ซูเปอร์สตาร์หน้าใส พิชิตใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง~ พลั่ก!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นฉันจึงใช้บาทาพิฆาตยันนาฬิกาปลุกให้ตกไปยังพื้นเบื้องล่าง

“แก่นแก้วตื่นได้แล้วจะไม่ไปโรงเรียนหรือไง ” พี่กอล์ฟดึงผ้าห่มออกแล้วก็ดึงให้ฉันลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

“ ไม่ไปแก้วปวดหัว แล้วก็เจ็บแผลมากด้วยแก้วขอนอนอยู่บ้านหนึ่งวันนะพี่กอล์ฟ ” ฉันอ้อนพี่กอล์ฟแล้วก็แย่งผ้าห่มกลับคืนมาหลังจากนั้นก็นอนต่อ...

“ พี่รู้นะว่าแก้วไม่ได้ปวดหัว แล้วก็ไม่ได้เจ็บแผลด้วย แต่แก้วไม่อยากไปเจอหน้า..เอ่อ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ” พี่กอล์ฟเลี่ยงที่จะเรียกชื่อพี่เนสโดยตรงเพราะรู้ว่าฉันกำลังโกรธและน้อยใจพี่เนสมาก แค่นึกถึงจิตใจก็ห่อเหี่ยวแล้ว แต่ฉันว่าวิธีการเลี่ยงของพี่กอล์ฟมันแปลก ๆ นะ ‘ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ’ ก็อปปี้แฮรี่พอตเตอร์มาชัด ๆ

“ ไปอาบน้ำแปรงฟันซะ พี่รอข้างล่างนะ ” พี่กอล์ฟพูดแล้วก็เดินออกไป จากนั้นคุณแม่ก็เดินเข้ามา

“ แก่นแก้ว ไปโรงเรียนเถอะลูก ”

“ แต่แก้ว... ”

“ ถึงวันนี้แก้วจะไม่ไปโรงเรียน พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้แก้วก็ต้องไปอยู่ดี ยังไงก็ต้องเจอกัน แก้วจะหนีปัญหาไปเพื่ออะไร มันไม่มีประโยชน์หรอกนะลูก ”

“ แก้วเข้าใจค่ะแม่ แก้วจะไปโรงเรียน ” ฉันพูดแล้วก็เดินไปทำธุระส่วนตัว ถึงจะพูดไปอย่างนั้นก็เถอะฉันก็ยังไม่กล้าไปเจอหน้าพี่เนสอยู่ดี

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!

โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นบ่งบอกว่ามีข้อความเข้ามา ฉันไม่รอช้ารีบเปิดดูทันที

ถึง...แก่นแก้ว

สุขสันต์วันเกิด

Happy birth day

ขอให้มีความสุขกับอายุ 16 ปีนะ

รักนะ...จุ๊บ จุ๊บ

จาก...เมเปิ้ล

อ๊า!วันนี้วันเกิดฉันนี่นาลืมไปซะสนิทเลย โอ๊ย!วันนี้ฉันจะทำอะไรดีเนี่ย ตื่นเต้นจังเลย ตอนเช้าไปประชุมเรื่องการดูแลนักร้อง ตอนบ่ายดูคอนเสิร์ต ตอนเย็นฉันจะจดปาร์ตี้ริมสระน้ำท่ามกลางแสงจันทร์ แล้วก็จะมีชายหนุ่มสุดหล่อมาสารภาพรักกับฉัน อ๊าย!โรแมนติกที่สุดเลย แต่มันติดอยู่ที่ว่าฉันจะไปหาชายหนุ่มสุดหล่อที่ไหนมาสารภาพรัก พอพูดถึงเรื่องความรักทีไรจิตใจห่อเหี่ยวทุกที ทำไมคนหน้ารักอย่างฉันถึงยังไม่มีแฟนนะ แล้วทำไมคนที่ตัวดำ ๆ ทาปากแดง ๆ ถึงมีแฟนแล้วหรือว่าผู้ชายสมัยนี้จะชอบของแปลก ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิดจริง ๆ ฉันก็ขึ้นคานสิ ไม่นะ ฉันไม่อยากขึ้นคาน

“ แก่นแก้ว!!!!!!!!ตกส้วมตายไปแล้วรึไง ช้าจริง ๆ ” พี่กอล์ฟเคาะประตูรัว ๆ แล้วก็ตะโกนด้วยเสียงที่ได้ยินไปสามบ้านแปดบ้าน

“ แต่งตัวอยู่เดี๋ยวออกไป ” ฉันตะโกนกลับไปแล้วก็หยิบเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ขึ้นมาใส่ พอเปิดประตูออกไปพี่กอล์ฟก็ลากฉันไปขึ้นรถทันที วันนี้เป็นวันที่พิเศษมาก ๆ พี่กอล์ฟขับรถไปส่งฉันที่โรงเรียน ฉันลืมบอกไปเลยว่าโรงเรียนของฉัน วันที่มีคอนเสิร์ตนักเรียนจะหยุดครึ่งวัน ตอนบ่ายนักเรียนก็สามารถใส่ชุดไปรเวทมาดูคอนเสิร์ตได้

“ นี่พี่กอล์ฟรู้รึเปล่า วันนี้วันอะไร ”

“ วันอังคาร ”

“ ไม่ใช่ ”

“ งั้น ไม่ตอบแล้ว ”

“ แก้วเฉลยให้ก็ได้ วันนี้.. ”

“ ไม่ต้องเฉลยหรอก พี่ไม่อยากรู้ ”

“ งั้นพี่กอล์ฟก็อยากรู้ซะสิเพราะแก้วอยากบอก ” ทันทีที่ฉันพูดจบพี่กอล์ฟก็ระเบิดหัวเราะออกมา ทำเอาคนพูดอย่างฉันมองด้วยความงง ผ่านไปหลายนาที พี่กอล์ฟก็ยังหัวเราะอยู่เช่นเดิม จนตอนนี้ถึงโรงเรียนแล้วพี่กอล์ฟยังไม่หยุดหัวเราะเลย จะทำสถิติโลกรึไง หัวเราะอยู่ได้ ขำอะไรนักหนา ฉันมีอะไรน่าขำ

“ ถึงแล้วลงได้ ”

“ เดี๋ยว ต้องให้แก้วลงก่อนสิ จะได้ไม่มีใครรู้ว่าแก้วมากับพี่กอล์ฟ ”

“ ไม่ได้ต้องให้พี่ลงก่อน แล้วพี่จะทำเป็นไปเปิดประตูหยิบของ แก้วก็คลานลงมา พี่รับรองเลยว่าไม่มีใครรู้แน่ ๆ ”

“ ไม่มีทาง แก้วจะลงก่อน ”

“ ถ้าตกลงกันไม่ได้ก็ลงมันพร้อมกันนี่แหละ ” พี่กอล์ฟพูดแล้วก็ลากฉันลงมาจากรถ แล้วก็เดินตรงไปยังห้องประชุมที่ใช้แสดงคอนเสิร์ต แต่ระหว่างทางพี่กอล์ฟดันหันไปเห็นยัยมะนาวหรือยัยหมาเน่าคู่อริตัวแสบของฉันกำลังซ้อมเต้นยั่วผู้ชายอยู่ ฉันเริ่มสะกิดพี่กอล์ฟเพื่อจะบอกให้รีบไปห้องประชุม แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ตอนนี้หน้าตาของพี่กอล์ฟบ่งบอกว่าอยากจะพายัยหมาเน่าเข้าโรงแรมซะเหลือเกิน

“ กรี๊ดดดดด! นั่นกอล์ฟวงIcy Boy นี่ ” เด็กคนหนึ่งในชมรมนาฏศิลป์ตะโกนขึ้นมา พวกที่ซ้อมเต้นกันอยู่ก็เลยวิ่งเข้ามาหาพี่กอล์ฟ โดยคนที่นำมาคือยัยหมาเน่าศัตรูตัวฉกาจของฉัน พอวิ่งมาถึงยัยหมาเน่าก็กระโดดหอมแก้มพี่กอล์ฟทันที

“ มันจะมากเกินไปแล้วนะยัยหมาเน่า ” ฉันพูดขึ้นด้วยความหึงหวง(พี่ชาย) แล้วก็ผลักยัยหมาเน่าจนล้มลงไปกองกับพื้น

“ แกมีสิทธิ์อะไรมาผลักฉัน กอล์ฟขากอล์ฟต้องจัดการยัยนี่ให้มะนาวนะคะ ” ยัยหมาเน่าลุกขึ้นมาชี้หน้าฉันแล้วก็หันไปอ้อนพี่กอล์ฟ

“ เอ่อ..มะนาวครับ....คือ... ”

“ ยัยหมาเน่าแกอย่ามายุ่งกับพ..เอ่อ...แฟนฉันนะ ”

“ แฟนเหรอ หน้าตาอย่างแก กอล์ฟไม่มีทางสนใจแน่ อีกอย่าง... ”

“ แล้วแกมีดีอะไรให้กอล์ฟสนใจล่ะนังหมาเน่า อย่างแกไม่เห็นจะน่าสนใจเลยเต้นยั่วให้ผู้ชายพาเข้าโรงแรมไปวัน ๆ ”

“ กรี๊ดดดดด!!!!แกมันก็แค่ตัวสำรอง ฉันนี่แหละแฟนตัวจริงของกอล์ฟใช่มั้ยคะกอล์ฟ ”

“ ไม่มีทาง!!! ”

“ งั้นคอยดูก็แล้วกันว่ากอล์ฟจะเลือกใคร ว่าไงคะกอล์ฟคุณจะเลือกมะนาวหรือว่าจะเลือกยัยหน้าเห่ยนี่ ” อ๊ากกกก!ยัยหมาเน่าตายค้างคืนมันเรียกฉันว่ายัยหน้าเห่ย ถ้าฉันเห่ยพี่กอล์ฟก็ต้องเห่ยเพราะฉันกับพี่กอล์ฟเป็นพี่น้องกัน

“ ตอบมาสิว่าจะเลือกใคร? ” ฉันพูดด้วยเสียงโหด ๆ แล้วก็ส่งสายตาแบบเดียวกับนางผีเสื้อสมุทรตอนโมโหให้พี่กอล์ฟ ส่วนยัยหมาเน่าก็ส่งสายตาปานลูกหมา(ขี้เรื้อน)ในร้านขายสัตว์ไปให้พี่กอล์ฟ

“ พี่เลือกมะนาว ”

“ กรี๊ด!กอล์ฟขามะนาวรักกอล์ฟที่สุดเลย ” ยัยหมาเน่ากระโดดหอมแก้มพี่กอล์ฟด้วยความดีใจก่อนจะมองหน้าฉันอย่างผู้ชนะ

“ ถ้าพี่กอล์ฟเลือกยัยหมาเน่าขึ้นอืดนี่ ก็เชิญเสวยสุขกันให้สบายเลย!!!! ” ฉันพูดอย่างโมโหแล้วก็เดินออกมาอย่างผู้แพ้ แต่เคราะห์กรรมของฉันยังไม่หมด ฉันดันเดินชนกับคนที่ฉันไม่อยากจะเจอมากที่สุด หนีเสือปะจระเข้จริง ๆ

“ แก่นแก้ว คือพี่... ”

“ มีอะไรจะพูด ก็รีบพูดมาเถอะค่ะ ” ฉันพูดกับพี่เนสอย่างเลือดเย็น

“ พี่ขอโทษ ” พี่เนสพูดพร้อมส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษมาทางฉัน ฉันรีบหันหน้าหนีทันที ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องใจอ่อนแน่ ๆ ก็พี่เนสทำหน้าได้น่าสงสารซะขนาดนั้น

“ พี่เนสจะมาขอโทษแก้วทำไมคะ พี่เนสไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ” ฉันพูดออกไปอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

“ แต่พี่... ”

“ ขอตัวนะคะ ” ฉันพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะหันหลังมาพบกับร่างของพี่ชายผู้ร่วมสายเลือด ซึ่งกำลังโอบไหล่ของยัยหมาเน่าขึ้นอืดอยู่ หนีจระเข้มาปะเสือกับหมาเน่าซะแล้ว

“ แก่นแก้ว ” พี่กอล์ฟเรียกชื่อฉันด้วยสีหน้าตกใจ

“ เชิญพี่กอล์ฟไปพลอดรักกับยัยนี่เถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับแก้ว ” พูดจบฉันก็วิ่งออกมาจากที่นั่นทันที

ฉันวิ่งไปเรื่อย ๆ จนไม่เห็นพี่กอล์ฟกับพี่เนสตามมา จึงไปหยุดพักที่ม้านั่งริมสระน้ำ ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาราวกับสายน้ำ

“ เป็นอะไรไปน่ะแก้ว มาแอบร้องไห้คนเดียวทำไม ” เสียงทุ้มต่ำที่แสนจะอ่อนโยนดังขึ้น ถ้าจำไม่ผิดเสียงนี้เป็นเสียงของเคน แต่คำพูดมันไม่น่าจะเป็นคำพูดของเคนเอาซะเลยเพราะนายนี่เจอฉันทีไรเป็นต้องกัดฉันทุกที สงสัยพ่อแม่เลี้ยงด้วยเพทดีกรี

“ นี่ฉันให้ยืมอกซบเอามั้ย สงบศึกกันซักพักก็ได้ ”

“ ไม่!!!!! ฮือ ๆ ” ฉันตอบออกไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตาร้องไห้ต่อ

“ โอ๋!อย่าร้องไห้เลยนะคนดี ถ้าหยุดร้องเดี๋ยวจะพาไปดูรถไฟนะ โอ๋ ๆ ” เคนเข้ามากอดฉันไว้แล้วก็ปลอบฉันเหมือนฉันเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ

“ ฮึก ฮือ ๆ จะสงบศึกซักพักก็ได้ ” ฉันกอดกับเคนอยู่อย่างนั้นจนหยุดร้องไห้

“ ขอบใจนะ ” ฉันบอกออกไปแล้วก็หันหน้าหนีเพราะตอนนี้หน้าฉันร้อนอย่างบอกไม่ถูก

“ ไม่เป็นไรหรอก ” เคนพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนทำเอาฉันหัวใจปั่นป่วนแต่แล้วก็ตามด้วยคำพูดที่น่าถีบมากที่สุด “ แต่เธอต้องซักเสื้อให้ฉันด้วย เธอทำเสื้อฉันเลอะ ขี้มูกของเธอ!! ” เคนค่อนข้างจะย้ำในประโยคสุดท้าย แต่ก็แหม!พูดจาน่าเกลียด ใครเขาเรียกว่าขี้มูกกันเขาต้องเรียกว่า..เอ่อ...มูลจมูก

“ นี่!ไปห้องประชุมกันเถอะ เพื่อนคนอื่นคงจะมากันหมดแล้ว แล้วเธอไปฟัดกับหมาที่ไหนมาน่ะ หน้ามีแต่รอยฟกช้ำ ”

“ ฟัดกับหมาที่ไหนล่ะ ฉันโดนกระทืบย่ะ ” ฉันตีไหล่เคนแล้วก็อธิบายทุกอย่างให้ฟัง

“ แต่ฉันว่าหน้าเธอเหมือนโดนหมาฟัดมากกว่านะ ” เคนแหย่ฉันก่อนจะลากฉันไปที่ห้องประชุม มาถึงเพื่อนทุกคนก็มองฉันเป็นตาเดียว คงไม่ใช่เพราะว่าฉันมาสายอย่างเดียวหรอก แต่เป็นเพราะว่าฉันเดินมากับเคนด้วยเพื่อน ๆ บางคน ไม่สิ เกือบทุกคนหันมามองฉันตาเขียวปั้ด

“ ถ้ามาแล้วก็เชิญนั่งด้วยครับ ” พี่เนสพูดพร้อมกับส่งหน้าตาน่าสงสารมาให้อีกเช่นเคย ฉันจึงนั่งลงแล้วก็ก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าพี่เนสอีกเลย จนพี่เนสปล่อยให้รุ่นน้องไปจัดสถานที่ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาและก็สบตากับพี่เนสทันที ฉันจึงหันหน้าหนีและก็ออกมาจากห้องประชุมทันที

“ แก้ว พี่เนสเขามองเธอตลอดเลยนะ มีปัญหาอะไรกันรึเปล่า ” เคนวิ่งออกมาคุยกับฉัน

“ ปะ..เปล่า ”

“ งั้นไว้เจอกันตอนกินข้าวนะ ฉันต้องไปซ้อมเต้นแล้ว ”

“ ก็ไปสิ ใครรั้งขานายไว้ล่ะ ” ฉันเริ่มเปิดศึก

“ ก็ความรักของเธอไง ” เคนแหย่กลับ เล่นเอาฉันหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“ ฮ่า ๆ ดูหน้าเธอสิ แดงแจ๋เลย ”

“ ไปซ้อมเต้นได้แล้ว!! ” ฉันทำท่างอน ๆ แล้วก็ไล่เคนให้ไปซ้อมเต้น จริง ๆ แล้วฉันไม่อยากให้เคนเห็นหน้าของฉันเพราะตอนนี้หน้าของฉันแดงยิ่งกว่าเดิมอีก

“ โอ๋!อย่างอนเลยนะ ” เคนเข้ามาง้อฉัน ตอนแรกฉันก็จะใจอ่อนแล้วนะถ้าเคนไม่พูดประโยคต่อไปออกมา “ งอนไปก็ไม่น่ารักหรอกเธอน่ะ ”

“ ฮึ่ย!อีตาบ้า!!ไปไกล ๆ เลยไป!!! ” ฉันไล่ตีเคนเข้าไปในห้องประชุม เคนก็เลยไปหลบหลังพี่เนส ทันทีที่ฉันเห็นพี่เนสฉันก็แทบจะตีลังกากลับหลังออกจากห้องประชุมทันที แต่พี่เนสเรียกฉันไว้

“ แก่นแก้ว!!!!เรามีเรื่องจะต้องคุยกัน ” พี่เนสบอกอย่างโหดเหี้ยมแล้วก็ลากฉันไปหลังห้องประชุมซึ่งเป็นที่ที่คู่รักมาพรอดรักกันบ่อย ๆ

“ มีอะไรจะคุยก็รีบคุยมาเถอะค่ะ ”

“ แก้วหลบหน้าพี่ทำไม!! ”

“ แก้วทำแบบนั้นเหรอคะ ”

“ ใช่!!แก้วหลบหน้าพี่ ” พี่เนสพูดเสียงแข็ง

“ พี่แค่จะบอกว่า.. ” พี่เนสพูดเว้นไว้แล้วก็พูดประโยคต่อมาด้วยเสียงเรียบ ๆ “ พี่ขอโทษ ”

“ พูดจบแล้วใช่มั้ยคะ แก้วจะได้ไป ” ฉันพูดด้วยหน้าบึ้งตึง แล้วก็ผลักพี่เนสออกแบบนางเอกในละคร ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากที่นี่ทันที ความจริงฉันก็หายโกรธพี่เนสแล้วนะ แต่พี่เนสดันเกิดมาหน้าตาน่ารักน่าหยิกเอง มันก็ช่วยไม่ได้ที่คนอย่างฉันจะอยากแกล้งพี่เนส

“ ต้องให้ง้อแค่ไหนถึงจะพอใจ ความอดทนของพี่มันก็มีจำกัดเหมือนกันนะ ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ทันทีที่ร่างของหญิงสาวหายลับไป