คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 แด่..........พี่ชายที่แสนดี
่ำืนที่แสนยาวนานนี้ หาไ้บลไม่ วามมืทอยาวไปามเส้นอบท้อฟ้าอโเียว เมือที่ื่นัวอยู่ลอเวลา แสไฟสรัวๆในห้อ รับแที่เ็มไป้วยอที่วาระเะระะ ฝุ่นับทั่วทั้บริเเว ราวับว่ามันไม่ไ้ถููแลมาเป็นเวลานานแสนนาน แ่็ยัมีร่า ร่าหนึ่ นอนเล่นๆบนโฟาัวนั้น ่ำืน
อันแสนเหน็เหนื่อยอ ทายะสาวน้อยผู้ทรพลั้อมาเหน็เหนื่อย าารเล่นีฬาที่เธอถนัลายเป็นเรื่อหินๆสำหรับเธอเมื่อ้อปล้ำสู้ับแรผู้ายลูรึ่อย่าโ ทำเอาทายะ้อทิ้ัวลนอนทันที ที่เ้ามาถึภาย
ในที่เธอเรียมันว่า “บ้าน” แม้ะูเผินๆแล้วมันะเป็นแ่ทีุ่หัวนอน็ามที = =!
“นบ้าอะไรเล่น บาสเ่ะมัโธ่เอ๊ย!!! แพ้นไ้สิเรา. ิ!!!!เฮ้อ….เหนื่อยเป็นบ้าเล๊ย >.,< ”
ทายะบ่นพลาล้มัวลนอนอย่าหุหิ ้วยอาารที่เหนื่อยล้า เธอหันไป้อมอ รอบรูปสีน้ำาลลวลายไม้ที่ั้อยู่อีมุมหนึ่อห้อ
“โทมะ .....เมื่อไรนายะ่วยันสัที บ้าที่สุ๊ >.,< วันนี้ันไม่ไ้ลับบ้านับเรียวามลำพัอีามเย ไหนนายบอว่านายะอยู่่วยไ นายใร้ายรู้ไหม >.,< โทมะ”
ทายะยั้อมอ รูปอพี่าย อน ้วยวามเศร้าใ ่อนที่ะหลับาล้าๆ ้วยวามเหน็เหนื่อย สมอที่หลับไหลอทายะไ้นำพา ทายะเ้าสู่วามฝันที่เป็นริ!!!!!
สายลมสบในฤูร้อนเหลือไว้เพียไอละเหยแห่วามร้อน
ไม่ใ่เพราะอาาศร้อนที่ทำให้ทายะเหยื่อท่วมัว แ่ที่ทำให้เธอ ยืนระหืระหอบ้วยวาม เหน็เหนื่อย อยู่นั้น ือศัรูที่นอนสลบอยู่รอบๆายอเธอ
“แฮ่ๆๆ” เสียหอบสลับับารวาสายาไปรอบๆ อทายะที่้อมอ หิสาวรุ่นราวราวเียวันับเธอที่ยืน้อมอเธอ้วยสายาที่แ่ำ เ็ผู้หิที่ยืนอยู่่อหน้าอทายะ้วยวามโธรแ้น เสื้อผ้าอทายะาไม่เป็นิ้นทำให้โว์ให้เห็นเนื้อาวๆอทายะอย่าัเน
“แปะๆๆๆ”
เสียปรบมือ อใรบานแสวามยินีให้ทายะ ้วยใบหน้าที่ยิ้มเย้ยทายะอย่าเห็นไ้ัเน หินนั้นเหลือบมอผู้ายัวโๆลอเลือลิ้นไปมา ้วยวามเ็บปว้าๆายอทายะสาวน้อย
“เ่นี่ รุ่นพี่ สมแล้วที่ไ้ื่อว่า สิาว”
นาริะ เนนะ ล่าว พร้อมับเินเ้ามาใล้ๆ อีฝ่าย ้วยสายาแสยะยิ้มพร้อมับลูน้ออี 4 น ทายะยัไม่อบอะไร นอา ยืนระหืระหอบ พร้อมับเอามือปาเหยื่อที่เริ่มไหลลมาอาบที่แ้มอเธอ
ทายะเอามือลูบที่มุมปาเพื่อเ็เลือไหลออมา้วย แววาที่ไม่มีทีท่าะยอมแพ้นที่ยืนอยู่รหน้าอเธอเลย
“หึ....หึ....อย่า!! ปาีหน่อยเลย ไอ้พวหมาลอบั”
“ถ้าไม่รอบั แล้วะำัแไ้เหรอ โรอย่าัน ยัไ็เป็นโรอยู่แล้ว แ่นี้มันิ๊บๆ ^^”
“เลว!!!!”
“พึ่รู้เหรอ.....”
เนนะ เินเ้ามาับาทายะ เบาๆ้วยรอยยิ้มสยอนั้น
“ว่าไ ะอยู่ภายใ้ันไ้หรือยั. รุ่นพี่่ะ.^^”
เนนะล่าวอย่ายียวน ทายะสะบัหน้าหนี เนนะ อย่ารัเีย
“่อให้ันาย ัน็ไม่ยอมแพ้นเลวๆอย่าแ เนนะ อย่าแนะมัน็เป็นไ้แ่หมาไนที่อยรรอบันนั้นนนี้ เท่านั้นแหละ ะมายัวเป็นสิ ็ะยา หึๆ”
ทายะแสยะยิ้ม พลาปาเลือออามุมปาที่บอ้ำ
“ปาีนันะแ”
“เพี้ย!!!!!!!!!”
เสียมืออเนนะที่บเ็มแรไปที่ใบหน้าอทายะ นทายะ้อยับัวสู้เพื่อเอาืน แ่พอรู้ัว ัวอทายะ็ถูร็อไว้แล้ว้วยายร่าให่ ทั้สอน
“ถุ้ย!!!! อย่าแ ะทำอะไรันไ้ ทายะแม่สิุธรรมสู”
“แ!!!!!! ปล่อยสิว่ะ ไอ้หมารับใ้...”
ทายะโวยวาย เธอพยายามัื่น เพื่อะไ้ิ้นหลุออมาามืออผู้ายทั้สอ
“้อมมัน นว่า มัน ะยอมรับ ัน”
เนนะสั่ลูน้ออีสอนอเธอัารทายะั้นเ็า แล้วเินไปนั่ที่ม้านั่ลาสวนสาธาระยามึ ไร้ึ่วี่แววอผู้น ลูน้ออเนนะไม่รอ้า ที่ะเินเ้าไปัารับ ทายะามำสั่อหัวหน้าให่ัวแสบอย่าเนนะ มัที่เ้าไปท้ออทายะ ทำเอาทายะ้อายเลือ้อนโออาปา มัที่สอ สาม ามมาิๆ
“หยุนะ......!!!!”
เสียอายนหนึ่ พูัึ้นมาาอีมุม อ สวนสาธาระ
ทุนหันไปมอ ผู้ายร่าายบอเบา แ่ายสุภาพเรียบร้อย ำลัวิ่รมาทาทายะ้วยวามะหนใ ผิวที่าวเือบี ผมสั้นทีู่เรียบร้อยอายหนุ่ม ทำให้ทายะที่เสื้อผ้าเปื้อนไป้วยเลือสีแใเ่นัน
“ทะ.....โทมะ.ยะ....อย่า......อย่าเ้ามานะ.> <.”
ทายะะโนห้ามโทมะพี่ายอเธอสุเสีย แ่โทมะ็ไม่หยุย่าเท้าอเา เา่อยๆเินเ้าไปหาน้อสาวอเา้วยน้ำาลอเบ้าเมื่อเห็น
สภาพน้อสาวอนที่ระอั๊เลือออมา้อนโ้วยแววาที่อ่อนแร
โทมะแน่ใว่านั้น ือ ทายะน้อสาวอนแน่ๆ เามิอาหยุย่า้าวที่ะวิ่เ้าไปปป้อน้อสาวอเาเอาไว้ใน อ้อมออเาเอ โทมะวิ่เ้าไปอ ทายะไว้แน่น ้วยวามเ็บปวหัวใ เพราะสิ่ที่เาอยาเห็น อย่าแรอารลับมา นั้นือรอยยิ้มอน้อสาวที่น่ารัอเา แ่ที่สิ่ที่เาพบเอลับไม่เป็นอย่าที่หวัเอาไว้
“ทายะ....ันอยู่นี้แล้วไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ทายะ น้อเพ่”
โทมะ ใ้มือที่ผอมีอเา่อยๆเ็ เลือออาใบหน้าทายะ้วยน้ำา ทายะ่อยเยหน้าึ้นมอพี่ายอน้วยวามละอาย
น้ำาอเธอเริ่มไหลริน
“หนีไปะ โทมะ ไ้ โปร หนีไป T-T”
ทายะ พยายามผลััน โทมะออไป าัวเธอ ้วยน้ำาอเธอ วามรัวามผูพันธ์อสอพี่น้อ ทำให้ ลูน้ออเนนะ่อยๆถอยออห่าาัวทายะ ทีละน้อย มันยิ่ทำให้เนนะผู้ไ้เปรียบ เริ่มหุหิใ
“โอโห @^__^@ พวเรา ูบทละรอันาบึ้ อ 2 พี่น้อสิ ึ้น๊าย เลย ฮ่าๆๆๆ”
เนนะหัวเราะเสียัลั่นบริเว าม้วยเสียหัวเราะเยะ อเหล่าลูน้ออ เนนะ ทายะยัพูอะไรไม่ไ้อนนี้เพราะโนเ้าไปหนั โทมะหันมามอ พว เนนะ็รู้ว่า ้วยำลัอนสู้พวนี้ไม่ไ้ ึลุึ้นแล้วเินไปหา เนนะ เาัสินใุเ่า ล ่อหน้า เธอ้วยแววาที่มุ่มั่นที่ะปป้อน้อสาว
“ันไม่รู้ว่าเรื่อ อะไรัน แ่อร้อล่ะ ไว้ีวิ น้อสาวัน้วย”
โทมะ้มหัวล่ำเือบถึพื้นเพื่ออร้อเนนะ สาวน้อยแปลหน้านนั้นเนนะผู้มีแววาที่โเี่ยว ทั้เพื่อนที่ริใและรอบรัวที่อบอุ่น ในแววานั้นไม่มีเลย เนนะผู้มีปมเรื่อพี่ายภายในิใไ้แ่หันหน้าหนี อย่าล้ำลืน ภาพพี่น้อที่เธอไม่เยะไ้สัมผัส มันทำให้เธอเ็บปว
หัวใเป็นยิ่นั เนนะหันลับมา ้วยวามที่ไม่สบอารม์อย่ายิ่
“หึ....หึๆๆๆ ไว้ีวิเหรอ แรู้ไหมว่า น้อสาวแนะแสบแ่ไหน.ลูน้อันไม่รู้ี่น ี่น ที่้อเ้าโรพยาบาลเพราะมัน”
“ทั้หม...ทั้หมนั้น ันอรับผิเอเถอะ อร้อล่ะปล่อยทายะไป”
โทมะพี่ายที่แสนีล้ว้วยอาารสั่นเทาเล็น้อย เายัฝืนรับทุอย่าแทนทายะ ทายะ ไ้ยินำนั้นอโทมะ หัวใอเธอแทบสะลาย แ่เธอ็ยับัวไปไหนไม่ไ้ เพราะวามเ็บปวที่แสนสาหัสนั้นเริ่มที่ะแพ่ส่านไปทั่วร่าาย
“อย่านะโทมะ....”ทายะมอหน้าโทมะ้วยแววาเว้าวอน แ่วาอโทมะนั้นยืนลานที่ะรับทุอย่าแทนเธอ้วยวามมุ่มั่น
“.นี้!!!!!!!!! เนนะ โทมะไม่รู้เรื่ออะไร้วย มันเป็นวามผิอัน้อลที่ันสิ....”
ทายะล่าว้วยน้ำา เพราะเธอรู้ีว่า่อานี้ะเิอะไรึ้นับพี่ายที่เธอพยายามปป้อมาลอ เธอพยายามะะเียะายไปหาโทมะ้วยแรทั้หมที่เธอพอะมีอยู่ แ่ว่า เธอลับถูับัวเอาไว้อีรั้ โทมะหันไปมอทายะ้วยสายาที่มุ่มั่น สายาที่แ่ำาน้ำาอโทมะนั้น
ทำให้ทายะรุ้ว่า พี่ายอเธอะทำอะไร
“เียบ!!ไปเลย ทายะ….”
โทมะะโนบอทายะ ้วยแววาที่มั่มั่นนั้น แววานั้น แววาที่ ทายะไม่เยเห็นมา่อนอโทมะ ทำเอาทายะ้อหยุะั
“ไ้โปร เื่อฟัพี่ายอย่าันสัรั้...รัษาีวิไว้ะ”
โทมะล่าว้วยเสียที่หนัแน่น น้ำาอทายะเริ่มไหลริน เพราะเธอรู้ีว่า โทมะ ะไม่ยอมไปแน่ๆ
“ี๊!!!! น่าสนุีนี่ ั้น ันะ่วยให้พี่ายที่แสนีอย่าแ ไ้ายยยยยยย สมใ... ”
ผั๊วะ!!!!!!!!!!!
เนนะถีบที่หน้าออโทมะ นโทมะล้มลับพื้น
“อย่านะเนะ โทมะไม่สบายอยู่นะปล่อย โทมะไป ปล่อยันนะไอ้พวบ้าเอ้ย >.,< ”
“ับมันไว้...มันะไ้รู้ว่าารทำให้นอื่นเ็บนะมันเป็นยัไ” เนนะว่า พลา ระทืบๆ โทมะไม่ยั้...้วยแรเท้าอผู้หินหนึ่แม้ว่ามันะไม่หนัหนาสำหรับใรบาน แ่สำหรับโทมะมันือหิน้อนให่ ที่ร่าาย ที่อ่อนแอราวับแ้วบาๆอเา ้อแบรับเอาไว้ ารระทำอเนนะ.ทำเอาโทมะ้อสำรอเลือออมา้อนโ ไม่นานนั เลือ็เริ่มออามร่าายอ โทมะ
“โทมะ ฮือๆๆๆ.....อย่า .....อย่าทำเา ....เนนะ ไ้โปร อย่าทำเา...เนนะ หยุเถอะ!!!! บอให้หยุไ.>///< โทมะ....โทมะ......หยุเถอะ....ไ้โปร หยุเสียที......พอไ้แล้ว ฮือๆๆ TT^TT ”
เสียะโนอทายะทั้น้ำาที่ไหล ริน ทายะเหมือนนบ้าลั่ เมื่อเห็นโทมะ ไม่อบโ้อะไร แ่ัวอทายะเอ็ิ้นไม่หลุามืออสอนที่ับเธอเอาไว้
“แ...แรัน้อสาว แมาใ่ไหม. รัันมาใ่ไหม แายแทนน้อสาวแไ้ใ่ไหม?? น่าหมั้นใส้นั!!!”
เนนะใ้เท้าไม่ยั้ เหมือนนบ้าลั่ เนนะ ระทืบ โทมะนลูน้อเนนะรู้ว่า เนนะยั้มือไม่อยู่แล้ว ึรีบไปว้าัวเนนะออมาาร่าที่แหลเหลวอโทมะ
“เนนะ พอ...พอไ้แล้ว เี๋ยวมัน็ายริๆหรอ”
เนนะสบล และหันหน้าหนีาสภาพอ โทมะที่ เลือที่ไหลเ็มัว ร่าที่นอนไม่ไ้สิ เสียร้อไห้อ ทายะัลั่น เสียร้อเรีย ื่อ “โทมะ” นเสียหลอทายะ เธอร้อออมาทั้น้ำาเมื่อเห็นสภาพอโทมะ
ทำเอา ลูน้ออเนนะทั้สอนปล่อยทายะ ให้หลุามือ
ทายะไม่รอ้าพอหลุามือทั้สอน ็รีบวิ่เ้าไปหาโทมะทันที น้ำาอเธอมิอาหยุยั้ไ้ ปาอเธอเริ่มสั่นเทา เธอ่อยๆเอา
มือ้อนลไปที่้นอที่อ่อนล้าอโทมะ เพื่ออุ้มร่าพี่ายอนที่นอนแน่นนิ่ึ้นมาอเอาไว้ ภาพนั้นทำให้ เนนะเ็บปวหัวใยิ่นั
น้อเินหนีไป.....
“โทมะ!!! ฮือๆๆๆๆ โทมะ ทำใีๆไว้นะ ันะพานายไปหาหมอ นายะไม่เป็นอะไรรู้ไหม นายะ้ออยู่ับัน นายสัาแล้วนะว่าะอยู่ับ ันนะ โทมะ!!!! ันะแบนายไปนะ ทำใีๆไว้ ันะแบนายไปเอ....”
ทายะพร่ำบอร่าอพี่ายที่ไม่รู้สึัวราวับนบ้า เธอพยายามะพา
โทมะึ้นหลั แล้วลาไป แ่็ไม่เป็นผล แม้โทมะะอ่อนแอ แ่โทมะ็ัวโเินไปสำหรับผู้หิอย่าทายะ
“ทายะพอเถอะ. ปล่อยันลเถอะ”
เสียโทมะแผ่วเบา
“ไม่...ไม่....ันะไม่ปล่อยนาย ันะไม่ปล่อยให้นายเป็นอะไร.” ทายะมอพี่าย้วยน้ำา
“ทายะ....ที่ันลับมาที่บ้าน.็เพื่อ...ะมาบอลาอยู่แล้ว .เอิ๊....เอิ๊”
โทมะ ายเลือ้อนให่ออมาอี้อน ยิ่ทำให้ทายะ น้ำาไหล มาึ้น ทายะไม่พูอะไร ไ้แ่ร้อให้ เลืออโทมะ ไหล เป็นทา โทมะหลับาล ้วยวามเ็บปว แ่เสียสั่นๆบวับวามเ็บปวที่โทมะมี ็พยายามที่ะเอ่ยถ้อยำแห่วามห่วใย บอให้ทายะรับรู้ สายาที่เ็มไป้วยรอยยิ้มอโทมะลับมาอีรั้ โทมะเอามือับที่แ้มอ ทายะผู้เป็นน้อสาวอย่าอ่อนโยน
“ันีใ...ีใที่เห็นเธอไม่เป็นอะไร ีใที่เธอเิบโมาเป็นเ็ที่แ็แร......ันีใที่มีน้อสาวอย่าเธอ...ันฝันที่ะปป้อน้อสาวอันสัรั้ ทำหน้าที่ พี่ายสัรั้ เพราะันไม่เยทำมันเลย ทุรั้ มีแ่เธอที่อยปป้อัน ทายะ..ันะปป้อเธอไ้ เท่านี้ ่อไป...เธอ้อูแลัวเอ อย่า...อย่ามีเรื่อับใร....เพราะไม่มีใรมาปป้อเธอแล้ว อย่าโธรแ้น เนนะนนั้น เพราะว่า ันไม่ไ้ายเพราะเา แ่ันายเพราะโรที่อยู่ในัวันเอ วาระสุท้าย อัน....ันไ้ปป้อเธอแล้วทายะ น้อสาวอ “พี่” มีีวิอยู่อย่ามีวามสุ.....”
ทายะไ้แ่ร้อไห้ เธอพยายามอุ้มพี่ายเอาไว้ในัอเธอ
ทั้ ปาน้ำาที่ไหลริน ทายะร้อให้เหมือนนบ้า ปาอเธอไ้แ่บ่นพึมพำ
“โทมะ นายะ้อไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรนะ ไม่เป็นอะไร....”
เสียสะอื้ออเธอไม่เยหยุ แม้ว่า มือที่ับใบหน้าอทายะะอ่อนแรลทุวินาที ลมหายใเบาๆอ โทมะ่อยๆาหาย ในทาลับันเสียสะอื้นไห้อทายะลับัึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนั เสีย หวอ.....อรถำรว็มาเ็มไปหม เสีย เรียวอิิ ัมาแ่ไล
“ทายะ ันมา่วยแล้ว......”
แสไฟสีแที่หมุนๆ สลับ ับสีำมืมิร อยาม่ำืน เสียหวออ
รถำรว ราวับเสียส่วิาอใรบานให้ร่อรอยไปบนฟาฟ้า
โทมะหลับาลอย่าสบ เมื่อรู้ว่าน้อสาวอเาปลอภัยแล้ว เสียร้อไห้อทายะ.ัไปทั่วบริเว.....น้ำาที่ไหลเป็นทาทำเอา
สายาอทายะพล่ามมัว เลืออโทมะทำให้ทายะหัวใสั่น มือสั่น เสียรถพยาบาล วิ่้วยวามเร็วสู ทำให้หัวใอทายะล่วร่อนลหุบเหว
“ลา่อน....ทายะ”
ภาพอโทมะ ยืนโบมือให้ทายะ้วยรอยยิ้ม
“โทมะ.>[]<”
เสียะโนอ ทายะ ัลั่นทั่วบ้าน ทำให้ทายะสะุ้ื่นาวามฝัน เหื่ออเธอท่วมัว ทายะหันไปมอ รูปที่ั้อยู่บนโ๊ะอีรั้
“นายาันไปแล้วริๆใ่ไหม......”
ทายะน้ำาเริ่มไหลริน ภาพเหุารร์ในวันนั้นยัามหลอหลอนเธอในทุ่ำืน
“โทมะ.....................”
ทายะสะบัหัวไปมาเบาๆ ่อนที่ะลุึ้นาที่โฟา แล้วเินไปหยิบเสื้อลุมและหมวันน๊อออาบ้านไป พร้อมับ มอเอร์ไู่ใ
ทายะบึ่รถออาบ้านอย่ารวเร็ว ารเินทาที่แสนยาวไลอทายะำลัเริ่ม้นึ้นแล้ว นับานี้ไป...สายลมที่และวามเร็วอรถทำให้ทายะผ่อนลายไ้บ้า
ั้นอแนะนำ
โระ โทมะ แสโย ฮันยอ (ป๋าฮัน)
ป้าเะหยุสอวันนะะ
ะอัพไว้ให้อ่าน สออนแล้วัน หรืออาะมาว่านะนั้นอิๆๆ
อบุที่ิามนะะ
ความคิดเห็น