ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ออกเดินทางตามหามุคุโร่
วันนี้มาอัพ2ตอนเลยนะค่ะ
ยังไงช่วยเม้นและRateให้ด้วยนะค่ะ
“โคลม....ผมรอโคลมอยู่นะ”
ยังไงช่วยเม้นและRateให้ด้วยนะค่ะ
“โคลม....ผมรอโคลมอยู่นะ”
เสียงที่ก้องอยู่ในหัวทําให้โคลมต้องตื่นขึ้นมาตอนตี4
ในห้องไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตอย่างอื่นนอกจากเธอ
โครม!
เสียงดังออกมาจากห้องครัว
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ”
ด้วยความเป็นห่วงทําให้โคลมมุ่งหน้าเดินไปที่ห้องนั้น
แต่ในห้องนั้นกลับไม่มีใครสักคน
“ไม่จริงน้า...”
เธอเริ่มนึกกลัวๆในใจ
“ขอโทษค่ะ ฉันยังไม่ได้ทําอะไรเลยนะ!!”
เด็กผู้ญผมสั่นรีบตะโกนแล้วยกมือไหว้เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า
ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องครัว
“หึ.....”
เธอลืมตาขึ้นมามองดูบางสิ่งบางอย่างที่เธอกลัว
“คุณฮิบาริเองหรอค่ะ.....”
โคลมกล่าวอย่างโล่งใจเมื่อเห็นเด็กอนุบาลหน้าตาน่ากลัวยืนมองเธออยู่
เด็กคนนั้นไม่แม้แต่จะพูดอะไรสักคําแล้วหันหลังเดินกลับไปในห้องนั่งเล่น
“คุณฮิบาริ ทําไมตาถึงดําอย่างนั้นค่ะ”
เธอถามฮิบาริที่กําลังมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น
“ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย...”
สายตาเย็นชานั้นหันกลับมามองที่เธอ
“ช่วยอะไรหน่อยสิ”
เขาถามต่อ
“ค่ะ?”
โคลมหยุดอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่น
สิ่งของในห้องกระจัดกระจายไม่เป็นที่เป็นทาง
“เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ?”
นี้คือที่มาของเสียงดังสินะ เธอคิดในใจ
“ก็ไม่มีอะไรมาก ช่วยเก็บหน่อยล่ะกัน”
แล้วฮิบาริก็เดินเข้าไปในห้อง
เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กๆออกมา
“ไม่ต้องเก็บแล้ว “
เขาหันมาทางโคลมที่กําลังทําหน้างงๆ
“เอานี้ไปถือ...”
เขากล่าวแล้วยื่นกระเป๋าใบนั้นให้เธอ
“ทําไมค่ะ”
เด็กผู้ญผมสีม่วงถามด้วยความงง
“ตามมาเถอะน้า”
เด็กตัวเล็กคนนั้นเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน..
“จะไปด้วยกันไหม?”
เขาหันมาถามเด็กผู้ณที่ยืนกอดกระเป๋าอยู่ข้างหลัง
“คุณฮิบาริจะไปไหนค่ะ?”
เธอตอบกลับมาด้วยท่าทางเป็นห่วง
“ตามหาเจ้ามุคุโร่...”
แล้วเด็กตัวเล็กคนนั้นก็เดินออกจากบ้าน
ตามหาท่านมุคุโร่หรอ? โคลมคิดในใจ
ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนกับว่าเธอจําเป็นที่จะต้องไปกับเด็กคนนั้น
“รอด้วยค่ะ”
สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจตามฮิบาริไป
////ที่ป้ายรถเมล์////
“เราจะไปไหนกันค่ะ”
โคลมก้มหน้าลงไปมองเด็กที่กําลังทําท่าเหมือนจะนอนหลับ
“หะ?....”
เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินอีกแล้ว
“อดนอนมาหรอค่ะ?”
เธอทําหน้าเครียดใส่เขา
“เออ แล้วจะทําไม...”
ก่อนที่โคลมจะตอบกลับไปเสียงรถเมล์ที่ีี่กําลังจอดก็ทําให้เธอต้องหยุด
“ไปขึ้น...”
เขาตอบ
“แล้วจะลงที่ไหนค่ะ”
เธอถามฮิบาริที่เดินเซไปเซมา
“เอานั่ง”
เขาชี้ไปที่เก้าอี้ในรถเมล์ริมหน้าต่าง
“เออ ค่ะ...”
โคลมที่กําลังจะนั่งลงบนเก้าอี้เหล่ไปมองเด็กตัวเล็กข้างๆเธอ
เขาจะขึ้นได้ไหมน้า?เก้าอี้มันสูงไปหรือปล่าว? เธอคิดในใจ
แล้วเมื่อตัดสินใจได้ เธอก็อุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมา
“ทําบ้าอะไรของเธอ...”
สายตาที่เย็นเหมือนน้ำแข็งมองมาที่เธอ
“ขอโทษค่ะ....”
โคลมรีบว่างฮิบาริลงแล้วกล่าวคําขอโทษ
“แล้วตกลงเราจะไปที่ไหนค่ะ?”
“ไปสถานีสุดท้ายนั้นแหละ”
เขาตอบก่อนที่จะเงียบไป
ร่างเล็กๆของฮิบาริค่อยๆล้มลงไปนอนบนตักของคนที่นั่งข้างๆ
“คุณฮิบาริ...”
โคลมมองดูเด็กหน้าตาเหมือนหมีแพนด้าที่นอนอยู่บนตักเธอ...
จนไม่ได้สังเกตว่าในรถเมล์คันนั้นมีนกที่มี
ตาสีแดงข้างนึงเกาะอยู่ข้างหลังเก้าอี้ของเธอ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น