ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตคนเราเมื่อถึงเวลาเปลี่ยนแปลงเราก็ต้องยอมรับมัน
เมื่อคืนนี้เหมือนลืมอะไรบางอย่าง....
“คุณ...”
“คุณ ฮิบาริ..”
ลืมอะไรบางอย่างที่สําคัญมาก
“คุณฮิบาริตื่นแล้วสินะ”
หน้าของสึนะเข้ามาใกล้จนต้องรีบชักหน้าไปข้างหลัง
ฮิบาริหัวยุ่ง ค่อยๆเหล่ตามองไปที่กระจกในห้อง
“นี้ที่ไหน?”
“ฮะ คุณฮิบาริ จริงๆด้วยสินะ?”
“5555+แล้วทําไมถึงสภาพแบบนี้ล่ะ”
โกคุเดระอดขําไม่ได้
ในกระจกบานนั้น มีเงาของเด็กตัวเล็กๆ
เมื่อคืนนี้....
“แล้วเกิดอะไรขึ้นหรอ คุณฮิบาริ”
สึนะถามด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่เรื่องของพวกนาย”
เด็กที่นั่งอยู่บนเตียงทําท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ก็ใช่น่ะสิ ฉันโดนไอ้เจ้าXanXusมันเล่นงานสินะ ซวยชะมัดที่ต้องมาเป็นเด็กแบบนี้
“Hibari Hibari”
ฮิบาริยื่นนิ้วออกไปให้นกคู่ใจเกาะ
แล้วมองไปที่มือเล็กๆของเขา
เด็กขนาดนี้เลยหรอ ฉันน่ะ
เขาคิดในใจ
“ยังไงก็แล้วแต่ อยากให้ผู้พิทักษ์ทุกคนได้มาอยู่ด้วยกัน”
รีบอร์นกระโดดขึ้นไปบนเตียง
“ทุกคนน่ะ ย้ายกันมาเรียบร้อยแล้ว ก็มีแต่ฮิบาริเท่านั้นแหละ”
“ถึงรีบอร์นจะเป็นคนชวนแต่ก็ขอลาล่ะ”
เด็กผู้ชผมดํากระโดดลงจากเตียง
“แต่คุณฮิบาริ พวกเรา..”
สึนะรีบเอามือไปจับไว้ก่อนที่เขาจะเิดินออกไปจากห้อง
“อย่าเอาฉันไปรวมกับพวกนาย..”
เขาตอบเสียงโกรธแล้วเดินลงบันไดไป
“อย่างเธอน่ะ จะให้ปล่อยไปแค่วินาทีเดียวยังไม่ได้เลย”
เสียงดังโครมครามมาจากข้างล่าง
“แล้วจะให้มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง?”
เคนยืนโวยวายอยู่ที่บันได
“ก็มันจําเป็นนี่นา”
เด็กผู้ญผมสั้น โคลม ก้มหน้าลงไปมองที่เคนที่ยืนอยู่บันไดขั่นต่ำกว่า
“เงียบๆกันหน่อยได้ไหม รําคาญ”
โคลมรีบหันลงไปมองเด็กตัวเล็กที่พึงเดินผ่านเธอไป
“อะไร?”
เขาหันกลับมาถาม
แต่ก็ไม่ได้คําตอบกลับ ฮิบาริเลยมุ่งหน้าเดินต่อไป
“โคลม....อย่า ปล่อยให้เขาไป...”
เสียงที่คุ้นเคยทําให้โคลมนิ่งไปสักพัก
“อย่าปล่อยให้เด็กนั้นหนีไป...”
“ท่านมุคุโร่..........”
เธอพึมพําแล้วรีบหันหลังกลับวิ่งตามเด็กคนนั้นไป
“หือ....”
ฮิบาริค่อยๆเหล่ตามองข้างหลังเมื่อรู้สึกตัว
“อะไร?”
เขาถามอีกครั้ง
จะ จะตอบยังไงดี
เธอคิดในใจ
“อะไรของเธอ?”
“มาอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอ?...”
โคลมก้มหน้าพึมพําอยู่เบาๆ
“กลับไปได้แล้วเธอน่ะ”
เด็กผมดําค่อยๆก้าวเดินต่อไป
“ขอร้องล่ะ คุณฮิบาริ”
แต่เขาก็ทําท่าทางเหมือนไม่ได้ยินคําขอร้องของเธอ
โคลมเดินตามฮิบาริมาจนถึงโรงเรียน นามิโมริ
แล้วเธอก็เดินตามเขาเข้าไปในร.ร
“จะเข้าห้องนํ้า..”
ผู้ชตัวเล็กหันไปหาเธอแล้วเปิดประตูห้องนํ้าชาย
โคลมได้แต่ยืนรอเป็นเวลานาน
พระอาทิตเริ่มตกดิน ไฟตามถนนเริ่มเปิด แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่กลับออกมา
“คงไปแล้วสิ...”
ฮิบาริที่เข้าไปซ่อนตัวในห้องนํ้่าเดินออกมาอย่างโล่งใจ
แต่ความรู้สึกโล่งใจนั้นมันก็หายไปในเวลาสั่นๆ
“อะไรของยัยนี้...”
เขามองลงไปที่เด็กผู้ญตัวเล็กที่นอนหลับอยู่หน้าห้องนํ้า
ปล่อยให้นอนอย่างนี้เดี้ยวก็คงกลับเอง
เขาคิดแล้วเดินต่อไปแต่ก็ต้องหันกลับมาอีกเมื่อเธอคนนั้นดึงเสื้อของเขาเอาไว้
“คุณฮิบาริ กลับไปไม่ได้หรอ?”
เธอพูดด้วยนํ้าเสียงจริงจัง
“ไม่เกี่ยวกับเธอ..”
เขาตอบ
“คุณฮิบาริ เป็นเด็กแบบนี้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก”
ในดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นไม่มีคําตอบอะไรเลย
ไม่ได้สินะ เธอคิดในใจ
ฮิบาริเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า และแน่นอนโคลมเองก็ตามไปด้วยเหมือนกัน
“เลิกตามได้หรือยัง”
นํ้าเสียงของฮิบาริ ท่าทางจะรําคาญเธอมาก
“เธอน่ะอยู่ตรงนั้นแหละ ข้างบนน่ะมันอันตราย ถ้าตกลงมาจะแย่ ไม่งั้นก็กลับไปเลยก็ยิ่งดี”
โคลมนั่งรอฮิบาริที่ขึ้นไปนั่งบนดาดฟ้าของร.ร
“นานจังเลย...”
เธอพึงพําเมื่อเห็นว่าเขาไม่กลับออกมาสักที
หรือว่าจะหนีไปแล้ว
พอคิดได้เธอก็รีบวิ่งไปที่ดาดฟ้า
“อะ เอ๋อ..”
หลับหรอเนี่ย?
โคลมคิดในใจเมื่อเห็นเด็กผมสีดํานอนหลับอยู่บนนั้น
“คุณฮิบาริตอนเด็กๆน่ารักเหมือนกันน่ะ..”
แล้วเธอก็หัวเราะเบาๆ
“เฮ้ออออออออออออออ”
ฮิบาริตัวน้อยขยี้ตาหลังจากที่นอนมาได้งีบนึง
“เธอ!...”
โคลมส่งยิ้มให้เขาแล้วตอบกลับไปว่า
“ ตื่นแล้วสินะ คุณฮิบาริ”
“อะไรกัน ยังไม่กลับอีก..”
เขาหันหลังให้เธอ
“กลับไปด้วยกันเถอะ...”
“เรื่องอะไร”
ฮิบาริตอบด้วยนํ้าเสียงเย็นชา
“ไป...”
เธออุ้มฮิบาริที่ตัวเล็กขึ้นมากอดเอาไว้
ถึงแม้ว่าจะยังกลัวๆจนมือสั่นก็ตาม
นายตัวยุ่งที่รู้ว่าถ้าไม่ไปยัยนี้ก็คงจะตามไม่เลิกก็เงียบ
แล้วปล่อยให้โคลมอุ่มเขากลับบ้านสึนะ...
“หึ ทําได้ไม่เลวนิ my sweet Chrome”
รอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของมุคุโร่
ที่นั่งดูเหตุการอยู่บนต้นไม้....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น