คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 อะไรมันก็เกิดขึ้นได้โดยเฉพาะเรื่องซวยๆ
หลังจากวันนั้นมาก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว...
มันทำให้ฉันหวนนึกถึงตอนที่ฉันไปที่โรงเรียนนั่นเป็นครั้งแรก ทั้งโดนพวกคนท่าทางน่ากลัวเข้ามาล้อมไว้และโดยช่วย จากนั้นก็ถูกคนที่ช่วยชีวิตมารีดไถ่ตังค์อีก อะไรมันจะซวยซ้ำซ้อนขนาดนั้นกันชีวิตของฉัน
แน่นอนว่าฉันแอบหนีมาตอนที่หมอนั่นเผลอและโชคดีที่คุณแม่เสร็จธุระพอดี ทำให้ไม่เกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับฉัน ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีๆอีกเรื่องหนึ่ง
ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพูดอะไรน่ากลัวๆอย่าง “จ่ายด้วยร่างกาย” แบบนั้นออกมาได้ เห็นทีว่าถ้าได้ไปเรียนเมื่อไหร่ฉันคงต้องทำตัวเงียบๆเข้าไว้ เขาจะได้หาฉันไม่เจอ ฉันไม่อยากเจอเรื่องน่ากลัวแบบคราวก่อนอีกแล้วนะ
“มารี เป็นอะไรรึเปล่าลูก เห็นเงียบไปเลย” คุณแม่ถามฉัน ฉันเลยตอบว่า “ไม่เป็นไร” ไป
ตอนนี้พวกเรากำลังเดินทางไปที่โรงเรียนก่อน ฉันจะต้องไปเตรียมตัวกับการใช้ชีวิตอยู่ในหอก่อน หวังว่ามันคงไม่ได้ลำบากอย่างที่คิด
ตอนนี้ฉันอยู่กับคุณผู้ดูแลหอพัก ส่วนคุณแม่ก็ออกไปแล้วเพราะว่ามีงานด่วนเข้ามา
“ที่หอพักจะทำการเช็คชื่อในตอน 6 โมงเย็น และรับประทานอาหารในช่วงเวลานั้น...” คุณผู้ดูแลหอพูดเกี่ยวกับกฏระเบียบให้ฉันฟังเคร่าๆ ถึงแม้ว่าทั้งหมดที่เขาพูดมันจะอยู่ในคู่มือนักเรียนแล้วก็ตาม สำหรับคุณผู้ดูแลหอพักคนนี้ดูท่าจะเป็นคนเจ้าระเบียบเอาเรื่อง ถ้าเกิดฉันทำอะไรผิดกฎขึ้นมาเขาคงเอาฉันตายแน่ๆ
“และนี่เห็นห้องของคุณ และจากนี้ไปขอให้อยู่อย่างสงบสุขกับเพื่อนร่วมห้องนะคะ” คุณผู้ดูแลหอพูดก่อนจะยื่นกุญแจห้องให้ฉันแล้วเดินจากไป
ฉันยกกระเป๋าเสื้อผ้าของฉันขึ้น ก่อนจะเคาะประตูเผื่อว่าเพื่อนร่วมห้องของฉันอาจจะอยู่ในนั้น ฉันรออยู่นานในที่สุดก็มีคนมาเปิดประตูซักที
“โคซากุระ มารี จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันพูดออกไปเมื่อประตูเปิดขึ้นมา เพื่อสร้างความประทับใจแรกกับเพื่อนร่วมห้อง
“ห๊า....” เพื่อนร่วมห้องของฉันส่งเสียงน่ากลัวออกมาทำให้ฉันตกใจ ดูท่าทางของเค้าแล้วไม่น่าใช่เด็กผู้หญิงนี่นา แล้วเด็กผู้ชายจะมาอยู่ในหอหญิงได้ยังไง อ๊ะ แต่ว่าเธอไว้ผมยาวนี่นา
ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา “โถ่ คิโดะจังละก็ อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิคะ” ผู้หญิงผมสีส้มพูดขึ้นมา เธอดูร่าเริงสดใสและ...หน้าอกใหญ่ ท่าทางเป็นมิตร ในขณะที่ฉันกำลังทำอะไรไม่ถูก
“ฉันชื่อ คิซารางิ โมโมะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันขอเรียกเธอว่ามารีจังนะ” เธอพูดไปยิ้มไป ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้
“...คิโดะ สึโบมิ ยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ” เธอพูดออกมา จริงๆแล้วเธอก็ดูนิสัยดีไม่น่ากลัวอย่างที่คิด
“พอดีเมื่อกี้คิโดะจังเพิ่งจะตื่นน่ะ เลยดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดี” สิ้นเสียงของโมโมะจัง คิโดะจังก็พุ่งเข้ามาทำท่าจะบีบคอโมโมะจัง จริงๆแล้วคิโดะจังเป็นคนขี้อายสินะ พวกเราทั้งสองดูท่าทางสนิทสนมกันจนฉันเผลอหัวเราะออกมา
“หือ? มารีจังหัวเราะอะไรน่ะ” ทั้งโมโมะจังและคิโดะต่างก็หันมามองฉัน
“เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร” ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่ได้แย่เหมือนที่ฉันคิด ฉันคิดว่าเพื่อนใหม่ของฉันนิสัยดีไม่น้อยเลยล่ะ
คนที่ปลุกเราคือคิโดะจัง ส่วนโมโมะจังนั้นกว่าจะตื่นก็เล่นทำเอาคิโดะจังและฉันเหนื่อย นั่นเกือบทำให้พวกเราลงไปกินอาหารเช้าสายเลย เกือบโดนคุณผู้ดูแลหอดุซะแล้วสิ
หอพักนี้อยู่ในเขตของโรงเรียนใช้เวลาประมาณไม่กี่นาทีก็มาถึงอาคารเรียนแล้วทำให้ต่อให้ตื่นสายแค่ไหนก็ยังมาโรงเรียนทันอยู่... (แต่ต้องใส่เกียร์หมาวิ่งให้เร็วที่สุดนะ)
“คิโดะจังกับโมโมะจังได้อยู่ที่ห้องไหนน่ะ” ฉันถามทั้งสองหลังจากที่เข้าไปดูรายชื่อห้องมา “ของฉันอยู่ห้อง 1/A ค่ะ”
“จริงหรอ อยู่ห้องเดียวกับฉันเลย แล้วคิโดะจังล่ะ” โมโมะพูดอย่างดีใจ แล้วหันไปถามคิโดะจังบ้าง
“1/B” คิโดะพูดไปพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“มะ...ไม่เป็นไรนะคิโดะจังถึงจะอยู่คนละห้องแต่ว่าก็มากินข้าวด้วยกันได้นะ” โมโมะจังพูดและฉันช่วยกันพูดปลอบใจคิโดะ “ยังไงห้องของพวกเราก็อยู่ใกล้กันด้วย เดินไปหากันสบ๊าย”
หลังจากที่คุยกับคิโดะจังอยู่นานในที่สุดก็ถึงเวลาเข้าห้องเรียน ห้องของฉันอยู่ติดกับคิโดะจังจริงๆด้วย อย่างน้อยก็หายห่วงได้แล้วล่ะ
เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องมีโต๊ะและเก้าอี้ที่จัดไว้พอดีกับจำนวนคนในห้อง โมโมะจังพาฉันไปหาที่นั่ง เพราะค่อนข้างมาเช้าและยังไม่ค่อยมีคนทำให้ได้ที่นั่งวิวดีๆอย่างด้านหลังห้องและริมหน้าต่าง (ฉันไม่รู้ว่าด้านหลังห้องหรือริมหน้าต่างมันนดีตรงไหนแต่ถ้าโมโมะจังเป็นคนเลือกก็คงดีมั้งนะ?”
คนเริ่มทยอยเข้ามาแล้วเรื่อยๆพอๆกับเสียงคุยที่เริ่มดังขึ้น จนในที่สุดอาจาร์ยประจำชั้นก็เข้ามา ทำให้ทุกคนเงียบและกลับเข้าไปนั่งตรงที่แต่ละคนจองไว้ แน่นอนว่าฉันนั่งข้างๆโมโมะจัง (โต๊ะถูกจัดเป็นคู่)
“ฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอนะ จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วย” อาจาร์ยที่เข้ามาพูดแนะนำตัวเองพอเป็นพิธี “พวกเธอส่วนใหญ่เป็นนักเรียนใหม่สินะ ยังไงก็ช่วยแนะนำตัวกันทีละคนด้วยล่ะ เริ่มจากด้านหลังสุดละกัน” อาจาร์ยพูดก่อนจะชี้ไปด้านหลังซึ่งมันเป็นข้างหลังของฉันนั่นเอง ฉันเลยหันไปมองแล้วก็ต้องพบกับความจริงอันโหดร้าย...
“โคโคโนเสะ คุโรฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก” จู่ๆภาพความทรงจำเมื่อเดือนก่อนก็หวนกลับมาทำร้ายฉันอีกครั้ง ไม่ผิดแน่ เขาคือ...
“อ่าว เธอคือคนที่เป็นลูกหนี้ของฉันนี่ บังเอิญจังเลยนะ” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “เอ้าถึงตาเธอแนะนำตัวแล้วนะ” เขาบอกกับฉันและมันก็ถึงตาของฉันจริงๆ ทำให้ฉันตื่นเต้นจนลนลานรีบลุกขึ้นมา
“โคะ...โคซากุระ มา-----!!” เพราะตื่นเต้นไปหน่อยทำให้ฉันเผลอกัดลิ้นตัวเอง นอกจากนั้นยังเผลอทำท่าทางตลกๆไปทำให้ทุกคนที่มองอยู่หัวเราะออกมา แค่วันแรกก็ขายหน้าแล้วสิฉัน
ฮือ...หวังว่าทุกคนคงไม่มองว่าฉันเป็นตัวตลกนะ
ตอนที่ 2 ก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ ตอนแรกกะเขียนให้มันยาวกว่านี้
แต่ว่าเนื้อเรื่องที่เขียนไว้มันจบถึงแค่ตรงนี้ (ไม่กล้าเอาส่วนของตอนหน้ามาลง เดี๋ยวไรท์จะสับสน YwY )
ช่วงนี้จะมาบ่อยๆค่ะ เพราะว่าว่างอยู่ และจะพยายามให้มากขึ้นค่ะ
เวลาแต่งทีไรชอบเผลอไปเปิดอย่างอื่นดูจนเสียเวลาตลอดเลยค่ะ (ว้ายย อย่าทุบเค้านะ >w<)
ถ้าใครที่ชอบฟิคเรื่องนี้ก็เม้นหรือแชร์ด้วยก็ได้นะคะ ♥
ความคิดเห็น