สายเกินไป แต่ใจยังรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำ

...........เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน เพราะต้องแบ่งห้องเรียนกัน ผมเลือกเรียนสายวิทย์ ได้อยู่ห้อง 1 แต่ฟ้าน่ะสิ เธอเรียนศิลป์ เลยได้อยู่ห้อง 5 ฟ้ามาคุยกับผมว่าไม่อยากแยกจากผมเลย เพราะเธอไม่มีเพื่อน ด้วยความที่ผมเป็นห่วงฟ้า ผมเลยตัดสินใจที่จะย้ายไปเรียนสายเดียวกับฟ้า ท่ามกลางความงง ของอาจารย์ทุกคน เพราะเด็กหัวดีอย่างผมถ้าเรียนสายวิทย์ อานาคตคงไปได้ไกลแน่ แต่ผมกลับเลือกที่จะเรียนสายอื่นแทน ดูฟ้าดีใจมากที่เรายังจะได้เรียนอยู่ชั้นเดียวกัน "ฟ้าดีใจที่สุดเลย ที่ฟ้าจะได้เรียนห้องเดียวกับ ป้อง แล้วก็นั่งกับป้อง " เป็นประโยคที่ผมฟังแล้วรู้สึกว่าผมยังพอมีประโยชน์กับฟ้าบ้าง
เวลาเรียนผมจะตั้งใจเรียน และรู้สึกว่าที่อาจารย์มันจะซึมซับเข้ามาในสมองของผมคนเดียว ทั้งๆที่ฟ้านั่งข้างๆผมแท้ๆเธอกับเรียนไม่รู้เรื่องเลย จนตอนพักกลางวัน ผมถามฟ้าด้วยความเป็นห่วง "ฟ้า วิชาที่เรียนมามีตรงไหนที่ฟ้าไม่เข้าใจหรือเปล่า? " ฟ้าทำหน้างงงง ผมเลยเปิดหนังสือให้ฟ้าดูว่ามีบทไหนบ้าง ฟ้าก็ยังลังเลอะไรซักอย่างอยู่แล้วชี้ไปชี้มาบนหนังสือ แล้วบอกว่า "ฟ้า ก็ไม่เข้าใจทุกเรื่องเลย"  T_T  ผมก็เลยติวให้ฟ้าจนเราสองคนลืมกินข้าวไปเลย "อ่ะ ที่นี้ฟ้าเข้าใจรึยัง" รู้สึกว่าเวลาที่ผมติวผ่านมาคงไม่ได้แทรกเข้าไปในสมองเธอเลยแม้แต่น้อย จนผมเริ่มอดเป็นห่วงอนาคตของฟ้าไม่ได้เลย
+++เย็น+++   ผมกับฟ้ารอรถเมล์ด้วยกันเหมือนทุกวัน พอรถเมล์มาผมก็กำลังจะขึ้นแต่ฟ้ากลับดึงมือผมไว้แล้วบอกให้ผมไปส่งไปที่ๆหนึง..........ที่นี่เป็นสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา มันสูงจนสามารถมองเห็นวิวในแถบนั้นได้ทั้งหมด แต่ผมไม่เข้าใจว่าฟ้าพาผมมาทำไม "ฟ้าพาป้องมาที่นี่ทำไมหรอ"ผมถาม ฟ้าไม่ตอบเอาแต่นั่งกินไอติมที่แวะซื้อกลางทาง ซักพัก "ฟ้าพาป้องมาดูดาว"  วันนี้อากาศครึ้มๆคล้ายเหมือนฝนจะตกและคงไม่มีดาวเป็นแน่ แต่ด้วยที่ผมเห็นว่าฟ้าตั้งใจรออย่างใจจดใจจ่อผมก็เลยไปกล้าท้วง .........พอฟ้ามืดลงหมู่บ้านหรือตึกแถวนั้นก้เปิดไฟจนดูเหมือนว่าผมกับฟ้าอยู่บนฟ้าด้วยกันสองคนและมีดาวล้อมรอบเราอยู่ "โห สวยมากเลยฟ้า" "เห็นมั้ยล่ะฟ้าบอกแล้วว่ามีดาว" ด้วยความสงสัยผมเลยถามฟ้าว่า "ฟ้ารู้ได้ไงว่าที่นี่มีที่ดูดาวสวยๆอย่างนี้น่ะ"    
"เมื่อก่อนเวลาที่ฟ้าเหงาฟ้าจะเดินกลับบ้าน แล้วต้องผ่านทางนี้ฟ้าจะนั่งจนมืด แล้วก็เลยเห็นดาวไงล่ะ"
"เมื่อก่อนฟ้านั่งดูอย่างเหงาๆ แต่เดี๋ยวนี้ฟ้าไม่เหงาแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะ" ผมถาม
"ก็ฟ้ามีป้องมาดูดาวเป็นเพื่อนฟ้าไงล่ะ"
ฟ้าพูดแล้วก็ยิ้มแบบที่สดใสและจริงใจอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้ฟ้าดูน่ารักกว่าเดินมากแล้วผมก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ.............
และนี่คือความทรงจำ ที่ดี ที่ทำให้ผมคิดว่า ผมหลงรักฟ้าเข้าแล้ว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ยังไงก็มาถึงตอนที่สองแล้วนะคับ ก็ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคับ บ๊าย บาย