The Parallel : พาราเรล สงครามโลกคู่ขนาน

ลำดับตอนที่ #3 : [2nd] ตอนที่ 2 : อุปสรรค (Barricade)

 ฟ้าวววววววววววว

รุกิ ที่ โฉบบิน ลงมาจาก บน วิหาน แห่ง เอเธน สู่พื้นโลกอีกครั้ง "เหวออออ" ซานาเกะ ร้องเสียงหลง ด้วยความ หวาดเสียว และ โดยส่วนตัวแล้ว เขานั้นเป็นพวกกลัวความสูงอยู่แล้วด้วยเลย ทำให้ เขาดู กลัวเป็นพิเศษ ซานาเกะ ร้องจนเสียงดังทำให้ นาโยกิ ถึงกับอดกลั้นไม่ไหว "แก จะหุบปาก แกได้หรือยัง ฮะ~~~~"  นาโยกิเอ่ย และ กระชากคอเสื้อ ซานาเกะ เขาไปหาเธอ "เฮ้ย พวก เธอ สองคนอย่าพึ่งทะเลาะกันได้ไหมเนี่ย เดียวฉันจะคุม รุกิ ไม่ได้ เอานะ" โอตาโนกิ เอ่ย และทำสีหน้า ไม่ค่อยพอใจทั้งสองคนที่ ทะเลาะกันอยู่ด้านหลังเขา แต่ในตอนนั้นเอง    

ฟั่บบบบบ

มีเสียงบางอย่างผ่านตัวพวกเขาไป

"นั่นมันอะไรนะ!!" ซานาเกะเอ่ย และในตอนนั้นเอง เขาหันไปสังเกตุเห็นที่ปีกของ รุกิ จู่ๆ มันก็ ขาดออก ทั้งสองข้าง

ทำให้นกยักษ์ รุกิ ค่อยๆ ดิ่ง ลงมาจากฟ้าสู่พื้นดินด้วยความรวดเร็ว "บ้าซิบ!!" โอตาโนกิเอ่ย และเขาก็ล้วงมือ เข้าไปในถุง สีน้ำตาล บางๆ ด้านหลังเขา และหยิบลูกแก้ว สี เขียว และน้ำเงินออกมาจาก กระเป๋านั่น และ เขาก็จับเอาหิน สีเขียวออกมาไว้ที่มือขวาและเขียน ตัวหนังสือลงบน มือ ซ้าย และ เมื่อเขียนเสร็จเขาก็เขียน ตัวหนังสือ อีกตัวลงบน มือ ขวา "ขอ เทพแห่ง   สายลม  และเทพ แห่ง วารี  ขอให้พวกท่านโปรดมอบพลังให้แก่ข้า" โอตาโนกิเอ่ย เป็น คาถาบางอย่าง นาโยกิ จบคอเสื้อ ซานาเกะที่ทำท่าจะตกลงจากหลังของ รุกิที่กำลังดิ่ง ลงสู่พื้นดิน "ไอเบื้อก เอ่ย จับให้มันแน่นๆ หน่อยสิืยะ!!!" นาโยกิเอ่ยขึ้น "ก็มันช่วยไม่ได้นิหน่า!!" ซานาเกะเงยหน้าขึ้นไป เอ่ย เถียง นาโยกิ "เห้ย!! ฉันต้องใช้สมาธินะ เงียบกันก่อนได้ไหม!!!" โอตาโนกิเอ่ย และในตอนนั้นเอง เขาก็ยืนมือทั้งสอง ไปที่ด้านหน้าของเขา ซึ่งก็คือพื้นดิน "ลมพายุ จงบังเกิด!!!" โอตาโนกิเอ่ย และมือ ข้างซ้ายของเขา ก็เกิดแสงสีเขียว ขึ้น เป็นประกาย เหมือนหยก และจู่ๆ ก็เกิด ลมแรงขึ้นมาจากพื้นดิน มาพยุงตัวพวกเขาเอาไว้ อย่างทันท่วงที  และ ก็ค่อยๆ วางตัว รุกิ และทุกคนที่อยู่บนหลังมัน ลงสู่พื้นดินอย่างปลอดภัย"ด้วย พลังแห่งน้ำ จง คุ้มครองพวกข้า ด้วย ห่าฝน กระหน่ำ ซัด " โอตาโนกิเอ่ยพร้อมยื่นมือทั้งสองขึ้นไว้เหนือหัว และ แสงสีเขียว และน้ำเงินก็บังเกิดขึ้นจากมือทั้งสองขึ้น และในตอนนั้นเอง ลมพายุ ก็เริ่มขยายตัว และก็เริ่มมีฝนตกซัดลงมาอย่างหนัก   จนทำให้พวกเขา สามารถเห็นสิ่งที่ ตัดปีก รุกิ มีเป็นปีศาจที่ คล้ายคนแต่ มันมีหัวเป็น  สัตว์คล้าย แพะ และ ถือ บางอย่างคล้ายเคียว ขนาดใหญ่ คล้าย พระจันทร์เสี้ยว เอาไว้ สอง มือ "ตัวไรวะันั่น" ซานาเกะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็น ปีศาจตนนั้น" นั่นมัน!! บาโฟเมท" โอตาโนกิเอ่ยขึ้น "พวกเรารีบหนีออกจากที่นี่เถอะเราสู้มันไม่ได้แน่ๆ" เขาเอ่ยขึ้น ซานาเกะ และ นาโยกิ พยักหน้า พร้อมกับเดินตาม โอตาโนกิไป "พวกเรา ปลอดภัยแน่ๆ ถ้ายังอยู่ใต้ร่มเงา ของป่าแห่งนี้" แต่ คงไม่เป็นอย่างงั้นแน่เมื่อ ซานาเกะ ที่สะพาย ปลอกดาบไว้ที่เอว มันเผลอฟาดไปโดน ต้นไม้จนเกิดเสียง ขึ้น เบาๆ โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว แต่ กับ บาโฟเมท แล้วนั้น มันเป็นเสียงที่ดังพอที่จะได้ยิน มันมองไปยัง กลุ่มของ โอตาโนกิ และ พุ่งตัวลงไปหาทันที    โอตาโนกิหันไปมอง ดูบาโฟเมทที่พุ่งมาหาพวกเขา "บ้าซิบ" เขาเอ่ย และล่วงมือเข้าไปหยิบ หินสีแดงขึ้นมา ก้อนหนึ่ง และเขียนลงบน มือข้าง ขวาของเขา เป้นตัว อักษรญี่ปุ่น ที่แปลว่า "ไฟ" และยื่นตรงไปที่ด้านหน้าของเขา "พลังแห่้งเพลิงจงผลาญ ปีศาจร้ายของข้าให้หมดสิ้น!!!!" เขาเอ่ยขึ้น และแสงสีแดง ส้มก็สว่างขึ้นจากตัวงอักษรบนมือของเขา และก็เกิดเปลวไฟขึ้นที่มือของเขา " ลูกบอลเพลิง!! " เขาเอ่ยขึ้น และเปลวไฟนั้นก็ขยายตัวขึ้นเป้นบอลไฟ ขนาดใหญ่ และพุ่งไปหา บาโฟเมท ทันที "เอาละรีบหนีเร็ว !!" โอตาโนกิเอ่ย และเริ่มวิ่งทันที นาโยกิ และซานาเกะเองก็รีบวิ่งตามไปเช่นกัน บาโฟเมท เห็นลูกไฟ ลอยตรงมาทางมัน มันก็ไม่หลบเลี่ยง แต่กลับพุ่งเข้าหา บอลไฟ นั้น และ ใช้เคียว ในมือขวาของมัน ฟัน บอลไฟ จน ขาด และพุ่ง ไปหา พวก ซานาเกะอีกครั้ง "นาโยกิ ยิงลูกธนูเส้นลวด ติดไว้บนต้นไม้" โอตาโนกิเอ่ยขึ้น และหยิบหินสีเหลืองออกมาจาก ในกระเป๋า "เข้าใจละ" นาโยกิเอ่ยขึ้น และคว้า ลูก ธนูออกมา สิบดอก พร้อมกับ ผูก เส้น ลวดบางๆ ไว้ที่ปลาย ลูกธนุเหล่านั้น " พร้อมแล้วนะ!!" นาโยกิเอ่ยขึ้น และเริ่มยิงลูกดอก ไปติดตามต้นไม้ที่ อยู่ตามทางที่พวกเขาวิ่งผ่าน จนครบ สิบดอก

นาโยกิ เมื่อยิงหมดก็ตะโกนขึ้น "เอาเลย โอตาโนกิ!!" เมื่อได้ยินเช่นนั้น โอตาโนกิ ก็ ยื่นมือที่เขียน ตัวอักษร ภาษาญี่ปุ่น ด้วยหินสีเหลือง ไปทาง บาโฟเมท ที่บินตามหลังพวกเขามา และ ในตอนนั้นเอง แสง สี เหลืองก็พุ่งออกมาเป็น สายฟ้า สี เหลือง ปน ฟ้า และสว่างจ้า พุ่ง เข้าหา บาโฟเมทอย่า่งรวดเร็ว และเมื่อพวกมันผ่านลวด บางๆ ก็ทำให้เกิด กำแพงสายฟ้าขึ้น และบาโฟเมท ที่บินหลบ สายฟ้าของ โอตาโนกิ ก็ไม่ระวัง กำแพงสายฟ้าตรงหน้าและบินชนเข้าอย่างจัง และเป็นเพราะ สายฝนที่ตกลงมาจากฟ้า ทำให้ สายฟ้านั้นที ช้อต ใส่บาโฟเมท อย่างรุนแรง จนมัน ล้มลง กระแทกกับพื้น "ชนะมันไหม???" ซานาเกะเอ่ยขึ้น "ยังหรอก" โอตาโนกิเอ่ยขึ้น และเดินเข้าไปใกล้ๆ บาโฟเมท และดึงบางอย่างออกจาก เขาของมัน "นี่คือชิ้นส่วนของ ลูกแก้ว "แสงแห่งไกอา" " โอตาโนกิเอ่ยขึ้นและ ก็หันไปหา บาโฟเมท ที่ ถูกดึง เศษลูกแก้วออก ร่างของมันก็ค่อยๆ กลับกลายเป็น คนอีกครั้ง "นั้นมัน คนนี่นา!!" ซานาเกะเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ "หมอนี่ คงถูกเศษ ลูกแก้ว ฝัง เข้าไปในร่างกาย และถูกลูซิเฟอ  ใช้พลัง เปลี่ยนให้เขากลายเป็น ปีศาจ น่ะ" โอตาโนกิเอ่ย และเก็บเศษลูกแก้วเข้าไปในกระเป๋า "เอาละ เรายังต้องเดินทางกันต่อนะ" โอตาโนกิเอ่ยขึ้นและเดินต่อไป ซานาเกะ และ นาโยกิ พยักหน้า พร้อมกับเดินตาม โอตาโนกิไป "แล้วชายคนนั้นล่ะ" ซานาเกะเอ่ยขึ้น พร้อมหันไปมอง ร่างชายคนนั้นอีกครั้ง "จากคำทำนาย ถ้าถูกลูกแก้วของ ไกอา และ พลังของลูซิเฟอ แล้วนั้น เขาก็แค่ศพเดินได้ และต้องคำสาปทันที เมื่อตายลง เขาก็จะสลายเป็น ธุลี" โอตาโนกิเอ่ย ซานาเกะมองร่างของชายคนนั้นทีค่อยๆ สลายกลายเป็น ผงฝุ่นดั่งที่ โอตาโนกิเอ่ย "นี่มันโหดร้าย จริงๆ" ซานาเกะเอ่ยขึ้น "ฉันจะกำจัด เจ้าลูซิเฟอเอง!" ซานาเกะเอ่ยขึ้น พร้อมกับเริ่มทำหน้า เหมือนนึกบางอย่างออก นาโยกิสังเกตุสีหน้าของ ซานาเกะที่ผิดปกติและเริ่มเอ่ยถามขึ้น "นายเป็นอะไรไป?" นาโยกิเอ่ยขึ้น "มีเศษลูกแก้วทั้งหมดกี่ อันหรอ" ซานาเกะเอ่ยขึ้น "ไม่ต่ำกว่า 200 อันละมั้ง" โอตาโนกิเอ่ยขึ้น ซานาเกะถึงกับแทบ ทรุดเมื่อได้ยิน สิ่งที่โอตาโนกิเอ่ยตอบเขา  "และเราจะไหวหรอ ตั้ง 200 อันเชียวนะ" ซานาเกะเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้าที่ดู หดหู่และท้อแท้ "200 กว่าอันนั้นน่ะ บางที เศษลูกแก้ว อาจฝัง รวมอยู่ในร่างเดียวกัน หลายๆ เศษก็เป็นได้นะ" โอตาโนกิเอ่ยขึ้น ซานาเกะเริ่มทำสีหน้ามีกำลังใจขึ้น "แต่แน่นอน เมื่อได้รับเศษลูกแก้วไปย่อมแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน" โอตาโนกิเอ่ยและยิ้ม "หวังว่านายคงไม่กลัวจนหัวหด เหมือน เมื่อกี้นะ เจ้าหนู" โอตาโนกิเอ่ย และหัวเราะ ซานาเกะ ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็ยิ้มที่มุมปากและมองหน้า นาโยกิ "เธอ เก่งดีนะ ยิงธนุได้แม่นจริงๆ" ซานาเกะเอ่ยชม นาโยกิ ซึ่งถือ คันธนูอยู่ "ชมฉันไป ฉันก็ไม่บ้ายอ ตามนายหรอก....." นาโยกิพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และเดินไปคู่กับ โอตาโนกิที่เดินนำพวกเขาอยู่ "นี่ตูเหมือนแกะดำชิบ" ซานาเกะเอ่ยพร้อมทำสีหน้าหมดกำลังใจ "อยากกลับบ้านว้อยยยยยยยย" เขาตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงจนลั่นไปทั้งป่าแห่งนั้น