เผลอใจรัก

ลำดับตอนที่ #6 : c h a p t e r 5

ฟุดฟิดๆ กลิ่นอะไรทำไมหอมมมมมมมมมม โอ้ย หิวจ้า

                ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอน ดูนาฬิกาแล้ว ยังไม่หกโมงดีเลย เมื่อคืนพี่กานต์ก็กลับดึกไม่น่าจะตื่นช้าขนาดนี้ ฉันเปิดประตูแล้วเดินออกไปตามกลิ่นถึงในครัว

“อ้าว พี่ทำน้องคลีนตื่นหรือเปล่าครับ” พี่ปัณณ์ที่กำลังเขาขนมปังออกจากที่ปิ้งหันมาหาฉัน ฉันว่าฉันค่อยๆเดินแล้วนะเนี่ย

                “ไม่หรอกค่ะ ทำไมพี่ปัณณ์ตื่นเช้าจัง แล้วคนอื่นละคะ” ฉันถามพี่เขา ขณะที่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ในครัว

                “เมื่อคืนพี่ไม่ได้ดื่มเท่าไหร่ครับ เพราะพี่คิดว่าเดี๋ยวไอพวกนั้นต้องเมามากแน่ๆเลย ถ้าพี่เมาไปด้วยอีกคนคงแย่ครับ แล้วที่พี่ทำทั้งหมดนี่มันตื่นมาจะได้กินกัน แล้วน้องคลีนจะได้ทานก่อนไปโรงเรียนด้วยครับ ”  พี่ปัณณ์ถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินมาหาฉัน

                “พี่ปัณณ์ไม่เห็นต้องลำบากทำนี่คะ แล้วเมื่อคืนนอนนี่กันหมดเลยหรอ” ฉันถาม

                “อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายครับ ฮ่าฮ่า ปกติเวลาเมาพวกเราก็จะนอนนี่แหละครับ  พี่ว่าน้องคลีนไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกมาทานข้าวเตรียมไปโรงเรียนดีกว่านะ” พี่ปัณณ์บอกแล้วดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วดันหลังฉันให้เข้าไปอาบน้ำ

Punn’s part

น่ารักนะครับ  น้องไอกานต์นี่น่ารักนะครับ มีแก้มเล็กๆสเป็คปัณณ์เลยครับ  อยากถามน้องว่า น้องอยากได้เกียร์พี่มั้ยครับ 55555  อย่างที่ทุกคนรู้ว่าไอปูรณ์แฝดผม มันคิดว่าน้องคลีนเป็นเด็กเลี้ยงต้อยของไอกานต์ ก็งั้นแหละครับ หน้าไม่เหมือนกันสักนิด เรียกได้ว่าคนละพิมพ์เลยล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ปักใจเชื่อที่ปูรณ์คิดหรอกครับ  เพราะผมฉลาดไง 5555

“ตื่นแต่เช้าเลยนะมึง” ไอกานต์ที่ตื่นแล้วเดินมาเทกาแฟกิน

“ผมไม่ตื่นแล้วพวกคุณชายจะทานอะไรแก้แฮงค์ละครับ”

“ดีมาก โอ้ะตาย หกโมงกว่าแล้วฉันไปปลุกคลีนก่อนนะ”

“ไม่ต้อง น้องตื่นออกมาแล้วฉันเพิ่งให้น้องไปอาบน้ำเมื่อกี้”

“เออ งั้นฉันฝากไปส่งที่โรงเรียนด้วยนะ ปวดหัวว่ะ สงสัยนอนไม่พอ”

“มึง เมา ค้าง ครับ ฟายยย” ผมอวยพรให้มันฝันดีแล้วมันก็เดินเข้าห้องนอนน้องคลีนไป

เห้ออออ ฝากปลาย่างไว้กับฉันได้ยังไงไอกานต์เอ้ยยยยยย

End Punn’s part

                “อ้าวพี่กานต์ เข้ามาห้องคลีนทำไม” ฉันกำลังเก็บกระเป๋านักเรียนอยู่พี่กานต์ก็เปิดประตูเข้ามา

                “เข้ามานอน  วันนี้ให้ปัณณ์ไปส่งนะ พี่ปวดหัว รู้สึกนอนไม่พอ” พี่กานต์พูดจบก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วดึงตุ๊กตาไปกอด

                “รบกวนพี่ปัณณ์ทำไม แค่นี้เอง คลีนไปได้”

                “อืมมมมมมมมมมมมม”  หลับไปดิ

                “คือ พี่ปัณณ์คะ พี่ไม่ต้องไปส่งคลีนก็ได้นะคะ รบกวนพี่เปล่าๆค่ะ” ฉันเดินเข้ามาในครัวแล้วบอกกับพี่ปัณณ์

                “ไม่เป็นไรครับน้องคลีนพี่จะกลับบ้านพอดีน่ะ นี่ก็จะเจ็ดโมงแล้ว น้องคลีนรีบทานข้าวดีกว่านะ”

                “ไม่ทันแล้วค่ะพี่ปัณณ์ วันนี้วันศุกร์ คลีนสายแล้ว คลีนขอแค่นมแล้วกันนะคะ” ฉันพูดกับพี่ปัณณ์ แล้วยกนมขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

                “โอเค พี่ว่าขนมปังหน่อยก็ดีนะ อ่ะนี่ครับ ปะเรารีบไปกันเถอะ” แล้วเราก็รีบออกจากห้องไป

                เห้ยๆ นี่มัน มาเซราติ ควอทโทรปอร์เต้ 2013 นี่อย่าบอกว่ารถพี่ปัณณ์อ่ะ  -0-  ช็อคแปป

                “ไม่ขึ้นล่ะน้องคลีน เดี๋ยวสายนะครับ”

                “เอ่อ ค่ะๆ” โห บีเอ็มดับบลิว ซีรี่ส์ 1 ของพี่กานต์ดับไปเลยอ่ะ

                “เห็นกานต์บอกว่าโรงเรียนหยุดสองอาทิตย์หรอครับ”

                “ใช่ค่ะ สบายเลยทีนี้”

                “แล้วน้องคลีนจะกลับไปอยู่บ้านเลยหรือเปล่าครับ”

                “คุณพ่อคุณแม่ยังไม่กลับเลยนี่คะ”

                “ก็กานต์มันบอกว่า....เอ่อ ช่างมันเถอะครับ”

                “พี่ปัณณ์”

                “หืม?”

                “นี่รถพี่หรอ”

                “ครับ”

                “แล้วพี่ปูรณ์ขับรถเป็นสิบล้านแบบนี้หรือเปล่า”

                “ไม่ถึงนะ น้องคลีนถามทำไมครับ”

                “ก็ป่าว คลีนแค่สงสัยน่ะ แฝดเวลามีอะไรก็ต้องมีเหมือนๆกันอ่ะ”

                “งั้นเวลามีอะไรกับใครก็ต้องคนเดียวกัน   หรือถ้าพี่จะชอบคลีนไอปูรณ์ก็ต้องชอบด้วย งั้นสิ”

                “เห้ย จะบ้าป้ะพี่ ใครจะมาชอบคลีน หน้าตาก็ได้เท่านี้นะ”

                “น่ารักแล้ว” พี่ปัณณ์พึมพำอะไร -*-

                “อะไรนะคะ”

                “ป่าวครับ เรื่องรถน่ะ คันนี้ป๊าซื้อให้แบ่งกันใช้ครับ ส่วนมากปูรณ์จะติดขับอีกคนนึงมากกว่า แต่พี่ไม่ค่อยชอบนะคันนี้ พี่ชอบเอารถป๊ามาใช้มากกว่า ใช้รถแพงแล้วคนชอบมองแปลกๆ แล้วยิ่งกับไอปูรณ์คนชอบมองว่าพี่เอาเปรียบมัน”

                “วันไหนว่างๆ คลีนขอลองขับบ้างดิ”

                “ขับเป็นหรือไงเรา”

                “เป็นค่ะ พ่อหัดให้ตั้งแต่ปีที่แล้ว ให้เอาตัวรอดเป็น”

                “ใบขับขี่ก็ยังไม่มีเลย เด็กน้อยเอ้ย” แล้วพี่ปัณณ์ก็เอื้อมมือมาขยี้ผมฉัน

                “อีกไม่กี่เดือนเอง นะๆพี่ปัณณ์ ให้คลีนขับบ้างนะ เดี๋ยวคลีนทำขนมให้กิน นะๆ” ฉันยิ้มโชว์ฟันให้พี่ปัณณ์

                “คลีนนี่สนิทกับคนง่ายจังเลยนะ”

                “จริงๆก็ไม่ง่ายหรอกค่ะ คลีนเลือกคนนะ ดูๆแล้วพี่แลเป็นคนดี ถ้าให้เลือกคลีนขอสนิทกับพี่มากกว่าพี่ปูรณ์ค่ะ”

                “ไม่กลัวพี่บอกปูรณ์หรอ”

                “ไม่ค่ะ พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นคลีนรู้ ^^ พี่ปัณณ์ส่งหน้าโรงเรียนก็ได้ค่ะ มารถแพงแบบนี้ มีเรื่องให้พวกขี้อิจฉานินทาอีก คลีนเบื่อ”

                “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะเดินไกล ใครจะนินทาเราจะไปสนใจทำไม เรื่องที่เขาพูดเขารู้ไม่จริงหรอก เรามีดีกว่าเขานะ เขาเลยนินทาเราได้ ถ้าเขาแซะก็บอกไปเลยว่าเสี่ยเลี้ยง”

                “แหม ถ้ามีเสี่ยหนุ่มขนาดนี้เลี้ยงนะ ยอมเลยจ้า ยอมเลย”

                “อารมณ์ดีจริงนะเราเนี่ย พี่ส่งแค่ตรงนี้นะ เย็นนี้ให้กานต์มารับไหม พี่จะบอกให้” พี่ปัณณ์จอดรถให้ฉันลงตรงแถวๆหน้าห้องประชาสัมพันธ์ เหมือนจะรู้ว่าศัตรูฉันนั่งตรงนี้

                “ไม่เป็นไรค่ะ เย็นนี้ว่าจะไปเดินเล่นที่ห้างสักหน่อย ขอบคุณที่มาส่งนะคะ อ้อ แล้วก็ขนมปังนี่ คลีนว่าอร่อยดีนะ” ฉันบอกกับพี่ปัณณ์แล้วเดินถือขนมปังสองชิ้นที่อยู่ในกล่องลงมาด้วย ฉันโบกมือบ๊ายบาย แล้วรถคันงามของเขาก็เคลื่อนออกไป

                “คุณหนูคลีน นั่นมันไม่ใช่รถพี่กานต์ แล้วก็ไม่ใช่พี่กานต์นี่ ใครมาส่งแก หล่อสะด้วย” ยัยแป้งฝุ่นที่เพิ่งลงจากรถมาทักฉัน

                “เพื่อนพี่กานต์น่ะชื่อปัณณ์ รีบไปโฮมรูมกัน ฉันมีเรื่องจะเล่าให้แกฟังเยอะแยะเลย

                พอพวกเรามาถึงที่โฮมรูมก็รีบเข้าไปนั่งประจำที่ กับยัยพราวและยัยเนยที่มาก่อนแล้ว ฉันเริ่มเล่าตั้งแต่เรื่องเพื่อนๆของพี่กานต์ แล้วจบด้วยเรื่องของพี่หมอ พร้อมกับยัยพวกนั้นที่ขอดูแชทไลน์ของฉันกับพี่หมอ

                “เมื่อคืนน้องดาโทรมาหาฉันแล้วแหละ ก็บอกเรื่องนี้ให้ฟัง น้องดาบอกว่าพี่หมอ กับพี่เมยืนยันแล้ว แกสบายใจเรื่องนี้ได้”

                “แกไม่คิดว่าอายุห่างกันเกินไปหน่อยเหรอ”

                “ไอพราว!!!” เสียงแป้งฝุ่นกับเนยเรียกพราว

                “ฉันก็คิดแบบแกพราว มันจะห่างกันเกินไปนะ”

                “แค่สิบสามปีเอง อย่าคิดมากคลีน แกชอบคนแก่กว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” เนยถาม

                “ไม่แก แต่อีกเรื่องนึง ฉันไม่แน่ใจว่าฉันรักเขาจริงๆหรือแค่หลง คือมันเร็วไปมั้ย  ไม่ถึงอาทิตย์เลยนะ”

                “พี่หมอก็คิดแบบแก เห็นน้องดาบอกนะ แกก็ลองดูไปแบบพี่น้องก่อนสิ ไม่เสียหายหรอก” แป้งฝุ่นบอกกับฉัน

                “ฉันก็ว่างั้นแหละ นี่แกเย็นนี้ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉลองหยุดสองอาทิตย์แหน่ะ” ฉันชวนเปลี่ยนเรื่องก่อนที่พวกนี้จะนึกขึ้นได้แล้วถามฉันเรื่องพี่เต.....

วันนี้ทั้งวันก็เกือบจะไม่ได้เรียน มีแต่คุณครูเข้ามาสั่งงานช่วงหยุดสองอาทิตย์เท่านั้น ให้ตายวันหยุดต้องทำงาน แซดเลยค่ะ  นึกว่าจะได้นอนสบายๆสะแล้วสิ

                “แก พี่ที่ร้านสร้อยโทรมาบอกว่าสร้อยที่สั่งไว้ได้แล้ว  เราไปเอาวันนี้เลยดีไหม” พราวถามขณะที่เรานั่งรถมาลงหน้าห้างใกล้ๆโรงงเรียนกันแล้ว

                “ไปสิ แต่ไปหาอะไรกินก่อนนะ ฉันหิ๊วววววหิว” แป้งฝุ่นบอก เห็นมันกินเก่งอย่างนี้อย่าคิดว่ามันจะอ้วนนะคะ ยัยนี่เป็นถึงดาวโรงเรียนที่พี่ๆ ม.หก ยอมหลีกทางให้แม่นี่แป็นถึงสองปีเลยนะคะ

                “ทนเดี๋ยวนะฝุ่น ฉันว่าเราไปเอาสร้อยเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา” เนยบอกกับแป้งฝุ่น

                “ได้ๆ จะได้ไปกินไอติมกับชาไข่มุกต่อเนอะ ^^”

                “กินเยอะไปมั้ยฝุ่น  ระวังอ้วนแล้วนายฟรีซทื้งเอานะ” พราวแซว สงสัยใช่ไหมคะว่าใครคือนายฟรีซ  เขาคือคู่จิ้นของเพื่อนฉันเองค่ะ จริงๆแล้วพวกเราสนิทกันค่ะ เพราะว่าฉัน ฝุ่น ฟรีซเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆแล้ว ทุกคนต่างรู้ดีว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับคู่นี้ แต่แซวกันขำๆ เพราะว่ายัยเจน คู่อริของเราชอบนายฟรีซมากๆค่ะ เราเลยแก้แค้นเล็กๆน้อยๆ

                “นายฟรีซน่ะไม่ทิ้ง แต่พี่กานต์ก็ไม่แน่นะ”

                “ฮิ้ววววววว” คนอื่นส่งเสียงแซว

                “ไปเลยไอพวกบ้านี่ เข้าไปเอาเลยนะ เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”

                “ฉันไปด้วย แล้วเจอกันที่เดิมนะ” ฉันบอกแล้วเดินตามแป้งฝุ่นไป

                “กินอะไรกันดี” ฉันถามหลังจากที่เรามารวมตัวกันแล้ว

                “บาบีก้อนนนนนนนนนนน  ฉันอยากกินบาบีก้อน” ยัยพราวบอก

                “ม่ายยยย ชาบูดีกว่า บาบีก้อนหัวเหม็นนะ” ฉันบอก

                “อาหารญี่ปุ่นเถอะ นะๆ” แป้งฝุ่นบอก

                “ใช่ๆอาหารญี่ปุ่นนะ” เนยเสนออีกเสียง

                “ก็ได้” ฉันกับพราวบอกพร้อมกัน

                แล้วเราก็เดินมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่น  ร้านที่พวกเรามากันประจำ  แล้วก็แน่นอนว่าจะต้องเป็นมุมเดิม แต่เอ้ะ โต๊ะไม่ว่างอ่ะ มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งแทบจะนัวเนียกัน  อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ นัวเนียกันในร้านอาหารญี่ปุ่น ยังไงน่ะหรอ ผู้หญิงนี่แทบจะขึ้นไปนั่งคร่อมตักผู้ชายแล้วค่ะ อื๋ออ ขนลุกอ่ะ  ฉันกำลังจะหันกลับแต่ขาฉันดันเตะเข้ากับขาเก้าอี้สะหน่อย

ครืดดดดดดดดดด

                “โอ๊ะ ขาโทษทีค่ะ ขอโทษนะคะ”

                “นี่ ยัยเด็กไม่มารยาท”

                “ขอโทษจริงๆค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงนะคะ”

                “เป็นฉันก็พูดได้ว่าไม่ได้ตั้งใจ”

                “อ่าว พี่ ถ้าเพื่อนหนูตั้งใจมันจะมายืนก้มหัวให้พี่แบบนี้มั้ย” พราวชักสีหน้าใส่ยัยพี่คนนั้น

                “เรื่องอะไรของเธอ!!”

                “พอเถอะฟีม อย่าให้เป็นเรื่องเลยนะ” พี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาห้ามทัพ

                “แต่เตคะ เด็กนี่รบกวนเวลาเรานะคะ”

                “น้องเขาไม่ได้ตั้งใจหรอก ใช่มั้ยครับ น้อง........ หนูคลีน!”  พี่เต กับผู้หญิงคนนี้ นัวเนียขนาดนี้ แหม่ น่ารักจริงๆเลย

                “ขอโทษแทนเพื่อนที่หยาบคายกับพี่ แล้วขอโทษที่รบกวนเวลาด้วยนะคะ คลีนไปก่อนนะคะ พอดีหหิวค่ะ สวัสดี"” ฉันขอโทษเสร็จแล้วเดินออกมาทันที

เหอะ ทำอะไร หน้าไม่อายจริงๆนะคนเรา   หลังจากที่พวกเรากินกันอิ่มแล้ว เราก็ไปเดินช็อปนู่นนี่กันเรื่อยๆ จนนี่เกือบจะสามทุ่มแล้ว เวลาควรแก่การกลับบ้าน เราตกลงที่จะแยกย้ายกลับไป ก่อนกลับแป้งฝุ่นยังแวะไปซื้อชาไข่มุกกลับบ้านอีก กินเก่งจริงๆเลยนะแม่คนสวย  ฉันเดินไปส่งเพื่อนๆที่หน้าห้างแล้วโทรบอกให้พี่กานต์มารับ พร้อมกับบอกว่าจะไปรอที่ร้านหนังสือ ไปซื้อนิยายสักเล่มสองเล่มก็ดีนะ

ฉันเดินดูพวกนิตยสารอยู่สักพักนึงก็เดินไปเลือกนิยาย เลือกอยู่สักพักเจอเล่มที่ถูกใจก็จะเดินไปจ่ายเงินทันที

“ทั้งหมดสี่ร้อยแปดสิบเก้าบาทครับ” พี่แคชเชียร์ส่งถุงนิยายพร้อมห่อปกให้ฉันพร้อมบอกราคา ฉันเลยล้วงกระเป๋าสตางค์จะส่งเงินให้พี่เขา

“พี่ออกให้นะครับ”  จู่ๆก็มีคนเดินมายื่นธนบัตรสีเทาให้พี่แคชเชียร์ จึงทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองทันที

อ๊ะๆๆ ใครใจป๋ามาออกเงินให้หนูคลีนนี่  นางเอกไรต์เสน่ห์แรงเนอะ มีแต่คนชอบอ่า งื้อออออออออออ  เขินง่า