คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 ::
“ ไม่ ฉันขอปฏิเสธ” ยามะตอบอย่างเฉยชาพลางผลักไหล่คนตรงหน้าออกห่าง
“ขอชั้นรู้เหตุผลหน่อย หรือเป็นเพราะว่านายชอบอากิระ “ เรียวมะขมวดคิ้วพลางรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง ไม่เคยมีใครปฏิเสธเค้ามาก่อน คนตรงหน้าเค้าถือเป็นคนแรก
“ ชั้นไม่มีหน้าที่ที่จะต้องบอกนาย “ ยามะพูดก่อนจะเปิดประตูกระเช้าลอยฟ้าออกไปทันทีที่จอดถึงพื้น
“ นายตบตาชั้นไม่ได้หรอก หึหึ “ เรียวมะมองตามแผ่นหลังร่างสูงไปจนลับสายตา ฉับพลันดวงตาสวยก็หรี่ลงอย่างใช้ความคิด
ครืดดดด
“อ้าว เรียวมะจัง กลับมาแล้วหรอลูก หายไปไหนมา แม่เป็นห่วงนะ อากิระจังเค้าตามหาลูกซะทั่วเลย แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังลูก” ผู้เป็นแม่ถามขึ้นทันทีที่เห็นเรียวมะ ลูกในไส้ของเธอเปิดประตูบ้านเข้ามา
“ผมไปซื้อของมาน่ะครับแม่ แม่ไม่ต้องห่วงผมนะ ผมทานข้าวมาแล้วครับ แม่ไปนอนก่อนได้เลย เดี๋ยวผมอาบน้ำแล้วก็นอนแล้วครับ” เรียวมะชูถุงในมือให้ผู้เป็นแม่ดู ก่อนจะยิ้มให้ แม้จะดูเป็นยิ้มที่น่ารักและแสนบริสุทธิ์ แต่ใครจะรู้เบื้องหลังดวงตาสวยนั้นจะคิดอะไรอยู่ ..
ร่างบางเดินขึ้นบันไดมาชั้นสองของบ้านก่อนจะเดินเข้าไปห้องด้านในสุดก่อนเปิดประตูเข้าไปและปิดมันลงอย่างแผ่วเบา ..
.. ห้องนอนของเขา ทุกอย่างในห้องล้วนเป็นสีขาว สีขาวเหมือนความบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา นั่นอาจจะเหมือนกับร่างบางในวัยเด็ก ใช่ .. เด็กทุกคนเหมือนผ้าขาว แต่เค้าคือผ้าขาวที่เปื้อนหมึก ที่ลบยังไงก็ไม่ออก อย่างเดียวที่ต้องทำคือ การรอเวลาเพื่อให้รอยนั้นมันค่อย ๆ จางลงไปจนกลายเป็นผ้าขาวดังเดิม ..
เรียวมะค่อย ๆ ดึงของที่ซื้อมาออกจากถุงห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ก่อนวางมันลงในกลุ่มตุ๊กตาขนาดใหญ่ในตู้โชว์สีขาวข้างเตียง เขาจัดวางมันให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป .. โดยมีตุ๊กตาหมีขนปุยสีขาว ทั้งเพื่อนใหม่และเพื่อนเก่านั่งยิ้มให้แผ่นหลังบาง
“อาากีร๊าาาา” เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล
“อ่ะ ห๊ะ อะไรหรอ” อากิระสะดุ้งตกใจ เมื่อหันมาเจอคนที่ไม่คิดว่าจะมาหาเขาแต่เช้าที่ โรงยิมสำหรับนักกีฬาบาส แล้วไหนจะยังตอนที่เขากำลังคุยกับรุ่นพี่ทาคายะอีก
“งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ อากิระ ฝากบอกยามะด้วยว่าหายไวๆ” ทาคายะ ยิ้มให้อากิระแล้วโบกมือลา
“อะอื้มม บ้ายบาย” อากิระยิ้มหวานพลางโบกมือให้กับทาคายะที่หันหลังเดินไปสมทบกับพวกนักกีฬาบาสคนอื่น ๆ
“มะ มีอะไรหรอเรียวมะ” อากิระมองหน้าเรียวมะ อย่างระแวง และพยายามทำสีหน้ากับเสียงให้ ปกติสุดๆ หวังว่าคนตรงหน้าจะไม่รู้นะว่าเค้าชอบทาคายะอยู่
“หืมม เปล่าหรอก แค่มาหาเพื่อนหน่ะ แต่หาไม่เจอแต่มาเจอนายแทนก็เลยเรียกเฉยๆน่ะ” เรียวมะยิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่างขณะที่สายตาก็จับจ้องที่ อากิระอย่างไม่ละสายตา
“อ่ะหรอ ถ้างั้น นายไม่มีอะไรแล้วชั้นไปห้องเรียนก่อนนะ” อากิระรีบบอกลาเรียวมะ
“เดี๋ยวก่อนอากิระ .. นายชอบรุ่นพี่ทาคายะหรอ” เรียวมะถามพลางจ้องลืกเข้าไปในดวงตาคู่โตของอากิระ ..
อากิระไม่ชอบสายตาแบบนี้ของเรียวมะเลย มันเหมือนกับว่าเค้ากำลังทำอะไรผิดอยู่ แต่ถ้าคนตรงหน้าเค้ารู้ว่าเค้าชอบทาคายะเข้าล่ะก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ๆ
“ปะ .. เปล่า เผอิญชั้นรีบไปก่อนนะ” อากิระบอกร่างบางก่อนจะรีบเดินออกไปจากโรงยิม
“หึ นายตบตาชั้นไม่ได้หรอกนะ อากิระ” เรียวมะยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปเอนตัวพิงผนังโรงยิมก่อนจะหันไปมองทาคายะที่กำลังยืนคุยกับเพื่อน ๆ อยู่
ทาคายะเป็นหัวหน้าชมรมบาสของ โรงเรียน เพราะด้วยความ หน้าตาดี สูงถึง 187 แถมยัง เรียนดี กีฬาเก่งของทาคายะ ทำให้ ทั้ง สาวๆ และหนุ่มๆ ในโรงเรียนต่างหมายปองเขา แต่ก็ไม่เห็นเขาจะสนใจใครจริงๆ จังๆ จากที่ เรียวมะเห็น ทาคายะดูจะสนใจอากิระเป็นพิเศษ นั่นยิ่งทำให้เรียวมะไม่พอใจ เขาจะต้องแย่งทาคาระมาให้ได้ ..
ที่ ๆ เค้ายืนอยู่นั้นก็ถือเป็นมุมอับเลยเพราะเป็นมุมมืดทำให้เค้าแอบลอบมอง ทาคายะได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น แต่อาจจะไม่ใช่กับคน คนนึงที่เห็นเขาตั้งแต่เขาเข้ามาแล้ว
ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางโดยที่เรียวมะไม่ทันจะสังเกตเห็น
“พี่เรียวมะ ว่าไงเมื่อวานหายไปไหนมาทั้งวัน หืมม” แขนแกร่งวางบนไหล่บางแขนอีกข้างก็โอบเอวบางเข้ามาชิดทำให้ตอนนี้เรียวมะอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าไปซะแล้ว
“อะไรกันชินอิจิ ชั้นก็ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย” ร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตาก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากคนที่กอดตัวเองอยู่อย่างประจบ มือบางปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกของร่างสูง มีบ้างที่แกล้งปัดผ่านส่วนนั้นทำให้มันแข็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“อะไรกันแค่นี้ก็เกิดอารมณ์ซะแล้วหรอ”
“อ้า ผมอยากได้พี่ ... ตอนนี้” ชินอิจิปล่อยร่างบางจากอ้อมกอดของตัวเองก่อนจะดึงแขนของร่างบางเพื่อให้เดินตามเข้าไปในห้องเก็บของที่อยู่ในมุมๆหนึ่งของโรงยิม ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับที่พวกเขากำลังยืนอยู่ โดยที่คนที่อารมณ์กำลังขึ้นยังไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกร่างบางหลอกใช้ซะแล้ว
“ไม่ ปล่อยชั้นนะ” ร่างบางยื้อแขนของตัวเองให้หลุดจากการฉุดของร่างสูง
“ไม่เอาน่า พี่เรียวมะ พี่เองก็อยากผมรู้” เรียวมะออกแรงดึงร่างบางให้เดินตามตัวเองเข้าไป พยายามพูดเบาๆให้ไม่เป็นจุดสนใจของคนอื่น แต่เรียวมะนี่สิดิ้นพราด ๆ พลางยื้อยุดแขนตัวเอง
“โอ้ยย ไม่ปล่อยนะ” เรียวมะพยายามสะบัดแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมของร่างสูง ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เพราะเมื่อเขาออกแรงต่อต้าน ชินอิจิก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบที่แขนของเค้า
“ถ้านายไม่ปล่อยชั้นจะร้องนะ “ พอเรียวมะพูดจบ เขาก็ตะโกนขึ้นทันที
“.. ช่วยด้วยย ปล่อยชั้นนะ”
“เฮ๊ย ทำอะไรกันน่ะ” ทาคายะหันมาตามเสียงก็เห็นร่างบางกำลังถูกดึงแขนไปโดย ชินอิจิ รุ่นน้องในชมรมบาสของเขา จึงรีบวิ่งเข้ามาหาแล้วผลักชินอิจิให้หลุดจากการเกาะกุมแขนของเรียวมะทันที
“เฮ๊ย พี่จะทำอะไร อย่าแส่หาเรื่องหน่อยเลย” ชินอิจิมองหน้าผู้ที่แก่กว่าอย่างหาเรื่อง
“นายก็เห็นอยู่แล้วว่าเค้าไม่เต็มใจจะไปกับนาย”ทาคายะจ้องหน้าชินอิจิอย่างหาเรื่องเหมือนกัน นี่ถ้าไม่ถูกเพื่อน ๆ ดึงแขนกันไว้แล้วล่ะก็สงสัยว่าคงได้ดูมวยนัดย่อย ๆ ก็ตอนนี้แหละ ..
“เฮ้ยพวกแกทำอะไรกันน่ะ” เสียงโค้ชดังขึ้นทำให้ทุกคนแตกฮือแยกเป็น 2 ฝั่งเพื่อให้โค้ชเดินเข้ามาแก้สถานการณ์
“เปล่าครับ” ทั้ง 2 คนพูดขึ้นพร้อมกันพลางหันหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะเดินแยกกันออกไป โค้ชมองทั้ง 2 คนอย่างจับผิด ก่อนจะหันมาเจอกับร่างบางที่ยืนทองไม่รู้ร้อน อยู่พอดี
“นายน่ะไม่ได้อยู่ชมรมนี้นิ กลับไปเรียนได้แล้วไป นักกีฬาบาสเค้าจะซ้อมกัน”
“อ่ะครับ ขอตัวก่อนนะครับ” เรียวมะโค้งให้ ก่อนเดินออกจากโรงยิมไป ..
‘หึหึ แผนการขึ้นพื้นฐานสำเร็จไปแล้วหนึ่ง’ เรียวมะยกยิ้มมุมปากก่อนทำจะคิดแผนต่อไปในทันที ...
อากิระ ที่รีบเดินมาที่ห้องเรียนด้วยกลัวว่าจะไม่ทันคาบที่ 1 แต่กลับพบว่า อาจารย์กลับมาสายกว่าเวลาเริ่มเรียนซะอีก
“ยามะฉันบอกรุ่นพี่ทาคายะให้แล้วนะ” อากิระทักเพื่อนรักทันทีที่เดินมายังที่นั่งของตัวเองในห้องเรียน ตอนนี้ยังเรียกว่าห้องเรียนไม่ได้หรอกเพราะว่า แต่ละคนนั้นโหวกเหวกโวยวาย แถมยังปาของใส่กันอย่างสนุกสนานกันอยู่เลย
“อืม ขอบใจ” ยามะเหลือบตาจากหนังสือที่ตัวเองนั่งอยู่ขึ้นมามองอากิระ แล้วก้มหน้าลงอ่านต่อ
‘เอ เป็นอะไรไปอีกล่ะ หรืองอนเรื่องเมื่อวาน .. ไม่ใช่ชั้นหรอกหรอ ที่ควรจะโกรธนายที่กลับไปก่อนหนะ‘ อากิระโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะตัวเอง พลางคิดอย่างหัวเสีย
.. เป็นอากิระซะเองที่ทนการเมินเฉยของ ยามะไม่ไหว ก็ตั้งแต่เค้าคบกันมาเนี่ย ยามะเคยเมินเค้าที่ไหนล่ะสู้มาโกรธเค้าแล้วด่าเค้ายังจะดีกว่าการเพิกเฉยต่อกันอย่างนี้ จึงตัดสินใจพูดออกไปก่อน
“ยามะ โกรธชั้นเรื่องเมื่อวานหรอ .. ขอโทษนะ” อากิระพูดพลางเอื้อมมือไปจับมือของ ยามะที่วางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะทำหน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์
“อืมม ..ใช่ โกรธนาย กลับไปก็ไม่มีบอกกันสักคำ ชั้นไปรอนายที่หน้าชิงช้าสวรรค์ตั้งนานนายก็ไม่ยอมมาสักที “
“หา หน้าชิงช้าสวรรค์อะไรกัน ก็นายเป็นคนบอกชั้นเองว่าเจอกันหน้าห้องน้ำ ชั้นก็ไปยืนรอนายตั้งนาน แล้วแบต มือถือชั้นก็หมดก็เลยติดต่อนายไม่ได้ “
“ก็เลยกลับบ้านไปก่อนใช่มั้ยหล่ะ” ยามะเถียง
“เดี๋ยวก่อนนะ ก็นายเป็นคนบอกชั้นเองไม่ใช่หรอว่าเจอกันที่หน้าห้องน้ำแล้วทำไมนายถึงไปรอที่หน้าชิงช้าล่ะ” อากิระถามยามะถึงความผิดปกติ ก็ร่างสูงนั้นเป็นคนบอกเค้าเองว่าให้รอหน้าห้องน้ำนี่นาแล้วจะเปลี่ยนที่ไปทำไมกัน
“ก็เมื่อวาน เรียวมะพี่ชายของนายน่ะสิมาบอกชั้นว่า นายไปรออยู่ที่ชิงช้าแล้ว ชั้นก็เลยเดินไปหาแต่ก็ไม่เจอ” ยามะเล่าเหตุผลที่เค้าไปรอร่างบางตั้งนานแต่ก็ไม่เจอ นั่นถึงกับทำให้อากิระถึงบางอ้อ ทันทีว่าทำไมเค้ากับยามะถึงคลาดกัน
“เฮ้อออ ยามะ.. นายนี่ก็นะ โดนเรียวมะหลอกซะแล้ว “อากิระถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ กับพฤติกรรมเดิม ๆ ของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายของตนเอง
“หาาา! แล้วเรียวมะจะทำอย่างงั้นไปทำไมกัน” แม้ยามะจะเซ็งที่โดนหลอกแต่ก็ยังแอบดีใจ ที่เรื่องเมื่อวานที่ว่าอากิระ ไปหาทาคายะนั้นไม่ใช่ความจริง เพราะยังไงเค้าก็เชื่อใจคนตรงหน้าอยู่แล้ว .. คนที่เค้าแอบรักมานาน
“ฮึ่ยยย คิดแล้วโมโห ช่างมันเถอะ” อากิระหันไปมองตามเสียงเคาะโต๊ะ อาจารย์เข้าสอนแล้ว
กิ๊งงง ก่องง .. สัญญาณโรงเรียนเลิกดังขึ้น
“ทาคายะ มีรุ่นน้องมาหาแหน่ะ” เพื่อนร่วมห้องที่ยืนอยู่หน้าประตูตะโกนบอกร่างสูงที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋า ก่อนจะเดินออกไปหา เพราะเมื่อตอนเช้าเค้านัดกับอากิระไว้ว่าจะไปกินเค้กด้วยกันก่อนกลับบ้าน
“อากิ .. อะ อ้าวว “ ซีวอนมองหน้ารุ่นน้องที่เพื่อนบอกว่ามาหาเขา รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตายังไงไม่รู้แฮะ
“ทาคายะ ชั้นเอานี่มาให้” พูดพลางยื่นตุ้กตาหมีสีขาวขนปุกปุยอย่างสวยงามให้ร่างสูง
“อ่ะ เอ่อ เนื่องในโอกาสอะไรครับ” ทาคายะยื่นมือรับอย่าง งง ๆ
“อ้าว นายจำชั้นไม่ได้หรอ ที่นายช่วยชั้นไว้ตอนเช้า ชั้นชื่อเรียวมะนะ” เรียวมะยิ้มให้ทาคายะอย่างหวานที่สุด มือบางเอื้อมจับมือของร่างสูงมากุมเอาไว้ก่อนพูดต่อ
“ขอบคุณที่ช่วยชั้นไว้นะ”
“อ๋า ไม่เป็นไรครับ” ทาคายะรีบดึงมือกลับ เพราะกลัวใครจะเข้าใจผิด แล้วเรื่องจะไปถึงหูของอากิระ .. แต่มันคงจะไม่ทันแล้ว
“รุ่นพี่ทาคายะ” เสียงเย็นของอากิระเรียกมาแต่ไกลพลางรีบวิ่งเข้ามาหา มียามะรีบเดินตามมาติดๆ ก่อนจะมองหน้าเรียวมะกับทาคายะสลับกันไปมา “รู้จักกันด้วยหรอ”
“ฮิฮิ “
เรียวมะหัวเราะขึ้นมาอย่างน่ารักในสายตาของใครหลายๆคน ซึ่งไม่รวมในสายตาของอากิระแน่นอน พลางเอียงคอเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ หูของอากิระ ซึ่งเรียกอารมณ์คุกรุ่นจากร่างสวยได้เป็นอย่างดี
“รู้จักกันดีอย่างลืกซึ้งเลยล่ะ”
“รุ่นพี่ทาคายะเรารีบไปกันเถอะ” อากิระรู้ว่าเรียวมะพยายามจะยั่วโมโหเขา และ สายตาของเรียวมะที่ดูเหมือนจะเยาะเย้ยเขา จึงตัดสินใจควงแขนทาคายะและดึงให้ทาคายะเดินตามออกไป ไม่งั้นเขาคงมีมวยคู่ย่อย ๆ กับพี่ชาย แน่ๆ
“ไปด้วย .. อ๊ะ” เรียวมะร้องขึ้นมาเพราะเมื่อกำลังจะเดินตามก็ถูกมือแกร่งจับศอกแล้วกระชากเข้ามาทำให้ร่างบางเสียหลักพิงกับแผ่นอกของร่างสูง
“นายจะไปไหน เรื่องเมื่อวานยังไม่จบง่าย ๆ หรอกนะ” ยามะกระซิบที่หูของร่างบางพลางใช้มืออีกข้างล็อกคอไว้ก่อนจะลากร่างบางที่ดิ้นไปตลอดทางไปที่บันไดหนีไฟที่อยู่ข้าง ๆ ห้องเรียนซึ่งไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่าน
“โอ๊ย ปล่อยนะยามะ นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย” เรียวมะดึงแขนที่ล็อกคอตัวเองออก ก่อนที่ยามะจะปล่อยอย่างง่ายดาย และ ออกมายืนประจันหน้ากับร่างสูง
“เมื่อวานนายหลอกชั้น .. ชั้นเองก็โง่ที่ไปเชื่อคนแบบนาย” ยามะเงยหน้าถอนหายใจ มือสองข้างท้าวเอวมองตัวแสบอย่างเซ็ง ๆ
“ชั้นจะหลอกนายไปทำไม อากิระบอกว่าชั้นโกหกนายใช่ไหม อากิระนั่นแหละที่โกหก เขากลัวนายจะเสียใจก็เลยกุเรื่องขึ้นมาต่างหาก” เรียวมะลอบมองท่าทีของยามะก่อนจะพูดต่อ
“ นี่ชั้นเห็นนายเป็นเพื่อนหรอกนะ เลยไม่อยากให้เพื่อนตัวเองโง่ดักดาน” ร่างบางเซ็งที่ตอนนี้คงตามพวกนั้น 2คนไม่ทันซะแล้ว แถมไปไหนก็ไม่รู้ด้วย
ยามะมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะคิดตาม ‘มันก็อาจจะจริงอย่างที่เรียวมะพูดก็ได้ ดูอย่างวันนี้เขาชวนร่างบางไปเดินเล่นในเมืองก่อนกลับบ้าน ร่างบางกลับบอกว่าไม่ว่าง .. ที่นายไม่ว่างเพราะนายนัดกับทาคายะไว้ใช่ไหมอากิระ ช่วยมองเห็นความรักของชั้นบ้างเถอะ’
เรียวมะเห็นคนตรงหน้านิ่งไป ก็เดินออกมาจากบันไดหนีไฟก่อนจะรีบวิ่งไปทางประตูหน้าโรงเรียน ‘อาจจะทัน2คนนั้นก็ได้’
ความคิดเห็น