Heart Lock หยุดหัวใจไว้ที่นาย (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ::

“อ้าวอากิระจังแล้วเรียวมะจังล่ะ” ผู้เป็นแม่ทักขึ้นเมื่อเห็นลูกชาย ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสอง จะอายุครบ 17 ปีแล้วก็ตาม แม่ของเขายังคงเห็นลูกๆของเธอเป็นเด็กอยู่เสมอ แม้ว่าอากิระจะเป็นลูกติดของสามีใหม่เธอ ใช้นามสกุล ทาคาฮาร่า และ เรียวมะคือลูกของเธอกับสามีคนเก่าก็ตาม ที่ใช้นามสกุล มินาโมโตะ แต่เธอก็รักเหมือนลูกในไส้เท่าๆกัน

“ไม่รู้สิครับ ที่ห้องก็ไม่มีคนอยู่”  อากิระตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก จะหายไปไหนเค้าก็ไม่อยากจะยุ่งหรอก

“หรือว่าเมื่อคืนจะไม่ได้กลับบ้านนะ .. เฮ้อจริง ๆ เลยจะไม่กลับบ้านก็ไม่ยอมโทรมาบอกแม่ก่อน” คุณแม่คนสวยบ่นขึ้นอย่างเป็นห่วง ถึงแม้ มินาโมโตะ ฮารุ จะอายุเกือบจะ 40 แล้ว ร่องรอยของความสวยไม่สร่างแม้จะผ่านมานานหลายปีก็ตาม .. 

“มากินสิลูก จะได้ไปโรงเรียน ยังไงถ้าลูกเจอพี่เขาที่โรงเรียนก็โทรมาบอกแม่ด้วยนะ”

ถึงแม้ว่าเรียวมะจะขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ของเค้าก็ตามแต่ยังไงพวกเค้าก็อายุเท่ากันนั่นแหละ เรียวมะแค่แก่กว่าเค้าไม่กี่เดือนเอง..

“ครับแม่” อากิระดึงเก้าอี้ออกจากใต้โต๊ะแล้วลงมือนั่งทานอาหารเช้าก่อนที่จะไป โรงเรียน ตามปกติ

“ไงอากิระแล้วเรียวมะล่ะ ปกติเห็นนาย 2 คนชอบมาด้วยกันนิ” ตาโตกลมสวยของร่างบางหันไปมองทางต้นเสียงก่อนจะตอบเสียงทุ้ม

“ไม่รู้เหมือนกันเมื่อวานก็ไม่ได้กลับบ้าน” อากิระถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หลังจากหันไปตอบคำถามของเจ้าของเสียงทุ้ม .. โนบุกิ ยามะ .. ตาคมสีน้ำตาลเข้มและผมสีเดียวกันซึ่งมันทำให้ชายคนนี้ดูลึกลับ น่าค้นหาอย่างน่าประหลาด ..

‘เมื่อไหร่เรียวมะจะเลิกทำตัวให้แม่เป็นห่วงนะ’ อากิระขมวดคิ้วเรียวได้รูป อย่างระอาในตัวของพี่ชายต่างสายเลือด

“อ่ะ เสียงใครกรี้ดอะไรกันน่ะยามะ” ร่างบางที่ตอนนี้นั่งอยู่ใต้ตึกชมรมหันไปมองทางประตูโรงเรียน  ชายผู้เป็นเจ้าของตาและผมสีน้ำตาลเข้มนามว่า ยามะก็หันไปมองตามเสียงเหมือนกัน  ซึ่งภาพที่เห็นคือ มีนักเรียนหญิงโรงเรียนเดียวกันกับเขา ยืนกรี้ดอะไรสักอย่างอยู่อย่างบ้าคลั่ง

“จะอะไรซะหล่ะ นักบาสสุดหล่อของ รร. ไง๊” ยามะพูดพาดพิงถึงนักบาสรุ่นน้องในชมรม อย่างหมั่นไส้

“อ้าวนั่นพี่นายนิ” ยามะชี้ไปที่คนที่กำลังเดินจูงมือกันอย่างสนิทสนม

“เออ ใช่จริง ๆด้วย เฮ้อออ เดี๋ยวชั้นโทรบอกแม่ก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง” ร่างบางพูดพลางหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดเบอร์ที่คุ้นเคย  ..

กรี้ดดดดด กรี้ดดดดดดดดด

เสียงกรีดร้องของนร.หญิงที่รร. นี่ก็เป็นปกติของทุกวันที่ชายหนุ่มจะได้ยิน จนคิดเล่น ๆว่าสักวันหูเขาคงดับแน่ ๆ

“ว้ายย ตายแล้วนั่น ใครบังอาจจับมือพี่ชินอิจิอยู่น่ะ”เสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นเซ็งแซ่ถึงผู้ที่บังอาจมาทำสนิทสนมกับชายหนุ่มที่สาว ๆ ทั้งรร.หมายปอง ..

มัตสึโมโต้ ชินอิจิ ผู้ที่มักจะเป็นจุดสนใจได้เป็นอย่างดีเสมอ .. ร่างสูงราว 180 ซม. ผิวขาวเนียน บ่งบอกว่าเป็นผู้ดีมีตระกูล ผมสีทองผ่านการเซทมาอย่างดี  จมูกโด่ง คางเรียวสวย ดวงตาเฉียงขึ้นแสดงถึงความร้ายและความเอาแต่ใจได้เป็นอย่างดี เขาสวมใส่เสื้อผ้าแม้ว่าจะเป็นชุดนักเรียนแต่ก็ดูออกว่า ใช้ผ้าเนื้อดีตัดมา ซึ่งแตกต่างจากเนื้อผ้าของชุดนักเรียนทั่วไป

เขากำลังจับมือเดินเข้าโรงเรียนมากับหนุ่มน้อยคนหนึ่ง ที่หน้าตาสวยน่ารัก ผิดกับลักษณะของชายโดยสิ้นเชิง ทั้งตากลมโต ขนตางอนยาว นั่น หรือแล้วยัง ปากที่อมชมพู รูปร่างสมส่วนอีกไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมร่างสูงถึงหลงเขานัก .. มินาโมโตะ เรียวมะ

“ฮึ้ยย รำคาญเสียงกรี้ดจริง ๆ เลยชินอิจิ ชั้นไปก่อนดีกว่า นายค่อยตามมานะ” ชายหนุ่มหน้าสวย ดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มข้างกาย พลางพยายามก้าวยาว ๆ เดินนำไปที่ตึกเรียนก่อน

“ดะ .. เดี๋ยวสิพี่เรียวมะ รอด้วย” ชายหนุ่มนามชินอิจิ รีบวิ่งตามไปเพื่อให้ทันชายหนุ่มร่างสวยที่ตนเองกำลังรักหัวปรักหัวปรำอยู่ตอนนี้  ทิ้งให้สาวๆ มองตามหลังอย่างอิจฉา

“หึงหรอ” ชินอิจิ ดึงแขนสวยของร่างบางไว้ในตอนที่ร่างบางกำลังยกขาจะก้าวขึ้นบันไดพอดีทำให้เสียหลักเซโดยชินอิจิได้อ้าแขนรอรับร่างสวยไว้อยู่แล้ว

“โอ๊ย ! หยุด ปล่อยนะ ไม่ได้หึงเข้าใจมั้ย” ตอนนี้อารมณ์ของเรียวมะก็ไม่ได้บ่งบอกว่าหึงจริง ๆ นั่นแหละ เพียงแต่แค่รำคาญเท่านั้น ร่างบางแกะมือของ ชินอิจิ ออกพลางเดินไปที่ห้องเรียน

 ยังไงซะเค้ากับชินอิจิก็คบกันไม่ยืดอยู่แล้ว เพราะเค้าไม่ได้ชอบชินอิจิ ก็แค่คบแก้เบื่อ เท่านั้นเอง ..

ตอนนี้ชินอิจิยอมปล่อยร่างบางไปก่อน แต่รับรองว่าเจอกันอีกคราวหน้าจะไม่ยอมปล่อยไปอีก รวมทั้งไม่ยอมให้ใครเข้ามายุ่งกับของ ๆ เค้าด้วย ..

ปังงง !

“นี่เรียวมะชั้นเห็นนะว่าตอนเช้านายเดินจับมือกับชินอิจิของชั้น” เด็กผู้หญิงท่าทางหยิ่งยโสท่าทางหัวโจก พร้อมลูกสมุน อีก 3 คน เดินเข้ามาตบโต๊ะที่เรียวมะนั่งอยู่พลางมองเขาด้วยหางตา

“หึ! ของเธอหรอ ถ้ามันใช่ของเธอก็ไปเอาคืนสิ แต่คงจะยากนะ เพราะว่ายังไงชินอิจิก็คงเลือกชั้นไม่ใช่เธอ” ร่างบางไม่ยอมเหมือนกัน อยู่ดี ๆ ก็เข้ามาหาเรื่องเกี่ยวกับคนที่เขาคิดจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว แต่เมื่อยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ให้มันรู้ไว้ซะมั่ง ว่ามินาโมโตะ เรียวมะ คนนี้ ไม่ยอมใครง่าย ๆ

“หนอยยย ปากดีนักนะ” หญิงสาวเงื้อมฝ่ามือขึ้นจะตบหน้า เรียวมะหลับตาแน่นพลางยกแขนขึ้นมากัน โดยอัตโนมัติ

“เธอจะทำอะไรน่ะ” ไม่ว่าเปล่าแต่มือแกร่ง ยื่นมาจับข้อมือของสาวนักตบเรียบร้อย ร่างสูงขมวดคิ้วหนา จ้องหน้ามือตบอย่างเอาเรื่อง

“อ๊ะ เคนชิน .. ปะ เปล่านะ อาจารย์จะเข้าสอนแล้ว ฉะ.. ฉะ .. ชั้นไปก่อนนะ” หญิงสาวคนนั้นดึงมือที่ค้างไว้กลางอากาศออกจากการจับกุมของเคนชิน แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“นายไม่เป็นไรนะ เรียวมะ”

“อ่ะ .. อืม” ร่างบางเงยหน้ามองคนที่มาช่วยตัวเอง เคนชินยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังที่ ๆ ของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะอยู่ห้องเดียวกันแต่ว่าเขาสนใจที่ไหนล่ะ ก็เลยไม่ค่อยจะรู้จักใครสักเท่าไหร่หรอก ..

ครืดดดด

“เรียวมะวันนี้กลับบ้านด้วยนะแม่เป็นห่วง” อากิระเดินเข้ามาบอกเรียวมะก่อนจะเดินเลยผ่านไปนั่งที่ของตัวเอง โดยมี ยามะ เดินตามมานั่งที่ตัวเองข้าง ๆ อากิระ

“หรอ” เรียวมะตอบอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว พลางฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เพราะเมื่อคืนนอนไม่พอแท้ ๆ เลย

“ง่วงชะมัด ..”

กิ๊งงก่องง .. กริ่งดังบอกถึงเวลาพักเที่ยงที่ทุกคนรอคอยมาถึงแล้ว

หลังจากพักในช่วงเช้าหมดเลยอากิระก็ไม่เห็นเรียวมะกลับเข้ามานั่งเรียนเลย นี่ก็พักเที่ยงแล้ว เดี๋ยวเค้าต้องไปตามหาหน่อยแล้วหรือว่าจะโดดเรียนหนีไปอีกแล้วเนี่ย

“ยามะไปตามหาเรียวมะเป็นเพื่อนชั้นหน่อย” อากิระจับมือยามะ พลางลาก ให้เดินออกไปตามหาเรียวมะด้วยกัน

‘อากิระเมื่อไหร่นายจะเลิกสนใจพี่นายสักที แล้วหันมาสนใจชั้นบ้างนะ .. เป็นชั้นทุกทีเลยที่เดินตามหลังนายก้าวนึงเสมอ นายเห็นชั้นเป็นแค่เพื่อนอย่างนั้นจริง ๆ ใช่ไหม .. ‘ ยามะ มองมือของตัวเองที่ถูกกุมไว้โดยร่างบาง ขณะเดินตามแรงดึงของร่างบาง 

‘อะ อื้มม หายใจไม่ออก‘ เรียวมะ ที่แอบหนีมาหลับที่ห้องพยาบาลตั้งแต่พักเช้า คิดอย่างรำคาญใจ แล้วนี่ใครมาจับอะไรเขาเนี่ยย

“อื้มมม คายากิ ปล่อยย” ร่างบางที่ตอนนี้ตกใจกับสถานะตัวเอง ดันร่างหนาที่กำลังจูบเขาออกอย่างแรง ก่อนเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเช็ดปากเอารอยจูบของคายากิเมื่อกี้ออกอย่างแรง พลางติดกระดุมเสื้อที่โดนปลดออกตอนเขาหลับให้เข้าที่ 

“ฮ้า ตื่นแล้วหรอครับนางฟ้า” คายากิเลียปากอย่างกระหายในรสจูบเมื่อกี้พลางเดินเข้าไปใกล้ร่างสวยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

เมื่อเรียวมะเห็นท่าไม่ดีจึงจะกระโดดลงจากเตียงนอน แต่ก็ช้าไป คายากิจับแขนเขาไว้ได้ก่อนจะจับขาอีกข้างแล้วดึงเข้าหาตัว ทำให้ตอนนี้ร่างบางต้องลงไปนอนราบกับเตียงอีกครั้ง

“เฮ้ย ปล่อยนะ ปล่อยย ช่วยด้วยยย” เรียวมะพอจะรู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาหาเขาจึงร้องเสียงหลง เพราะนี่ใช่ครั้งแรกซะที่ไหนละที่เขาจะโดนคนตรงหน้าปล้ำ

“หนอยย เสียงดีนักนะ เดี๋ยวก็จะได้รู้กันว่าเสียงที่นายร้องครวญครางตอนอยู่ใต้ร่างของชั้นน่ะ มันจะเป็นยังไง” คายากิจัดการจูบปิดปากร่างบางพลางขึ้นคร่อมจับแขนสองข้างกดลงบนเตียงข้าง ๆ หัวของร่างบาง

“อื้อออ อื้ออออ”เรียวมะพยายามดิ้นสุดแรงให้หลุดจากพันธนาการของคายากิแต่เพราะแรงที่ต่างกันมากทำให้แขนที่ยึดแขนของเขาไว้อยู่นั้นไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

คายากิถอนจูบออกแล้วแต่เมื่อเห็นร่างบางจะตะโกนแหกปากอีกก็เลยปล่อยมือข้างหนึ่งออกจากแขนของร่างบางแต่เปลี่ยนเป็นใช้มือปิดปากแทนอีกมือก็รวบแขน 2 ข้างไปกดไว้บนเบาะเหนือหัวของเรียวมะ

คราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นซอกคอขาว ทั้งดูดทั้งกัด จนสะใจ ทำให้ลำคอขาวค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงจ้ำ ๆ ร่างบางเริ่มน้ำตาไหลกับความเจ็บทั้งตรงคอและตรงข้อมือบาง พยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล