ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : โรคทางจิต
สวัสดีและขออภัยที่เราดองนานไปหน่อย
พอดีคนเม้นน้อยกําลังใจก็หาย
ยังไงก็ยังขอขอบคุณคอมเม้นที่เม้นให้กันนะค่ะ(ถึงมันจะน้องก็เหอะ)
“โคลม...”
พอดีคนเม้นน้อยกําลังใจก็หาย
ยังไงก็ยังขอขอบคุณคอมเม้นที่เม้นให้กันนะค่ะ(ถึงมันจะน้องก็เหอะ)
“โคลม...”
เด็กสาวบนเตียงลืมตาขึ้น
“ค่อยโล่งใจหน่อย”
สึนะถอนหายใจเบาๆ
“.............”
แต่เด็กสาวบนเตียงหันหน้าหันหลังไปมาเหมือนกับว่าเธอหาอะไรบางอย่างอยู่
“เจ้ามุคุโร่ไม่อยู่หรอก”
เสียงที่เย็นชาดังขึ้น
“5555+ สภาพนี้ของแกฉันทนไม่ได้เว้ย”
โกคุเดระพยายามเอามือมาปิดปากแต่ร่างกายของเขามันชาไปหมด
“ดูสิ หัวเราะจนเจ็บไปทั้งตัวเลย”
เขากล่าวหลังจากที่ตั้งสติได้อีกครั้ง
“...............”
ชผมดําตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องด้วยสายตาที่เย็นเยือกเหมือนนํ้าแข็ง
“รู้สึกจะเกิดเรื่องขึ้นเยอะมากเลยนะ..”
สึนะหวังในใจว่าจะมีใครสักคนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง แม่แต่น้อยก็ยังดี
“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”
ฮิบาริมุ่งหน้าไปที่โคลมโดยไม่สนใจคําพูดของVongolaรุ่นที่10เลย
ฮิบาริมุ่งหน้าไปที่โคลมโดยไม่สนใจคําพูดของVongolaรุ่นที่10เลย
“..............”
แต่เด็กสาวร่างบางบนเตียงกลับไม่พูดอะไร
“คุณฮิบาริผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
ชายผมฟูเดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางที่จริงจัง
“มีอะไร?”
ชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองที่สึนะ
“โคลมเป็นโรคทางจิต..”
เขาหลบสายตาผู้ชที่ยืนฟังอยู่ตรงหน้า
“เธอตกใจมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม..”
สึนะมองไปหาเด็กสาวบนเตียงที่หน้าตาขาวซีดดูไร้ความรู้สึก
“เข้าใจแล้วล่ะ”
ฮิบาริพูดอย่างเยือกเย็น
“..............”
โคลมมองออกไปนอกหน้าต่าง
ท่านมุคุโร่ตอนนั้นท่าทางไม่ค่อยดีเลย เราควรที่จะตามหาเขา
เขาจะเจ็บหนักไหม?แต่ที่มากกว่านั้นเขาจะยัง..อยู่บนโลกนี้ไหม?
เธอรู้สึกผิดกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็ใช่น่ะสิก็เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เพราะเธอนี้นา
“...............”
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ฮิบาริมานั่งอยู่ข้างๆโคลม
“นี้..”
เขาหันไปหาเธอ
“.........”
แต่อย่างที่คิดเอาไว้ ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ
“อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเหอะ”
จริงๆแล้วก็รู้นะว่าฉันเองก็ผิดแต่คุณฮิบาริเองไม่ใช่หรอ?ที่อยากจะสู้กับท่านมุคุโร่
เด็กสาวผมสั่นคิดในใจ
“นี้?”
เด็กอนุบาลขยับเข้ามาใกล้เธอ
“ก็รู้นะว่าห่วงเจ้านั้นแต่ตอนนี้เธอคงทําอะไรไม่ได้จริงๆ”
เขาเงยหน้ามองโคลมตลอดเวลา
“ฉันก็อยากเจอมันเหมือนกัน ไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้นานไปกว่านี้หรอก”
เสียงของเขาเริ่มฟังดูไม่พอใจ
“.............”
มือเล็กๆว่างลงบนมือของโคลมอย่างช้าๆ
“อุ่นไหม?”
เสียงที่ดูอบอุ่นดังขึ้น
“..........”
ญสาวตาสีฟ้าพยักหน้าเบาๆ
“มี้กี้หนาวหรอ?”
เขาถามต่อ
ไม่ได้หนาวสักหน่อย แค่หดหู่เฉยๆ
โคลมคิดในใจ
“ไม่ต้องห่วงเรื่องหมอนั้นหรอก มันไม่ตายง่ายๆหรอกแล้วฉันก็ไม่ปล่อยให้มันตายแน่”
โคลมก้มหน้าลงไปมองเด็กผู้ชข้างๆด้วยความสงสัย
“ก็ฉันต่างหากที่จะจบชีวิตมัน ไม่ใช่คนคนอื่นและไม่ใช่แม้แต่ตัวมันเอง..”
นํ้าอุ่นๆหยดลงมาใส่หัวของเขา
“อย่าร้องไห้สิ..”
แต่เสียงที่นุ่มนั้นทําให้นํ้าตาที่เด็กสาวหน้าตาซีดโทรมกลั่นเอาไว้ ไหล่ออกมาอย่างบังคับไม่ได้..
PLEASE COMMENT&RATE
PLEASE COMMENT&RATE
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น