ซูเปอร์สตาร์หน้าใส พิชิตใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4

“ หึ ๆ กระทืบมันให้ตายไปเลย ถ้าไม่มีแกสุกี้ก็จะได้อยู่ใกล้พี่เนสมากขึ้น ในฐานะน้องรหัสคนเก่า ”

“ แก่นแก้ว!!!!! ” เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อม ๆ กัน เหมือนเสียงพี่กอล์ฟกับพี่เนสเลย แต่เป็นไปไม่ได้หรอกพี่กอล์ฟจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พี่เนสก็ต้องไปเรียน นี่ฉันใกล้ตายขนาดหูแว่วเลยเหรอ ฉันตายแล้วจริง ๆ ใช่ไหม........................

“ โอย หนาวจัง นี่สวรรค์หรือนรกเนี่ย ทำไมถึงหนาวอย่างนี้ ” ฉันบ่นพึมพำ ชีวิตหลังความตายหนาวขนาดนี้เชียวเหรอ

“ โลกมนุษย์เฟ้ย ” เสียงพี่กอล์ฟนี่นา... นี่โลกมนุษย์จริงเหรอ ไม่ ๆ มันหนาวเกินไป ฉันอาจไปเกิดใหม่ที่ขั้วโลกเหนือก็ได้ แบบนี้ต้องพิสูจน์

-_o   ลืมตาก่อนหนึ่งข้าง

o_O  ลืมตาอีกข้างขึ้นมาตามลำดับ

O_O เพดานสีขาวสะอาด ที่นี่ที่ไหนเนี่ย อ๊ากกกกกกก!แล้วฉันเป็นใคร เอ๊ย!ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม แค่สลบเหมือดหลังจากโดนบาทานับร้อย

“ อ๊า ไม่นะที่นี่ที่ไหนฉันอยากกลับบ้าน!!! ”

“ ที่นี่คือบ้านเธอเอง โดนกระทืบจนบ้าไปแล้วเหรอ ”

“ เอ๋! ” ฉันหันไปทางต้นเสียง

“ พี่กอลฟ พี่เนส มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ”

“ พี่ควรจะถามแก้วมากกว่า ไปทำยังไงถึงโดนกระทืบได้ล่ะ ”

“ โดนกระทืบ? ” ฉันทวนคำอย่างงง ๆ ฉันโดนกระทืบเหรอ เออใช่ฉันโดนยัยหน้าประหลาดกับพวกรุมกระทืบนี่นา

“ ก็เพราะพี่เนสนั่นแหละ ”

“ เพราะพี่? ” พี่เนสชี้ไปที่ตัวเอง

“ เพราะยัยพวกนั้นไม่พอใจที่แก้วได้เป็นน้องรหัสของพี่เนส ”

“ แต่พวกนั้นไม่ได้อยู่ชมรมดนตรีนี่ พี่จำได้ ”

“ ก็ยัยพวกนั้นเป็นเพื่อนกับคนที่อยู่ชมรมดนตรี ”

“ แล้วแก้วรู้หรือเปล่าว่าเด็กชมรมดนตรีคนนั้นชื่ออะไร ”

“ ชื่อ...ชื่อ...ชื่อ... ”

“ รีบ ๆ ตอบมาสิ ” อยู่ ๆ พี่กอล์ฟก็เข้ามาเขย่าตัวฉัน

“ โอ๊ย!มันเจ็บนะ ไอ้พี่บ้า ชื่ออะไรแก้วจะไปรู้ได้ยังไงเล่า มันไม่ได้บอกแก้วนี่ ”

“ ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร นอนเถอะจะได้พักผ่อน ”

“ แต่แก้วได้ยินยัยนั่นพูดว่าถ้าไม่มีแก้วเพื่อนของยัยนั่นก็จะได้ใกล้ชิดกับพี่เนสมากขึ้นในฐานะน้องรหัสเก่า ”

“ น้องรหัสเก่า ” พี่เนสทวนคำก่อนจะเดินไปนั่งและคิดอยู่ซักพักก็นึกออก

“ สุกี้!!!! ” พี่เนสพูดออกมาด้วยเสียงอันดังก้อง

“ ต้องเป็นสุกี้แน่ ๆ พี่จะไปถามให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ ”

“ อ๊ากกก!พี่เนสอย่านะ!!!!! ” ฉันรีบกระโดดไปรั้งพี่เนสเอาไว้

“ ทำไม? พี่จะไปคุยกับสุกี้ให้รู้เรื่องว่าทำไมต้องทำร้ายแก้ว ”

“ ถ้าไปถามสุกี้แล้ว สุกี้ไปฟ้องยัยหน้าประหลาด แก้วต้องโดนรุมกระทืบอีกแน่ ๆ คราวหน้าแก้วอาจจะไม่โชคดีอย่างคราวนี้ก็ได้ ”

“ มันก็ใช่ แต่พี่มีข้อสงสัย นี่โชคดีแล้วเหรอ ” พี่กอล์ฟถามขึ้น แล้วก็ชี้มาที่ฉัน ก็แค่หัวแตก หน้ามีแต่รอยฟกช้ำ แล้วก็มือรอยเท้าคางคก(หมายถึงฝ่ามืออรหันต์อันหนาเตอะของยัยหน้าแปลก)ประทับอยู่บนหน้า(ใครไม่เคยเห็นเท้าคางคกและอยากรู้ว่าเป็นยังไงมาดูที่หน้าฉันได้ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชกาล ด่วนก่อนรอยเท้านี้จะหมดอายุ)ส่วนตามแขนขามีรอยแผลเล็กน้อย มีรอยช้ำเป็นจุด ๆ นับว่าโชคดีแล้วนะ ถ้าไม่มีใครมาช่วยเลยฉันต้องเข้าไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาลแน่ ๆ หรือไม่ก็หามส่งวัด

“ ก็ยังโชคดีอยู่นะ แต่พี่กอล์ฟไปทำอะไรที่โรงเรียน อย่าบอกนะว่ารู้ว่าแก้วจะโดนกระทืบก็เลยไปช่วย ”

“ จะบ้ารึไง พี่ไปหาพี่เนสต่างหาก ตอนที่เดินคุยกันอยู่ก็เห็นหน้าแก้วโผล่ออกมาระหว่างขาของผู้หญิงที่กระทืบแก้วอยู่ ก็เลยเข้าไปช่วย ถ้าพี่รู้ว่าแก้วจะโดนกระทืบพี่โทรไปบอกแก้วไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องเสียค่ายาด้วย ”

“ ถามนิดเดียว ตอบซะยาวยืดเชียวนะพี่กอล์ฟ ออกไปกันได้แล้ว แก้วจะนอน ”

“ แก้วนั่นแหละที่ต้องออกเพราะนี่มันห้องของพี่ ไปนอนห้องตัวเองโน่น ”

“ ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้นแหละ!!!!!ท่าทางวันนี้คงต้องคุยกันยาวแล้วนะ!!กอล์ฟ!แก่นแก้ว! ” พี่เนสพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชามาก ๆ

“ คุย? จะคุยอะไรอีก แก้วง่วง แก้วจะไปนอน ” ฉันพูดพร้อมกับจะเดินออกไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักกับคำถามของพี่เนส

“ ทำไมถึงอยู่บ้านเดียวกัน!! ”

“ อะ..เอ่อ ” พี่กอล์ฟเริ่มพูดไม่ออก

“ คือ...เหตุผลนี่มันยาวนะคะ พ..พี่เนสจะฟังเหรอ  ”

“ บอกมาเดี๋ยวนี้!!! ”

“ คือตอนนั้นหลังจากที่พี่กอล์ฟเกิดมาได้เกือบ 5 ปี แม่ก็คลอดลูกชายมาอีกคนนึง แต่ก็ถูกขโมยไป แม่เสียใจมาก ไม่นานแม่ก็ตั้งท้องอีกแต่คราวนี้เป็นเด็กผู้หญิง... ”

“ บอกเหตุผลมา!!!!!!! ” จ๊าก!โหดขั้นสุดยอด ถ้ายังไม่บอกพี่เนสต้องแปลงร่างเป็นตะขาบยักษ์มากินฉันแน่ ๆ เลย

“ เราสองคนเป็นพี่น้องกัน ”

“ โกหก!!!!!เธอก็รู้ว่ากอล์ฟเป็นลูกคนเดียว!!!!!บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” พี่เนสตะโกนใส่หน้าฉันจนน้ำใส ๆ เริ่มไหลออกมา ฉันยอมรับเลยว่าตอนนี้ฉันกลัวพี่เนสมาก แต่ก็โกรธที่พี่เนสไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดทั้งที่มันเป็นความจริง

“ แก้วกับพี่กอล์ฟอยู่กินกันแล้ว พอใจหรือยัง!!!!!!!!!! ” ฉันตะโกนกลับไปแล้วก็วิ่งออกมาจากห้องพี่กอล์ฟทันที หยาดน้ำใส ๆ เริ่มเอ่อล้นดวงตา สมองมีแต่ความว่างเปล่า ฉันวิ่งไปโดยไม่รู้ทิศทางจนไปชนเข้ากับร่างบาง ๆ ของบุพการี

“ แก่นแก้ว!เป็นอะไรลูก ” แม่มีท่าทีตกใจเมื่อเห็นฉันร้องไห้

“ แม่ ทำไมแก้วพูดความจริงแล้วไม่มีใครเชื่อ ทำไมพี่เนสถึงไม่เชื่อแก้ว ฮือ ๆ ”

“ ความจริงอะไร เล่าให้แม่ฟังซิมันเกิดอะไรขึ้น ” แล้วฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟังพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ ลูกนั่นแหละที่ผิด ลูกไปหลอกคนอื่นก่อน มันก็ไม่แปลกหรอกที่เนสจะไม่เชื่อว่าลูกเป็นน้องของกอล์ฟ นี่มันก็ดึกแล้ว ไปนอนซะไป เดี๋ยวแม่จะอธิบายให้เนสฟังเอง ”

“ ค่ะ ” ฉันรับคำแม่แล้วก็เดินกลับมายังห้องของตัวเอง คุณแม่พูดถูก ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ถ้าฉันไม่ไปหลอกพี่เนสก่อน เรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น ฉันเป็นคนก่อเรื่อง ฉันเป็นคนสร้างปัญหา แต่ฉันกลับไม่ทำอะไรเลย ต้องให้คุณแม่แก้ปัญหาให้ตลอด มันสมควรแล้วเหรอ