ห้ามเข้าเด็ดขาด!!!

ลำดับตอนที่ #1 : ความเดิมตอนที่เเล้ว

....เสียงเรียกที่ดังขึ้นปลายสุดเส้นทางที่มืดมิด เธอจะได้ยินไหม ว่าฉันกำลังร้องเรียกเธออย่างโหยหา เสียงที่เปล่งออกมาอย่างแผ่วเบานั้น จะส่งไปยังเธอรึเปล่านะ...สุดที่รัก...

อือ~เสียงครางของหญิงสาวดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นจากการหลับใหล หญิงสาวยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างมึมงง เเวมไพร์หนุ่มนั่งอยู่เคียงข้างเธอพลางกุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน

อือ~เสียงครางเบาๆของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับร่างบางลืมตาตื่นจากการหลับใหล หญิงสาวยันกายขึ้นช้าๆอย่างมึนงง ข้างกายเธอที่กุมมือเธอไว้อย่างแผ่วเบาคือแวมไพร์หนุ่มที่นั่งหลับอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนล้า หญิงสาวใช้มือเรียวยาวของตนสัมผัสมือใหญ่ของแวมไพร์หนุ่มเบาๆ

“ อาเรียสค่ะ” เสียงใสร้องเรียกแวมร์หนุ่มให้ตื่นจากการหลับใหล

“ ตื่นแล้วหรอ” แวมไพร์หนุ่มยิ้มบางๆให้หญิงสาวที่ยิ้มกว้างให้แก่เขาด้วยเช่นกัน

“ ตื่นแล้วหรอยัยขี้เซ้า” เสียงของหมาป่าเงินเอ่ยทักขึ้น เฟรย์นอนเหยียดกายอยู่บนพื้นหน้าเตาพิงด้วยอิริยาบทสบายๆ ร่างบางเปรยตามองเฟรย์ก่อนจะหันมามองอาเรียสอย่างตื่นตะลึง

“ หมาป่าพูดได้!?!”

“ ทำไมฉันถึงเป็นคนที่ถูกลืมนะ ฉันเฟรย์ไง” เฟรย์ร้องขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองมักเป็นที่ถูกลืมอยู่เสมอ โดยเฉพาะอาเรียสแทบจะทำเหมือนกับว่าเขานั้นไร้ตัวตนเลยทีเดียว

“ เฟรย์...ใครกัน? ” คำตอบของหญิงสาวทำเอาหมาป่าหนุ่มถึงกับอึ้งอย่างบอกไม่ถูก เฟรย์มองค้อนหญิงสาวก่อนจะเมินหน้าหนี พลางนอนมองเปลวไฟที่เริ่มจะมอดดับตามกาลเวลาที่ล่วงเลย

“ แอสโทเรีย ออกไปดูพระจันทร์กันไหม” แวมไพร์หนุ่มเอ่ยชวนร่างบาง โดยไมรอซึ่งคำตอบของหญิงสาว เขาก็พาเธอเดินออกมาด้านนอกกระท่อมอย่างรวดเร็ว พระจันทร์ลอยเด่นอยุ่บนฟากฟ้ายามราตรี รอบตัวของพวกเขามีเพียงสีขาวของหิมะที่ปกคลุมจนหนาทึบ

“ ที่นี่ที่ไหนกันค่ะ” หญิงสาวเปรยขึ้นเบาๆ ดวงจันทรายามราตรีตรึงสายตาน้ำตาลทองของเธอให้จ้องมองอยู่เนิ่นนานโดยไม่อาจละสายตาไปมองอย่างอื่นได้

“ ไม่รู้เหมือนกัน” เขาเปรยขึ้นเบาๆ แม้ดวงจันราจะสวยงามเพียงใด แต่ภาพในดวงตาเขากลับเป็นหญิงสาวที่ยืนอยู่เคียงข้าง ไม่จำเป้นต้องมองหาสิ่งที่สวยงามที่สุด ในเมื่อสิ่งนั้นได้ยืนอยู่เคียงข้างเขา

“ พระจันทร์กลมโตเหมือนจะเอื้อมถึง”

“ เหมือนจะอยู่ใกล้แต่ช่างไกลห่างสินะ” แวมไพร์หนุ่มโอบเอวร่างเข้ามาไว้ในอ้อมแขน เขาเป็นคนที่อยุ่ใกล้เธอที่สุด และเป็นคนที่ห่างไกลเธอที่สุดเช่นกัน ไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมาอีก มีเพียงเสียงสายลมหนาวที่พัดไหวเบาๆอยู่เนิ่นนาน ความเงียบปกคลุมพวกเขาทั้งสอง แม้ไม่เอ่ยอะไรออกมา แต่ความรู้สึกกลับสื่อถึงกันโดยผ่านไออุ่นที่โอบกอด

“ นอนเถอะ พรุ่งนี้จะเดินทาง” แวมไพร์หนุ่มพูดขึ้นทำลายความเงียบลง หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นสบอย่างงุนงง

“ ไปไหนค่ะ”

“ ไปหามาร์เบิล และ ถ้าไม่รีบ อาจโดนแอนทาเรสแย่งไปก็ได้” แวมไพร์หนุ่มพูดพลางลูบหัวของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ในเมื่อเขาได้มาอยู่ที่มิตินี้ นักล่าสาวและแอนทาเรสก็สามารถข้ามมายังโลกนี้ด้วยเช่นกัน

“ มาร์เบิล? ... แอนทาเรส? ใครกันค่ะ” ร่างบางเอ่ยอย่างงุนงง ชื่อของสิ่งที่เขาพูดเธอไม่รู้จักและไม่คุ้น พยายามนึกเท่าไหร่ก็เป็นเพียงความมืดมิดว่างเปล่า เธอไม่มีความทรงจำของสิ่งที่อาเรียสพูดเลยแม้แต่น้อย

...ตวามทรงจำเริ่มขาดหายไปจากใจ ทีละน้อย ทีละน้อย ราวกับทรายในนาฬิกาที่ร่วงโรย....

....’เปลือกนอกไร้ความทรงจำก็จะเติมเต็ม แต่มันไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้ตลอดไป’....

“ เอาเป็นว่า ไปนอนดีกว่านะ”

“ ไม่!!” หญิงสาวตวาดลั่นอย่างตื่นกลัว เธอเกรงกลัวที่จะหลับใหล เวลาที่เธอนอนหลับ เหมือนดั่งร่างกายถูกกัดกร่อน ความทรงจำค่อยๆไหลออกจากร่างไปอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ำ ยิ่งนอนหลับยิ่งลืมตาตื่นขึ้นได้ยาก เธอกลัว หากเธอนอนหลัแล้วไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาอีก

“