คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chepter 1 :: waiting for ??
" นี่ นายไปใส่เสื้อผ้าซะ !! " โซลกงชาน หนุ่มตาสีน้ำตาลเข้ม ผมสีดำปลาบ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของกิจการ โรงแรม "avenew" โรงแรมระดับ 5 ดาว
ในกรุงโซลของเกาหลีใต้ พูดอย่างหมดความอดทนกับเพื่อนสนิทของเขาที่ใส่แต่ชุดคลุมอาบน้ำมาเดิน หยิบนู่นจับนี่
เสมือนห้องที่เขาอยู่นั้นเป็นห้องของตัวเอง
" ทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่านายหวั่นไหวกับร่างกายของชั้นหน่ะ " โซจองวุง หนุ่มหน้าสวยผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสีน้ำตาลอ่อน
รับกับสีผมดูแล้วน่าหลงไหลอย่างน่าประหลาด พูดอย่างหน้าตาย เพราะความเป็นเพลบอยของเขา
จึงทำให้เขามั่นใจในการที่จะพูดเรื่องอย่างงี้ออกไปได้อย่างไม่คิดอะไร
" หึ ๆ " กงชาน หัวเราะในความหลงตัวเองของเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอนุบาลของเขา
ในขณะที่จองวุงมัวแต่รื้อค้นหาของกินในตู้เย็นในบ้านของกงชานอย่างเอาเป็นเอาตาย
" นี่นายไม่มีอะไรให้กินเลยหรือไง ทำไมไม่หาอะไรมาใส่ในตู้เย็นบ้าง เดี๋ยวนี้คิมเซฮุน ไม่ได้ซื้อมาให้เหมือนทุกทีแล้วหรอ "
จองวุง พูดแทงใจดำกงชานเข้าเต็ม ๆ เพราะเขาเป็นหนุ่มเพลบอย เดินทางจีบผู้หญิงไปทั่วโลก ไม่ได้ทำงานอะไร
เพราะมรดกที่ชาตินี้กินอย่างไรก็ไม่หมดกองท่วมหัวอยู่ เขาจึงไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างเท่าไหร่
" จองวุง !! " กงชานเรียกชื่อเพื่อนตัวเองอย่างตกใจ ที่เขาพูดชื่อ ผู้หญิงคนนั้นอีก .. ผู้หญิงที่เขาไม่อยากที่แม้แต่จะได้ยิน
" อะไร นายเป็นอะไรของนาย ไม่ได้เจอกันนาน นี่ท่าจะเพี้ยนเข้าไปใหญ่แล้วนะ " จองวุง ยังพูดต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจจะมองหน้าเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อย
" อืม .. นายนี่ไม่เคยจะสนใจอะไรเลยใช่มั้ย นายไปนอนเหอะ ชั้นอยากทำงาน อย่ามากวนได้มั้ย รำคาญ " กงชาน พูดอย่างรำคาญ ปนระอา
กับเพื่อนสนิทของตัวเองจริง ๆ
" เออ ก็ได้ อะไรของนายวะ จะนอนรออยู่ที่นี่แหล่ะ " ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ จองวุงก็หลับตาแล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟา ข้าง ๆ กงชานทันที
ตี 1 แล้วสินะ .. กงชานคิดอย่างล่องลอย พลางมองงานที่ยังค้างคา .. เหลืออีกเท่าไหร่นะที่ยังทำไม่เสร็จ
" ไว้พรุ่งนี้มาทำต่อละกัน " กงชานพูดพร้อมกับหลับตาลงอย่างช้า ๆ
อืมม .. อืมมม หลังจากที่หลับตาได้ไม่กี่นาที กงชานก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แล้วหันไปทางต้นเสียง .. จองวุง นี่เอง สงสัยจะฝันร้าย กงชานคิดในใจ แล้วลุกขึ้น
เพื่อหวังที่จะไปปลุกเพื่อนให้ตื่นไปนอนที่ห้องนอน เขาจะได้ไปหลับได้สักที เพราะเขาก็รู้สึกล้าจากงานอันแสนปวดหัวนี่ เหมือนกัน
" เฮ้ จองวุง !! เฮ้ ตื่นสิ ไปนอนที่เตียงซะ " กงชานพูดพลางเขย่าตัวเพื่อนรักอย่างเบามือ เมื่อเห็นว่ายังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น แถมเสียงละเมอยังดังขึ้นเรื่อย ๆ อีก
กงชาน ชักจะกลัวแล้วสินี่เขาฝันอะไรนะทำไมถึงดูหวาดผวาขนาดนี้
" จองวุง ๆ จองวุงโว๊ยย ตื่นสิวะ !! " กงชานพูดอย่างเหลืออด เพราะหลังจากที่เรียกเบา ๆ ไม่ตื่น
เขาก็กลับจับไหล่สองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง
" จองวุง .. จองวุง "
" ฮะ .. ฮือ ฮืมม ?? โว๊ย นายทำไรวะ " จองวุงตื่นขึ้นมาได้จากแรงเขย่าของกงชานที่ตอนนี้หอบจนตัวโยน ' ทำไมมันหลับลึกจังวะ ' กงชานคิดในใจ
" เออ ฝันร้ายหรอ ตื่นก็ดีแล้ว ไปนอนที่เตียงไป แล้วก็ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว ไม่หนาวหรอไงวะ นั่งอยู่อย่างงั้นได้เป็นชั่วโมง ๆ " กงชานพูดอย่างเหลืออด อาจจะเป็นเพราะความง่วงจากการที่โหมทำงานหนักเกินไป
หรือโหมทำงานหนักเกินไปเพราะคิดไรไม่ออก เพราะตัวที่ทำให้เขาสมองตันอาจจะเป็นหนุ่มหน้าสวยที่นั่งสลึมสลืออยู่หน้าเขาก็เป็นได้
" เออ ฝันน่ากลัวชะมัด " หนุ่มหน้าสวยพูดต่อไปโดยทำท่าห่อไหล่กอดแขนตัวเองทำท่าประกอบว่าน่ากลัวจริง ๆ พร้อมกับลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกหนาว ๆ อาจจะเป็นเพราะว่าทั้งตัวมีแค่ชุดคลุมอาบน้ำตัวเดียวแถมยัง
นอนตากลมเป็นเวลานานอีก
" งั้นชั้นไปนอนก่อนนะ " จองวุง พูดพร้อมกับรีบเดินไปค้นหาเสื้อผ้าของกงชานในตู้เสื้อผ้าที่ฝังในผนังสีขาวดูกลมกลืนกับฝาผนัง ซึ่งมันก็แน่อยู่แล้วเพราะตอนนี้เขาอยู่ที่ออฟฟิศของกงชานน่ะสิ
กงชานมักจะทำงานจนเลยเวลานอนเสมอจึงไม่แปลกที่ออฟฟิศของเค้าจะมีของทุกอย่างพร้อม และตบแต่งอย่างดีราวกับบ้านหลังที่ 2 เลย
จองวุงหยิบเสื้อผ้าตัวที่ใกล้มือที่สุดขึ้นมาใส่ แล้วจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มราคาแพง เขานอนคิดไปเรื่อยเปื่อยถึงความฝันเมื่อครู่ก่อนที่ กงชาน จะมาปลุกเขา
จองวุงนอนคิดไปสักพักไม่นานนักหลังจากที่กงชานอาบน้ำเสร็จแล้วก็เตรียมตัวที่จะเข้านอน เขาได้เดินไปที่โซฟา เพราะคิดว่าเพื่อนของเขาคงจะนอนอยู่ที่นั่นแต่ก็ไม่เห็น
จึงไม่ใส่ใจแล้วเดินกลับไปนอนที่เตียงคู่ขนาดใหญ่กลางห้องนอน ข้าง ๆ กับห้องทำงานทันทีโดยไม่ทันสังเกตุว่าที่เตียงนอนอีกฟากของเค้านั้นมีคนมานอนอยู่แล้ว
จองวุงรู้สึกได้ถึงเตียงนิ่มที่ทรุดยวบลงไปจึงหันมาเห็นกงชาน นอนอยู่ข้าง ๆ กายเขา เขารู้สึกแปลกใจทันทีที่ เพื่อน รัก ของเขามานอนด้วยกัน
ก็เพราะตั้งแต่เด็กแล้ว เขาเป็นคนขี้เหงา ตอนกลางคืนก็มาขอนอนกับกงชาน แต่กงชานไม่ยอมนอนเป็นเพื่อนเขาสักที แต่ทำไมคราวนี้ถึงยอมมานอนด้วยกับเขานะ
"กงชาน .. กงชาน " จองวุงเรียก กงชาน เบา ๆ 2 - 3 ครั้ง พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะร่างที่นอนหันหลังให้กับเขา
ความเงียบคือสิ่งที่เค้าได้รับกลับมา .. เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ กงชานเพราะความหนาว เหมือนลูกแมวที่ต้องการหาไออุ่น
สักพักเหมือน กงชาน จะรู้ว่าเขาหนาวพลิกตัวกลับมาแล้วเอื้อมมือไปกอดจองวุงแทนหมอนข้าง
" อะ .. เฮ้ยย " จองวุงร้องด้วยความตกใจไม่คิดว่ากงชานจะกอดเขา เพราะ กงชานไม่ชอบให้ใครแตะตัวตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว แต่นี่ทำไมจู่ ๆ กงชานถึงมากอดเขาได้นะ
จองวุงรับรู้ถึงแรงกอดเขา เหมือนกับกลัวว่าหมอนข้างมีชีวิตอันนี้จะหายไป จองวุงเงยหน้ามองกงชานช้า ๆ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่น
เขารู้สึกแปลก ๆ นิด ๆ เพราะส่วนมาก เขาจะเป็นฝ่ายกอดคนอื่นมากกว่าที่จะโดนคนอื่นกอด
ผิวสีน้ำผึ้งต้องแสงจันทร์ ดูมีสเน่ห์อย่างประหลาด นี่เขาไม่ได้เจอคนนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
เป็นเพราะคน ๆ นี้ที่เขาต้องเจอทุกวัน พร้อมกับความรู้สึกเสียใจ เพราความรักที่ กงชาน มอบให้เขาได้ก็แค่ "เพื่อนสนิท"
ทำให้เขาตัดสินใจเดินทางไปรอบโลก เพื่อลืมคน ๆ นี้ นอนกับผู้หญิงไปทั่วเพื่อที่จะไม่คิดถึงเขาคนนี้ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ
ถ้าตอนนั้นที่เขาไม่ได้เกือบตายเพราะมีเรื่องกับมาเฟีย แล้ว กงชานไปเจอเข้าเสียก่อน
เขาจะได้อยู่ในอ้อมแขนที่เฝ้าฝันหามาตลอดหรือเปล่านะ ..
ลมหายใจสม่ำเสมอเป่ารดผมของจองวุง ให้ความรู้สึกว่าเขาคนนี้ .. กงชาน .. ยังอยู่ข้างกายเขาไม่ได้ไปไหน
จองวุงเอื้อมมือขึ้นไปปัดไรผมที่ปรกตาของ กงชาน
แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวช้า ไปจุมพิตอย่างสุภาพที่ริมฝีปากของคนที่นอนกอดเขาแทนหมอนข้าง เหมือนจะบอกราตรีสวัสดิ์
ขณะที่กำลังจะผละตัวออก กงชานกลับกอดรัดตัวเขาแน่นขึ้นพร้อมมอบจุมพิมที่หนักหน่วง
ลิ้นร้อนเริ่ม รุกรานเข้ามาในโพรงปากของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจแต่ด้วยความชำนาญจึงจูบตอบกลับไปอย่างร้อนแรง
เนิ่นนานที่เขาทั้งสองแลกรสจูบอันเผ็ดร้อนให้แก่กัน จน จองวุงรู้สึกจะหายใจไม่ออกจึงผลักกงชาน เบา ๆ
กงชาน คลายวงแขนออกเล็กน้อยเพื่อให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนได้หายใจสะดวกบ้าง
" แฮ่ก .. แฮ่ก นายตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ " จองวุงหอบหายใจเล็กน้อยเพราะขนาดเขาว่าเขาจูบเก่งแล้ว คนตรงหน้านี้ยังเก่งกว่าเขาอีก
" ชั้นไม่ได้หลับตั้งแต่แรก " กงชานตอบหน้าตาเฉย
" อ้าว .. ชั้นก็คิดว่านายละเมอซะอีกถึงได้มากอดชั้นเนี่ย "
" คนน่ารักนอนอยู่ข้าง ๆ จะอดใจไม่ให้กอดได้ยังไงล่ะ " คราวนี้กงชานตอบพร้อม มอบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา
" ถ้านอนนานกว่านี้ อาจจะไม่ใช่แค่จูบก็ได้มั้ง " กงชานพูดหน้าตาย
" ฮะ .. เฮ๊ยย " จองวุงตกใจไม่คิดว่ากงชานจะพูดอะไรทำนองนี้ออกมา เพราะเท่าที่เขารู้จักกงชาน เขาเป็นคนที่สุภาพ เงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่
แต่เขามาคิดอีกที คนที่ไม่ค่อยพูดส่วนมากจะออกทางการกระทำมากกว่า ถ้าเขายังนอนอยู่อย่างงี้ พรุ่งนี้เขาจะเอาแรงที่ไหนหนีคนของแม่ ล่ะ
เพราะจองวุง เดินทางไปในหลาย ๆ ประเทศ ทำให้แม่ของเขาโมโหมากแล้วพยายาม ส่งคนมาจับตัวเขากลับไป
เพื่อให้เรียนรู้งานจาก กงชาน เพื่อนสนิทของเขาที่ทำงานอยู่ใน โรงแรมของตระกูล
ก็เขาไม่อยากเจอ กงชาน นี่นา เพราะยิ่งเจอมันยิ่งทำให้เค้าเจ็บยิ่งกว่าเดิม
ระยะหลัง ๆ นี่เค้าเริ่มจะลืมกงชานได้แล้ว แต่ก็กลับมาเจอกงชานอีกครั้ง .. นี่เขาจะลืมคน ๆ นี้ได้ไหมนะ
"กงชาน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" จองวุง พูดเพราะกลัวเรื่องต่าง ๆ มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"ไม่" กงชานพูดพร้อมกับพยายามที่จะทำรอยคิสมาร์ก ตามลิ้นร้อนที่ไล้ไปตามลำคอขาว
ถ้าไม่ติดที่คนในอ้อมแขนเขาดิ้นเหลือเกินนี่สิ ..
ก็เค้าอยากให้จองวุงอยู่ในอ้อมแขนนาน ๆ นี่นา เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ
"กงชาน ไม่เอาปล่อย" จองวุงเรียกกงชานอีกครั้งเพื่อย้ำให้รู้ว่าเขาต้องการออกจากลำแขนแข็งแกร่งนี้
"กงชานโว๊ยย" ตอนนี้เขาเริ่มจะหมดความอดทน แล้ว นี่เขากลัวใจของตัวเองหรือ ..
จองวุงเอื้อมมือขึ้นไปจับหัวของกงชานแล้วเขย่าแรง ๆ พร้อมกับขืนตัวออกห่าง
ในที่สุดเหมือนกงชานจะยอมแพ้ยอมปล่อยวงแขนแน่นที่กอดรัดคนหน้าสวยไปอย่างรู้สึกเสียดาย
เมื่อจองวุงได้รับอิสระ เขาก็รีบวิ่งออกมาจากห้องนอน พยายามหันหน้าหลบสายตาคู่นั้นที่มองมาทุกย่างก้าวของเขา
จองวุงเดินมานั่งที่โซฟา ในห้องทำงานของกงชาน ความรู้สึกนี่มันคืออะไรกันนะ
.. อยากอยู่ในอ้อมกอดที่เฝ้าฝันหามาตลอด แล้วนอนหลับไปพร้อมกับเขา คนที่นอนอยู่ตรงนี้จนถึงเช้า ..
แต่ถ้าเค้าทำอย่างงี้ กงชานอาจจะเกลียดเค้า แล้วหาว่าเค้าเป็นผู้ชายขายตัวก็ได้
ที่ยอมนอนกับใครก็ได้ง่าย ๆ ตอนนี้เขารู้อย่างเดียวไม่อยากให้กงชานเกลียด ..
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
"ฮ้าวววว ~~ เช้าแล้วหรอเนี่ย" จองวุงพูดพลางขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้ตาปรับโฟกัสภาพต่าง ๆ ได้ชัดเจน
ก่อนที่จะเลื่อนมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา
เพื่อเช็คดูว่ามีใครโทรมาบ้าง แล้วก็พบว่ามีเบอร์ของผู้เป็นแม่เขาโทรมาเกือบร้อยสาย
'เฮ้อ สงสัยจะกลัวผมหนีไปจริง ๆ สินะเนี่ยเล่นโทรตามกันขนาดนี้ หลบไปอยู่ไหนสักพักดีมั้ยเนี่ย' จองวุงคิดเล่น ๆ หาวิธีแกล้งแม่ของเขา
ก่อนที่เขาจะโดนจับตัวกลับไปฝึกงานกับกงชาน .. 'ถ้าเขาโดนจับตัวกลับไปคงหนีได้ยาก ขอเที่ยวอีกสักนิดละกันนะ'
ทำไมตอนเช้านี่มันเงียบอย่างงี้นะ กงชานยังไม่ตื่นหรือไง
ดีแล้วที่ยังไม่ตื่น เขาจะได้มีเวลาอาบน้ำ ก่อนที่จะได้ท่องโลกอย่างอิสระอีกครั้ง
นี่ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ยอมออกมานอนหลังขดหลังแข็งที่โซฟานี่ วันนี้เขาจะเป็นอย่างไรนะ
"ฮึ่ยย ต้องรีบอาบน้ำซะแล้วเดี๋ยวกงชานจะตื่นมาเจอ" จองวุงรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้แล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
ว่าแต่เมื่อวานที่เขาออกมานอนข้างนอกนั้น กงชานไม่ออกมาตามเลยหรือ เขาไม่มีค่าพอที่จะเป็นห่วงเลยหรือ
จองวุงคิดอย่างน้อยใจ เขาเหลือบดูนาฬิกาบอกเวลา 11.00 น. ต้องรีบแล้ว
เขารีบจัดแจงใส่เสื้อผ้า แล้วรีบหยิบกระเป๋าแล้วออกจาก ห้องไปอย่างรวดเร็ว
จองวุง วิ่งอย่างรวดเร็วเลี้ยวซ้ายขวาไปตามทางเดินอย่างชำนาญ
ก็บริษัทนี้เป็นของ ปู่ของกงชานนี่นา เขาก็ได้มาวิ่งเล่นตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว
เขารีบวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว นั่นเขาเห็นแล้วว่ามีที่สิ่งกีดขวางอยู่ตรงขึ้นบันไดขั้นล่างสุด
กระโดดข้ามไปก็สิ้นเรื่อง .. แม้ในใจจะคิดอย่างนั้น แต่ในความเป็นจริง
จองวุงสะดุดเข้ากับกระดาษแผ่นนั้นเข้าเต็มเปาแล้วล้มก้นกระแทกพื้นหินอ่อนเย็บเฉียบเข้าอย่างจัง
กระเป๋าถือเปิดของข้างในกระเด็นออกมาเป็นวงกว้าง ในแนวรัศมี
" โอยยย เจ็บชะมัด " จองวุงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับ ถู ๆ ที่ก้นป้อย ๆ ก่อนจะหยิบกระดาษเจ้าปัญหาขึ้นมา
' กงชาน ..
ชั้นอยู่เกาหลีแล้วนะ
คิดถึงจังเลย
เดี๋ยวเสร็จงานจะเข้าไปหานะ
คิม เซ ฮุน'
'อยู่เกาหลี ?? .. เซฮุน' เซฮุนกลับมาแล้วหรอ ..
จองวุงรู้สึกหัวใจกระตุกวูบ นี่เซฮุน กลับมาแล้วหรอ ?? ความจริงเขาน่าจะดีใจ
แต่นี่ .. ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่อยากให้เซฮุนกลับมา ..
"จองวุง ตื่นแล้วหรอ"
" ฮะ !!?? เออ " จองวุงหันไปทางเสียงเรียกก่อนจะตอบรับอย่างอัตโนมัติ ให้กับกงชานที่เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ
"แล้วนายกำลังจะปิกนิคในโรงแรมของฉันหรือไง"
"ฮะ ?? ปิกนิคบ้าอะไร" จองวุง ค้อนกลับ กับคำถามกวนประสาทที่กงชานถามมา พร้อมกับก้มลงเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ
กงชานเห็นท่าทีแปลก ๆ ของจองวุง แล้วก็อดขำไม่ได้
"มาฉันช่วยละกัน" กงชานพูดพร้อมกับก้มลงเก็บของใส่กระเป๋าจองวุงจนเสร็จ
แล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าของจองวุง
จองวุงยื่นมือมาให้กงชานดึงขึ้นอย่างว่าง่าย เมื่อลุกขึ้นมายืนเต็มความสูงแล้ว
แทนที่กงชานจะปล่อยมือ กลับจับไว้อย่างนั้น จนจองวุง ต้องเป็นฝ่ายดึงมือกลับแทน
"ฮะ ฮะ แล้วนี่นายทำงานอยู่ในโรงแรมอย่างงี้ทั้งวันไม่เบื่อหรือไง" จองวุงหัวเราะแก้เขิน แล้วถามต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"หึ ทำไงได้ล่ะ แต่ตอนนี้ชั้นมีของเล่นแก้เบื่อแล้ว อยากมาเล่นด้วยกันมั้ยล่ะ" กงชานตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง แต่ในสายตาของจองวุงนั้นเหมือนแยกเขี้ยว ข่มขวัญกันมากกว่า
"อ๋อ หรอ ชั้นมีธุระไม่ว่างเล่นของเล่นกับนายหรอก" จองวุงพูดพลางดูนาฬิกา เวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว ตายล่ะ เดี๋ยวแม่เขามาที่นี่จำทำยังไงรีบไปก่อนดีกว่า
"อ่ะ นี่ของนาย ชั้นเจอมันวางอยู่ตรงบันได" จองวุงยัดกระดาษเจ้าปัญหาใส่มือกงชาน ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่หน้าโรงแรมแล้วขับออกไปทันที
กงชานได้แต่มองตามหลังจองวุงไปจนลับตา แล้วจึงหยิบกระดาษที่จองวุงให้ไว้ขึ้นมาดู
"ของชั้นหรอ ?? " กงชานทวนคำอย่าง งง ๆ พร้อมกับอ่านอย่างรวดเร็ว ..
'คิมเซฮุน กลับมาแล้ว' กงชานหน้าเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดทันที
"กลับมาแล้วงั้นหรอ นี่ผ่านมา 2 ปีแล้วสินะ" กงชานพูดกับตัวเองพลางคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านมา
การไปโดยไม่บอกกล่าว แล้วนี่จะกลับมาหาเขาหรือ ?
เขารู้สึกแปลก ๆ จะดีใจก็ไม่น่าใช่ 2 ปี ที่เค้ารอคอย หรือ 2 ปีที่ได้รู้ถึงความจริงว่า
ยังไงคน ๆ นั้นก็เลือกที่จะเล่นกีฬา ตามฝันของตัวเอง .. มากกว่าที่จะเลือกเขา
กงชานเริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ที่ตัวเองหรืออยู่ที่ใคร ..
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ติดตามตอนต่อปายย ~~ จะมีใครติดตามป๊ะเนี่ย ><"
ความคิดเห็น