เผลอใจรัก

ลำดับตอนที่ #3 : c h a p t e r 2

เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสดีนะคะ แดดเปรี้ยงเลย เหอๆ ได้ข่าวว่านี่หน้าหนาวนะ

“เย็นเลิกเรียนกี่โมง ให้พี่มารับมั้ย”  พี่กานต์ถามฉันขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ

“ยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนต่อหรือเปล่า เดี๋ยวน้องจะโทรหาแล้วกันนะ หวังว่าธุระพี่จะไม่เยอะ ไปแล้ว สวัสดีค่ะ” ฉันบอกกับพี่กานต์ก่อนที่จะลงจากรถ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมแค่พี่ชายฉันมาส่ง จะต้องมาอย่างกับฉันแต่งงานมีลูกมีสามีแล้วก็ไม่รู้ พูดจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ว่านี่น่ะ มัน เป็น พี่ ชาย !! คนสวยเซ็ง

                ฉันรีบเดินเข้ามาที่โฮมรูมของฉัน โชคดีเป็นบ้าเลยที่โฮมรูมอยู่ชั้นสอง เมื่อตอนม.ต้น ปีนขึ้นไปอยู่ชั้นห้าโน่น ที่วันนี้ฉันรีบมาที่โฮมรูมเพราะอะไรรู้ไหม ฉันมีเรื่องต้องซักยัยฝุ่นให้สะอาดนี่สิ มันไปรู้จักกับพี่ชายฉันตอนไหน ทำไมหนูคลีนไม่รู้

“มาแล้วหรอคลีน ไปกินข้าวกันฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย”  ฉันนยังไม่ทันเดินถึงโต๊ะเลยเสียงยัยเนยก็ดังมาก่อน

“ไม่ต้องเลยเนย พวกแกไม่เคยไม่กินข้าวเช้ามาจากบ้าน แกไม่ต้องมาช่วยฝุ่นเลยนะ” หึหึ อย่ามาช่วยกันปิดบังหนูคลีนเลย

“มีเรื่องอะไรกันคลีน  พราวก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน “ พราวที่กำลังนั่งอ่านนิยายอยู่ยังหันมาสนใจฉันเลย เรื่องนี้เรื่องใหญ่แล้วฝุ่น

“เนยก็ไม่รู้ แต่เนยไม่ได้ช่วยฝุ่นนะ เนยหิวจริงๆ”  หิวจริงๆแล้วหลบตาฉันทำไมเนย หึหึ

“อย่ามาโม้ แกหลบตาฉันเนย  แกช่วยฝุ่นจริงๆฉันกับพราวจะงอลแก ส่วนแกยัยฝุ่น รีบเล่ามา” ฉันบอกกับเนยแล้วหันไปซักยัยฝุ่นต่อ แต่ยัยนั่นดันถอนหายใจใส่พวกฉันเฉย

Pangphoon’s part

เฮ้ออออออออออ  ฉันต้องเล่าให้พวกนี้ฟังจริงๆสินะ

“แกจำได้ไหม ที่ฉันเคยบอกว่าฉันขอแม่ทำงานพาร์ทไทม์เล่นๆน่ะ  แม่เลยให้ฉันไปทำที่ร้านกาแฟที่เพื่อนแม่ฉันเปิด โดยมีข้อแม้ว่าถ้าฉันอยากทำจริงๆต้องมีสิทธิเท่าพนักงานคนอื่น “ ฉันเริ่มเท้าความให้พวกนี้ได้ฟังก่อน

“แล้วทำไมคุณแม่ไม่ให้แกทำที่ห้างล่ะ” พราวถามฉัน แกสงสัยเยอะกันทำไมนะ

“ก็พวกแกคิดดู ถ้าฝุ่นไปทำงานที่ห้าง ใครๆก็รู้ยัยนี่นิสัยคุณหนู ทำได้แปปเดียวเลิก ใครๆจะมองยังไงๆอยู่นะ” อ่า ถูกของเนยเลย คุณหนูอย่างฉันทำพังมาสะทุกอย่างแล้ว ฮ่าๆ

“อ่า นั่นแหละ แล้วทีนี้ฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าร้านกาแฟนั้นน่ะ มันเป็นร้านประจำของ เอ่อ.. พวกพี่กานต์น่ะ ฉันไปทำที่นั่นได้ประมานครึ่งเดือนมั้ง ฉันเจอเขาทุกวัน แต่ไม่เคยเจอตรงๆนะ ฉันไม่ค่อยชอบพวกเพื่อนเขาเลยพยายามเลี่ยง แล้ววันนั้นคนที่รับออเดอร์พวกพี่ๆเขาไม่ว่าง  ฉันเลยต้องทำเอง ตอนรับออเดอร์ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ แต่ตอนเอาไปเสิร์ฟน่ะ ฉันซุ่มซ่ามไง สะดุดขาพี่แฝดเพื่อนพี่เธอ แต่ฉันคิดว่าไม่สะดุดนะ ฉันคิดว่าโดนขัดขาด้วยล่ะ >.,< แล้วโกโก้ก็เลยหกใส่พี่กานต์ ตอนแรกฉันคิดว่าพี่กานต์รู้ว่าฉันเป็นเพื่อนเธอ แต่จริงๆแล้วเขาไม่รู้น่ะสิ พอฉันทำหกพี่ผู้จัดการร้านเขาก็เลยรีบมา แล้วพี่เขาเรียกว่าคุณกานต์น่ะ ฉันจะเรียกพี่เลยมันก็ไม่ใช่ที่ ฉันก็เลยต้องคุณตามเขาไปด้วย”

‘เอ่อ พี่ขอโทษพวกคุณกานต์ด้วยนะคะ พอดีน้องแป้งฝุ่นเขาเพิ่งมาทำงานได้แค่ครึ่งเดือนน่ะค่ะ’ พี่ผู้จัดการบอก

‘ไม่เป็นไรครับ น้องเขาซุ่มซ่าม ผมจะไปห้ามอะไรเขาได้’ อ้าว จะไม่ทนแล้วนะ

‘ฉันไม่ได้ซุ่มซ่าม เพื่อนคุณขัดขาฉัน ฉันไม่ได้ล้มเองได้ยินไหม!!!’ บอกแล้วอย่าให้คุณหนูแป้งฝุ่นต้องหมดความอดทน

‘อ้าว ทำไมคุณมาโทษเพื่อนผม ไม่ดีเลยนะ นิสัยคุณเนี่ย แล้ว เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนมั้ย’ พี่กานต์บอก

‘เหอะ แค่เจอคุณในร้านกาแฟฉันยังไม่อยากจะเจอเลย ทำไมถึงต้องไปเจอข้างนอกอีกห๊า’ อารมณ์เสียจริงๆเลยฉัน

‘นี่คุณหมายความว่าไง....’

‘พอเลยค่ะ พอทั้งคู่เลย น้องแป้งฝุ่นค่ะอย่าเถียง’ลูกค้า’เลยนะ ส่วนคุณกานต์ พี่ขอโทษจริงๆนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ’ พี่ผู้จัดการเข้ามาห้ามทัพจากนั้นเราก็แยกย้ายกันไป

“จากนั้นฉันก็ไม่กลับไปทำงานอีกเลย  แต่ตอนนี้ที่ฉันคิดว่าพี่กานต์เขารู้ว่าฉันเป็นเพื่อนแกน่าจะเพราะพี่ผู้จัดการเขาไปบอกความจริงน่ะ ว่าฉันเป็นลูกใคร แหะๆ”

“แกนี่กล้าจริงๆนะฝุ่นไปต่อปากต่อคำกับพี่เขา” อ้าวยัยพราว ฉันผิดหรอเนี่ย

“เออน่า ยังไงก็ผ่านไปแล้ว หวังว่าถ้าแกกับพี่ฉันเจอกันจะไม่ตีกันตายนะ ป่ะๆ ยัยเนยคงจะหิวจริงๆละ มันกินโกโก้ยัยพราวเกือบหมดละ รีบไปหาไรกินก่อนเข้าแถวกันดีกว่า” หลังจากนั้นเราก็ปิดประเด็นเด็ดไว้เพียงเท่านี้

End  Pangphoon’s part

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

อ่า แล้วออดหมดคาบสุดท้ายก็มาถึง เลิกเรียนสักทีนะ

“คลีน แกไปรอฉันทำฟันหน่อยสิ วันนี้หมอนัดอ่ะ” ยัยฝุ่นหันมาบอกกับฉันขณะที่ฉันกำลังเก็บของลงกระเป๋า

“ได้ๆ ฉันจะไปนั่งทำการบ้านรอแกเอง” ฉันรับปากกับยัยฝุ่น

“ฉันขอโทรบอกพี่กานต์ก่อนนะ” แล้วฉันก็เดินมาคุยโทรศัพท์ก่อน

-ว่าไงคลีน ให้พี่ไปรับหรือเปล่า-

“ไม่ต้องค่ะพี่กานต์ น้องจะไปทำฟันเป็นเพื่อนแป้งฝุ่นก่อน แค่นี้นะคะ”  ฉันรีบชิงวางสายก่อนที่พี่กานต์จะซักต่อ แล้วแป้งฝุ่นก็เดินออกมาพอดี

“รีบไปกันเถอะ คุณพ่อมารอรับนานแล้ว” จะเร่งอะไรนักนะแหม่

---คลินิกทำฟัน---

“เดี๋ยวคุณพ่อแกกลับไปทำงานต่อแล้วมารับหรอ” ฉันหันไปถามแป้งฝุ่น ตอนที่ยัยนั่นไปลงชื่อเสร็จแล้ว

“ใช่ๆ เดี๋ยวฉันให้คุณพ่อไปส่งที่คอนโดนพี่กานต์ก็ได้นะ”  โถ่ ใจแม่พระจริงเพื่อนฉัน

“ไม่เป็นไรหรอก คอนโดพี่กานต์อยู่ไกล เดี๋ยวฉันให้พี่กานต์มารับก็ได้นะ” ฉันก็เกรงใจเป็นเหมือนกันนะ

“เอางั้นหรอ ก็ได้ๆ แกไปนั่งทำการบ้านที่ร้านกาแฟข้างๆนี่ก่อนก็ได้ ฉันทำฟันแปปเดียวเอง เดี๋ยวตามไป สั่งให้ฉันเลย ฉันไปก่อนนะแก ถึงคิวฉันแล้ว “ พอสั่งเสร็จ คุณแม่แป้งฝุ่นก็เดินเข้าห้องทำฟัน สั่งฉันเป็นแม่เลยนะ

                พอมาถึงร้านกาแฟ ฉันก็รีบตรงมาที่เคาต์เตอร์ทันที

“สวัสดีครับน้องคลีน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ “ พี่ก้อง ลูกคนรวยแสนขยันมาเป็นเด็กเสริฟร้านกาแฟทักฉันขึ้น นี่พี่ยังอยู่อีกเหรอนี่

“อ้าว สวัสดีค่ะพี่ก้อง พี่ยังทำงานอยู่ที่นี่อีกเหรอคะ นึกว่าโดนไล่ออกไปแล้วสะอีก”  ฉันก็ต้องทักทายกลับไปเป็นธรรมดาตามสไตล์ฉันล่ะน่า

“แหม่ วาจาจัดจ้านเหมือนเดิมเลยนะครับ วันนี้มาคนเดียวหรอ แล้วจะทานอะไรดีล่ะ?”  พี่ก้องถามฉันขณะที่ตามองหาสมาชิกคนอื่นๆ

“มากับแป้งฝุ่นค่ะ แป้งฝุ่นทำฟันอยู่เดี๋ยวตามมา วันนี้คลีนขอเป็น โกโก้เย็นสองแก้วแล้วก็เครปเค้กชาเขียว กับเค้กมะพร้าวอ่อนนะคะ” ฉันสั่งเสร็จก็ยิ้มตาหยีให้พี่ก้อง

“ได้ครับ รอสักครู่นะครับคุณผู้หญิง” ทำไมคนหล่อๆนิสัยดีๆ แบบพี่ก้องยังไม่มีแฟนกันหรือ อืมมมม...  เอ๊ะ หรือว่าพี่ก้องจะเป็นเกย์ 0.0 เห้อ ช่างเขาเถอะ ทำการบ้านให้เสร็จๆไปดีกว่า

  ฉันหยิบการบ้านขึ้นมาทำได้สักพัก แป้งฝุ่นก็เดินมานั่งที่โต๊ะ

“คลีนสั่งให้ฉันแล้วใช่ไหม” แป้งฝุ่นถาม

“สั่งแล้ว ทำไมแกทำนานกว่าทุกครั้งเลยล่ะ” ฉันเงยหน้าจากหนังสือแล้วหันไปถามกับแป้งฝุ่น

“อ๋อ วันนี้ฉันพิมฟันน่ะ ครั้งหน้าฉันได้ถอดเหล็กแล้ว “ แหม่ น้ำเสียงเริงร่าเชียวนะ ดีใจล่ะซี้

“มาแล้วครับสาวๆ สวัสดีครับน้องแป้งฝุ่น “ พี่ก้องเอาเครื่องดื่มกับเค้กมาเสริฟให้ที่โต๊ะ

“นี่ แกโทรบอกพี่แกแล้วหรอว่าจะให้มารับน่ะ” แป้งฝุ่นถามขณะที่ฉันนั่งก้มหน้าก้มตาทำการบ้าน

“ลืมสนิทเลยแก เดี๋ยวจะโทรเดี๋ยวนี้ล่ะ” แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์พี่กานต์

“อ้าว หนูคลีนมาร้านนี้เหมือนกันหรอครับ” อุ้ยเสียงคุ้นๆนะ

“พี่หมอ สวัสดีค่ะ พี่หมอรู้จักคลีนด้วยหรอคะ” อ้าวเห้ย แป้งฝุ่น ทำไมเธอถึงรู้จักพี่หมอเนี่ย หืมมมม

“รู้จักสิฝุ่น พี่กับหนูคลีนอยู่คอนโดเดียวกันน่ะ ใช่ไหมครับหนูคลีน” อ่า ใช่เลยค่ะ นาทีนี้ท่าเป็นพี่หมอ หนูคลีนบอกได้คำเดียวว่าใช่

“งั้นฝากคลีนไปกับพี่หมอก่อนนะคะ อีกแปปเดียวน้องดาก็เลิกเรียนแล้ว คลีนไม่รีบหรอก ไปๆคลีนไปเก็บของ” เอ่อ สวย งง ค่ะ แป้งฝุ่น เธอพูดเองเออเอง แถมยังเก็บของแทนเองอีก แม่จะตกรางวัลอย่างงามเลย

“ขอบใจที่ช่วยเก็บของนะฝุ่น ฉันไปละ” ถึงตาฉันพูดบ้างละ แป้งฝุ่นเธอพูดเยอะแล้ว

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินก่อนนะ” แหม่ พ่อพระผู้ประเสริฐ มีจ่ายแทนด้วย 

“พี่หมอขา อ้าว พี่ฝุ่น พี่คลีน สวัสดีค่ะ มาด้วยกันได้ไงคะเนี่ย” น้องดาเดินเข้ามา   ขณะที่เรารอพี่หมอจ่ายเงิน

“พี่มารอเราตามปกตินี่แหละ พอดีมาเจอหนูคลีนกับฝุ่นน่ะ แล้วหนูคลีนกำลังจะกลับพี่เลยให้ไปด้วยกัน” พี่หมอหันไปอธิบายกับน้องดา

“อ๋อค่ะ  งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ วันนี้การบ้านน้องดาเยอะมาก ไปนะคะพี่ฝุ่น ไปกันค่ะพี่คลีน” น้องดาหันไปลาแป้งฝุ่นแล้วจูงมือฉันออกมาจากร้านกาแฟ โดยที่พี่หมอเดินตามมาติดๆ   ระหว่างทาง ฉันบอกได้เลยว่าไม่เหงา ไม่เกร็ง น้องดาชวนคุยตลอด น้องดานี่ดีจริงๆเลย เป็นคนน่ารักและอารมณ์ดีมากๆด้วยล่ะ

----คอนโด-----

“ขอบคุณพี่หมอมากนะคะที่ให้คลีนติดรถมาด้วย” ฉันหันไปขอบคุณที่หมอตอนที่พวกเราเดินกันออกมาหน้าลิฟต์

“ไม่เป็นไรครับหนูคลีน ยังไงก็ทางเดียวกัน ไม่มีปัญหา^^”  พี่หมออย่ายิ้มแบบนี้สิคะ ยิ้มแบบนี้ถ้าหนูคลีนเป็นไอติมคงละลายแล้วค่ะ >///<

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็น  คลีนจะเอาขนมไปฝากพี่หมอกับน้องดานะคะ พี่หมอมีเวรหรือเปล่าเอ่ย” นั่นไง หลอกถามความเคลื่อนไหวไปในตัว

“ไม่ครับ พี่มีเวรคืนนี้ถึงพรุ่งนี้เช้าแค่นั้นครับ”  อย่าหักโหมนะคะ เป็นห่วงจังเลย พูดได้ในใจแค่นั้น - -

“ค่ะ งั้นคลีนไปแล้วนะคะพี่หมอ พี่ไปแล้วนะน้องดา” ฉันหันไปโบกมือบ้ายบายน้องดา

“พรุ่งนี้น้องดาจะรอทานขนมของพี่คลีนนะคะ” เสียงน้องดาตามไล่หลังมาขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปห้อง

หึหึ ฉันไม่ซื้อหรอกขนมน่ะ ถ้าพี่หมอจะกิน ต้องเป็นฝีมือฉันเท่านั้นแหละ โอกาสทองของฉันแล้ว ฉันจะทำจนสุดฝีมือไปเลยคอยดู

อ๊ะๆๆๆ อย่ามาว่าหนูคลีนร้ายน้า หนูคลีนแค่อยากสานสัมพันธ์เพื่อนบ้านเฉยๆ