คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 ::
“รุ่นพี่ทาคายะสนิทกับเรียวมะหรอ”
“ไม่หรอกครับ” ทาคายะยิ้มตอบก่อนจะตักครีมเค้กสีขาวขึ้นมาก่อนจะป้อนให้อากิระ ที่ยังคงทำหน้าระแวงอยู่ แต่ก็อ้าปากรับเค้กที่ร่างสูงป้อน
“รุ่นพี่อย่าไปเชื่ออะไรก็แล้วแต่ที่เรียวมะเค้าพูดมากนะ เรียวมะน่ะเชื่อไม่ได้” อากิระยื่นมือไปจับมือของทาคายะที่วางอยู่บนโต๊ะ “ชั้นขอแค่นี้ได้มั้ย” สีหน้าจริงจังของร่างบางทำให้ทาคายะต้องรับคำไปก่อนอย่างช่วยไม่ได้ แม้ในใจจะยังไม่เข้าใจก็เถอะ
“อ่า ได้ ๆ “ ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไม อากิระ ต้องว่าเรียวมะ ขนาดนั้น แต่ทาคายะก็ตกปากรับคำไป เพื่อไม่อยากขัดใจร่างบาง ..
“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้” เสียงอาจารย์ดังขึ้นทำให้บางคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา บางคนก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วก็ตอนนี้มันหมดเวลาเรียนแล้วน่ะสิ
“ยามะ วันนี้นายไปงานเลี้ยงชมรมบาสใช่ป่ะ ” อากิระวันนี้ที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษยืนมอง ยามะเก็บของบางส่วนลงใต้โต๊ะและใส่กระเป๋าเป้ของตัวเอง
“ใช่ ๆ แข่งคราวก่อนที่ทีมเราชนะทีมบาสของรร. นั้นไง ที่ถือว่าเก่งในระดับนึงเลยนา ชนะมาได้นี่ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยจะบอกให้ แล้วอีกอย่างชั้นก็เป็นตัวหลักของงานด้วยไม่ไปได้ไงเล่า “
“ขี้โม้จริงๆ” อากิระ แลบลิ้นใส่ยามะที่เล่าไปด้วยยิ้มไปด้วยอย่างภูมิใจ
ทำให้ยามะ หมั่นไส้ร่างบางตรงหน้าก่อนจะ บีบจมูกโด่งสวยไปทีข้อหาแลบลิ้นใส่เขา
“โอ๊ยย เจ็บน้า ยามะอ่ะ” มือทั้ง 2 ข้างของร่างบางดึงมือร่างสูงออก ก่อนจะคลำจมูกตัวเองป้อย ๆ
‘ ถ้านายรู้ความรู้สึกของชั้นแล้วนายจะยังคงเล่นกับชั้นอยู่อย่างนี้รึเปล่านะ .. อากิระ’
“ เฮ้ ! ชินอิจิ “ มือที่กำลังเปิดประตูรถหรูของร่างสูงชะงักไปในทันที ที่ได้ยินเสียงหวานที่คุ้นเคย พลางหันมาหาร่างบางที่เดินมาหา
“ ไง พี่เรียวมะ“ ร่างสูงปิดประตูรถกลับเหมือนเดิมพลางยืนกอดอกพิงรถ
“ นาย วันนี้มีงานเลี้ยงของชมรมใช่มั้ย ขอชั้นไปด้วยคนสิ “ ร่างบางเริ่มอ้อนเสียงหวาน
“ แล้วทำไมผมจะต้องพาพี่ไปด้วยล่ะ “ ชินอิจิยักคิ้วอย่างกวน ๆ
“ ก็แค่คิดว่า คืนนี้อยากอยู่กับชินอิจิเท่านั้นแหละ “ มือบางลูบหน้าอกแกร่งแผ่วเบา ก่อนจะเอนหัวสวยพิงบ่าแกร่ง
“ นี่มัดจำ “ ร่างสูงเกี่ยวสะโพกบางเข้าหาตัว ก่อนจะเชยคางสวยขึ้นประทับจูบดูดดื่ม อย่างกระหาย
ยอมรับเลยตอนนี้เค้าหลงรักเรียวมะจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว ..
“ เฮฮฮฮ “ เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นในมุมหนึ่งของผับซึ่งก็กลมกลืนไปกับเสียงเพลงดังกระหึ่มที่เปิดขึ้นเพื่อนกระตุ้นอารมณ์ของนักท่องราตรีทั้งหลาย ..
“ถ้าโค้ชต้องการอะไร บอกลูกน้องของผมได้เลยนะครับ” เคนชินโค้งให้กับ อาจารย์ของเขาก่อนจะเดินไป
“ขอบใจมากนะเคนชิน” โค้ชกล่าวขอบคุณเคนชินอย่างจริงใจ ที่อุตส่าห์จัดหาที่นั่งที่วิวดีที่สุดในผับ แถมยังช่วยกำชับลูกน้องของเขาให้ดูแล เด็กๆในทีมบาส ของเขา อย่างกับ แขกวีไอพี อีก
ก็อย่างว่า ไม่มีอะไรที่ นากาโอกะทำไม่ได้ .. ในเมืองนี้ก็อยู่ภายใต้การปกครองของตระกูลนากาโอกะทั้งหมดหน่ะแหละ
“ อ้าว ชินอิจิไง พาแฟนมาด้วยเร๊อะ “ โค้ชทักผู้มาใหม่ก่อนจะยื่นแก้วเบียร์ชนแก้วกับคนนู้นคนนี้ รอบตัวเองอย่างสนุกสนาน
“ ครับ โค้ช.. เฮ้ย เขยิบไปดิ๊ ห้ามมานั่งใกล้ คนนี้หวงโว้ยย “ ชินอิจิผงกหัวอย่างมีมารยาทให้โค้ชแล้วหันไปทำท่าวางกล้ามใส่รุ่นน้องคนอื่นในชมรมที่นั่งสังสรรกันอยู่
“ ทาคายะอยู่ไหนน่ะยังไม่มาอีกเรอะ เดี๋ยว 3 ทุ่ม โค้ช จะต้องกลับก่อนนะ “
โค้ชหนุ่มสอดส่ายสายตาที่เริ่มพล่ามัวจากฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ในเลือดที่เพิ่มขึ้น มายังนักเรียนในชมรมไปทีละคน ๆ ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา 2 ทุ่ม 50 .. เพราะทาคายะเป็นหัวหน้าชมรม ซึ่งมีความรับผิดชอบ ทำให้โค้ชวางใจฝากพวกนักบาสแสนซนพวกนี้ไว้ในเงื้อมมือ (?) ของทาคายะแทน
“ โค้ชนัดแฟนไว้หรอค้าบบบบบ “ นักเรียนทั้งหลายต่างโห่ ร้องขึ้นมาแซวโค้ชกันใหญ่
“ ช่ายยย แล้วจะทำไม ไอ้พวกไม่มีแฟนอย่ามาอิจฉา “ โค้ชจิกกัดเด็กๆในชมรมของตัวเองเล็ก ๆ น้อย ก่อนจะลูบยกมือหลังคอตัวเองแก้เขิน ..
“ พี่เรียวมะดื่มหน่อยมั้ย “ ชินอิจิเริ่มเอาใจร่างสวย ที่ตอนนี้เริ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้าง ๆ
“ อืม เอามาก็ดี “ ร่างบางปัดมือเชิงให้เอามาเร็ว ๆ รำคาญ พวกนักบาส นั่งจ้องหน้าเขาอยู่ได้ คิดแล้วก็โมโห
พลางสอดส่ายสายตาหาเป้าหมาย .. เบื่อจริง ๆ เลย 5 นาที นานเหมือน 5 ชม. เมื่อไหร่พวกอากิระจะมานะ อ้อ แล้วก็ทาคายะด้วย ..
“ เอ้า มาแล้วว มาแล้วว “ เสียงผู้คนดังขึ้นเพราะตัวหลักของงานเดินเข้ามาแล้ว
“ รุ่นพี่ทาคายะโค้ชบอกว่าถ้าพี่มาแล้วให้ไปหาเขาที่หลังร้านด้วย “ เพื่อนในชมรมคนนึงรีบบอกทาคายะเพราะโค้ชออกไปยืนรอเขานานแล้ว
“ อ๊ะหรอขอบใจนะ งั้นพวกนายไปนั่งก่อนนะเดี๋ยวพี่มา “ ทาคายะหันมาบอกอากิระกับยามะ และน้องในชมรม ก่อนจะเดินไปทางหลังร้าน
“ อื้มม รีบตามมานะ “ อากิระพยักหน้ารับรู้ให้ทาคายะ ก่อนจะหันมาหายามะ
“ เราไปนั่งกันก่อนเถอะ “
“ อ้าว เรียวมะนายมาด้วยหรอ “ ตกใจที่เห็นเรียวมะพี่ชายต่างสายเลือดของตัวเองมานั่งอยู่ในงานเลี้ยงของชมรมบาส
“ ต้องมาสิ “ เรียวมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทันทีที่เห็นอากิระ ..
ร่างบางรู้อยู่แล้วว่า น้องชายต่างสายเลือดเขาจะต้องมา เขาจะต้องมาขัดขวาง เขาไม่ยอมให้อากิระกับทาคายะได้มีความสุขหรอก
“ไง รอนานไหมครับ” ทาคายะทักอากิระทันทีที่เดินเข้ามาถึง มุมที่นักกีฬาบาสนั่งสังสรรค์กัน
“ ไงรุ่นพี่ทาคายะ มางานนี้ได้ด้วยหรอ “ ชินอิจิยิ้มเย็น เพราะเขายังโมโหเรื่องเมื่อคราวก่อนไม่หาย
“ อืมม “ ทาคายะบอกปัดไปอย่างรำคาญ ก่อนเขาและอากิระจะนั่งลงที่ว่างข้าง ๆ อากิระ .. ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เขากับ ชินอิจิก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่หรอก พวกบ้าอำนาจแถมยังหลงตัวเองอีก คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้ ..
“ ใครเชิญ “ ชินอิจิยังคงหาเรื่องต่อไปทำให้อากิระลอบมองด้วยความขุ่นใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร .. อะไรมันจะนักจะหนาเนี่ย
“ นี่ ! ชินอิจิ หยุดนะ นายจะมาหาเรื่องพี่ทาคายะเค้าทำไมเนี่ย “ เรียวมะที่ขี้รำคาญโพล่งขึ้นมา ก่อนจะหันไปจัดการแก้วเหล้าในมือตัวเองต่อ
“ หึ อากาศมันเป็นพิษเดี๋ยวผมกลับมานะ พี่เรียวมะ “ ชินอิจิลุกเดินหนีไปที่กลางฟลอร์เต้นรำซะแล้ว
“ เรียวมะ นายดื่มเหล้าด้วยหรอ “ อากิระที่พึ่งสังเกตเห็น ว่าเรียวมะ ยกขวดเหล้าเท ของเหลวสีอำพัน ลงแก้วของตัวเองก่อนกระดกเข้าปากแบบรวดเดียวหมด
ตอนนี้เรียวมะเริ่มรู้สึกติดลมแล้วสิ ก็เขาน่ะชอบดื่มเหล้าจะตายแต่ติดที่ว่าคออ่อน กะว่าจะไม่ดื่มแล้วเชียว เพราะประสบการณ์จากการเมาค้างของการดื่มเหล้ามันช่างบัดซบสิ้นดี .. แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า เค้าหยุดไม่ได้แล้ว
“ อื้ม ทำไมนายอยากกินด้วยหรอ “ เรียวมะยื่นแก้วเหล้าของตัวเองไปตรงหน้าของอากิระ
“ อากิระนายห้ามกิน “ เรียวมะโดนดึงแก้วเหล้าในมือที่ยื่นไปหาอากิระ
“ ฮึ่ย ทำไม “ เรียวมะสะบัดหน้าไปมองอย่างหาเรื่อง ชอบยุ่งจริง ๆ
“ ก็ชั้นหวง “ ยามะพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะวางแก้วเหล้าบนโต๊ะข้างหน้า สายตาพลางเหลือบไปมองปฏิกิริยาระหว่างอากิระกับทาคายะ
“ ครับอากิระอย่ากินเลย “ ทาคายะจับมือร่างสวยข้าง ๆ แน่น ซึ่งทำให้ร่างบางที่โดนจับมือนั้นหน้าแดงได้ง่าย ๆ
“ อ่าาา “ ความจริงแล้วอากิระก็อยากกินเหมือนกันนะ ..
“ บรรยากาศชวนคลื่นไส้ “ ร่างสวยโมโหเล็กน้อยที่เห็นพวกเขามีความสุขก่อนจะ ลุกขึ้นยืน คว้าแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะมาดื่มรวดเดียวหมดก่อนจะเดินออกไปสมทบกับชินอิจิที่กลางฟลอร์ .. คอยดูเถอะ ชั้นจะแย่ง ทาคายะ ไปจากนายให้ได้
ผ่านไปนานเกือบชม. ตอนนี้ร่างบางของคนตาสวยที่กำลังเมาถูกดึงให้มาซบกับอกแกร่งของชินอิจิเรียบร้อย ก็เขาแค่ยื่นขวดเหล้าที่เขาสั่งมาเพิ่ม ให้ร่างบางเท่านั้นเอง ร่างบางก็ยก ซดเอาๆ ผลปรากฏก็เมาอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ ยังไงก็ดี เค้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง เสียงเพลงในร้านยังคงดังกระหึ่ม ยิ่งดึกเสียงเพลงก็เหมือนจะยิ่งดังขึ้น ปลุกอารมณ์คึกคะนอง ให้ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาว ชาวราตรีทั้งหลาย โยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเมาส์มัน
“ อ้า ร้อนจัง “ มือบางดันไหล่ชินอิจิออกจากตัว ก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเม็ดบนออกเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนน่าสัมผัส
“ พี่เรียวมะเหนื่อยแล้วหรอครับ “ มือหนาของ ชินอิจิฉวยโอกาสตอนที่ร่างบางกำลังงอแง วางแหมะลงบนสะโพกกลม แล้วค่อย ๆ เค้นคลึงสะโพกบางอย่างต้องการ ..
“ อ่า ชั้นอยากเข้าห้องน้ำ “ เรียวมะที่ตอนนี้ไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังโดนลวนลามอยู่ ก็ปล่อยให้ ชินอิจิโอบกอดพาตัวเองไปห้องน้ำ
“ อากิระเดี๋ยวชั้นมานะ “
“ อ่าฮะ รีบกลับมานะ “ อากิระหยุดการสนทนาที่น่าสนุกกับรุ่นพี่ทาคายะ นั้นลงก่อนจะหันมายิ้มให้กับยามะ
ยามะรีบเดินออกมาจากที่นั่น ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะเข้าห้องน้ำหรอก เขาอยากจะไปให้ไกล ไกลจนไม่สามารถมองเห็นอากิระกับทาคายะได้ .. เขาเจ็บ .. เจ็บ ที่เห็นคนที่เขารักยิ้มและหัวเราะให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา .. เจ็บ ที่หัวใจของร่างบางไม่เคยมีเขาอยู่ในหัวใจ และเขาก็ไม่มีทางเข้าไปอยู่ในหัวใจนั้นได้ เพราะว่าในหัวใจของร่างบางนั้นมีใครคนอื่นแล้ว .. ใครที่ไม่ใช่เขา
“ เฮ้ออ “ ยามะถอนหายใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคน 2 คนที่เขาคุ้นเคยทั้ง 2 อย่างดี กอดกันเดินเข้าห้องน้ำไปโดยที่คนนึงดูเหมือนจะไม่รับรู้กับชะตาชีวิตตัวเอง และอีกคนที่ดูเหมือนหมาป่าที่พร้อมจะงาบนางฟ้าไปตอนไหนก็ได้
‘ตามไปดูดีมั้ยนะ ..’ ร่างสูงมองตามเห็นทั้ง 2 เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ พลางชั่งใจว่าจะตามไปดีหรือเปล่า แต่ก็รู้สึกเป็นห่วงร่างบางเหมือนกันนะเนี่ย หรือว่าบ้านั่นมันมอมเหล้าเรียวมะถึงแม้เขาจะไม่สนิทกับเรียวมะ แต่เรียวมะก็เป็นพี่ชายของคนที่เขารักอยู่ดี..
‘ ตามไปดีกว่า ‘
“ อะ .. อ้าาาา “ ร่างบางที่ถูกถอดกระดุมเสื้อออกจนหมด ยืนพิงกำแพงดวงตาคู่สวยฉ่ำหวาน ดูยั่วยวน
“ ชอบก็ร้องออกมาดัง ๆ เลยครับคนสวย “ มือหนาไล้วนอยู่ตรงส่วนอ่อนไหวของร่างบางปากหนาก็จูบประทับรอยตรงซอกคอขาวอย่างเมามันส์
“ อ้าาา “ ร่างบางร้องออกมาเพราะความเสียวซ่านเต็มที่เพราะมือหนาสาละวนอยู่ตรงส่วนอ่อนไหวของเขาอย่างไม่ลดละ ขาบางสั่นจนแทบล้ม แต่ยังมีมือสวยที่เกาะคอของร่างตรงหน้าไว้เป็นหลักยึด
“ เฮ๊ยยย นายทำอะไรหน่ะ !!!! “
ความคิดเห็น