คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 ::
แอ๊ดดดดด ..
“ขอโทษครับผมมาขอพลาสเตอร์ปิดแผลฮะ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นทันทีที่เขาเปิดกระตูเข้ามาถึงแม้จะเป็นเสียงที่แผ่วเบาแต่ในขณะนี้ก็เป็นเสียงที่ดังมากพอสำหรับเรียวมะ
“อ้าว ไม่มีคนอยู่หรือเนี่ย” พึมพำกับตัวเอง
เหมือนกับเห็นแสงสว่างของเทวดาลงมาโปรด ร่างบางทั้งดิ้นทั้งกรีดร้อง หวังเพียงว่าคนที่เข้ามาจะได้ยินเสียงของความผิดปกติแล้วเดินเข้ามาสำรวจดู
“หืออ เสียงไรเนี่ย” ขายาวก้าวเดินตามเสียงเข้าไปดูห้องลึกข้างในของห้องพยาบาลที่จัดไว้ให้สำหรับคนป่วยมานอนพัก
“เฮ้ยยย เรียวมะ” เคนชินร้องอย่างตกใจกับภาพที่เห็น คายากิ ที่มือข้างนึงกดปิดปากร่างบางเอาไว้มืออีกข้างนึงก็ปัดป่ายไปทั่วผิวขาวเนียนของร่างบางปากก็ลากจูบไปทุกที่ที่ผ่านไป
“แกปล่อยเพื่อนชั้นเดี๋ยวนี้” เคนชินเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของคายากิขึ้นมาทันที ขณะที่เขาไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะปล่อยหมัดหนัก ๆ เข้าที่หน้าของคายากิเต็มๆ ทำเอาคายากิตกเตียงลงไปนั่งมึน เลือดกลบปากอยู่เพราะไม่ทันตั้งตัว
“แกก !!.. ฮึ่ยยย แกเป็นใครไม่รู้จักชั้นหรือยังไง ชั้น คายากิ เป็นลูกเจ้าของ โรงเรียนนี้นะ ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็อย่ามาแส่ “ คายากิลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะผลักอกคนตรงหน้าอย่างแรงจนเคนชินเซ
“งั้นแกก็คงไม่รู้จักชั้นแล้วเหมือนกัน งั้นชั้นจะแนะนำตัวให้รู้จักหน่อยละกัน ชั้นชื่อนากาโอกะ เคนชิน” เคนชินยิ้มเยาะให้กับคายากิที่ตอนนี้ เหมือนจะนึกอะไรออก ก่อนที่หน้าจะเริ่มซีดขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของ ลูกชายมาเฟียใหญ่ที่คุมอยู่แถบนี้
“ห๊ะ นากาโอกะกรุ๊ปหรอ .. ขะ .. ขอโทษครับ” คายากิรีบโค้งขอโทษเป็นการใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลทันทีที่ได้ยินชื่อ ก็ใครอยากจะมีปัญหากับ นากาโอกะกรุ๊ปล่ะ ขนาดตำรวจยังเป็นพวกเดียวกับตระกูลนากาโอกะเลย แล้วถ้าเค้ามีเรื่องกับชองกรุ๊ปแล้วไปแจ้งความกับตำรวจ ดีไม่ดีก็โดนตำรวจซ้อมกลับมาโทษฐานไปมีเรื่องกับเจ้านายของพวกเขาเป็นแน่แท้
“เรียวมะ .. เรียวมะไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย” เคนชินเดินเข้าไปหาร่างบางที่นั่งสั่นอยู่บนเตียงตอนนี้กระดุมเสื้อได้ถูกติดหมดแล้ว แต่รอยที่อยู่บนตัวเขา และรอยแดงเป็นปื้นที่มือยังคงไม่หายง่าย ๆ
“มะ .. ไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบใจนะ” ร่างบางที่ตอนนี้จิตใจย่ำแย่อย่างหนัก ตาแดงก่ำเหมือนพร้อมจะร้องไห้ทุกเมื่อ มือที่กำเสื้อตัวเองแน่น ช่างน่าสงสารเหลือเกินในสายตาของเคนชิน จึงโอบกอดร่างที่สั่นเทาเพราะความหวาดกลัว ตอนนี้เค้าชักรู้สึกอยากปกป้องร่างบางในอ้อมกอดของเค้าแล้วสิ ..
กิ๊งงง ก่องงง .. ระฆังตีเวลาบอกเวลาเลิกเรียน นักเรียนทุกคนต่างเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านอย่างเร่งรีบ ไม่ก็เตรียมตัวไปเที่ยวต่อตามประสา
“นี่ อากิระนายจะไม่ไปตามพี่นายแล้วหรอ” ยามะสะกิดถามอากิระที่กำลังยัดหนังสือเข้ากระเป๋า
“หาที่ไหนก็ไม่เจอ ขี้เกียจจะไปหาแล้วละ เดี๋ยวก็กลับมาเองแหล่ะ ยังไงวันนี้เจอไปแล้วนี่” ร่างบางตวัดสายตาขึ้นมามาองหน้าเพื่อนรักก่อนจะหันไปรูดซิปกระเป๋าปิดและยกขึ้นสะพาย
“งั้น .. วันนี้ไปเที่ยวกันก่อนกลับกันนะ เดี๋ยวชั้นไปส่งนายที่บ้าน”
“อ๊ะ ยามะเดี๋ยววว” ยามะลากอากิระออกไปทันทีไม่ให้ร่างบางได้ทันโต้แย้งอะไรอีก .. แหมม เค้าก็อยากจะมีเวลาส่วนตัวกับอากิระบ้างแหล่ะน่า ยังไงตอนนี้เค้าก็ยังไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกข้างในใจออกไปกลัวว่าทุกอย่างจะไม่เป็นเหมือนเดิม สู้ขอเป็นเพื่อนร่างบางต่อไปอย่างนี้ดีกว่า..
“อะไรของนายเนี่ย สวนสนุกเนี่ยนะ เที่ยวอย่างเด็กอ่ะ” อากิระหัวเราะขำกับสีหน้าของยามะที่เริ่มจะงอง้ำเป็นเด็กโข่งก่อนที่ ยามะ จะส่งบัตรผ่านเช้าสวนสนุกที่เขาพึ่งจะเดินไปซื้อมาให้อากิระ ที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้า
“ก็ชั้นอยากมานั่งชิงช้าสวรรค์กับนายนี่นา ชั้นได้ยินมาว่า ถ้ามานั่งกับใครก็จะทำให้รักกันตราบนานเท่านานเลยนะ” ยามะแกล้งเสหน้าหันไปมอง ทางชิงช้าสวรรค์แต่ความจริง ตากลับแอบเหล่มองปฏิกิริยาของคนข้าง ๆ
“ฮ่า ๆ นายนี่เด็กจริง ๆ ยังไงชั้นก็รักนายอยู่แล้ว นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้นเลย” ถึงแม้ว่าร่างบางจะพูดออกมาตามที่ใจคิดจริง ๆ แต่นั่นก็ไปทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจซะแล้ว
“ยามะนายไปซื้อตั๋วชิงช้าสวรรค์ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“งั้น .. นายรออยู่ตรงหน้าห้องน้ำนี่นะเดี๋ยวชั้นกลับมา” ยามะยิ้มให้คนที่รักก่อนจะรีบวิ่งไปซื้อตั๋ว
“อ๊ะ เคนชิน มาส่งแค่นี้พอแล้วล่ะ บ้านชั้นใกล้ ๆ นี่เองเดี๋ยวชั้นจะแวะทำธุระนิดหน่อยน่ะ”
“อ่า เอางั้นหรอ” ร่างสูงมองหน้าร่างบางอย่างเป็นห่วงก็เมื่อกี้เพิ่งเกือบจะโดนทำเรื่องแย่ ๆ ไปจะปล่อยไว้คนเดียวจะดีหรอเนี่ย
“อื้มม ขอบใจมากนะ”
‘นายใจดีจังเลยนะเคนชิน ระวังเหอะความใจดีของนายจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง’ เรียวมะยิ้มหวานราวกับนางฟ้าตัวน้อย ๆ ให้กับเคนชิน แต่ในใจนี่กลับตรงกันข้าม ความจริงแล้วเค้าก็อยากจะให้เคนชินไปส่งที่บ้านเหมือนกันน่ะแหล่ะ แต่ดันบังเอิญไปเห็นน้องชายต่างสายเลือดของเขาเดินจูงมือสนิทสนมอยู่กับใครบางคนอยู่น่ะสิ
‘ฮึ ! ชั้นเกลียดทุกคนที่มีความสุขมากกว่าชั้น’
“ไง” ร่างบางยิ้มอย่างหวานที่สุดให้เผยให้เห็นลักยิ้มน่ารัก ๆ ที่แก้มเนียน
“อ้าว ไง เรียวมะ” ยามะตกใจเล็กน้อยที่เห็นพี่ชายของคนที่เค้ารักตามหาอยู่ทั้งวันก็ไม่เจอแต่กลับมาเจอในที่อย่างนี้ ในเวลานี้ด้วย .. ความจริงเค้าก็พอจะได้ยินกิตติศัพท์ของเรียวมะ มาเหมือนกัน ทั้งจากอากิระเล่าเอง และไปได้ยินคนอื่นนินทา
‘ยัยเนี่ยร้าย เห็นใครมีความสุขไม่ได้ชอบไปทำลายความสุขชาวบ้าน’
มันจะจริงอย่างที่พวกเค้าพูดกันหรอ ก็หน้าตาออกจะไร้พิษสงขนาดนี้ ..
“มาซื้อบัตรให้อากิระใช่มั้ย รีบไปเร็วเมื่อกี้ชั้นเจออากิระเค้าฝากบอกให้ชั้นมาบอกนายว่าเค้าจะไปรอที่ชิงช้าสวรรค์นะ” ร่างเล็กยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“อ่าวหรอ อืมม ขอบใจมากนะ” ยามะรีบวิ่งไปทางชิงช้าทันทีโดยไม่ลืมหันมาโบกมือให้ร่างบาง
‘ก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนี่นา’ ยามะเชื่อสนิทใจ
“หึหึหึ”
“ยามะหายไปไหนเนี่ยย ไหนบอกให้รอที่นี่ไง” พึมพำอย่างขัดใจ นี่เค้ารอมากี่นาทีแล้วเนี่ย
“อ๊ะ จริงสิ มือถือ ลองโทรไปหาดีกว่า” ร่างบางหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าออกมา
“เอ๊ะ ทำไมกดไม่ติดเนี่ย หรือจะเสียแล้ว เฮ๊ยไม่ใช่นี่ แบทหมด “ ร่างบางมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างเซง ๆ เบอร์โทรยามะเบอร์อะไรก็จำไม่ได้ด้วย
‘เอาไงดีหว่า นี่ก็ดึกแล้วหาก็ไม่เจอ สงสัยหนีกลับบ้านไปแล้วมั้งเนี่ย ยังไงพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้มั้ง‘ ว่าแล้วอากิระก็หันหลังกลับออกเดินกลับบ้านทันที
“อะ นาย .. ยังไม่เจออากิระอีกหรอ” เรียวมะแกล้งเดินวนมาเจอยามะยืนหน้าเซงอยู่ตรงหน้าทางขึ้นชิงช้า พลางลอบยิ้มที่มุมปาก
“อืม ชั้นจะกลับแล้ว” ยามะพูดก่อนจะเดินออกจากที่นั่นทันที ทำไมอากิระถึงไม่มา เป็นอะไรหรือเปล่านะหรือว่าจะติดธุระด่วนอะไร แต่ก็น่าจะโทรมาบอกเขานิ แต่เอ๊ะ โทรศัพท์ก็ไม่มีสายเรียกเข้าแต่อย่างใด โทรไปก็ฝากข้อความ
“อะไรหรอ อากิระไม่รับหรอ” เรียวมะแกล้งพูดเมื่อเห็นยามะหยิบโทรศัพท์ออกมากดก่อนจะเก็บใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
“ เออใช่ตอนเมื่อกี้ที่เค้าฝากชั้นมาบอกเค้าก็คุยโทรศัพท์อยู่กับใครก็ไม่รู้ แต่น่าจะชื่อทาคายะ อะไรเนี่ยแหละ” ร่างบางยิ้มให้กับความฉลาดของตัวเองเค้าก็พอจะรู้ ๆ มาอยู่บ้างแหล่ะว่าอากิระกำลังชอบใครอยู่
พอได้ยินชื่อเท่านั้นแหละ มือหนาก็กำแน่อย่างไม่รู้ตัว พอ ๆ กับกรามที่ขบกัดกันแน่น เค้าก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าอากิระชอบทาคายะ และทาคายะเองก็ ดูจะสนใจอากิระอยู่เหมือนกัน .. การกระทำทุกอย่างของร่างสูง ถูกตาคู่สวยจับตาอยู่ตลอด พลางยิ้มอย่างสะใจ
“ยังไงก็ แล้วแต่ซื้อบัตรมาแล้วก็ไปนั่งกันเถอะ” มือบางดึงแขนแกร่ง ไปที่ชิงช้าสวรรค์ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีคนแล้วเพราะใกล้จะปิดแล้วดันยามะเข้ากระเช้าลอยฟ้าอย่างรวดเร็วโดยที่ยามะไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะกระโดดเข้าไปด้วยแล้วบอกพนักงานปิดประตูได้เลย
“เฮ๊ย อะไรของนายเนี่ย” ยามะตกใจที่อยู่ดี ๆ ก็ถูกโยนเข้ามาในนี้แถมกับพี่ชายตัวแสบของเพื่อนที่แอบชอบอีก แต่ยังไงก็แล้วแต่เรียวมะก็อายุเท่ากับเขาอยู่ดีนั่นแหละ
“ว้าว น่าตื่นเต้นจังเลย ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ” เรียวมะดูจะมีความสุขมากเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง กรุงโซลยามค่ำคืนสวยงามชะมัด
“ยามะ” ร่างสูงตอบขึ้นมาอย่างเสียมิได้พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
ร่างบางที่ยืนอยู่เอาสองมือยันที่เก้าอี้ข้าง ๆ ขาของยามะ ทำให้ตอนนี้หน้าทั้ง สองห่างกันไม่ถึงคืบ รับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน ตาประสานตาอย่างมีความหมาย
“หรอ ชั้นชื่อเรียวมะ และชั้นรู้สึกชอบนาย มาเป็นแฟนกันนะ”
ความคิดเห็น