เผลอใจรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

"คลีน แม่กับพ่อจะไปทัวร์ยุโรปสักสองเดือนนะ ลูกต้องไปอยู่กับพี่กานต์ที่คอนโดนะลูก” 

   เดี๋ยววววววววววๆๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ นี่ฉันหูฝาดไปป้ะเนี่ย พ่อกับแม่จะไปทัวร์อีกแล้วเรอะ

“แต่คุณพ่อคุณแม่ เพิ่งกลับจากเกาหลีได้อาทิตย์นึงเองนะ แล้วทำไมคลีนต้องไปอยู่กับพี่กานต์ล่ะแม่ ให้พี่กานต์กลับมาอยู่บ้านกับคลีนไม่ได้หรอ”  ฉันถามทุกอย่างที่สงสัยออกไปรวดเดียว

“ทีละคำถามสิลูก แม่ตอบไม่ทันนะ” เอ้ะ แล้วคุณแม่มาทำน้าหน่ายๆใส่เราทำไมล่ะเนี่ย

“เดี๋ยวผมตอบเองคุณ ผมฟังทันๆ” คุณพ่ออาสาตอบแทนทุกคำถามแบบนี้ หนูคลีนคงได้ไปอยู่กับพี่ชายจริงๆแล้วค่า

“ก็คุณลุงของเราที่อยู่ฝรั่งเศสน่ะสิ เขาให้พ่อกับแม่ไปช่วยเลี้ยงหลาน ส่วนว่าทำไมลูกต้องไปอยู่กับพี่กานต์ก็เพราะว่า จะได้มีคนดูแลลูกไงครับคุณลูก แล้วทำไมพี่กานต์ไม่มาอยู่กับลูก ก็เพราะมันไม่มาแหละครับ”  เอ่อ ค่ะ คุณพ่ออธิบายยาวกว่าคำถามหนู และนั่นก็ตรงประเด็นมากค่ะ

“พ่อก็บังคับพี่กานต์ให้หนูสิคะ ไม่เห็นจะยา.....”

“จะให้พ่อบังคับพี่ให้ทำอะไรอีกคลีน !!! พ่ออย่าไปเชื่อยัยนี่นะ ผมไม่เอานะพ่อ ผมกลับมาอยู่บ้านไม่ได้มันไกลมหา’ลัยนะพ่อ” ดูดู๊ดูมันทำกับฉันสิ ไอพี่ชาย ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ มันมาขึ้นเสียงใส่ฉันแต่หันไปออดอ้อนพ่อ ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเล้ยยย ไอ้ปัญญาอ่อน    

“ไปเก็บของได้แล้วคลีน ถึงคอนโดนพี่เราจะได้ไม่มืดมาก “  โอ้โอแหะ คุณแม่พูดเหมือนบ้านเราอยู่นอกเมืองเลยอ่ะ

“ได้ค่ะแม่ คลีนเก็บของแปปเดียวเดี๋ยวเสร็จ” ฉันพูดกับแม่แล้วรีบ

“คลีนเดี๋ยวพี่ช่วยเราเก็บเอง” แล้วไอ้พี่กานต์ก็วิ่งตามฉันขึ้นมา

ฉันกับพี่กานต์น่ะเราสนิทกันมาก มากมาก มากกกกกกก (เหรอ) พี่ชายฉันอ่ะมันไม่ค่อยแสดงออกว่ารักฉันหรอกนะ แต่จริงๆแล้วพี่กานต์อาจจะรักก็ได้ หรือยังไง เราอายุห่างกัน 5 ปีเอง นะ ตอนนี้ฉันอยู่ม.5 แล้วค่ะ เรียนวิทย์-คณิตด้วยนะเออ คนมันเก่งก็งี้ โฮะโฮะ ส่วนพี่ชายของฉันอยู่ปีสี่แล้วค่ะ เรียนสายบริหาร ความฝันของพี่ชายฉันคือ การได้เป็น C.E.O ของบริษัทใหญ่ๆโตๆ (ก็ของคุณพ่อนั่นแหละ) สงสัยใช่ไหม พ่อไปต่างประเทศเป็นเดือนๆใครทำงาน ก็คุณลุงไงคะ พ่อฉันเป็นน้องคนเล็กสุด พี่ๆก็รักทั้งนั้นแหละค้า 555 มาเข้าเรื่องของฉันดีกว่า ที่ฉันเลือกเรียนวิทย์คณิตเพราะฉันอยากเป็นหมอ  แต่ตอนนี้รู้สึกว่าหมอมันยากเกินไปสำหรับตัวเองสะแล้วๆ เห้ออออ คิดแล้วกลุ้ม

“พอแล้วมั้งเสื้อผ้าน่ะ เอาไปน้อยๆก็พอแล้วชุดอยู่บ้าน สำคัญที่ชุดนักเรียนแกนะ” พี่กานต์บ่นขณะที่มันนั่งพับเสื้อผ้าแล้วฉันกำลังเสื้อชุดอยู่บ้านอีกสองสามชุด

“เผื่อๆไปบ้างน่าพี่กานต์ ไม่มีชุดหรูหรา เว่อร์ๆหรอกน่า คลีนไม่ออกไปไหน เดี๋ยวเฝ้าคอนโดให้พี่เอง” ฉันพูดพลางหยิบชุดออกมาให้พี่กานต์พับ

“นี่คลีน ทำไมกางเกงเราขามันสั้นจังนะ  ใส่ขายาวๆกว่านี้ไม่ได้หรอ ขาก็ใหญ่ยังจะโชว์”  แหม พ่อปากกรรไกร ขาฉันออกจะสวย  ไอ้ผู้บริหารปากเสีย

“แหม ทีผู้หญิงคนอื่นใส่อ่ะมองตาค้าง นี่น้องสาวพี่นะพี่กานต์” ฉันหันไปพูดกับพี่ชายแล้วเดินไปเก็บของอย่างอื่นต่อ

“คอนโดพี่มีกี่ห้องน่ะ” ฉันหันไปถามพี่ชายพี่กำลังรูดซิบปิดกระเป๋าของฉันอยู่

“สามห้องนอน สามห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องครัว ตอนนี้ห้องนอนเหลือสอง เพราะพี่เอาห้องนอนไปทำห้องสมุดแล้วห้องนึง “ พี่กานต์พูดกับฉันแล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนของฉัน

“อ่า งั้นเดี๋ยวคลีนขอลงไปเก็บนิยายในห้องสมุดไปด้วยนะ เผื่อติดใจจะได้อยู่ยาวๆ 5555  เอ่อนี่ คำถามสุดท้าย คลีนขอพาเจมส์ไปอยู่ด้วยได้มั้ย” ฉันถามกับพี่ชายแล้วหาถุงกระดาษใบใหญ่ๆเพื่อใส่นิยายหลสยๆเล่มของฉัน

“เจมส์อะไรคลีน เจมส์ไหน แฟนเราหรอ นี่เราจะพาผู้ชายไปอยู่ด้วยหรอ ห๊า!!” โอย พี่ขา พี่ตะโกนใส่หนูทำไม พี่ตีโพยตีพายทำไมคะ

“นี่ ก่อนจะโวยวายอ่ะ ถามดีดีก่อนได้ป่าวตัว เจมส์น่ะ เค้าหมายถึงเจเรมี่ ตุ๊กตาที่ตัวหนุนมันอยู่น่ะ” ฉันพูดพลางบุ้ยปากไปหาตุ๊กตาแกะอัลปาก้าที่พี่กานต์นอนทับมัน

“อ้อ ไอเน่านี่ นี่เอง ใครซื้อให้ล่ะ มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ” พี่กานต์ลุกขึ้นนั่งแล้วดึงตุ๊กตามาวางไว้บนตัก

“เพื่อนน่ะ พี่เอากระเป๋ากับเจมส์ไปเก็บบนรถเลย คลีนไปหานิยายไม่เกินสิบนาทีแล้วไปลาคุณพ่อคุณแม่ คุณแม่บ้าน แล้วคลีนจะรีบไป “ ฉันพูดจบก็รีบวิ่งลงมาเพื่อไปยังห้องสมุดที่อยู่ชั้นใต้ดิน ติดกับสระว่ายน้ำเพื่อหานิยาย แล้วรีบไปลาคุณพ่อคุณแม่ คุณแม่บ้านสุดที่รักแล้ว ไปหาพี่ชายทันที

“ไม่ลืมอะไรแล้วนะ พี่ไม่พาย้อนกลับมาเอานะ”  พี่กานต์เช็คเพื่อความมั่นใจ และเตรียมพร้อมจะออกรถ

“ไม่ลืมแล้วคับผม ไปโลดดดดดดดดดด” ฉันหันไปบอกพี่ชายอย่างอารมณ์ดี แต่เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าตอนที่พ่อบอกให้ไปอยู่กับพี่กานต์แกไม่อยากไปนะยัยคลีน

Rrrrrrrrrrr

“ว่าไงคะคุณแป้งฝุ่น โทรหาหนูคลีน คุณแป้งฝุ่นมีอะไรให้หนุคลีนรับใช้คะ”  ฉันรับสายอย่างอารมณ์ดี

-คลีนแกได้เปิดดูเว็บโรงเรียนหรือเปล่า เมลแกด้วยได้เช็คดูมั้ย โรงเรียนเค้าประกาศหยุดสองอาทิตย์น่ะ อาจารย์ส่วนใหญ่เขาไปดูงานกัน- เอาสิเว้ย ฉันว่าฉันอารมณ์ดีแล้ว ไอฝุ่นอารมณ์ดีกว่าฉันอีก

“หรอแก แปปนึงนะ “ ฉันหันไปหยิบไอแพดของพี่กานต์แล้วรีบเข้าเว็บโรงเรียนทันที

“จริงๆด้วยแก อย่างนี้ก็สบายเลยดิ ไม่ต้องไปเรียน 5555”

-งั้นเดี๋ยวฉันไปหาแกที่บ้านนะคลีน- ยัยฝุ่นบอก

“ไม่ได้สิฝุ่น ฉันไม่ได้อยู่บ้านน่ะ แกจะชวนฉันไป....”

“คุณจะชวนน้องผมไปไหนครับ น้องผมไม่ได้ว่างมากขนาดนั้นนะ” อีกแล้วครับท่าน ฉันยังพูดไม่จบพี่กานต์แย่งโทรศัพท์ฉันไปพูดสะก่อน

“เห้ยพี่กานต์ เอาอีกแล้วนะ เอาคืนมาเลย” ฉันดึงโทรศัพท์คืนมา

-แก ทำไมวันนี้แกถึงอยู่กับคุณกานต์ได้ล่ะ แล้วทำไมเค้าถึงแย่งโทรศัพท์ไปจากแกได้ อยู่ใกล้กันขนาดนั้นเลยหรอ-

“เออๆแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังแค่นี้ก่อนนะ” ฉันตัดสายแล้วหันไปมองหน้าพี่กานต์ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถ

สองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหน ทำไมหนูคลีนไม่รู้ แล้วทำไมพี่กานต์ต้องกวนแป้งฝุ่น แล้วทำไมแป้งฝุ่นถึงเรียกพี่กานต์ว่าคุณกานต์ เอ้ะ นี่หนูคลีนพลาดอะไรไปนะ อย่างนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว........

แก้ไขหน้าใหม่จ้า