ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถึงเวลาเปลี่ยนทางเดินแล้วสินะ....
“นาย!”
ฮิบาริพึมพําออกมาโดยไม่รู้ตัว
“พวกนายทําอะไรกัน?”
หมอกจางหายไป ร่างของผู้ชคนนึงค่อยๆปรากฎ
“ถ้าจะให้บอกนะ พวกนายเป็นเกย์ใช่ไหม?”
ผู้ชคนนั้นพูดจาหน้าเตะแล้วพลักผู้ชทียื่นอยู่ข้างๆจนล้มลงไป
“ปะ...เป็นไปไม่ได้..ผู้ญคนนั้นหายไปไหน?”
เขาคนนั้นที่ล้มลงไปพึงพําเบาๆ
“ไอ้พวกหมา รีบๆไปได้แล้ว เกะกะชะมัด”
มุคุโร่
เด็กน้อยตัวเล็กที่ยื่นมองเหตุการอยู่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“กําลังรออยู่พอดี”
เขามองขึ้นไปที่ผู้ชหัวสัปปะรด
“มีธุระอะไร?”
มุคุโร่หันลงมามองที่ฮิบาริ
“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากรู้เฉยๆ...”
“ว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง”
มุคุโร่พูดขัด
“ก็งั้นแหละ”
ถึงฮิบาริจะงงๆอยู่้บ้างแต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกไปให้เห็น
“หุๆๆ..”
เขาขําแล้วก้มลงไปเอามือตบที่ไหล่เด็กตัวเล็ก
“อ้าวนี้”
มุคุโร่ยื่นขวดนํ้าให้เขา
“อะไรของนาย?”
“ดื่มไงดื่ม”
เขาพูดยิ้มๆ
ฮิบาริค่อยๆยื่นมือจะไปเอาขวดออกจากมือของผู้ชหน้าตาเจ้าเล่คนนั้น
“เดี้ยวก่อนสิ....”
ตาสีแดงข้างนึงของมุคุโร่ค่อยๆปิดลง
“พักนี้มันน่าเบื่อดีนะ”
เขาขยิบตาให้ฮิบาริ
“รีบส่งมาเถอะน้า”
เด็กอนุบาลกวักมือไปมา
“มันน่าเบื่อใช่ไหมล่ะ”
เขาถามอีกครั้ง
“เออๆ”
“งั้นมาหาอะไรสนุกๆทําเลยดีไหม?”
ท่าทางเจ้าเล่ของมุคุโร่เริ่มปรากฎ
“งั้นเอายังไงดีนะ ชิ...”
เขาหันไปมองที่ฮิบาริ
“ก็แค่ส่งขวดนั้นมา ง่ายๆแค่นี้”
เด็กคนนั้นแสดงท่าทางรําคาญมุคุโร่ออกมา
“นายน่ะ ทําให้โคลมของฉันเดือดร้อนรู้ไหม?”
มุคุโร่ก้มหน้าลงมาหาเขา
“จะไปรู้ได้ไง”
ฮิบาริส่ายหัว
“พูดจาแบบนี้มันน่า...จริงๆเลย”
เขาพูดด้วยสีหน้าที่เอือมละอา
“ฉันจะขยํ้าแก...”
ฮิบาริมองหน้าผู้ชคนนั้นด้วยสายตาเกลียดแค้น
“หุๆ..... “
เขาขยิบตาให้ฮิบาริอีกครั้ง
“งั้นเอาไป นี้”
แล้วยื่นขวดนั้นให้เด็กที่กําลังไม่ประสบอาร์ม
“ลืมไปเลย”
นายคนนั้นรีบชักขวดกลับเมื่อเห็นฮิบาริกําลังจะจับมัน
“โทษทีนะ แต่พอดีว่า....”
“อะไรของแกอีก”
“ก็แค่เบื่ออย่างที่บอกนั้นแหละ เอางี้นึกอะไรดีๆออกแล้ว มาเล่นเกม์กันเถอะ”
ฮิบาริทําหน้าไม่ประสบอาร์มแล้วถอนหายใจ
“ถ้าให้ง่ายๆมันก็ไม่สนุกน่ะสิ เข้าใจนะ เอาเป็นว่าถ้านายตามหาฉันเจอล่ะก็ จะให้ล่ะกัน ไอ้ขวดนั้นน่ะ อย่าลืมเอาโคลมไปด้วยล่ะ ไม่งั้นก็คงจะไม่ขวดนั้นหรอก ฉันน่ะอยากเจอโคลมเหลือเกิน”
เขาเอามือปิดปาก
“KuFUFU.....”
แล้วร่างผู้ชที่ดูแข็งแรงก็กลายเป็นร่างของเด็กผู้ญที่บอบบาง
“อ๊ะ คุณฮิบาริ?”
เธอจําเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย
“ถึงเวลาแล้วสินะ ที่ฉันจะจูงพวกเธอมาเดินในเส้นทางเส้นใหม่
ฉันนี้ฉลาดจริงๆ หุหุหุ”
เสียงที่ดังอยู่ในใจของโคลมทําให้เธอรู้สึกแปลกใจนิดๆ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น