ซูเปอร์สตาร์หน้าใส พิชิตใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7

“ พี่เนสไปถามนายนั่นให้แก้วหน่อยสิ ว่าเคยมีเพื่อนชื่อนพรึเปล่า ” ฉันขอร้องพี่เนสด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

“ แล้วทำไมเธอต้องใช้ให้พี่เนสไปถามด้วย อยากรู้ก็ไปถามเองสิ ” เคนพูดขัดขึ้นมา

“ แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย ฉันขอให้พี่เนสช่วยไม่ใช่นาย ”

“ เธอจะขอให้ใครช่วยมันก็เรื่องของเธอ แต่คน ๆ นั้นต้องไม่ใช่พี่ชายของฉัน!! ”

“ ได้ ฉันจะไม่ให้พี่เนสช่วย ฉันไปถามของฉันเองก็ได้!! ” ฉันพูดแล้วก็เดินไปหาเพื่อนเก่าของไอ้บ้าเคนทันที แล้วฉันจะเริ่มทักนายนั่นว่าอะไรดีล่ะ สวัสดี Hello หรือ อันนยองฮาเซโย โอ๊ย!แล้วนายนี่มันเป็นคนประเทศอะไรวะ กว่าจะคิดคำพูดได้ขาฉันก็พาร่างอันบอบบางมายืนอยู่ตรงหน้าเพื่อนเก่าของเคนแล้ว

“ เอ่อ...สวัสดี Hello อันนยองฮาเซโย ” ในเมื่อคิดคำทักทายไม่ออกก็พูดมันให้หมดเลย ยังไงก็ต้องฟังออกซักภาษาแหละ

“ สวัสดีครับ ” สรุปว่าเป็นคนประเทศไทย แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ให้ฉันพูดสวัสดีทำไมตั้ง 3 ภาษา(แล้วแกทำไมไม่ถาม:ผู้แต่ง)

“ คุณมีเพื่อนชื่อนพรึเปล่าคะ ” ฉันเริ่มยิงคำถาม

“ ถ้าผมตอบ คุณจะให้เบอร์ผมรึเปล่า ” พูดกันได้ไม่ถึงห้าประโยคจะขอเบอร์ซะแล้ว นายนี่เพลย์บอยแน่ ๆ

“ เอ่อ.......ให้ค่ะ ” เบอร์แล้วกับการได้เจอพี่นพ คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม แล้วนายนี่ก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะเอาเบอร์อะไร ถ้าฉันให้เบอร์รองเท้าไปก็ถือว่าไม่ผิดสัญญา

“ คุณสัญญาแล้วนะ ผมบอกให้ก็ได้ผมไม่มีเพื่อนชื่อนพที่เป็นนักเขียนหรอกครับ ทีนี้คุณจะให้เบอร์ผมได้รึยัง ”

“ ยังค่ะ ยังให้ไม่ได้ เพราะฉันยังมีอีกคำถามนึงที่จะถามคุณ คุณรู้ได้ไงว่าพี่นพเป็นนักเขียน ” ทันทีที่ฉันถามจบผู้ชายตรงหน้าก็หน้าซีดทันที หึหึมีพิรุธนะนายนี่

“ เอ่อ...............ก็... ”

“ ยัยเบ๊อะ ไปนั่งที่ได้แล้วสมาชิกชมรมคนอื่นมากันครบแล้ว ” แล้วเคนก็มาขัดอีกเช่นเคย

“ หาคำแก้ตัวให้ขึ้นหน่อยนะคะ หลังจากประชุมเสร็จฉันจะมาเอาคำตอบ ” ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ นะโมกับเมเปิ้ล

“ ถ้ามากันครบแล้วขอให้น้อง ๆ นั่งให้เรียบร้อยด้วยครับ น้อง ๆ คนไหนที่ไม่ได้มีหน้าที่ดูแลความสะดวกของนักร้องขอให้ออกไปจากชมรมก่อนนะครับ ” พี่โจ้ลุกขึ้นมาพูดเป็นคนแรก

“ เอาล่ะครับตอนนี้ก็เหลือแต่น้อง ๆ ที่ต้องรับผิดชอบหน้าที่อันหนักอึ้งแล้ว พี่ได้แบ่งไว้แล้วว่าใครจะต้องดูแลนักร้องคนไหน ถ้าพี่เรียกชื่อขอให้ลุกขึ้นด้วยนะครับ ตี๋ วาคิน ” พี่แม็กซ์เริ่มเรียกเพื่อน ๆ ของฉันออกไปทีละคนราวกับจะพาไปฆ่า “ ให้ตี๋ดูแลพัชชี่ และวาคินดูแลพริตตี้ ต่อไปแก่นแก้ว เมเปิ้ล มีน ” สิ้นเสียงพี่แม็กซ์ ฉัน เมเปิ้ลกับมีนก็ลุกขึ้น “ ให้แก่นแก้วดูแลเคน เมเปิ้ลดูแลกอล์ฟ มีนดูแลยูโน ”

“ เดี๋ยวค่ะ!!! ” ฉันค้าน “ ขอให้แก้วดูแลพี่กอล์ฟได้มั้ยคะ ” ฉันรีบขอเปลี่ยนทันทีเพราะเมื่อกี้ฉันเห็นเมเปิ้ลทำท่าว่าจะร้องไห้

“ ไม่ได้หรอกครับน้อง ” พี่แม็กซ์ปฏิเสธทันที เมเปิ้ลก็เลยเอื้อมมือมาจับไหล่ฉัน

“ ไม่เป็นไรหรอก เมดูแลกอล์ฟเองก็ได้ ” เมเปิ้ลพูดเบา ๆ

“ นะโมดูแลเฟรนด์ก็แล้วกัน ส่วนไชน์ให้อรินดูแล ” พี่แม็กซ์พูดต่อ ทำให้พี่อรินร้องเสียงหลง

“ เฮ้ย!ไอ้บ้าแม็กซ์ ฉันบอกตั้งหลายรอบแล้วว่าฉันไม่ว่าง แกให้คนอื่นทำแทนเซ่!!! ”

“ แล้วเธอไม่ว่างเพราะอะไรล่ะ? ”

“ ฉันก็บอกเหตุผลแกไปแล้วไง ว่าเมื่อวานฉันไม่ได้ส่งงานอาจารย์ก็เลยให้ฉันไป......ขัดห้องน้ำ ” พี่อรินพูดเสียงเบาลงเรื่อย ๆ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย

“ งั้นเดี๋ยวให้โจ้ดูแลไชน์แทนอรินก็แล้วกัน ” พี่แม็กซ์พูดออกมาทำเอาพี่โจ้แทบตกเก้าอี้

“ ขอให้น้อง ๆ แยกย้ายไปทำความรู้จักกับนักร้อง แล้วก็ทำหน้าที่ให้เต็มความสามารถนะครับ เลิกประชุมได้ครับ ” พี่เนสลุกขึ้นมาพูดในตอนท้ายสุด แล้วฉันก็เดินไปหาเคนแต่ก็เหลือบไปดูเมเปิ้ลเป็นพัก ๆ จนเคนทนไม่ไหวจึงพูดขึ้น

“ ยัยเบ๊อะ สนใจกันมั่งเซ่ มองพี่กอล์ฟอยู่ได้ถ้าอยากดูแลกันมากก็ไปเลย!!! ” เคนพูดจนฉันห้ามอารมณ์โกรธไม่อยู่และระเบิดออกมาในที่สุด

“ ตาน่ะมีมั้ย! ฉันมองเมเปิ้ลไม่ได้มองพี่กอล์ฟ!! ฉันจะห่วงเพื่อนฉันมันผิดรึไง!!!นายน่ะหุบปากไปเลย ” ฉันร่ายยาวราวกับสวดมนตร์ก่อนจะรู้สึกตัวว่าทุกคนกำลังจ้องมาที่ฉันด้วยสายตา อึ้ง ทึ่ง เสียว ฉันก็เลยเดินหนีออกมาแต่เคนก็รั้งแขนฉันไว้

“ นี่แล้วเธอจะไปไปไหน ”

“ ไปที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีนาย ” ฉันพูดแล้วก็สะบัดหน้าหนีจนหันมาเห็นนะโมกับเฟรนด์ ฉันก็เลยจะเข้าไปคาดคั้นเอาคำตอบจากเฟรนด์

“ หาคำตอบที่สมเหตุสมผลได้รึยังล่ะคะ ” ฉันเดินไปยืนตรงหน้าเฟรนด์แล้วพูดขึ้น

“ เอ่อ... ”

“ อะไรของเธอน่ะ ยัยเบ๊อะ เธอควรจะดูแลความสะดวกของฉันนะไม่ใช่เฟรนด์ ” เคนพูดแล้วก็ลากฉันออกไปจากชมรม สุดท้ายก็รอดไปจนได้นะนายเฟรนด์

และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง นักเรียนมากมายต่างก็พากันเดินเข้ามาในห้องประชุมฉันแอบเปิดผ้าม่านและโผล่หน้าออกมาดู ผู้คนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีสันลายตากำลังยืนจับกลุ่มคุยกัน

“ แก่นแก้ว หายโกรธพี่เถอะนะ พี่ขอโทษ ” พี่กอล์ฟเดินเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง และกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา อ๊าก!วันนี้ฉันต้องโดนรุมกระทืบอีกแน่ ๆ เลย แผลเมื่อวานยังไม่หายเลยนะ จริงสิ ทำไมเพื่อนของฉันไม่มีใครทักฉันซักคนเรื่องรอยช้ำบนใบหน้า

“ ห้าพัน ”

“ อะไรคือห้าพัน? ”

“ เอาเงินมาห้าพัน ถ้าอยากให้แก้วหายโกรธ ” ฉันพูดพร้อมกับแบมือ

“ เค็ม ” พี่กอล์ฟบ่น

“ อะไรนะ ว่าแก้วเหรอ เดี๋ยวก็เพิ่มเป็นแปดพันซะเลย ” พอพี่กอล์ฟได้ยินพี่กอล์ฟก็รีบควักเงินออกมาทันที

“ ห้าพันก็พอแล้ว เดี๋ยวพี่ไม่มีเงินจ่ายค่าของขวัญ ”

“ ของขวัญ? ” ฉันทวนคำแล้วก็รับเงินมา

“ ก็วันนี้มีเซอร์ไพร์ส ”

“ เซอร์ไพร์สอะไร บอกแก้วหน่อยสิ ”

“  ถ้าบอกแล้วจะเรียกว่าเซอร์ไพร์ได้ไง อดใจรออีกหน่อยก็แล้วกันเดี๋ยวแก้วก็รู้ ” พี่กอล์ฟพูดแล้วก็เดินจากไป ฉันก็เลยเดินไปถามเพื่อน ๆ ทีละคนเรื่องรอยช้ำบนใบหน้าก็ได้คำตอบมาเหมือนกันหมดทุกคนว่า แม่ของฉันเป็นคนบอก

“ สวัสดีครับเพื่อน ๆ ชาวสหบดินทร์ พวกเราวง Icy Boy นะครับ รู้จักกันมั้ยครับ!!! ” เคนพูดออกทางไมค์ทำให้เสียงดังก้องไปทั่วห้องประชุม

“ รู้จัก!!!!!!!! ” แต่คนในห้องประชุมก็เปล่งเสียงออกมา ไม่ได้น้อยหน้าเคนเลย

“ ถ้ารู้จัก แล้วร้องเพลงของพวกเราได้มั้ยครับ!!!!!! ” พี่กอล์ฟพูดขึ้นบ้าง

“ ได้!!!!!!!!! ”

“ ถ้าร้องได้ ก็เก็บเอาไว้ร้องในคอนเสิร์ตของพวกเราก็แล้วกันนะครับ ” ยูโนพูดขึ้นด้วยความทะเล้นแต่ก็เรียกเสียงกรี๊ดได้เป็นอย่างดี

“ เอาล่ะครับ นี่ก็ถึงเวลาแล้ว พวกเราทั้งสามคนมีเรื่องจะมาเซอร์ไพร์สพวกเพื่อน ๆ ด้วยนะครับ ” เคนพูดขึ้น ทำให้เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาอีกครั้งแต่คราวนี้ดังกว่าเดิมหลายเท่าจนคนที่นั่งดูอยู่หลังผ้าม่านอย่างฉันต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหู

“ ก็ขอให้เพื่อน ๆ ที่เกิดวันนี้ขึ้นมาบนเวทีด้วยนะครับ 3 คนเท่านั้น ” ยูโนพูด

“ เธอเกิดวันนี้ไม่ใช่เหรอแก่นแก้ว ” มีนพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

“ อืม ”

“ แล้วจะมานั่งอยู่ทำไม ขึ้นไปบนเวทีสิ ” เมเปิ้ลพูดแล้วก็ผลักไหล่ฉันให้ขึ้นไปบนเวที

“ ไม่อ๊าว ฉันไม่อยากขึ้น ”

“ แกจะขึ้นหรือไม่ขึ้น ” นะโมทำเสียงโหด

“ ไม่! ” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง

พลั่ก!

ยัยนะโมประทับตรารองเท้าเข้ากับบั้นท้ายของฉันทันที ฉันก็เลยกระเด็นไปยืนอยู่บนเวทีทันที อ๊าก!ยัยนะโมถีบฉัน ถ้าฉันลงไปได้แกตาย ยัยเพื่อนเวร

“ เราได้ผู้โชคดีครบแล้วนะครับ เกิดวันอะไรครับ ” เคนถามขึ้นแล้วก็จ่อไมค์มาที่ปากฉัน แล้วเคนก็ส่งสายตากวน Teen ตามมา

“ แล้วคิดว่าวันนี้วันอะไรคะ ” ฉันตอบกลับไปแบบชวนให้โดนกระทืบ ทำให้เกิดเสียงฮือฮาในหมู่นักเรียน เมื่อเห็นว่าฉันจะทะเลาะกับเคน พี่กอล์ฟก็เลยหันไปถามนักเรียนที่ยืนอยู่ข้างพี่กอล์ฟบ้าง

“ ชื่ออะไรครับ ”

“ แล้วชื่อมันเกี่ยวอะไรกับวันเกิดล่ะ  ของขวัญอยู่ไหน ” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น

“ ของขวัญน่ะได้แน่ ๆ แต่ต้องทำกิจกรรมร่วมกับเราก่อนครับ ” ยูโนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นไม่ยอมให้ความร่วมมือ

“ จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ ผมปวดฉี่ จะราดอยู่แล้ว ” ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันพูดขึ้น เรียกเสียงหัวเราะจากนักเรียนในห้องประชุมได้อย่างมาก แต่นายนี่ก็น่าสงสารนะยืนตัวแข็งทื่อเลย สงสัยจะปวดฉี่จริง ๆ

“ เอ่อ งั้นน้องไปเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่จะให้คนอื่น ๆ ทำกิจกรรมไปก่อน เริ่มจากน้องข้าง ๆ เคนเลยครับ ” พี่กอล์ฟชี้มาที่ฉัน “ ช่วยร้องเพลงช้าให้มันส์ ๆ หน่อยสิครับ อ้อ!น้องต้องเต้นด้วยนะ ” พี่กอล์ฟสั่งต่อทำเอาฉันแทบหงายหลัง บ้ารึเปล่า ใครมันจะไปร้องได้ให้ร้องเพลงช้าแต่มันส์ ๆ แถมต้องเต้นด้วยเนี่ยนะ ฆ่าฉันซะให้ตายซะยังจะดีกว่า

“ เชิญเลยครับ ” เคนพูดแล้วก็ส่งไมค์มาให้ฉัน จากนั้นทุก ๆ คนก็ถอยหลังลงไป ปล่อยให้ฉันยืนเด่นเป็นสง่าอยู่คนเดียว

“ สุขสันต์วันเกิด Happy Birthday แม้ฉันจะไม่ได้เจอ แต่อยากส่งผ่านเพลงนี้ไป... ” ฉันเลือกเพลง Happy Birthday ของ 10 club มาใส่จังหวะร็อกแบบวง Bodyslam แล้วก็เต้นด้วยท่าคล้าย ๆ ยอดมนุษย์ที่กำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาด สุดท้ายก็ปิดด้วยการโพสต์ท่าของโคนัน(มันมีด้วยเหรอ:ผู้แต่ง)

“ จบไปแล้วครับกับการแสดงของน้องคนแรก ” พี่กอล์ฟเดินเข้ามาหาฉันแล้วก็รับไมค์คืนไป สุดท้ายฉันก็มายืนหอบอยู่ข้าง ๆ เคน ไม่คิดเลยว่าเต้นท่ายอดมนุษย์มันจะเหนื่อยขนาดนี้

“ ต่อไปน้องคนที่สองนะครับ แหม!หลังจากเข้าห้องน้ำแล้วหน้าตาดูสดใสขึ้น ” พี่กอล์ฟยังคงพูดพร่ำต่อไปและมีการแซวนายคนที่ไปเข้าห้องน้ำนิดหน่อย ก่อนจะให้นายนั่นร้องเพลงช้า แต่ให้เต้นมันส์ ๆ นายนั่นก็เลยร้องเพลงตัดใจไม่ไหว แล้วก็เต้นเบรกแดนซ์ให้คนอื่น ๆ ได้ชื่นชม ส่วนคนสุดท้ายซึ่งก็คือเด็กผู้หญิงที่ไม่ให้ความร่วมมือ พี่กอล์ฟสั่งให้ยัยนั่นร้องเพลงเร็ว แล้วก็รำให้ดู ยัยนั่นก็เลยเดินลงเวทีไปอย่างไม่พอใจ จนนักเรียนหญิงคนอื่นมองตามยัยนั่นด้วยสายตาอาฆาตแค้น พี่กอล์ฟก็เลยให้ฉันกับนายเบรกแดนซ์ มาร้องเพลงเร็วแล้วก็รำแข่งกัน รู้สึกเหมือนกำลังสอบรำวงมาตรฐานอยู่เลย แต่สุดท้ายนายเบรกแดนซ์ก็เอาชนะฉันไปด้วยท่ารำพิศดาร หรือที่เรียกกันว่ารำไม่เป็น

“ ครับด้วยคะแนนที่เป็นเอกฉัน ท่ารำแหวกแนวก็ชนะรำวงมาตรฐานไปแบบขาดลอยครับ ต่อไปเป็นการมอบรางวัลนะครับ ” ยูโนพูด พร้อมกับยื่นกล่องของขวัญในมือให้นายเบรกแดนซ์  จากนั้นเคนก็เอาของขวัญในมือให้นายเบรกแดนซ์อีกคน ส่วนพี่กอล์ฟก็เดินมาที่ฉันแล้วก็ยื่นลังไม้ใบใหญ่ให้กับฉัน

“ ของขวัญนี้ไม่รวมกับของขวัญวันเกิดของแก้วนะ ” ฉันพูดขณะที่รับลังไม้มา

“ งกว่ะ ” พี่กอล์ฟสบถ แต่ฉันไม่ได้ยินเพราะฉันกำลังให้ความสนใจกับลังไม้นั่น ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ ฉันว่ามันขยับได้

“ ในนี้มีอะไร? ” ฉันถามพี่กอล์ฟพลางเขย่าลังไม้ พี่กอล์ฟถึงกับร้องเสียงหลง

“ เฮ้ย!อย่าเขย่า!!!! ”

“ ทำไมถึงเขย่าไม่ได้ มันมีอะไรกันแน่ ” ฉันพูดแล้วก็ทำท่าจะเปิดกล่อง แต่พี่กอล์ฟห้ามเอาไว้ซะก่อน

“ เอาไปเปิดที่บ้านเถอะ นะพี่ขอร้อง ”

“ อืม ” ฉันรับปาก แต่ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าอะไรอยู่ข้างในกล่อง อาจจะเป็นตัวอะไรซักอย่างที่ไม่สามารถบรรจุใส่กล่องได้ เพราะถ้าใส่กล่องได้พี่กอล์ฟก็คงจะไม่แบกลังมาให้ฉันอย่างนี้หรอก ข้างในนี้อาจจะเป็นสัตว์ที่ฉันอยากเลี้ยงมานานแสน นั่นก็คือ แมว แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้เพราะพี่กอล์ฟกลัวแมวก็ตอนเด็ก ๆ พี่กอล์ฟเคยโดนแมวข่วนก็เลยฝังใจไม่กล้าเข้าใกล้แมวอีก ถ้าหากมันจะเป็นสุนัขก็เป็นไปไม่ได้อีกเช่นกันเพราะว่าฉันกลัวสุนัข ตอนเด็ก ๆ ฉันโดนสุนัขกัดจนต้องเข้าโรงพยาบาล ก็เลยกลัวสุนัขมาก ถ้ามีสุนัขที่ไหนฉันจะไม่ไปที่นั่น หรือจะเป็นกิ้งกือเพราะฉันกลัวกิ้งกือเข้าไส้ และพี่กอล์ฟอาจจะแกล้งฉัน

“ ขอให้ข้างในนี้เป็นแมวด้วยเถอะ ” ฉันกลั้นหายใจด้วยความตื่นเต้นแล้วก็เปิดฝาลังออกอย่างช้า ๆ โดยที่พี่กอล์ฟไม่เห็นขณะที่ขาก็เดินลงจากเวที ทันทีที่ฉันเห็นสิ่งที่อยู่ในลัง ฉันก็หน้าซีดทันที

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” มือของฉันไร้เรี่ยวแรงทำให้ลังไม้ร่วงลงสู่พื้น ก่อนที่ฉันจะล้มลงด้วยร่างที่ไร้สติ ไม่นะ!