ซูเปอร์สตาร์หน้าใส พิชิตใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2

“ พี่นี่แหละครับประธานชมรม ”

“ ห...หรอคะ แหะ ๆ พี่เนสเป็นประธานชมรมหรอคะ สงสัยแก้วจะจำผิดมั้งคะ เอ่อ..นี่มันก็ที่ยงแล้วแก้วว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะคะ ”

“ ก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวพี่ไปเรียก 3 คนนั้นก่อนนะ ”

“ ค่ะ ” แล้วฉันก็ออกมานั่งรอพี่เนสนอกห้องซ้อมเต้น

ติ๊ง~

ประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมกับร่างเพรียวบางของผู้หญิงที่แสนจะคุ้นหน้าคุ้นตา

“ เมเปิ้ล/แก่นแก้ว ” ฉันกับเมเปิ้ลเพื่อนสนิทสุดที่รักพูดพร้อมกัน

“ เธอมาทำอะไรที่นี่ ” ฉันเป็นคนเริ่มบทสนทนาหลังจากที่ชะงักไป5วิ

“ เมมาหาเพื่อน แล้วแก้วล่ะมาทำอะไรที่นี่ ”

“ เอ่อ..มาดูเพื่อนของเมซ้อมเต้นน่ะ ” แก้ตัวไปได้น้ำขุ่นมาก ฉันยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นเพื่อนเมเปิ้ล แล้วฉันก็บอกเมเปิ้ลไม่ได้ด้วยว่าฉันมาดูพี่กอล์ฟซ้อมเต้นเพราะเมเปิ้ลเองก็ไม่รู้ว่าพี่กอล์ฟเป็นพี่ชายของฉัน

“ มาดูเพื่อนของเมซ้อมเต้น ” เมเปิ้ลพูดพร้อมกับจ้องหน้าฉัน “ แก้วรู้เหรอว่าคนไหนเป็นเพื่อนเม แต่ช่างเหอะวันนี้ไม่ต้องไปดูหนังแล้วนะแก้ว นะโมไม่ว่าง ”

“ อืม แล้วนะโมไปไหนอ้ะ.. ”

“ อ้าว เมเปิ้ล ดีใจจังที่ได้เจอ ” เคนเดินมาพร้อมกับเข้าไปจับมือเมเปิ้ล ฉันพอจะรู้แล้ล่ะว่าใครเป็นเพื่อนของเมเปิ้ล

“ เคน เมไปเช็คห้องของเคนให้แล้วนะ เคนอยู่ห้องม.4/1ห้องเดียวกันกับเมเลย ” อืม นายเคนนี่ย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนเดียวกับเมเปิ้ลเหรอ ม.4/1ห้องเดียวกับเมเปิ้ล เฮ้ย!ก็ห้องเดียวกับฉันน่ะสิ

“ แล้วเช็คห้องให้ยูโนหรือยังล่ะ ” เคนถามต่อ ในขณะที่ฉันแทบจะร้องไห้ พระเจ้าช่างโหดร้าย ให้นายเคนอยู่ห้องเดียวกับฉัน ฉันต้องโดนนายเคนเยาะเย้ยทุกวันแน่ ๆ เลย

“ เช็คแล้ว อยู่ม.4/1เหมือนกัน ”

“ นี่จะคุยกันอีกนานมั้ยเนี่ย หิวข้าวแล้วนะ ” พี่กอล์ฟพูดขัดขึ้น แล้วพี่เนส ฉัน พี่กอล์ฟ เคน เมเปิ้ลและยูโนก็ลงไปกินข้าวกลางวันที่ร้านอาหารใกล้ ๆ

แก่นแก้วรับโทรศัพท์ด้วย สุดหล่อโทรมาครับ ~

เสียงของพี่กอล์ฟดังขึ้น อันที่จริงมันเป็นเสียงเรียกเข้าของฉันเองแหละ ฉันว่าจะเปลี่ยนตั้งนานแล้วนะ เวลาที่ผู้หญิงโทรมาก็บอกสุดหล่อโทรมาครับเล่นเอาฉันหลงดีใจอยู่ตั้งนาน ฉันว่าจะเปลี่ยนเป็นแบบที่ไม่ซ้ำใครและไม่มีใครเหมือนแล้วเสียงเรียกเข้าที่สมองอันแสนชาญฉลาดของฉันคิดได้ตอนนี้ก็คือ ‘แก่นแก้วรับโทรศัพท์ด้วย สุดสวยโทรมาค่ะ~’ (ไม่ซ้ำใครและไม่มีใครเหมือนจริง ๆ-_-”:ผู้แต่ง)

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู คนที่โทรมาก็คือตี๋ เพื่อนร่วมห้องที่สุดแสนเรียบร้อยของฉัน ฉันจึงกดรับทันที

“ ฮัลโหล ”

“ คุณแก้วครับผมอยากสมัครอีเมล์ครับ คุณแก้วมาสอนผมสมัครหน่อยสิครับ ”

“ ได้เดี๋ยวฉันไป แต่วันนี้ขอเป็นพายสับปะรดนะ ” ถ้าฉันจะไปบ้านตี๋ทีไรต้องระบุอาหารที่อยากกินไปด้วยไม่งั้นได้กินเค้กทุกที ถ้าให้ฉันกินเค้กทุกครั้งที่ไปบ้านตี๋นะ ฉันคงต้องอ้วนเป็นหมูตอนแน่ ๆ เลย ก็เล่นโทรมาเรียกฉันไปทุกวัน

“ ครับ ผมจะไปรอที่หน้าปากซอยนะครับ ”

“ อืม ”

สิ้นสุดการคุยฉันวางโทรศัพท์แล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าก่อนจะโกยอาหารทั้งหมดเข้าปากอย่างรวดเร็ว แล้วก็มุ่งหน้าสู้บ้านของตี๋แต่เมเปิ้ลดันเรียกไว้ซะก่อน

“ แก่นแก้ว จะไปไหนน่ะ ”

“ ไปบ้านตี๋ เมจะไปด้วยกันมั้ย ”

“ ไปสิ ว่าแต่วันนี้ตี๋มีเรื่องอะไรให้ช่วยอีก.. ”

“ ให้สอนสมัครเมล์น่ะ ” พูดจบฉันกับเมเปิ้ลก็ออกจากร้านอาหารมุ่งหน้าสู่หน้าปากซอยบ้านตี๋ทันทีไปถึงก็เจอเด็กผู้ชายใส่แว่นหนาเตอะ ใส่เสื้อผ้าคล้าย ๆ กับชายกลางในบ้านทรายทอง ผมถูกจัดทรงมาอย่างดียืนรออยู่

“ สวัสดีครับคุณแก้ว คุณเม รีบไปกันเถอะครับ ” พอตี๋พูดจบก็ลากฉันกับเมเปิ้ลไปขึ้นรถทันที ไม่ว่าฉันจะมาบ้านตี๋ซักกี่ครั้งฉันก็ไม่เคยจำทางเข้าบ้านตี๋ได้เลย มีทางแยกเยอะมากจนฉันเวียนหัว แล้วฉันก็ไม่เคยเดินเข้าบ้านตี๋เลยด้วยนั่งรถตลอดเพราะตี๋จะออกมารับฉันที่หน้าปากซอยพร้อมกับรถยนต์และคนขับรถ

“ เมเปิ้ล เธอไปรู้จักกับนายหื่นเคนได้ยังไงหรอ ”

“ รู้จักกันทางอีเมล์น่ะ พอดีนะโมไปแอดเมล์เคนมา ตอนที่ฉันเข้าไปเชคเมล์ก็เลยเจอกัน ”

“ แล้วใครเป็นประธานชมรมดนตรีอ้ะ ”

“ ก็พี่เนสไง แก้วไม่รู้เหรอ ” พึ่งจะมารู้เมื่อไม่นานนี้น่ะสิ

“ พรุ่งนี้แก้วอย่าลืมเข้าชมรมด้วยนะพี่เนสเรียกประชุม ”

“ อืม ”

“ ถึงแล้วครับ ” ตี๋บอกแล้วก้าวลงไปจากรถฉันกับเมเปิ้ลจึงตามลงไป หลังจากที่สมัครเมล์ให้ตี๋เสร็จ ฉันก็กินพายสับปะรดแสนอร่อย แล้วก็กลับบ้านโดยมีคนขับรถของตี๋ขับรถมาส่ง พอมาถึงบ้านฉันก็รีบขึ้นไปเปิดอินเทอร์เน็ต แล้วก็เปิดโปรแกรมแชทสุดโปรดทันที เมื่อเข้าไปได้ปรากฏว่ามีคนออนอยู่เพียงคนเดียว แต่มันก็ทำให้ฉันแทบคลั่ง ก็คน ๆ นั้นคือวรพิณ นักเขียนนิยายที่ฉันแอบปลื้ม

                จอมโจรจิ๋ว เอโดงาว่าคิลเลอร์ say : สวัสดีค่ะ พี่พิณ

วรพิณ say : สวัสดีครับ น้องชื่ออะไรครับ

จอมโจรจิ๋ว เอโดงาว่าคิลเลอร์ say : แก่นแก้วค่ะ

ปกติเวลาที่แชทฉันจะใช้ชื่อปลอมว่าออมแอม แต่พี่พิณเป็นข้อยกเว้น ขอใช้ชื่อจริงคุยก็แล้วกัน

                วรพิณ say : น้องชื่อคล้าย ๆ กับคนที่พี่รู้จักเลยครับ

เหมือนคนรู้จักเหรอ ไม่จริงน่ะ ใครบังอาจมาใช้ชื่อซ้ำกับฉัน

                จอมโจรจิ๋ว เอโดงาว่าคิลเลอร์ say : พี่พิณเป็นผู้ชายเหรอคะ

                วรพิณ say : ครับ

                จอมโจรจิ๋ว เอโดงาว่าคิลเลอร์ say : ผู้ชายอะไรชื่อพิณ -_-”

                วรพิณ say : พี่ชื่อนพครับ ไม่ได้ชื่อพิณ

                จอมโจรจิ๋ว เอโดงาว่าคิลเลอร์ say : วรพิณนี่เป็นชื่อจริงของพี่นพเหรอคะ

                วรพิณ say : ไม่ใช่ครับ วรพิณเป็นชื่อเพื่อนพี่

                วรพิณ say : พี่ต้องไปแล้วนะครับ บาย..

“ พี่นพอย่าเพิ่งออกนะ ” ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว พี่นพออฟไลน์ไปแล้ว อยากจะร้องไห้ คุยแค่ไม่กี่นาทีก็จรลีจากไป พี่นพนะพี่นพออกไปแล้วฉันจะคุยกับใครเนี่ย

“ แก่นแก้ว มาช่วยพี่ถือของหน่อยสิ ” พี่กอล์ฟตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง

“ เดี๋ยวไป ” ฉันก็ตะโกนกลับไป แล้วก็จัดการปิดคอมฯและลงไปช่วยพี่กอล์ฟถือของ พอลงไปถึงเล่นเอาฉันแทบเป็นลม พี่กอล์ฟไปซื้อของมาจากที่ไหนไม่ทราบเต็มรถเลย มีตั้งแต่ของเล็ก ๆ อย่างแหวน ยันของใหญ่ ๆ อย่างต้นไม้ แล้วพี่กอล์ฟก็สั่งให้ฉันยกกระถางต้นไม้ที่แสนจะหนักไปไว้หลังบ้านและบ้านของฉันมันก็กว้างจะตาย ให้ยกกระถางจากหน้าบ้านไปฉันขอตายดีกว่า แถมพี่กอล์ฟก็ไม่ได้ช่วยฉันยกเลย ใช้ให้ฉันยกกระถางต้นไม้หนักเกือบห้าสิบกิโลไปไว้หลังบ้านแต่อันที่จริงฉันไม่ได้ยกหรอกฉันลากมากกว่ากระถางหนักขนาดนั้นใครจะไปยกไหว ส่วนตัวพี่กอล์ฟก็มานั่งคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงอื่น ฉันจะฟ้องหย่า เอ๊ย!ไม่ใช่ ฉันจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหาย พี่กอล์ฟใช้งานฉันจนมือฉันเป็นแผล ฉันจะเรียกค่าเสียหาย 100,000 บาท

“ เสร็จแล้วก็ยกเสื้อผ้าพี่ไปไว้ข้างบนด้วยนะ ” พี่กอล์ฟหันมาสั่งฉันแล้วก็หันไปคุยกับสาวต่อ

“ ค่ะ ” ฉันรับคำแบบประชดนิดหน่อย ก่อนจะยกเสื้อผ้าทั้งหมดของพี่กอล์ฟขึ้นไปไว้ข้างบน ไม่รู้ว่าพี่กอล์ฟจะซื้อเสื้อผ้ามาใส่หรือจะซื้อมาบริจาคกันแน่เยอะมากแถมในตู้ยังมีอีกเป็นสิบชุดที่พี่กอล์ฟยังไม่ได้ใส่ แต่จะให้ทำยังไงก็พี่กอล์ฟมันลูกคนรวย(แล้วแกไม่ใช่ลูกคนรวยรึไง:ผู้แต่ง)ฉันยกเสื้อผ้าทั้งหมดของพี่กอล์ฟไปใส่ไว้ในตู้

“นาน ๆ จะได้เข้ามาในห้องของพี่กอล์ฟซักที ขอค้นหน่อยแล้วกันว่าพี่กอล์ฟจะซ่อนอะไรไว้บ้าง ” ฉันพึมพำก่อนจะค้นภายในตู้ของพี่กอล์ฟ ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลยจนกระทั่งฉันไปเจอกล่องพลาสติกซ่อนอยู่ในซอกเล็ก ๆ ในตู้เสื้อผ้า ทำให้ฉันเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก ฉันจึงเปิดออกมาดูอย่างไม่รอช้า

“ ทำอะไรน่ะ แก่นแก้ว ” เสียงพี่กอล์ฟดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันจึงรีบซ่อนกล่องไว้ข้างหลังทันที

“ ปะ...ปะ..ป่าว มะ..ไม่มีอะไร ” ฉันพูดแบบติด ๆ ขัด ๆ แล้วก็รีบออกมาจากห้องของพี่กอล์ฟทันที

แก่นแก้วรับโทรศัพท์ด้วย สุดหล่อโทรมาครับ ~

เสียงเรียกเข้าของฉันดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่รู้ว่าใครโทรมาเบอร์ไม่คุ้นเลย

“ ฮัลโหล ”

“ แก่นแก้วเหรอ ”

“ ใช่ นั่นใคร ”

“ ... ”

“ ถ้าไม่บอกจะวางแล้วนะ!! ”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ชิ ฉันแค่ขู่จะวางแต่อีกฝั่งดันชิงวางซะก่อน น่าโมโหจริง ๆ แต่คนที่โทรมาเป็นใครนะสงสัยจริง ๆ

แก่นแก้วรับโทรศัพท์ด้วย สุดหล่อโทรมาครับ ~

เสียงเรียกเข้าของฉันดังขึ้นอีกครั้งฉันดูหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดรับ

“ นั่นใคร ”

“ ... ”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ครั้งที่สองแล้วนะ ถ้าโทรมาอีกครั้งจะด่าให้จำทางกลับบ้านไม่ได้เลย

แก่นแก้วรับโทรศัพท์ด้วย สุดหล่อโทรมาครับ ~

เสียงเรียกเข้าของฉันดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม แต่ครั้งนี้ฉันกดรับเลยโดยไม่ได้ดูหน้าจอว่าใครโทรมา

“ บ้านรวยนักรึไง โทรมาอยู่ได้ กลับไปอยู่ศรีธัญญาเลยไป ไอ้โรคจิต!!!!!!!! ”

“ แก้วมาว่าเมทำไมเนี่ย เมพึ่งจะโทรมาครั้งแรกของวันนี้เลยนะ ”

“ เม..เฮ้ย!เมเปิ้ลเหรอ ”

“ ใช่ แล้วแก้วมาว่าเมทำไม ”

“ ไม่ได้ว่าเม พอดีมีไอ้โรคจิตโทรมากวน ก็เลยอารมณ์เสียนิดหน่อย พอเมโทรมาก็คิดว่าเป็นไอ้โรคจิต แก้วก็เลย... ”

“ ก็เลยมาว่าเม ”

“ อืม..แล้วเมโทรมามีอะไรเหรอ ”

“ จะโทรมาคุยด้วย แต่ตอนนี้เมไม่มีอารมณ์จะคุยแล้ว ”

“ เดี๋ยวเม... ”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ไอ้โรคจิต อย่าให้ฉันรู้จะว่าแกเป็นใครฉันจะฆ่าล้างโคตรเลย แกทำให้ฉันทะเลาะกับเมเปิ้ล