คุณฮิบาริ...”
โคลมเดินฝ่าเข้าไปในกลุ่มสาวๆ
“คุณฮิบาริ? เด็กคนนี้น่ะหรอ? ทําไมต้องเรียกคุณด้วยย่ะ”
เด็กสาวคนนึงทําท่าโมโหใส่เธอ
“ขอโทษค่ะ”
เด็กผู้ญหน้าตาน่ารักก้มหน้าขอโทษ
“อะไรของเธอ ขอโทษทําไม น่าโมโหชะมัด”
ฮิบาริตะโกนใส่โคลมที่กําลังเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“เธอสอนเด็กให้พูดแบบนี้ได้ยังไงกัน”
สาวคนเดิมทําหน้าบูดแล้วเดินเข้าไปหาโคลม
“คือ..”
“อะไรของหล่อน....”
เธอคนนั้นยกมือขึ้นทําท่าทางจะหาเรื่อง
“ขอโทษค่ะ....”
“คําก็ขอโทษ2คําก็ขอโทษ จะนางเอกไปถึงไหน..”
เธอปัดมือไปข้างหน้า
“กลับไปเรียนเลยไป”
ฮิบาริเข้ามาขวางเอาไว้ก่อนที่เธอคนนั้นจะทําอะไรได้
“อะไรกัน?มีเรื่องอะไร?”
เด็กผู้ชกลุ่มใหญ่ที่ท่าทางจะโดดเรียนกันมาพร้อมๆกับผู้ญพวกนั้นเดินเข้ามาถาม
“น้องสาวมาทางนี้ดีกว่า”
1ในผู้ชในกลุ่มนั้น คว้าตัวโคลมเข้าไปกอด
“น่ารักแบบนี้มาทําอะไรที่นี้คนเดียวจ๊ะ?”
เขามองดูเด็กผู้ญที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา
ช่วยด้วย ใครก็ได้...
โคลมคิดในใจ
ควันค่อยๆลอยออกมาจากตัวของเธอ จนปิดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว
“KUFUFU..... ”
นั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่โคลมได้ยิน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น