ซูเปอร์สตาร์หน้าใส พิชิตใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6

อยากจะชวนเธอมาเต้นด้วยกันนะ เต้นด้วยกันไหม~

เสียงเพลงดังขึ้นทันทีที่ฉันเข้ามาในห้องประชุม เคน พี่กอล์ฟ และยูโนกำลังซ้อมเต้นกันอย่างขะมักเขม้น โดยมีเพื่อน ๆ ในชมรมกับยัยหมาเน่านั่งดูอยู่

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!! ” เสียงกรี๊ดดังขึ้นทันทีที่เพลงจบ ทั้งสามคนมาพักเหนื่อยที่ม้านั่ง พี่กอล์ฟมียัยหมาเน่าคอยดูแลอยู่ ยูโนก็มีนะโมกับมีนคอยหาน้ำให้ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าสามคนนั้นไปสนิทกันตอนไหน และเคนก็เป็นคนเดียวที่นั่งโดดเดี่ยวเดียวดาย ไม่มีคนมาเอาอกเอาใจ ฉันจึงหยิบน้ำแดงมารินใส่แก้วแล้วก็เอาไปให้เคน แต่ดันเกิดแผนร้ายในหัวสมองอันชาญฉลาดของฉัน ฉันแกล้งเดินสะดุดล้มจนน้ำในแก้วหกใส่เสื้อของเคน

“ เฮ้ย!!ยัยเบ๊อะ เธอทำอะไรเนี่ย ” เคนร้องเสียงหลง

“ คือฉันขอโทษ เมื่อกี้ฉันเดินสะดุด... ” ฉันชี้ไปข้างหลัง แต่พอเห็นว่าไม่มีอะไรที่จะพอให้สะดุดได้ก็เลยหันกลับมาชี้ที่ขาตัวเอง “ ฉันสะดุดขาตัวเอง ”

“ เธอแกล้งฉันชัด ๆ ”

“ อ๊ะ ๆ ฉันไม่ได้แกล้งนะ วันนี้เราสงบศึกกันไม่ใช่เหรอ ”

“ ใช่!ตอนแรกน่ะเราสงบศึกกัน แต่เธอแกล้งฉันก่อนเพราะฉะนั้น... ” เคนหยุดพูดเพียงแค่นั้น แต่ถึงไม่พูดฉันก็รู้ดีว่านายเคนจะทำอะไร ก็ตอนนี้เคนกำลังวิ่งไล่ฉันอย่างบ้าเลือด ถ้าโดนจับได้ฉันต้องโดนเคนกัดคอแน่ ๆ เลย ภาพของเคนมีเขี้ยวงอกออกมาในจินตนาการของฉันเริ่มซ้อนทับกับภาพความเป็นจริงจนฉันเห็นเคนเป็นปีศาจตัวสีเขียวมีเขี้ยวยาว ๆ งอกออกมาจากปาก เล็บแหลมคมซึ่งสามารถฉีกร่างฉันให้เป็นชิ้น ๆ ได้ภายในพริบตา ปีกสีเขียวเข้มที่กางออกช่วยเพิ่มความน่ากลัวได้เป็นอย่างดี น่ากลัวกว่าตะขาบยักษ์ในฝันของฉันอีก

“ หยุดนะแก่นแก้ว!ยอมให้จับซะดี ๆ ” เคนตะโกนมาจากข้างหลัง ฉันรู้สึกสงสัยเป็นยิ่งนักกับคำพูดของเคน เหมือนกับคำที่ตำรวจชอบพูดเวลาไล่จับโจรเลย ถ้าใครหยุดก็โง่เต็มที

“ ถ้าฉันจับเธอได้ ฉันจะจูบเธอจะแก่นแก้ว ” เคนตะโกนมาอีกครั้งเล่นเอาฉันหน้าแดงอีกรอบของวันนี้ จนฉันต้องใส่เกียร์หมา ติดสปีด โกยหนีไม่ให้เคนตามทัน แต่สงสัยฉันคงคิดช้าเกินไปเพราะเคนกระโดดมารวบตัวฉันเหมือนเสือตะครุบเหยื่อ แล้วก็พากันตกลงไปในสระน้ำ

บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง

“ ฉะ..ช่วย บุ๋ง...ด้ว.......ย ” ฉันเริ่มร้องเรียกให้คนช่วยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น

“ อะไรของเธอน่ะ ” เคนยืนมองฉันอย่างงง ๆ ก่อนจะยกร่างฉันขึ้น

“ ฉันจะจมน้ำ!!ทำไมนายไม่ยอมช่วยฉัน!!!! ”

“ จมน้ำ? ” เคนทวนคำก่อนจะมองลงไปในน้ำ “ ทั้งที่น้ำลึกแค่เข่าเนี่ยนะ ”

เพล้ง!

เศษหน้าของฉันร่วงลงสู่พื้นทันที หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ น้ำลึกแค่เข้าอย่างที่เคนพูดจริง ๆ

“ แต่ฉันจับเธอได้แล้วนะแก่นแก้ว ” เคนพูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ “ มาให้ฉันทำโทษซะดี ๆ ”

“ อ๊า!ได้ไงกัน ฉันไม่ได้สัญญากับนายไว้นี่ว่าฉันจะให้นาย จ...จูบ ” ฉันร้องเสียงหลง หน้าร้อนขึ้นมาจนเหมือนคนเป็นไข้

“ หึ ๆ เตรียมตัวให้ดีเถอะสาวน้อย ” เคนพูดแล้วก็เลื่อนริมฝีปากเข้ามาจนห่างกันไม่ถึงเซน ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น ความคิดตีกันจนสับสนวุ่นวาย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ เคน!!!!!! ” เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจนเคนตกใจผละออกไปทันที ส่วนฉันก็ยังคงยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น รู้สึกเสียใจ เอ๊ย!ดีใจที่ไม่ได้จูบกับเคน แต่ใครกันนะที่มาช่วยฉันไว้ เสียงแบบนี้มันใครกันหว่า ดูมีเสน่ห์บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงเป็นผู้ชายที่หล่อ และผู้ชายหน้าตาหล่อ ๆ ที่รู้จักเคนก็มีอยู่ไม่กี่คน อาจจะเป็นพี่กอล์ฟ พี่เนส ยูโน หรืออาจจะเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก ถ้าจะให้เดาก็คงยากเพราะฉะนั้นหันไปดูให้มันรู้กันไปเลยดีกว่า

ควับ!

ฉันหันไปมองหน้าบุคคลผู้มีพระคุณทันที คน ๆ นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นคนที่ฉันไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากพูดคุย และไม่อยากอยู่บ้านเดียวกัน

“ แก่นแก้ว!ไปกับพี่เดี๋ยวนี้!!!! ” พี่กอล์ฟสั่งแล้วก็ทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉัน

“ ไม่ต้องเข้ามาเลยนะ!!เราไม่เคยรู้จักกัน!!!ถ้าคุณเป็นแฟนกับมะนาวฉันจะไม่รู้จักคุณ!!!! ” ฉันตะโกนออกไปอย่างน้อยใจ ก่อนจะลากเคนไปยังห้องประชุมแต่ก็เหมือนกับหนีเสือปะจระเข้อีกนั่นแหละพี่เนสมายืนอยู่หน้าห้องประชุม

“ กอล์ฟล่ะไปเรียกมาซ้อมเต้นด้วย เดี๋ยววงHandsome Girls จะต้องใช้สถานที่ซ้อมเต้น ” พี่เนสหันไปพูดกับเคน

“ เดี๋ยวผมไปเรียกพี่กอล์ฟให้ครับ ” วาคินซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนพูดแทรกขึ้นมา

“ อืม เร็ว ๆ นะ ” พี่เนสพูดแล้วก็ลากเคนเข้าไปในห้องประชุม

“ ไปกันเถอะแก่นแก้ว แล้วหน้าเธอไปทำอะไรมา ” วาคินหันมาพูดกับฉัน

“ โดนสัตว์ปละหลาดหน้าตาคล้ายคางคกรุมกระทืบมาแล้วฉันบอกตอนไหนว่าฉันจะไปกับนาย ”

“ ใจคอจะปล่อยให้ฉันไปคนเดียวรึไง ฉันไม่รู้จักพี่กอล์ฟนะ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่กอล์ฟอยู่ที่ไหน ”

“ เออ ๆ ไปก็ได้ ” สุดท้ายฉันก็พ่ายแพ้วาคิน ฉันจึงต้องเดินนำวาคินไปหาพี่กอล์ฟ ทันทีที่เห็นร่างของพี่กอล์ฟฉันก็ติดจรวดไปหลบหลังวาคินทันที

“ เอ่อ!พี่กอล์ฟครับ พี่เนสให้ผมมาตามพี่ ”

“ ใครเป็นพี่แก!!! ” พี่กอล์ฟหันมาตะคอกวาคิน ทำเอาคนที่แอบอยู่ข้างหลังอย่างฉันสะดุ้งไปเลย

“ แล้วใครหลบอยู่ข้างหลังนาย!!!! ” พี่กอล์ฟเดินมากระชากแขนฉันให้โผล่หน้าออกมา

“ แก่นแก้ว ” พี่กอล์ฟครางเบา ๆ ในลำคอ สีหน้าเศร้าลงในทันที

“ เอ่อ...พี่เนสให้มาตาม ” ฉันบอกกับพี่กอล์ฟก่อนจะรีบหนีออกมา แล้วก็ไปหาที่เงียบ ๆ นั่งสงบจิตสงบใจ แต่มันก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลย เพราะที่เงียบ ๆ ที่ฉันหมายถึงก็คือห้องประชุม และฉันก็กำลังนั่งดูเคน พี่กอล์ฟ และยูโนซ้อมเต้นกัน ฉันถึงบอกว่ามันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย ก็พี่กอล์ฟเล่นเต้นไปจ้องหน้าฉันไป ส่วนเคนก็ส่งยิ้มที่สุดแสนจะกวน Teen มาให้ฉันเป็นพัก ๆ กว่าจะซ้อมเต้นกันเสร็จ ขาฉันก็ตะคริวกินไปเรียบร้อย แล้วฉันก็ต้องมาหาน้ำให้เคนกินเช่นเคย ฉันนั่งจ้องเคนกินน้ำแล้วก็เลื่อนลงไปมองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีรอยสีแดงเป็นจุดใหญ่ ๆ

“ มองอะไรของเธอน่ะ ยัยเบ๊อะ ” เคนมองมาที่ฉันด้วยสายตาจับผิด “จะปล้ำฉันรึไง ”

“ ใช่! เอ๊ย! ไม่ใช่ นายเอาอะไรมาพูด ฉันแค่เห็นว่านายหล่อดี เอ๊ย! แค่เห็นว่าเสื้อนายเลอะ ก็เลยอยากจะถอด เอ๊ย! เอาไปซัก ” แล้วปากก็ไปก่อนความคิดเสมอ ฉันพูดผิดพูดถูกลิ้นพันกันไปหมด

“ แหม!ถ้าอยากถอดเสื้อฉันก็บอกตรง ๆ ก็ได้ ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอก ” เคนพูดแล้วก็เอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดของฉัน

“ อย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะไอ้บ้า ”

บรรทัดบนไม่ใช่คำพูดของฉันนะคะ ฉันไม่ได้พูดนะ

“ เสียงใคร? ” เคนกล่าวออกมาอย่างงง ๆ ก่อนจะลากฉันไปหาต้นเสียงนั้น ซึ่งที่ตรงนั้นเป็นบริเวณหลังห้องประชุม และเป็นสถานที่ของคนมีแฟน

“ พี่กอล์ฟ/เมเปิ้ล ” ฉันกับเคนพูดออกมาพร้อมกัน

“ มาทำอะไรกันที่นี่ ” ฉันกับเคนพูดพร้อมกันอีกครั้ง

“ แก้ว เคน ไอ้บ้านี่มันจับหน้าอกเม ” เมเปิ้ลพูดด้วยเสียงที่คล้ายกับคนจะร้องไห้

“ ก็หน้าอกเธอมัน...น่าจับดีนี่ ” พี่กอล์ฟพูด ฮึ่ย!อยากเตะคน อยากเตะคน อยากเตะไอ้พี่บ้านี่ ฮึ่ม! อุ้ย!ลืมไปตอนนี้พี่กอล์ฟไม่ใช่พี่ชายฉัน

“ ถ้าอยากจะจับก็ไปจับหน้าอกยัยหมาเน่านั่นสิ แฟนคุณไม่ใช่เหรอคะ ” ฉันพูดออกมาอย่างโมโห

“ เอ่อ มีอะไรกันเหรอ? ” พี่เนสที่พึ่งเดินตามมาทีหลังถามขึ้น

“ ไปกันเถอะ เมเปิ้ล แถวนี้บรรยากาศมันไม่ค่อยดี ” ฉันพูดกับเมเปิ้ลทำให้พี่เนสหน้าสลดลงทันที แต่คนที่ฉันต้องการประชดก็คือพี่กอล์ฟซึ่งมีสีหน้าเรียบเฉย นี่คำพูดของฉันมันทำอะไรพี่กอล์ฟไม่ได้เลยใช่มั้ย

“ พี่ขอโทษ ” พูดเนสพูดเบา ๆ ตอนที่ฉันกับเมเปิ้ลเดินผ่านพี่เนสออกมา ฉันก็เลยยัดเศษกระดาษที่ฉันเขียนตอนที่ดูเคนซ้อมเต้นเข้าไปในมือของพี่เนส ซึ่งข้อความในกระดาษมีอยู่ว่า ‘หายโกรธแล้วนะ’

“ ฮือ ๆ ” พอหาที่นั่งได้เมเปิ้ลก็ระเบิดร้องไห้ออกมาทันที โดยมีฉันเก๊กแมนให้เมเปิ้ลซบไหล่ ฉันไม่ได้เป็นทอมน๊า อย่าเข้าใจผิด

“ นี่เมเปิ้ลมันเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ ” ฉันถามเมื่อเห็นเมเปิ้ลหยุดร้องไห้แล้ว

“ คือ...ฮึก ฮือ ๆ ” แล้วเมเปิ้ลก็ระเบิดร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องให้ฉันฟังสลับกับร้องไห้ จับใจความได้ว่า...เมเปิ้ลปีนเข้ามาทางหลังโรงเรียนเพราะลืมเอาบัตรนักเรียนมา(ที่โรงเรียนของฉันถ้าไม่มีบัตรนักเรียนจะเข้าโรงเรียนไม่ได้)ตอนที่จะลงจากกำแพงก็เจอพี่กอล์ฟยืนขวางอยู่ พอเมเปิ้ลบอกให้พี่กอล์ฟหลบ พี่กอล์ฟก็ดึงขาทำให้เมเปิ้ลตกลงมาจากกำแพง เมเปิ้ลก็เลยล้มทับพี่กอล์ฟ พอเมเปิ้ลจะลุกขึ้นพี่กอล์ฟก็ดึงเมเปิ้ลไว้ แล้วก็จับหน้าอกเมเปิ้ล

“ แก่นแก้ว เมเปิ้ล ไปประชุมกันเถอะ ” นะโมเดินเข้ามาหาฉันด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส

“ อ้าว แล้วเธอไปทำอะไรมาน่ะเมเปิ้ล ” นะโมถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าของเมเปิ้ล

“ ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ ” ฉันตอบแทนเพราะเห็นว่าเมเปิ้ลทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง

“ แล้วเธอไปกัดกับหมาที่ไหนมาแก่นแก้ว หน้าดูไม่ได้เลย ” นะโมพูดแล้วก็ทำหน้าแหย ๆ แล้วเมเปิ้ลก็หันมามองหน้าฉันแล้วก็ทำหน้าแบบเดียวกับนะโม

“ เมไม่ได้สังเกตเลยนะเนี่ย แล้วแก้วไปทำอะไรมาทำไมหน้าโทรมขนาดนั้น ”

“ หน้าฉันมันทุเรศขนาดนั้นเลยเหรอ ”

“ เปล่าหรอก แต่มันค่อนข้างน่าเกลียดน่ะ ” นะโมพูด จากนั้นเรา 3 คนก็เดินทางไปที่ชมรมดนตรี ซึ่งมีพี่เนสกับพวกนักร้องนั่งรออยู่

“ มาถึงแล้วก็นั่งได้เลยครับ ” พี่เนสพูดพร้อมกับโปรยยิ้มที่สุดแสนจะมีเสน่ห์มาให้ฉัน อ๊าก!เห็นแล้วอยากจะจับปล้ำวันละหลาย ๆ รอบ

“ แก่นแก้ว หมอนั่นใครน่ะ มองเธอตลอดเลย ” นะโมหันมากระซิบกับฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นนายคนที่นะโมพูดถึงกำลังคุยกับพี่เนสแล้วก็หันมาจ้องหน้าฉัน

“ ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน เดี๋ยวถามพี่เนสให้ ”

“ อ๊ะ!แหม! หาเรื่องคุยกับพี่เนสน่ะสิ ” เพื่อนรักกล่าวออกมาอย่างรู้ทัน แล้วฉันก็เรียกพี่เนสมาถามตรงมุมห้อง แต่นายคนที่พูดถึงก็ยังคงมองตามมา

“ นายคนนั้นใครน่ะ พี่เนส ” ฉันถามแล้วก็ชี้ให้พี่เนสดู

“ คนไหน? ” พี่เนสถามกลับอย่างกวน Teen นับวันยิ่งน่ากระทืบนะแฟนในอนาคตของฉัน

“ ก็คนที่คุยกับพี่เนสเมื่อกี้น่ะ ”

“ เฟรนด์น่ะเหรอ ”

“ แล้วแก้วจะรู้มั้ยว่าคนไหนชื่อเฟรนด์ ”

“ ก็คนที่แก้วถามนั่นแหละ ”

“ แล้วคน ๆ นั้น คุยอะไรกับพี่เนส ”

“ ถ้าแก้วอยากรู้...พี่ก็จะไม่บอก ”

“ งั้นแก้วไม่อยากรู้ ”

“ ไม่อยากรู้น่ะดีแล้ว พี่จะได้ไม่ต้องบอก ”

“ ไปบริโภคสุนัขที่ไหนมาเนี่ยพี่เนส ”

“ เมื่อเช้าพี่พึ่งกินแก้วเข้าไป ”

“ กินแก้ว? ” ฉันทวนคำก่อนจะหยุดคิด “ งั้นพี่เนสก็ว่าแก้วเป็นหมาน่ะสิ!!! ” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ นี่เทพบุตรของฉันเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอเนี่ย

“ คิก ๆ อย่าหันหลังให้พี่สิ ” หันหลังอะไรอีกฟะ ฉันกำลังจ้องหน้าพี่เนสอยู่นะ

“ ก็ทำหน้าบูดเป็นตูดหมาไง ” พี่เนสหมายความว่าหน้าฉันเหมือนตูดหมาเรอะ ชักจะอยากเตะพี่เนสขึ้นมาซะแล้วสิ

“ นี่!บอกมาดี ๆ นะว่านายนั่นคุยอะไรกับพี่เนส ”

“ คิก ๆ บอกก็ได้ เฟรนถามพี่เรื่องแก่นแก้ว ”

“ ถามว่า? ”

“ ชื่ออะไร อยู่ห้องอะไร มีเบอร์โทรศัพท์มั้ย ”

“ แล้วพี่เนสตอบไปว่า... ”

“ ชื่อแก่นแก้ว อยู่ม.4/1 เบอร์โทรศัพท์มีแต่ต้องไปของเอาเอง  ”

“ แล้วนายคนที่ถามนั่นเป็นใคร ”

“ เฟรนด์เป็นเพื่อนสนิทของเคนตอนม.ต้น ชื่อจริงชื่อ วรพิณ นามสกุล...”

“ วรพิณ!!!! นามปากกาของพี่นพ!!!!!!! ” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น นายนี่ชื่อเหมือนเพื่อนของพี่นพเลย ขอให้นายนี่เป็นเพื่อนกับพี่นพด้วยเถอะ ฉันอยากเจอพี่นพ!!!!!