คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : c h a p t e r 8
ฉันกับพี่ปัณณ์ออกจากบ้านพี่กราฟตั้งแต่เจ็ดโมงกว่าๆ เพราะเช้านี้พี่กราฟมีงานต้องทำ แล้วก่อนกลับพี่กราฟก็ไม่ลืมฝากฉันให้พี่ปัณณ์ดูแลดีๆ
“พี่ปัณณ์จะกลับเลย หรือจะขึ้นไปข้างบนก่อนคะ” ฉันถามพี่ปัณณ์ขณะที่รถเคลื่อนมาจอดหน้าคอนโด
“”พี่กลับเลยดีกว่าครับ หายไปทั้งคืนไม่ได้บอกใคร แม่เป็นห่วงแย่เลย” ^^
“งั้นขับรถดีๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อวานนะคะ” ฉันยกมือไหว้พี่เขา พี่ปัณณ์ยิ้มให้ฉันแล้วขับรถออกไป
“หายไปไหนมากับไอปัณณ์ทั้งคืน คลีน” เมื่อฉันเปิดประตูเข้าห้องมา พี่กานต์ก็รีบเดินเข้ามาหาฉันทันที
“ไปอยู่กับพี่กราฟมา” ฉันตอบเสียงเรียบ
“แล้วพี่โทรไปทำไมไม่รับ”
“ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป” ฉันตอบแล้วจะเดินเข้าห้อง
“เดี๋ยวคลีน คลีนเป็นอะไร” พี่กานต์เดินมาดึงมือฉันไว้
“เปล่า” -_-
“เปล่าได้ไง คลีนโกรธพี่ โกรธพี่เรื่องอะไร”
“แล้วมันสมควรโกรธไหมพี่กานต์ พี่กานต์ให้เขามาทำร้ายจิตใจน้อง แล้วเวลาที่น้องต้องการใครสักคน พี่หายไปอยู่ที่ไหนมา แล้วอย่างนี้จะไม่ให้น้องไปหาพี่กราฟถึงที่ชลฯ ได้ยังไง” ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่โกรธนะ แต่พอพี่กานต์มาพูดแบบนี้ เริ่มมีอารมณ์และ ถามเข้ามาได้ว่าโกรธเรื่องอะไร เหอะ!!
“พี่ขอโทษ พี่ไม่อยากเข้าไปยุ่ง เพราะว่าเรื่องคงามรัก มันเป็นเรื่องของคนสองคน พี่ขอโทษจริงๆนะครับน้องคลีน” พี่กานต์ดึงฉันเข้าไปกอด แต่เอาจริงๆ ฉันก็โกรธพี่มันไม่ลงเลย
“อือ ไม่โกรธแล้ว พี่กานต์ปล่อยน้องเถอะ น้องอยากนอน”
“ตื่นมาทำเค้กให้กินหน่อย จะกินแบลคฟอเรส”
“ที่นี่ทำไม่ได้ อุปกรณ์ไม่ครบ”
“กลับบ้านก็ได้ พี่ไม่มีเรียนแล้ว กลับไปอยู่นะกันนะ นะๆ” พี่จะดูร่าเริงเถลิงศกเกินไปแล้วนะ
“อือๆ ก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องไปและ ขอตัวก่อนนะคะ” ฉับอกพี่กานต์แล้วเดินเข้าห้องนอนไป
ฉันเข้าห้องมาหยิบโทรศัพท์ดูก่อนเป็นอันดับแรก มีทั้งไลน์ ข้อความ และมิสคอลนับสิบสาย ฉันเลื่อนดูเรื่อยๆ เจอเบอร์แป้งฝุ่นฉันเลยกดโทรกลับไปหา
-ฮัลโหล สวัสดีค่ะ- แป้งฝุ่นรับโทรศัพท์เสียงงัวเงีย
“นี่แกยังไม่ตื่นอีกหรอ เก้าโมกว่าแล้วนะ”
-เมื่อคืนนอนดึกน่ะ ไปออกงานกับแม่มา-
“จ้ะแม่ดาวโรงเรียนคนสวย”
-แล้วเมื่อคืนแกหายไปไหนมา-
“แกกรู้เรื่องได้ไงฝุ่น”
-ก็พี่ชายแกเขาโทรมาหาฉัน ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์มาจากไหน ตอนแรกที่เขาถามฉันก็งงๆ พอคุยไปคุยมา เลยรู้ทุกเรื่องเลย-
“ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องเล่าให้เสียเวลา”
-แล้วแกจะเอายังไงต่อไป แกรักเขาแล้วไม่ใช่เหรอ-
ฉันเล่าแผนการคร่าวๆให้แป้งฝุ่นฟัง และเราก็คุย ปรึกษากันนิดหน่อย หลังจากนั้นก็วาง
พอฉันวางสายจากแป้งฝุ่น ก็โทรไปหาอีกเบอร์ที่เป็นเบอร์แปลก โทรมาหลายสายเลยแหละ โทรสักหน่อยก็แล้วกันนะ เผื่อจะเป็นใครที่มีธุระสำคัญกับฉัน
“สวัสดีค่ะ เมื่อวานโทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ”
-ฮัลโหล คลีนใช่ไหม หายไปไหนมา ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า-
“พี่เต” ฉันขานชื่อเขาแล้วงียบไปสักพัก
-ฮัลโหล คลีนยังอยู่ในสายหรือเปล่าครับ- ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที แล้วตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ค่ะพี่เต คลีนมีเรื่องจะคุยกับพี่พอดีเลย”
-เสียงสดใสแบบนี้ พี่หวังว่าจะเป็นเรื่องดีนะครับ แต่พี่ไม่ชอบทางโทรศัพท์นี่น่ะสิ เอาไว้เย็นนี้พี่แวะไปหาที่คอนโดนะครับ-
“วันนนี้คลีนกลับบ้านค่ะ” ฉันตอบกลับไป
-งั้นเดี๋ยวพี่เข้าไปหาที่บ้านก็ได้ แล้วเจอกันนะครับ- พี่เตบอกแล้วก็วางสายไป
ฉันนอนเรียบเรียงคำพูดที่จะต้องไปตกลงกับพี่เตอยู่สักพัก ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ แล้วเข้าสู่นิทราหลับฝัน คร่อกกกกกกกกกกก Zzzzz
“คลีน จะบ่ายโมงแล้วนะ ออกไปหาข้าวกินแล้วกลับบ้านกัน” พี่กานต์เข้ามาปลุกฉัน
“อือ.... พี่กานต์กลับไปกินข้าวบ้านไม่ได้หรอ โทรไปบอกป้าม่วงเลย นะๆ น้องคิดถึงฝีมือป้าม่วงอ่า” ฉันบอกกับพี่กานต์
“ได้ๆ เดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้ เราก็ลุกไปล้างหน้าล้างตาเร็วๆเข้า” พี่กานต์สั่งแล้วเดินออกจากห้องไป
ณ บ้านอันแสนสุขของเจ้าหญิงคลีนแสนสวย (?)
“เอ๊ะ พี่กานต์ นั่นรถใครน่ะคะ” ฉันถามพี่กานต์ เมื่อเห็นมีรถที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่ในโรงจอดรถ แหม่ มินิฯสะด้วยนะ
“นั่นน่ะสิ รถใครน้า” เหย ทำเสียงแบบนี้พี่มันรู้จักเจ้าของรถแหงๆ แต่มันไม่ใช่รถพี่เตนะ ก็พี่เตใช้แคมรี่นี่นา
พอฉันลงจากรถ ก็วิ่งเข้าไปในครัวตามความเคยชินทันที
“ป้าม่วงขา เที่ยงนี้มีอะไรให้คลีนกินบ้างคะ” ฉันวิ่งเข้าไปกอดเอวป้าม่วงที่ยืนอยู่หน้าเตา แล้วหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ๆ
“หือ คุณหนูน้อยนี่มาขโมยหอมแก้มคนแก่ ออกไปรอที่ห้องรับแขกก่อนนะคะ เดี๋ยวตั้งโต๊ะแล้วจะให้กี้ไปตามนะคะ”ป้าม่วงบอก แล้วดันหลังให้ฉันเดินกลับเข้าบ้านไป
“ทำไมต้องตั้งโต๊ะคะ ทานในครัวก็ได้ คลีนทานกับพี่กานต์แค่สองคนเองนะ” ฉันหันไปพูดกับป้าม่วง
“เถอะค่ะ ไปรอข้างในก่อนนะ”
“โอเคค่ะ ไปก็ได้” ฉันเดินกลับไปหยิบโอวัลตินกล่องในตู้เย็นติดมือไปหนึ่งกล่อง แล้วเดินเข้าบ้านไป
“คุณพ่อ ! คุณแม่! ลุงฐา! ทุกคนมากันได้ไงคะ” ฉันเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกก็เจอคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วก็ครอบครัวของคุณลุงที่ย้ายไปอยู่แถบยุโรปเสีย นมนาน นั่งอยู่
“เซอร์ไพรส์!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน ใช่เซอร์ไพรส์ ฉันเซอร์ไพรส์มากเลย เพราะไม่ใช่แค่พ่อกับแม่ไงคะ มีคุณลุงสุดที่รัก อ๊ะๆ พี่กู๊ด ลูกพี่ลูกน้องฉันก็พาหลานตัวน้อยอายุประมาณสักสี่ขวบเศษๆกลับมาด้วย
“แผนน่ะแผน รู้จักมั้ยจ้ะสาวน้อย” พี่กู๊ดที่อุ้มลูกอยู่ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาฉัน อื๊อออ หลานแก้มยุ้ยมากเลยอ่ะ ชอบๆ ><
“งื้ออ แกล้งกันนี่นา คิดถึงลุงฐาที่สุดเลยค่ะ” ฉันย่นจมูกใส่ทุกคน แล้วหันไปอ้อนคุณลุง
“คิดถึงแต่คุณลุงแบบนี้ ของฝากจากป้าไม่ต้องเอาแล้วมั้ง” ป้าวิ ป้าสะใภ้ฉันพูดขึ้น
“ไม่ค่ะ คิดถึงลุงฐานิดเดียว แต่คิดถึงป้าวิที่สู๊ดดดดด” ฉันหันไปกอดป้าวิแทนลุงฐา จนทุกคนหัวเราะกันลั่น
“หัวเราะอะไรกันเสียงดังเชียวครับ ขอหัวเราะด้วยคนได้ไหม” ฉันหันไปตามเสียง ก็เห็นพี่กราฟในชุดเครื่องแบบเดินเข้ามากับพี่กานต์
“เห้ย พี่กราฟมาได้ไงอ่ะ เมื่อเช้าไม่เห็นบอกเลยว่าจะมา”
“อ้าว ไม่มีใครบอกคลีนเลยหรอครับ ว่าพี่กราฟย้ายกลับมาอยู่ที่นี่”
“กานต์!!!” ทุกคเรียกพี่กานต์เสียงดังลั่น
“นี่ทุกคนมีอะไรจะเซอร์ไพรส์คลีนอีกมั้ยคะ” ฉันชักจะงอลแล้วนะ
“เอาน่า อย่าน้อยใจไปเลย ไปกินข้าวกันดีกว่า พี่ชักจะอยากชิมเค้กของเราแล้วสิ” พี่กู๊ดปล่อยลูกลงแล้วเดินมากอดเอวฉันเดินออกจากห้องไป มื้ออาหารมื้อนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข เพราะว่าเราไม่ได้ทานข้าวร่วมกันมานานมากแล้ว ต่อไปนี้แหละบ้านเราจะเต็มไปด้วยความสุข ฮ่าฮ่า
“พี่ฐาจะมาอยู่ด้วยกันที่นี่ หรือจะไปอยู่บ้านสวนครับ” คุณพ่อถามกับลุงฐาเมื่อเราทุกคนทานข้าวกันเสร็จแล้ว
“พี่ไปอยู่เรือนเก่าก็ได้ กว้างขวาง หลายห้องดี” ลุงฐาพูดถึงเรือนหลังเก่าหลังแรก ที่คุณพ่อกับคุณลุงเคยอยู่สมัยเด็กๆและเป็นเรือนที่คุณย่าอยู่ก่อนที่ท่านจะเสีย
“งั้นเดี๋ยวลดาให้เด็กไปทำความสะอาดให้นะคะ ปิดไว้นานๆท่าทางจะอับ” คุณแม่ฉันบอก
“คลีนขอไปช่วยทำความสะอาดนะคะ”
“ไม่เอาคลีน พี่จะกินเค้ก!!” พี่กู๊ดกับพี่กานต์พูดพร้อมกัน
“ใช่ฮะ ป๋าบอกว่าอาคลีนทำขนมอร่อยผมกับคุณแม่อยากชิมมากเลยฮะ” แอสตันปีนลงจากตักพี่ลิซแล้วปีนมานั่งบนตักฉัน
“เรียกพี่คลีนสิฮะ แอสตันอยากกินอะไรพี่คลีนทำให้หมดเลย”
“โอเคเลยฮะพี่คลีนของแอสตัน” เด็กน้อยพูดแล้วยิ้มหวานใส่ฉัน เด็กนอกนี่มันโตเกินวัยจริงๆเลยน้า
“อย่าไปตามใจมากนะคะน้องคลีน เจอคนตามใจแบบนี้อ้อนตายเลย” พี่ลิซแม่ของแอสตันพูดกับฉัน
“อ้อนมากๆก็ดีสิคะพี่ลิซ คลีนชอบ แอสตันไปอยู่กับอากราฟ อากานต์ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่คลีนไปทำขนมให้นะ” ฉันอุ้มแอสตันให้ยืน แล้วก้มลงไปหอมแก้มหลาน
“อ้าว คลีนเป็นพี่แล้วทำไมผมกับกานต์เป็นอาล่ะเนี่ย” ฉันได้ยินเสียงพี่กราฟบ่นไล่หลังมา ข่วยไม่ได้ อยากเกิดเร็วกันทำไม :p
ฉันเดินเข้ามาในครัวก็มีอุปกรณืทำเค้กต่างๆที่พี่นาต้าเตรียมไว้ให้ ฉันทำขนมเป็นไม่ใช่เพราะเข้าคอร์สเรียนแพงๆหรอกนะ ฉันชอบหาสูตรในอินเทอร์เน็ตแล้งลองผิดลองถูกเองเองมากกว่า หัดเองมาตั้งแต่ม.สอง จนนี่จะขึ้นม.หกและ ฝีมือเริ่มเขาขั้นแล้วแหละ
“คุณหนูน้อยนี่เก่งนะคะ ไม่ต้องเรียนแพงๆก็ทำเป็น แถมยังอร่อยอีก นี่พี่นาต้ากินขนมของคุณหนูน้อยจนหุ่นเสียทรงหมดแล้ว” พี่นาต้า หรือ นายอำนาจ แม่บ้านชายใจหญิง(?) พูดกับฉันขณะที่เราช่วยกันแต่งหน้าเค้ก
“แหมคุณอำนาจขา ได้ทีโทษขนมคลีนเลยนะคะ” ฉันแกล้งแหย่ด้วยการเรียกชื่อแสนสงวน
“ตายแล้ว กระเทยหัวใจจะวาย อย่าเรียกชื่อในบัตรประชาชนอีกนะค้า มันแมนไป” พี่นาต้าพูดกับฉันแล้วเดินไปหยิบเชอร์รี่ในตู้เย็นออกมาใส่เป็นอันดับสุดท้าย
“ทำอะไรกันอยู่คะ” เสียงดังมาจากปากประตูครัว
“อ้าว ฝุ่นทำไมมาเร็วจัง เย็นนี้ที่บ้านฉันมีปาร์ตี้ด้วยนะ”
“ฉันรู้แล้ว”
“แกรู้ได้ไง ในเมื่อฉันยังไม่บอกแกเลย”
“เอ่ออ ก็ ก็พี่กานต์เขาบอกน่ะ”
“พี่กานต์เนี่ยนะ?” ฉันว่ามันจะยังไงๆ แล้วนะ
“ฮั่นแน่ ไม่ธรรมดาเลยนะคะคุณแป้งฝุ่น เค้กเสร็จแล้วพี่เอาไปแช่ไว้ในตู้เย็นเลยนะคะ คุณๆเข้าไปข้างในเถอะค่ะ มันร้อน” พี่นาต้าแซวแป้งฝุ่น แล้วยกเค้กที่เพิ่งแต่งหน้าเสร็จไปใส่ไว้ในตู้เย็น
“เห้ยแก พี่เตมาว่ะ” แป้งฝุ่นเรียกฉันขณะที่เรากำลังจะขึ้นไปบนห้องฉันด้วยกัน ฉันเลยหันกลับมาดูเห็นเขากำลังเดินเข้ามา
“งั้นฉันไปอ่านนิยายรอบนห้องแกนะ” ฉันพยักหน้าแล้วแป้งฝุ่นแล้วเดินออกไปหาพี่เต
“สวัสดีค่ะพี่เต” ฉันยกมือไหว้พี่เขา
“ครับน้องคลีน”
“คลีนมีเรื่องจะคุยกับพี่ค่ะ”
“พี่ขอไปสวัสดีคุณอา กับคุณอาผู้หญิงก่อนนะ”
“คุณพ่อ คุณแม่อยู่ที่เรือนหลังค่ะ เชิญพี่เตทางนี้” ฉันเดินนำพี่เตมาทางเรือนหลัง ที่ผู้ใหญ่นั่งคุยกันอยู่
“สวัสดีครับ ทุกคน” พี่เตยกมือไหว้ทุกคน
“อ้าว เจ้าเต ทำไมมากับยัยคลีนได้ล่ะนี่” คุณพ่อฉันถามกับพี่เต
“นั่นน่ะสิ ไม่ถูกกันไม่ใช่หรอ” ลุงฐากล่าวเสริม
“มันเป็นอดีตไปแล้วครับ” พี่เตตอบกับคุณลุงแล้วเหลือบมามองฉันนิดหน่อย ฉันเลยเบือนหน้าหนี
“แล้วกานต์ไปไหนครับคุณอา”
“ออกไปข้างนอกกับ กราฟแล้วก็กู๊ดน่ะ เดี๋ยวก็กลับ เย็นนี้เราอยู่ปาร์ตี้ด้วยกันสิ” คุณแม่ฉันบอกชวนพี่เต
“ขอบคุณครับ แต่ เกรงว่าจะไม่สะดวก เดี๋ยวผมขอคุยธุระกับน้องคลีนเสร็จก็จะกลับเลย”
“ไม่เป็นไรๆ เอาไว้คราวหน้ามากินข้าวด้วยกันนะ”
“ครับ งั้นผมลาล่ะครับ สวัสดีครับ”
ฉันเดินพาพี่เตมาที่ริมสระว่ายน้ำ ตอนนี้ทุกคนกำลังเริ่มจัดสถานที่สำหรับปาร์ตี้เย็นนี้กันแล้ว
“วันนี้มีปาร์ตี้อะไรกันครับ”
“ต้อนรับพี่กราฟกับครอบครัวคุณลุงกลับมาอยู่ที่นี่น่ะค่ะ” ฉันมาหยุดนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวริมสระ
“อ๋อครับ แล้วมีเรื่องอะไรจะพูดกับพี่” พี่เตนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกับฉัน
“คือ เรื่องที่พี่เตบอกให้คลีนรอพี่ เรามากลับกันไหมคะ คลีนขอเป็นคนยื่นข้อเสนอเองได้ไหมคะ”
“ยังไงครับ”
“คลีนขอเวลาสามเดือน ทำให้พี่หันมารักคลีนเอง ได้ไหมคะ?”
“ทำไมต้องทำอย่างนั้น ทำไมคลีนต้องเป็นฝ่ายทำให้พี่หันไปรักคลีนเองด้วย ทำไมไม่ให้พี่เป็นคนทำให้คลีนรักพี่ล่ะครับ” พี่เตถามฉัน
‘เพราะยังไง คลีนก็รักพี่ไปแล้วนี่คะ’ ฉันได้แต่ตอบพี่เตอยู่ในใจ ไม่กล้าพูดออกไป ได้แค่ยิ้มให้พี่เขาบางๆ
“คลีนขอทำหน้าที่นั้นเองค่ะ พอถึงเวลานั้น ถึงสามเดือนแล้ว พี่ยังไม่รักคลีนเลย คลีนจะเป็นคนถอยออกไปจากพี่เองค่ะ”
“แล้วถ้าพี่ไม่รับข้อเสนอนี้ล่ะครับ”
“คลีนก็จะถอยตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ เพราะคลีนไม่ได้อยากจะเป็นตัวสำรองของใคร” ฉันพูดแค่นั้น แล้วพี่เตก็ดึงฉันเข้าไปกอด
“สำหรับพี่ คลีนไม่ได้เป็นตัวสำรองของใคร แต่มันผิดเองที่พี่ลังเล อย่าดูถูกตัวเองขนาดนั้นสิครับ” ฉันพยายามผลักออก แต่พี่เขาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น
“ถ้าพี่ไม่รับ เราก็ต้องไม่มีเรื่องต้องคุยกันค่ะ กรุณาปล่อยคลีนด้วย คลีนไม่ชอบแบบนี้” ฉันพยายามดิ้นสุดแรง
“โอเคครับ โอเค พี่ยอม สามเดือน พี่จะรักคลีน ภายในสามเดือนนี้ครับ” พี่เตบอก แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยฉัน แต่มันก็ทำให้ฉันโล่งใจไปหน่อยนึงนะ
“นายเต /ไอเต” ฉันกับพี่เตหันไปตามเสียงเรียก
“พี่กราฟ พี่กู๊ด ไอกานต์” ฉันสะบัดพี่เตออกแล้ววิ่งไปหาพี่ๆทันที
ผลั่ก!!!
“น้องฉันขอโอกาสกับแก มันก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะมาฉวยโอกาสกับยัยคลีนแบบนี้” พี่กราฟเข้าไปต่อยพี่เต แล้วตวาดเสียงดัง ฉันไม่ได้รู้สึกสงสารเขาเลย ออกจะสมน้ำหน้าที่มาฉวยโอกาสแบบนี้ด้วยซ้ำ ฉันคิดผิดหรือเปล่านะที่ทำแบบนี้ เห้ออ คลีนเครียด!!
ทาด้าาา ไรเต้อไปอยู่ที่ไหนมา หายไปนานคนอ่านหายหมด แชปนี้งงๆนะคะ คนแต่งก็งง ปร้าดดดดดดดดดดด ช่วยกันงงต่อไป
ความคิดเห็น