The Parallel : พาราเรล สงครามโลกคู่ขนาน

ลำดับตอนที่ #2 : [1st] ตอนที่ 1 : ผู้ถูกเรื่อง (Choice)

จิ้บ  จิ้บ

เสียงนกร้อง ยามบ่ายที่สายลมพัด เอื่อยๆ แสงแดด ที่ส่องจ้า สว่างไปทั่วพื้นโลก

ที่นี่คือ โรงเรียน มัธยม ปลาย ใน โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ที่เต็มไปด้วย รถ  และ ผู้คนมากมาย ใน โรงเรียน เล็กๆแห่งนี้ เป็น ตึก สูง 4 ชั้น จำนวน สอง อาคาร และหนึ่ง โรงยิม รวมไปถึง หนึ่ง หอ ประชุม ขนาด พอๆ กับโรงยิม นักเรียน มัธยมปลาย จำนวน ราวๆ 600-700 คน ที่อัดกันอยู่ภายในโรงเรียน  ยามาโกโตะ ซานาเกะ นักเรียน ม. ปลาย วัย 18 ปี นั่งมองดูนก ที่บิน คู่กัน วนไป วนมา สายตา ของเขา ดูเบื่อหน่าย ในวิชา สังคม ที่ กำลังเรียนอยู่ เขานั่งเหม่อลอย สักพักหนึ่ง เสียงกริ่งก็ดังขึ้น  "ทุกคนลุกขึ้น" นักเรียน ทุกคน ค่อยๆ ลุกขึ้น ยืินตรง "คำนับ" และืทุกคนก็โค้งคำนับ ขอบคุณ ครูผู้สอน ที่เลิกสอนเสียที เพราะนี่มัน น่าเบื่อชะมัด ซานาเกะ คิดในใจ และ ถือกระเป๋า เป้ สะพายขึ้นไหล่ และเดินลงไปที่โรงยิม    ตอนนี้ เป็นช่วง หลังเลิกเรียน เหล่า นักเรียน ต่าง แยกย้าย กลับบ้าน บางส่วนก็ อยู่ในกลุ่ม กิจกรรม หลังเลิกเรียน ซึ่งมีตั้งแต่ ด้านของ กีฬา อย่าง Soccer , American Football , Baseball จนไปถึง ด้านของ ศิลปะ ดนตรี ต่างๆ ถึงกระนั้น นักเรียน บางกลุ่มก็กลับบ้าน ไปก่อน เพราะไม่อยากอยู่โรงเรียน เย็นๆ หรือเรียกง่ายๆ ก็คือโดดเรียน นั่นเอง

ซึ่งคนที่โดด กิจกรรม นั้น ก็มีจำนวน หลายคน รวมไปถึง คนในชมรม Kendo ซึ่งในตอนนี้เหลือเพียง หัวหน้า ชุมนุม อย่าง ยามาโกโตะ ซานาเกะ ซึ่งนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ รองชุมนุม  มิชึทากิ  มิซึโรกะ  ซึ่งนั่งข้างๆ ซานาเกะ และทำหน้าเซ็งไม่แพ้กัน นอกจากนี้ยังมี รุ่นน้อง อีก 4-5 คน จากปกติ จะมีประมาณ 10  คน "เอ่อ หัวหน้าชุมนุมครับ คือเหลืออยู่ 4-5 คนเนี่ย จะไหว หรอครับ" รุ่นน้องรายหนึ่งยกมือ และเอ่ยขึ้น ซานาเกะหันไปมอง รุ่นน้อง รายนั้นและยิ้มให้ อย่างอ่อนโยน "ยังไงซะเราก็ ต้องฝึกซ้อม เอาละ!!" ซานาเกะเอ่ยตอบพร้อมกับ พูดเสียงดังออกมา "สวมอุปกรณ์ให้เรียบร้อย เดียวฉันจะ ให้จับคู่กัน และซ้อมกันนะ" ซานาเกะเอ่ย และ เดินไป เปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนเสื้อ มิซึโรกะ เองก็เดินตามซานาเกะไปติดๆ "ซานะ ว้อย แกปล่อยเด็ก กลับๆ ไปเถอะ เหลือ อยู่แค่นี้ ซ้อมไปก็ไม่ได้เรื่องหรอกน่า" มิซึโระ เอ่ย ซานาเกะ ถอด เสื้อ ออก และเก็บเข้าตู้ล้อคเกอร์ของเขา "ยังไงซะเด็กมันก็ต้อง ได้รับความรู้บ้างนินา" ซานาเกะเอ่ยและหัวเราะ "งั้นเดียวฉันออกไปรอ ด้านนอกนะ" มิซึโระเอ่ย และเดินออกไปจากห้องไป คุมเด็กในกิจกรรม ของพวกเขา ซานาเกะ หยิบชุด สีขาว แขนยาวบางๆ ออกมาจาก ตู้ล้อคเกอร์และค่อยๆ สวมใส่เขาไปอย่างช้าๆ และในตอนนั้นเอง ก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้น และเขาก็หายไปจากห้องล้อคเกอร์นั้น

ฟุ่บ!!

ซานาเกะ มาโผล่ที่ ๆ แห่งใด ก็ไม่รู้ เขามองซ้าย มองขวา ไม่เห็นสิ่งใด นอกจาก พื้นที่สีขาว ขนาดใหญ่ ที่ว่างเปล่า

"เจ้าถูกนำตัวมาที่นี่....." เสียงของ คนๆ หนึ่งดังขึ้น จะชายก็ไม่ใช่ จะหญิงก็ไม่เชิง เหมือนมีสองเสียงประสานกันอยู่ ซานาเกะหันไปมองเจ้าของเสียง ที่ ค่อยๆ เข้ามาใกล้เขา "...... เพราะ เจ้าเท่านั้นทีจะสามารถ สยบ ลูซิเฟอ ได้....." เสียง นั้นดังขึ้น และร่างของ หญิงสาว ผมยาว สีม่วง ก็ปรากฏขึ้น ร่างของเธอ ผอม บาง และ ตัว ไม่สูงมากนัก เฉลี่ย ประมาณ 170 ได้ ละมั้ง  หน้าตา ดูดีเหมือนกันแหะ ซานาเกะ คิดในใจ "อ่อ ข้า มิได้เป็น หญิงสาว หรือ ชายหนุ่ม นะ ยามาโกโตะ ซานาเกะ" เขาคนนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง  ซานาเกะ งง เล็กน้อย และเริ่มหัวเราะ "ฮะ ฮะ.... ไม่ใช่ หญิง ไม่ใช่ ชาย และ เธอ เป็นอะไรกันแน่" ซานาเกะเอ่ย และในตอนนั้นเอง ร่างนั้นจู่ๆ ก็มีปีก งอกออกมาจากหลัง และในมือของ เธอก็ ปรากฏ หอก สีทอง ที่มี ลวดลาย สวยงามขึ้น ผมของเธอ ที่เป็นสีม่วง ค่อยๆ กลายเป็นสีแดง และเริ่มยาวขึ้น ๆ "ข้ามีนามว่า  อาเทน่า เทพแห่งปัญญา  ข้าเป็นผู้นำเจ้ามายังโลกแห่งนี้" อาเทน่าเอ่ยขึ้น ซานาเกะทำหน้า ตกใจเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะคำพูดของ อาเทน่า แต่เป้นเพราะ ผม และปีกที่ จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้น "นะ.... นี่มัน...... อะไรกัน........ " ซานาเกะเอ่ยขึ้น อาเทน่า ยิ้มเล็กน้อย และ ค่อยๆ เดินเข้าไปหาเขา "เจ้าคือผู้ถูกเลือก จากเทพ สายฟ้า ซูส ให้โค่น ลูซิเฟอ เพราะ พลังเทพของพวกเรา มิอาจ สู้กับ พลัง จากนรกของ มันได้" อาเทน่าเริ่ม อธิบาย ซานาเกะหันไปมองหน้า อาเทน่า และเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจ "นี่คุณ ผมไม่รู้นะว่านี่มันเรื่องอะไร แต่มันไร้สาระสุดๆ เลยอ่ะ" ซานาเกะเอ่ย   "คุณเอ่ยชื่อแต่ละชื่อ มาเหมือนชื่อ พวกตัวละครใน เกมส์ ใน หนัง หรือ ในนิยาย เลยนะ คุณจะให้ผมเชื่อได้ยังไง" ซานาเกะเอ่ย ด้วยจิตใจ ที่ขัดค้าน เต็มที่ อาเทน่า ส่ายหน้า และตวัด หอก สีทอง ไปจ่อที่คอของ ซานาเกะ  "ปากของเจ้านั้น ดูสามหาวเสียจริงนะ" อาเทน่าเอ่ย "ข้าจะ กำจัด เจ้าไปเสียเลย ก็ไม่เป็นไร แต่ข้านั้น จำเป็นต้อง ใช้เจ้าเพื่อปกป้องโลกนี้ หวังว่าเจ้าคงเข้าใจนะ" อาเทน่าเอ่ย และลด หอกลง ซานาเกะ เอามือจับที่คอของเขา ราวกับจะเช็คดูว่า ยังอยู่ครบไหม

และในตอนนั้นเอง  ห้อง สีขาว โล่งๆ นั้นก็ ค่อยๆ ถล่มลง ท้องฟ้า สี ครามค่อยๆ ปรากฏ วิหาร แห่ง เอเธน ปรากฏขึ้นมา เสาปูนขาว ลวยลายสวมงาม แบบกรีก ที่เห็นได้ตาม โบสถ์ เก่าแก่ "นี่มันที่ไหนกัน" ซานาเกะเอ่ยและมองไปรอบๆ "ที่นี่คือ  วิหาร เอเธน  หืม??" อาเทน่าเอ่ย ตอบ ซานาเกะและหันไปเห็นบางอย่าง "นั่นมันอะไำรน่ะ!!!!!" ซานาเกะัเอ่ย เมื่อพบ นกยักษ์ของ โอตาโนกิ บินตรงมาทางพวกเขา 

"จะลงแล้วนะ!!!" โอตาโนกิเอ่ย และ รุกิ ก็ บินโฉบ ตรงไปทาง วิหาร เอเธน "มันตรงมาทางนี้แล้ว!!!!!!" ซานาเกะเอ่ยและเริ่มวิ่งหนี " ยามาโกโตะ ซานาเกะ เจ้าไม่จำเป้นต้องหนีก็ได้" อาเทน่าเอ่ย และ นกยักษ์ตัวนั้นก็ค่อยๆ กระพือปีก ลดความเร็วพร้อม บินลงมายัง พื้นอย่างนิ่มนวล "คนที่จะร่วมเดินทางไปกับเจ้าอยู่ตรงนี้แล้ว" อาเทน่าเอ่ย ซานาเกะมองไปทาง โอตาโนกิ และ นาโยกิ ที่กระโดดลงมาจากหลังนกยักษ์ตนนั้น "เฮ้ๆ เดียวสิ พวกนั้นทำไม แต่งตัว เหมือนพวก ยุคก่อนสงครามโลกอย่างนั้นละ" ซานาเกะเอ่ยขึ้นในใจ "แล้วนกยักษ์นี่มันอะไรกัน??" ซานาเกะสงสัยในใจว่า นี่ไม่ใช่โลกที่เขารู้จักแน่ๆ "พวกเจ้า เข้าใจภารกิจแล้วสินะ" อาเทน่าเอ่ยขึ้น "ภารกิจ??" โอตาโนกิ และ นาโยกิ เอ่ยขึ้นพร้อมกัน "อ่านคัมภีร์ นี้ และเจ้าจะทราบถึง ภารกิจ" อาเทน่าเอ่ย และยืน คัมภีร์ ให้กับ โอตาโนกิ   โอตาโนกิ รับ คัมภีร์นั้นมาอย่าง ระวัง และค่อยๆ เปิดออกมาอ่าน   "อย่างงี้นี่เอง  ข้าจะปฏิบัติ ตาม ภารกิจที่ท่านสั่ง มาให้ เทพ อาเทน่า" โอตาโนกิเอ่ย และโค้งตัว  "งั้นรับ ชายผู้นี้ ไปด้วยแล้วกันนะ" อาเทน่าเอ่ย และ ยื่นมือไปทาง ซานาเกะ และจู่ๆ แรงดึงมหาศาลก็ดึงตัว ซานาเกะพุ่งไปทางมือของ อาเทน่า "เห้ย!!!!" ซานาเกะอุทาน เมื่อพบว่าร่างของเขา พุ่งตรงไปหา อาเทน่า และหยุด อยู่ ที่ข้างๆ ตัวของ อาเทน่า "ชายผู้นี้ มีนามว่า ยามาโกโตะ ซานาเกะ โปรดนำเขาไป เข้าร่วมกับ กลุ่ม อัศวิน และรับการฝึก ที่นั้น พร้อมทั้งฝึกเขา ให้เป็น นักรบผู้ยิ่งใหญ่เพื่อต่อสู้ กับ ลูซิเฟอ พร้อม กับ รวม แสงแห่ง ไกอา กลับมาเป็นดังเดิม และ ขัง ลูซิเฟอ ไว้ภายในลูกแก้วนั้น" อาเทน่าเอ่ย และ ยิ้มที่มุมปาก "ความหวังของพวกข้าอยู่ที่พวกเจ้าแล้ว" อาเทน่าเอ่ย ซานาเกะ หันไปมอง อาเทน่า และ ยิ้มที่มุมปาก "พวกเราจะ ทำสิ่งนั้นให้ท่านเห็นเอง" ซานาเกะเอ่ย และชูนิ้ิวโป้งขึ้น "ผมจะกำจัด ลู......" ซานาเกะเอ่ย และจู่ๆ ก็ชะงัก " ลูซิเฟอ" โอตาโนกิเอ่ยเบา ๆ หลัง ซานาเกะ "ใช่แล้ว ลูซิเฟอ!!!!" ซานาเกะเอ่ย และยิ้ม จนกว้าง "เอาละพวกเรา เดินทางกันได้แล้ว~" ซานาเกะเอ่ย และเดินไป ทางนกยักษ์ "เฮ้ๆ   นาย  นาย เปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าไหมนั่น" โอตาโนกิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็น ซานาเกะที่สวมชุด Kendo "ทำไม ล่ะ?" ซานาเกะเอ่ยถาม "มีหวังเจ้าลงไป ยังด้านล่าง เจ้าได้แข็งตายแน่ๆ  " โอตาโนกิเอ่ย และ หันไปทาง อาเทน่า "นั่นสินะ งั้นข้าจะมอบชุดให้เขาเอง" อาเทน่าเอ่ย และสะบัดนิ้ว และเสื้อของ  ซานาเกะ ก็เปลี่ยนไป เป็นเสื้อ สีน้ำตาล  มีผ้าคลุม ไหล่ สีเหลือง อ่อน และ เต็มไปด้วยชุดเกราะ สีเทา เต็มร่างกาย "หนักเหมือนกันแหะ" ซานาเกะเอ่ย เมื่อสังเกตุ เห็น ชุดเกราะ "เอาละ งั้นเดินทางกันได้" โอตาโนกิเอ่ย และโดดขึ้น หลังนกยักษ์ พร้อมกับ นาโยกิ "เจ้าหนุ่มน้อยรีบโดดขึ้นมาสิ" นาโยกิเอ่ย และ หันไปมอง ซานาเกะ  ซานาเกะ ทำหน้า เสีย อารมณ์เล็กน้อย และ ค่อยๆ ปีกขึ้นหลัง  รุกิ "โอ้ เดียวก่อน" อาเทน่าเอ่ยขึ้นเหมือนนึกบางอย่างออก " นาโยกิ  ข้าขอ เปลี่ยน ไม้ ที่เจ้าขโมยมาเปลี่ยนเป็น ธนูตามที่เจ้าต้องการแล้วกันนะ" อาเทน่าเอ่ย และยิ้มอย่างอ่อนโยน "จริงหรือคะ??" นาโยกิเอ่ย และทำหน้า แปลกใจ เพราะ ตามจริงแล้ว เทพจะไม่ค่อยยุ่งกับผู้ที่ทำบาป อย่างขโมยของ "ไม้นั่น มันเป้นไม้ที่เลือกเจ้า  ฉะนั้น นั่งจึงเป็นการยกเว้น "  อาเทน่าเอ่ย เพราะเธอ อ่านใจของ นาโยกิได้ "ขอบคุณค่ะ" นาโยกิเอ่ย และอาเทน่าก็ ชูมือขึ้น พร้อมกับ บิดข้อมือ และไม้ ที่เป็น ไม้กระดานก็ กลายเป็น คันธนู ขนาดใหญ่ "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" นาโยกิเอ่ย ขอบคุณ อาเทน่า "ขอให้พวกเจ้าโชคดีนะ" อาเทน่าเอ่ยขึ้น และ ปีก ก็ค่้อยๆ หุบกลับเข้าไปในหลังของ เธอ "พวกเราไปก่อนนะครับ" พวก โอตาโนกิเอ่ย และรุกิก็ค่อยๆ บินขึ้นจากพื้น และบินลงไปยัง พื้นดินอีกครั้ง "โชคดีนะ เหล่านักรบ" อาเทน่าเอ่ย และในตอนนั้นเอง ก็ บังเกิดเงามืดที่ด้านหลังของ เธอ " ลูซิเฟอ เจ้ามาที่นี่ทำไม" อาเทน่าเอ่ย ขึ้น และหันหลังไปมอง ชายในชุดคลุม สีดำ "ข้าเพียงมาดูใบหน้าของผู้ถูกเลือก ที่จะกำจัดข้า" เขาเอ่ย และยิ้ม อย่างน่าขยะแขยง "ข้าอดใจรอที่จะ ฆ่ามันไม่ไหวแล้ว" เขาเอ่ย และหัวเราะก่อนที่ ร่างของเขาจะหายไปกับสายลม "หวังว่าเขาจะไม่ทำอะไรกัีบ ซานาเกะ มากนักนะ" อาเทน่าเริ่มพูดด้วยเสียงที่ เป็นห่วง ซานาเกะ และพรรคพวก