ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณฮิบาริกลับสู่ร่างปกติ..รึปล่าวนะ?
“............”
เด็กอนุบาลค่อยๆลืมตาขึ้น
แสงจากด้านบนส่องลงมาจนต้องรอสักพัก
ให้ตาชินกับความสว่างนั้น
“นี้ที่ไหนเนี่ย?”
เขาหันไปมองข้างๆกายของเขา
แต่กลับไม่มีใครสักคนอยู่ตรงนั้น
ในห้องที่ไม่คุ้นเคยนั้นไม่มีใครอยู่เลย
ออกไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า แล้วยัยสายหมอกหายไปไหนเนี่ย?
เขานึกสงสัยในใจ แล้วจึงตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“อ่อ แย่จังเลยบ่าย2แล้วหรอค่ะเนี่ย?”
เด็กผู้ญผมม่วงตะโกนด้วยความตกใจอยู่หน้าร้านขายยา
“ครับ มีธุระต่อหรอครับ?”
พนักงานที่ร้านถามเธอ
“ค่ะๆ ขอตัวก่อนนะค่ะ”
เธอรีบตอบ
“เดี๋ยวสิคุณ...”
โคลมวิ่งหายไปโดยที่ยังไม่ได้จ่ายค่ายาแม้แต่เหรียญเดียว
แย่จังเลยนะเรา ดันลืมทางกลับโรงแรมไปซะได้
เด็กผู้ญร่างเล็กท่าทางหมดหวังยืนอยู่ที่ไหนสักแห่งในเมื่องที่เธอไม่่รู้จัก
“เอ๋...”
นํ้ำำาใสๆหยดลงมาบนหัวของเธอ
โคลมค่อยๆมองขึ้นไปข้างบน
“ฝนจะตกหรอเนี่ย?...”
คนรอบข้างพึมพํากันใหญ่ แต่ก็ไม่ค่อยจะเดือดร้อนกันหรอก
เพราะพวกเขามีร่มกันฝนมาด้วย..
สายฝนที่ตกลงมา ควรจะล้างความไม่สบายใจของโคลมไปให้หมดแต่ฝนนั้นกลับทําให้ทุกอย่างแย่ลงซะได้...
“เหอออ...”
เธอถอนหายใจแรงๆ1ทีก่อนที่จะเดินต่อไป
เดินไปได้ไม่นาน ฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
เด็กผู้ญผมม่วงเปียกไปทั้งตัว และเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทํายังไงต่อ
“สวัสดีครับ...”
ผู้ชคนนึงเดินเข้ามาทักเธอ
“อะค่ะ สวัสดีค่ะ”
ความรู้คุ้นเคยแบบนี้มันอะไรน้า? เธอคิดในใจ
“หลงทางหรอครับ?”
ผู้ชคนนั้นใส่หมวกใบใหญ่ปิดตา จนแทบจะมองไม่เห็น
ไม่สิ มองไม่เห็นเลยมากกว่า
“ค่ะ คือ...”
รอยยิ้มของเขาคนนั้นทําให้โคลมหยุดนิ่งไปสักพัก
“มาคนเดียวหรอครับ?”
ผู้ชที่เธอไ่ม่รู้จัก ถามอย่างอ่อนโยน
“ปล่าวค่ะ คือ..มากับน้องชายค่ะ”
เธอยิ้มให้เขา
“อ่อ หรอครับ...”
ชายลึกลับคนนั้นยิ้มกลับให้เธอ
“นี้ครับ...ผมให้”
เขายื่นเงินจํานวนมากให้เด็กผู้ญที่เปียกไปทั้งตัว
“จะดีหรอค่ะ?”
โคลมถามด้วยความเกรงใจ
“รับไปเถอะนะ “
ชายคนนั้นจับมือเธอแล้วยัดเงินจํานวนมากนั้นใส่มือ
“ขอบคุณมากๆค่ะ”
“อ่อ แล้วผมขอแนะนําให้เดินตรงไปแล้ว เลี้ยวขวานะครับ”
เขาปล่อยมือโคลมแล้วชี้ไปตามถนน
“เออ..ขอบ..”
แต่เมื่อผู้ญร่างเล็กหันมาอีกทีเพื่อกล่าวขอบคุณ
ชายคนนั้นก็หายไปซะแล้ว
แต่โคลมก็ไม่ยอมเสียเวลา ถึงจะไม่เคยเจอกันกับชายคนนั้นและไม่เคยเห็นหน้า เธอก็มีความรู้สึกอะไรบ้างอย่างที่คุ้นเคย
ฝนเริ่มตกเบาลง แต่โคลมกับรู้สึกถึงอะไรบ้างอย่างที่เธอไม่คุ้นเคย
“...”
ข้างหน้าของเธอมีป้ายอะไรบ้างอย่างติดอยู่ เด็กผมม่วงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ
“สวนดอกไม้?”
ท่ามกลางสายฝนที่ค่อยๆเบาลงเหมือนกับว่ามีผู้ชนอนอยู่บนพื้น
“เป็นอะไรไหมค่ะ?”
โคลมที่เห็นเช่นนั้นรีบวิ่งเข้าไปหาเขา
แต่สิ่งที่เธอเห็นทําให้หัวใจของเธอเเทบจะหยุดเต้น
“คะ....คุณฮิบาริ?”
เธอค่อยๆวิ่งเข้าไปแล้วพยุงตัวฮิบาริขึ้นมา ขนาดตัวของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว แต่ทําไมล่ะ?
ในสมองของเธอในตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร เธอแค่หวังว่าคุณฮิบาริจะปลอดภัย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น