ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [3th] ตอนที่ 3 : เทพฮาเดส (Hades)
แสงอาทิตย์ สีแดงฉาน ตกลงสู่พื้นดิน เมฆหมอกสีดำ ทั่วทั้งท้องฟ้า ซากศพ ผุ้คน และ สัตว์ ต้นไม้ใบไม้ที่เหี่ยวเฉา
ร่างของชายแก่ถือไม้เท้าซึ่งเดินมาตามทางนั้น พร้อม กับ ชายในชุดคลุม ยาวสีดำ ซึ่งในมือถือ เคียว ขนาดใหญ่เอาไว้ ชายแก่ผู้นั้น เดินขึ้นมาจนถึง ซากปรักหักพัง ของเมือง นอรันดา ซึ่งตอนนี้ เป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ ที่มีแต่เศษซากของสิ่งก่อสร้างที่พังทลาย ลง ชายแก่ หยุดเดิน และยืนอยู่ตรงหน้าของ ลูซิเฟอ ซึ่งนั่งอยู่ที่เขา โอลิมปัสที่ถูก แกะสลักโดย ตัวมันเอง เป็นบัลลังค์ สำหรับนั่ง
ลูซิเฟอ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปที่ร่างของชายแก่ และ ลูกน้องของมัน ลูซิเฟอ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ต่ำ และน่าเกรงขาม" เจ้าต้องการอะไร...." เมื่อสิ้นเสียง ชายแก่ค่อยๆ ถอดผ้าที่คลุมหัวตนออกและ ยิ้มอย่างน่า ขยะแขยง "ข้ามาเพื่อรับใช้ท่าน ท่าน ลูซิเฟอ ข้าคือ ฮาเดส เทพแห่งยมโลก ข้ามารับใช้ท่านด้วยความจริงใจ" เฮเดส เอ่ย และก้มศีรษะลงเล็กน้อย "เจ้า เป็นถึงเทพแห่ง ยมโลก เหตุใดจึงจะมารับใช้ข้า" ลูซิเฟอ เอ่ย และ หยิบขวานยักษ์ของมันขึ้นมา และชี้ไปที่ร่างที่ผอมแห้งเหลือแต่กระดูกของ ฮาเดส "ข้านั้น เพียงแต่ เบื่อ ยมโลก ที่แสน คับแคบ นั่น และต้องการเปลี่ยนโลกใบนี้เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ" ฮาเดสเอ่ย และ ก้มโค้งลงอีกครั้ง ลูซิเฟอ ลดขวานลงและเริ่มหัวเราะ อย่าง เบาๆ "ข้าจะลองเชื่อใจเจ้าสักครั้งหนึ่ง และเจ้าคนที่อยู่ในชุดคลุมนั่นคือใคร" ลูซิเฟอเอ่ยถาม ถึงชายในชุดคลุมสีดำ ซึ่งถือเคียวขนาดใหญ่ "ข้ามีนามว่า GRIM ยมทูต แห่ง ปรโลก" มันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา ราวกับ ขั้วโลกเหนือ ไอเย็น ที่ออกมาจากปากมัน ดูแล้วเหมือน เป็น กรด ยังไง อย่างงั้น เพราะเมื่อ ไอเย็นนั้น โดน เศษ อิฐ เข้า เศษอิฐ นั้นก็ สลายเป็น ในทันที กริม ค่อยๆ เปิด ผ้าที่คลุมใบหน้าของมันออก
สิ่งที่ ลูซิเฟอ เห็น ทำให้มันยิ่งสนใจ กริม ยิ่งขึ้นเพราะ กริมนั้น เป็นโครงกระดูก ที่ เดินได้ ดวงตาของมันเป้นเปลวไฟ สี เขียว เป็นประกาย โชตช่วง กระโหลกของมันเป็นสีขาวและมีเส้นผม กับหนังศีรษะ เหลืออยู่เป้นหย่อมๆ ดูน่าสยดสยองนัก
ลูซิเฟอ ทำหน้าพึ่งพอใจเล็กน้อย และ เหมือนคิดบางอย่างออก "ข้ามีงานอยากให้พวกเจ้าทดสอบฝีมือเสียหน่อย" มันเอ่ย ด้วยเสียงที่ฟังดูมีเล่ห์นัย "ตามแต่ท่านสั่ง นายท่าน" ฮาเดส เอ่ย และก้มโค้ง "จงกำจัด มนุษย์ สามรายนี้ ให้สิ้นซาก" ลูซิเฟอเอ่ย และ สะบัดมือเล็กน้อย ใส่กลุ่มเมฆ และ ภาพของพวก ซานาเกะก็ปรากฏขึ้น ฮาเดส และกริม สวมผ้าคลุม และ นำมือไปประสานกันที่ตรง บริเวณ ท้องของพวกมัน "งั้นข้าขอตัวไป กำจัดพวกมัน ก่อนนะนายท่าน" ฮาเดสเอ่ย และเปลวไฟ สีเขียว ก็ลุกขึ้นที่เท้าของพวกมันทั้งสอง และร่างของพวกมันก็ถูกไฟลุกจนท่วม ร่างและร่างของพวกมันก็หายไป
ณ เมือง โนโรโคล่า
เมืองท่าแห่ง พาราเรล สายน้ำที่ซัด เข้าใส่ชายฝั่ง สายลมที่ พัดผ่านเบาๆ เย็นสบาย ซานาเกะ และ โอตาโนกิ เดินอยู่ที่ในเมืองเพื่อหาเรือเพื่อข้ามไปยังทวีป ที่อยู่อีกฝั่งของทะเล นามว่า "แอตแลนทิต" พวกเขาเดินหาเรือ จนทั้งวันแล้ว แต่ไม่มีเรือรำไหนที่กล้าไป ยังแอตแลนทิต "บ้าซิบ เลย ทำไมไม่มีคน แล่นไป ที่แอตแลนทิต กันนะ" ซานาเกะ บ่น พึมพำ พร้อมทำสีหน้าหงุดหงิด เล็กน้อย "ก็สมควรอยู่หรอก นั่นเป้นเกาะแห่ง หายนะเลยก็ว่าได้นะ" โอตาโนกิเอ่ย ตอบซานาเกะ "เกาะหายนะ???" ซานาเกะพูดด้วยความสงสัย "ที่นั่นมี สัตว์ประหลาด นามว่า Hydra หลับไหลอยู่ เมื่อมันตื่น จะเกิดคลื่นยักษ์ และร่างของมันก็จะปรากฏขึ้น ด้วยความกระหาย และ เขมือบทุกสิ่งที่อยู่ใกล้มัน และนี่ก็ใกล้ถึงช่วงวันที่ Hydra จะตื่นขึ้นมาแล้ว เลยไม่มีใครกล้าไปที่แอตแลนทิต ช่วงนี้" โอตาโนกิเอ่ย และถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ ซานาเกะเห้นเช่นนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ใช่คนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ "แล้วนี่ นาโยกิล่ะ?" ซานาเกะ ทักขึ้่นเมื่อสังเกตุว่า นาโยกิไม่ได้เดินมากับพวกเขา "เห็นเธอบอกว่าจะไปเช่าโรงแรม ให้พวกเราน่ะ" โอตาโนกิเอ่ย และในตอนนั้นเองพวกเขาก็ เริ่มเห็นความหวัง ที่จะไปยัง แอตแลนทิต สว่างขึ้น ริบหรี่ "ด่วน สำหรับผู้ที่ต้องการไป แอตแลนทิต รีบมาลงทะเบียน กันได้แล้ว ค่าเรือ ลด 50 เปอร์เซ็นต์ เลยด้วย" กะลาสีเรือ ร่างอ้วน เสื้อสีน้ำเงินลายทางขาว ตะโกนขึ้นและโบกมือเรียก ลูกค้า ที่ต้องการไปยังแอตแลนทิต ซึ่งในตอนนี้พวกเขา ต่อแถวกัน จนยาว สุดๆ "เฮ้ ซานาเกะ รีบไปต่อแถวกันเร็ว" โอตาโนกิเอ่ยและวิ่งเข้าไปยืนที่หลังแถว เบียดกับประชาชนที่ยืน แออัด ยัดเยี่ยด กัน ซานาเกะยืนมองโอตาโนกิที่นอกแถวด้วยสายตาแปลกๆ " งั้นฉันไปหา นาโยกิก่อนนะ" ซานาเกะเอ่ย และชูมือขึ้น ชี้ไปยัง ย่าน ที่พัก "โอเค แล้วเดียวฉันจะตามพวกนายไป" โอตาโนกิเอ่ย และ โบกมือ ขึ้นเหนือหัว
ซานาเกะโบกมือตอบและเดินออกมาจากตรงนั้น " คนเยอะจริงๆ " ซานาเกะเอ่ยพร้อมหันซ้ายหันขวา มองดูผู้คนที่ยืนจับจ่ายใช้สอยกัน "เฮ้อ เงินสักแดง ก็ไม่มี จะไปซื้ออะไรได้ฟะเนี่ย" ซานาเกะเอ่ย และถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ และก้มหน้าลง มองพื้น "นี่นายจะเดินก้มหน้าแบบนั้นอีกนานไหม ยะ ?" เสียงนาโยกิดังขึ้นที่ด้านหลังของ ซานาเกะ ซานาเกะ หันไปมองนาโยกิ ทันที "กำลังหาอยู่เล...." เขาถึงกับตะลึงเมื่อเห็น นาโยกิ แต่งตัว อย่างสวยงาม และดูเป็น สุภาพสตรี กว่า ปกติ " เธอ ดูสวยกว่าปกตินะ เนี่ย " ซานาเกะเอ่ยแซว แล้วหัวเราะ
แต่นาโยกิไม่ตลกด้วย "นายจะหาว่าฉัน แต่งตัวไม่ได้เรื่องงั้นหรอ?" นาโยกิเอ่ย และกำหมัดจนแน่น "อย่าอยู่เลยแก้!!!!!!!!!!" นาโยกิตะโกนขึ้น และชกใส่ ซานาเกะ เต็มแรง จนกระเด็นปลิว ไปสุดลูกหูลูกตา ผุ้คนแถวนั้น ถึงกับตกใจกับภาพที่ตนเห็น "แม่หนู โหดได้ใจจริงๆ" เสียงแม่ค้า พ่อค้า ซุบซิบคุยกันจนดังลั่น นาโยกิไม่ใส่ใจและเดิน ดูสินค้า แถวๆ นั้นต่อไป
ร่างของชายแก่ถือไม้เท้าซึ่งเดินมาตามทางนั้น พร้อม กับ ชายในชุดคลุม ยาวสีดำ ซึ่งในมือถือ เคียว ขนาดใหญ่เอาไว้ ชายแก่ผู้นั้น เดินขึ้นมาจนถึง ซากปรักหักพัง ของเมือง นอรันดา ซึ่งตอนนี้ เป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ ที่มีแต่เศษซากของสิ่งก่อสร้างที่พังทลาย ลง ชายแก่ หยุดเดิน และยืนอยู่ตรงหน้าของ ลูซิเฟอ ซึ่งนั่งอยู่ที่เขา โอลิมปัสที่ถูก แกะสลักโดย ตัวมันเอง เป็นบัลลังค์ สำหรับนั่ง
ลูซิเฟอ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปที่ร่างของชายแก่ และ ลูกน้องของมัน ลูซิเฟอ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ต่ำ และน่าเกรงขาม" เจ้าต้องการอะไร...." เมื่อสิ้นเสียง ชายแก่ค่อยๆ ถอดผ้าที่คลุมหัวตนออกและ ยิ้มอย่างน่า ขยะแขยง "ข้ามาเพื่อรับใช้ท่าน ท่าน ลูซิเฟอ ข้าคือ ฮาเดส เทพแห่งยมโลก ข้ามารับใช้ท่านด้วยความจริงใจ" เฮเดส เอ่ย และก้มศีรษะลงเล็กน้อย "เจ้า เป็นถึงเทพแห่ง ยมโลก เหตุใดจึงจะมารับใช้ข้า" ลูซิเฟอ เอ่ย และ หยิบขวานยักษ์ของมันขึ้นมา และชี้ไปที่ร่างที่ผอมแห้งเหลือแต่กระดูกของ ฮาเดส "ข้านั้น เพียงแต่ เบื่อ ยมโลก ที่แสน คับแคบ นั่น และต้องการเปลี่ยนโลกใบนี้เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ" ฮาเดสเอ่ย และ ก้มโค้งลงอีกครั้ง ลูซิเฟอ ลดขวานลงและเริ่มหัวเราะ อย่าง เบาๆ "ข้าจะลองเชื่อใจเจ้าสักครั้งหนึ่ง และเจ้าคนที่อยู่ในชุดคลุมนั่นคือใคร" ลูซิเฟอเอ่ยถาม ถึงชายในชุดคลุมสีดำ ซึ่งถือเคียวขนาดใหญ่ "ข้ามีนามว่า GRIM ยมทูต แห่ง ปรโลก" มันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา ราวกับ ขั้วโลกเหนือ ไอเย็น ที่ออกมาจากปากมัน ดูแล้วเหมือน เป็น กรด ยังไง อย่างงั้น เพราะเมื่อ ไอเย็นนั้น โดน เศษ อิฐ เข้า เศษอิฐ นั้นก็ สลายเป็น ในทันที กริม ค่อยๆ เปิด ผ้าที่คลุมใบหน้าของมันออก
สิ่งที่ ลูซิเฟอ เห็น ทำให้มันยิ่งสนใจ กริม ยิ่งขึ้นเพราะ กริมนั้น เป็นโครงกระดูก ที่ เดินได้ ดวงตาของมันเป้นเปลวไฟ สี เขียว เป็นประกาย โชตช่วง กระโหลกของมันเป็นสีขาวและมีเส้นผม กับหนังศีรษะ เหลืออยู่เป้นหย่อมๆ ดูน่าสยดสยองนัก
ลูซิเฟอ ทำหน้าพึ่งพอใจเล็กน้อย และ เหมือนคิดบางอย่างออก "ข้ามีงานอยากให้พวกเจ้าทดสอบฝีมือเสียหน่อย" มันเอ่ย ด้วยเสียงที่ฟังดูมีเล่ห์นัย "ตามแต่ท่านสั่ง นายท่าน" ฮาเดส เอ่ย และก้มโค้ง "จงกำจัด มนุษย์ สามรายนี้ ให้สิ้นซาก" ลูซิเฟอเอ่ย และ สะบัดมือเล็กน้อย ใส่กลุ่มเมฆ และ ภาพของพวก ซานาเกะก็ปรากฏขึ้น ฮาเดส และกริม สวมผ้าคลุม และ นำมือไปประสานกันที่ตรง บริเวณ ท้องของพวกมัน "งั้นข้าขอตัวไป กำจัดพวกมัน ก่อนนะนายท่าน" ฮาเดสเอ่ย และเปลวไฟ สีเขียว ก็ลุกขึ้นที่เท้าของพวกมันทั้งสอง และร่างของพวกมันก็ถูกไฟลุกจนท่วม ร่างและร่างของพวกมันก็หายไป
ณ เมือง โนโรโคล่า
เมืองท่าแห่ง พาราเรล สายน้ำที่ซัด เข้าใส่ชายฝั่ง สายลมที่ พัดผ่านเบาๆ เย็นสบาย ซานาเกะ และ โอตาโนกิ เดินอยู่ที่ในเมืองเพื่อหาเรือเพื่อข้ามไปยังทวีป ที่อยู่อีกฝั่งของทะเล นามว่า "แอตแลนทิต" พวกเขาเดินหาเรือ จนทั้งวันแล้ว แต่ไม่มีเรือรำไหนที่กล้าไป ยังแอตแลนทิต "บ้าซิบ เลย ทำไมไม่มีคน แล่นไป ที่แอตแลนทิต กันนะ" ซานาเกะ บ่น พึมพำ พร้อมทำสีหน้าหงุดหงิด เล็กน้อย "ก็สมควรอยู่หรอก นั่นเป้นเกาะแห่ง หายนะเลยก็ว่าได้นะ" โอตาโนกิเอ่ย ตอบซานาเกะ "เกาะหายนะ???" ซานาเกะพูดด้วยความสงสัย "ที่นั่นมี สัตว์ประหลาด นามว่า Hydra หลับไหลอยู่ เมื่อมันตื่น จะเกิดคลื่นยักษ์ และร่างของมันก็จะปรากฏขึ้น ด้วยความกระหาย และ เขมือบทุกสิ่งที่อยู่ใกล้มัน และนี่ก็ใกล้ถึงช่วงวันที่ Hydra จะตื่นขึ้นมาแล้ว เลยไม่มีใครกล้าไปที่แอตแลนทิต ช่วงนี้" โอตาโนกิเอ่ย และถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ ซานาเกะเห้นเช่นนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ใช่คนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ "แล้วนี่ นาโยกิล่ะ?" ซานาเกะ ทักขึ้่นเมื่อสังเกตุว่า นาโยกิไม่ได้เดินมากับพวกเขา "เห็นเธอบอกว่าจะไปเช่าโรงแรม ให้พวกเราน่ะ" โอตาโนกิเอ่ย และในตอนนั้นเองพวกเขาก็ เริ่มเห็นความหวัง ที่จะไปยัง แอตแลนทิต สว่างขึ้น ริบหรี่ "ด่วน สำหรับผู้ที่ต้องการไป แอตแลนทิต รีบมาลงทะเบียน กันได้แล้ว ค่าเรือ ลด 50 เปอร์เซ็นต์ เลยด้วย" กะลาสีเรือ ร่างอ้วน เสื้อสีน้ำเงินลายทางขาว ตะโกนขึ้นและโบกมือเรียก ลูกค้า ที่ต้องการไปยังแอตแลนทิต ซึ่งในตอนนี้พวกเขา ต่อแถวกัน จนยาว สุดๆ "เฮ้ ซานาเกะ รีบไปต่อแถวกันเร็ว" โอตาโนกิเอ่ยและวิ่งเข้าไปยืนที่หลังแถว เบียดกับประชาชนที่ยืน แออัด ยัดเยี่ยด กัน ซานาเกะยืนมองโอตาโนกิที่นอกแถวด้วยสายตาแปลกๆ " งั้นฉันไปหา นาโยกิก่อนนะ" ซานาเกะเอ่ย และชูมือขึ้น ชี้ไปยัง ย่าน ที่พัก "โอเค แล้วเดียวฉันจะตามพวกนายไป" โอตาโนกิเอ่ย และ โบกมือ ขึ้นเหนือหัว
ซานาเกะโบกมือตอบและเดินออกมาจากตรงนั้น " คนเยอะจริงๆ " ซานาเกะเอ่ยพร้อมหันซ้ายหันขวา มองดูผู้คนที่ยืนจับจ่ายใช้สอยกัน "เฮ้อ เงินสักแดง ก็ไม่มี จะไปซื้ออะไรได้ฟะเนี่ย" ซานาเกะเอ่ย และถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ และก้มหน้าลง มองพื้น "นี่นายจะเดินก้มหน้าแบบนั้นอีกนานไหม ยะ ?" เสียงนาโยกิดังขึ้นที่ด้านหลังของ ซานาเกะ ซานาเกะ หันไปมองนาโยกิ ทันที "กำลังหาอยู่เล...." เขาถึงกับตะลึงเมื่อเห็น นาโยกิ แต่งตัว อย่างสวยงาม และดูเป็น สุภาพสตรี กว่า ปกติ " เธอ ดูสวยกว่าปกตินะ เนี่ย " ซานาเกะเอ่ยแซว แล้วหัวเราะ
แต่นาโยกิไม่ตลกด้วย "นายจะหาว่าฉัน แต่งตัวไม่ได้เรื่องงั้นหรอ?" นาโยกิเอ่ย และกำหมัดจนแน่น "อย่าอยู่เลยแก้!!!!!!!!!!" นาโยกิตะโกนขึ้น และชกใส่ ซานาเกะ เต็มแรง จนกระเด็นปลิว ไปสุดลูกหูลูกตา ผุ้คนแถวนั้น ถึงกับตกใจกับภาพที่ตนเห็น "แม่หนู โหดได้ใจจริงๆ" เสียงแม่ค้า พ่อค้า ซุบซิบคุยกันจนดังลั่น นาโยกิไม่ใส่ใจและเดิน ดูสินค้า แถวๆ นั้นต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น