ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : กลับเข้าสู่ร่างปกติ
กว่าจะเขียนจบ สมองแทบจะนองเลือด เหอะๆ
ขอบคุณคอมเม้นที่เพิ่มขึ้นจนทําให้เราหายขี้เกลียดมากๆน้า
เพราะจริงๆแล้วกะว่าจะอัพอาทิตหน้า แต่อัพอาทิตนี้ล่ะกัน
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นค่ะ
“..............”
ขอบคุณคอมเม้นที่เพิ่มขึ้นจนทําให้เราหายขี้เกลียดมากๆน้า
เพราะจริงๆแล้วกะว่าจะอัพอาทิตหน้า แต่อัพอาทิตนี้ล่ะกัน
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นค่ะ
“..............”
ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน?
“แหวะ...”
ชายผมดําลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“อะไรเนี่ย?”
เขาอ้าปากแล้วพบว่าเขาได้ดื่มอะไรบางอย่างเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
“โอ๊ะ..ตื่นแล้วหรอ?”
เสียงดังมาจากข้างบน
“..............”
ลูกน้องของชายหัวสัปรดมองลงมาจากบนเพดานห้อง
“นี้นาย!”
“ชู่วววววววว...”
เคนเอามือมาแนบปากของชตรงหน้าเอาไว้
“เดี๋ยวยัยนั้นก็ตื่นหรอก”
เขาเหล่ตามองไปที่โคลม
“....นายเอาอะไรให้ฉันกิน”
ชายผมฟูรีบชี้ไปที่กระจกข้างหลังของเขา
“........”
เขายิ้มอย่างดีใจ
“ไม่รู้จักขอบใจคนอื่นเลยนะ”
เคนตําหนิ
“ไม่ได้ขอนี้นา...”
ฮิบาริยังคงงันงงกับร่างที่กลับไปเป็นปกติของเขา
“ท่านมุคุโร่...”
เด็กสาวบนเตียงพึมพํา
“.....................”
เธอค่อยๆโอบกอดร่างของชายบนเตียงเอาไว้
“...........”
ร่างที่กลับไปเป็นปกตินั้นมีขนาดเท่ากันกับร่างของคนที่เธอต้องการจะเจออยู่ตอนนี้
“ยังไงก็ฝากด้วยนะ”
เคนกระโดดลงมาข้างหน้าของชายผมดําพร้อมกับโบกมือลา
“เดี๋ยวสิ...”
ฮิบาริพยายามลุกขึ้นไปจากเตียงแต่ญสาวบนเตียงกอดเขาเอาไว้แน่นเหลือเกิน
“อ่อ จริงสิ”
ชอบผมเหลืองทําท่าทางแปลกๆ
“เรื่องยากลับเป็นปกติเมื่อกี้ ไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะ ยินดีเสมอ
แต่ขออะไรอย่างนึงเป็นการตอบแทน ช่วยทําให้ยัยนั้นหายเป็นปกติที"
แต่ขออะไรอย่างนึงเป็นการตอบแทน ช่วยทําให้ยัยนั้นหายเป็นปกติที"
เคนเอามือว่างบนหัวของโคลม แล้วลูบไปมาอย่างเอ็นดู
เป็นภาพที่หาดูได้ยากจริงๆ
“ฝากด้วยล่ะกัน”
ชายชุดเขียวกระโดดออกจากหน้าต่างอย่างรวดเร็วโดยไม่บอกลาอีกที....
/////////////////////////////////////////////////////////////////////
ลมพัดผ่านร่างที่เบาบางอย่างช้าๆ
“....................”
ตาสีฟ้าคู่นั้นค่อยๆเปิดขึ้น
เด็กสาวผมสีม่วงมองไปรอบๆตัว
กลีบดอกไม้ถูกพัดเข้ามาติดที่ผมของเธอ
“ตื่นแล้วหรอ?”
โคลมหันไปมองตามมือของผู้ชร่างใหญ่ที่อุ้มเธออยู่
“..............”
เด็กสาวร่างบางทําหน้างันงง
“อยู่ในโรงพยาบาลน่ะ มันไม่ช่วยอะไรหรอก ออกมาข้างนอกบ้างก็ดี”
“...................”
ที่นี้ที่ไหนกัน? ฉัน...อยากจะถามอะไรมากมายเหลือเกิน...
เด็กสาวที่ยังอยู่ในชุดสีขาวของโรงพยาบาลเงยหน้าขึ้นไปมองชายตรงหน้า
“ยืนได้ใช่ไหม...”
ฮิบาริค่อยๆปล่อยมือจากโคลม
เด็กสาวตรงหน้าใช้ปลายเท้าสัมผัสไปที่พื้นเบาๆ
“..............”
“ใบไม้ติดน่ะ...”
อาจจะเป็นสัมผัสของลมที่พัดมาไม่ยอมหยุด ใจของโคลมถึงได้เต้นแบบนี้
“ออกแล้ว...”
ชายตัวสูงหยิบกลีบดอกไม้ออกจากผมของโคลม
“............”
มือคู่นั้นจับเสื้อของเขาเอาไว้แน่น
“...............”
เด็กสาวผมสั่นก้มหน้าลงไปมองที่พื้น
ส้นเท้าของเธอค่อยๆยกสูงขึ้นเรื่อยๆ
“หึ..........”
เพราะร่างกายที่สูงนั้นจึงทําให้เธอต้องพยายามเป็นพิเศษเพื่อที่จะถึงตัวเขา...
สายลมที่พัดเหมือนๆกับทุกวัน วันนี้มันดูเหมือนว่าจะแปลกไปกว่าเก่า
“....................”
ตาที่เปิดกว้างด้วยความตกใจของฮิบาริมองไปเด็กสาวตรงหน้า
ความรู้สึกนี้ หัวใจที่เต้นเหมือนกับจะระเบิด...
“คุณเคียวยะ...!”
เสียงลึกลับที่ดังขึ้นทําให้เด็กสาวร่างบางต้องขยับออกห่างอีกครั้ง
“...........”
ปากของทั้งคู่ที่กําลังจะติดกัน กลับมาห่างกันเช่นเดิม.....
PLEASE COMMENT&RATE
เห็นมีหลายคอมเม้นบ่นว่าอยากเห็นท่านฮิร่างเด็กมาก
PLEASE COMMENT&RATE
เห็นมีหลายคอมเม้นบ่นว่าอยากเห็นท่านฮิร่างเด็กมาก
เราก็ลองไปค้นๆดูว่าเคยเก็บรูปที่น่าจะเหมือนไว้อะปล่าว
สุดท้ายก็เจอ...
ไม่รู้ว่าจะเคยเห็นกันรึยังนะ ถ้าเคยเห็นแล้วก็ขอโทษด้วยเจ้าค่ะ
ไม่รู้ว่าจะเคยเห็นกันรึยังนะ ถ้าเคยเห็นแล้วก็ขอโทษด้วยเจ้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น