คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (OS) #พลอตชั่ววูบ 02 | [period series] Season 1 : No Title 04 (sekai)
(os) [period series] notitle04 | (sekai)
pairing : sehun x jongin
rate : PG-15
NOTE :: มันไม่ใช่เรื่องยาวนะ.. แต่มันเป็นพีเรียดซีรีย์มาเป็นฉากๆเท่านั้นเองง อ่านเอาขำขำนะคะ
ปล. เราชอบเพลงมากจริงจริง เปิดฟังไปด้วยอ่านไปด้วยนะคะ
ปล.2 สำนวนมันนะ...
SONG : JAY CHOU - BLUE AND WHTIE PORCELIAN (EHRU COVER)
หลายคนเฝ้าตั้งคำถาม เฝ้าคนหา ความสุขนั้นคือสิ่งใด..
อาการป่วยของคิมจงอินดีขึ้นมากแล้ว ทว่าองค์ชายห้าก็ยังมิยินยอมให้คนสนิทกลับวังหลวงพร้อมตนแต่อย่างใด อ้างเหตุอ้างผลสารพัดเสียจนคนเจ็บอ่อนอกอ่อนใจจะโต้แย้ง
“กระหม่อมหายดีแล้ว เสด็จกลับวังเถอะองค์ชาย”
“ยัง เจ้ายังตัวรุมๆช่วงยามสอง เรากกเรากอดเจ้าทุกคืนเหตุใดจะไม่รู้”
ริ้วไอร้อนไล่ระขึ้นตามใบหน้ายามที่ชายสูงศักดิ์ผู้นั้นเอ่ยถ้อยคำน่าอับอายออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย ถ้าหากเขาเป็นเพียงคนธรรมดาจงอินไม่รีรอที่จะสั่งสอนเขาเลยแม้แต่น้อย แต่เขาเป็นถึงองค์ชายคนสำคัญของแผ่นดินจะทำไปอะไรเขาได้กันเล่า
“กระหม่อมเหนื่อยกับพระองค์เหลือเกิน”
“เหนื่อยเจ้าก็พักเสียเถิด เราจะรอจนเจ้าหายดี แล้วกลับวังพร้อมกัน”
ถือเป็นรับสั่งที่หนักแน่น และจริงจังเสียจนจงอินจนปัญญาจะเอ่ยสิ่งใดต่อเขาอีก จำใจเอนกายลงนอนบนตั่งเตียงที่ยิ่งนับวันเขายิ่งใช้เวลานอนบนนี้มากเสียเหลือเกิน
เพราะมีพระบัญชาให้องครักษ์ชองกลับไปยังวังหลวงเพื่อสั่งงานที่องค์ชายได้สะสางค้างไว้ ดังนั้นเรือนไม้แห่งนี้จึงเหลือเพียงแค่พวกเราสองคนเท่านั้น และแน่นอนว่าจงอินยังไม่รู้
สายลมหอบเอาไอเย็นจากสระบัวใหญ่ที่อยู่ติดชานเรือนขึ้นมาปลุกคนที่กำลังหลับสบายให้รู้สึกตัวตื่น จงอินกวาดสายตาไปโดยรอบแล้วพบว่าห้องนี้มีเขาอยู่เพียงผู้เดียว สังเกตจากแสงด้านนอกก็พบว่ามันมืดพอสมควรแล้ว ตวัดมือปลดผ้าห่มที่องค์ชายคงเป็นคนห่มให้ เสียงกุกกักที่ดังมาจากส่วนครัวทำให้จงอินรีบก้าวไปดู แล้วก็ต้องตกใจส่งเสียงร้องเสียจนคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเป่าเตาถ่านอยู่นั้นสะดุ้งเสียจนสุดตัว
“องค์ชาย!! ทรงทำสิ่งใด!!”
ก้าวเร็วๆ เข้าไปคว้าแขนชายสูงศักดิ์ผู้นั้นให้ลุกขึ้นยืน สองมือปัดป่ายไปตามพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยคราบเขม่าควัน ฉลองพระองค์สีขาวที่ทิ้งไว้เปื้อนไปด้วยคราบสีดำสนิท
“จะ..เจ้า ตื่นแล้วหรอ”
“เสด็จตามกระหม่อมมาเดี๋ยวนี้เลย”
อารามโมโห มิได้ทันคิดหรอกว่าถ้อยวาจานั้นออกคำสั่งสักเพียงใด แต่มันก็ทำให้องค์ชายเซฮุนแย้มยิ้มและยินยอมที่จะเดินตามคนที่กำลังโกรธจนลืมตัวจับไม้จับมือเขาก้าวฉับๆ อย่างไม่เกรงกลัวอาญาใดๆที่ล่วงเกินเชื้อพระวงศ์
“ประทับนี่ก่อน เดี๋ยวกระหม่อมมา”
“เดี๋ยวสิ”
ยื่นพระหัตถ์คว้ามือคนที่กำลังรีบร้อนจะเดินหายลับเข้าไปด้านใน ออกแรงเพียงนิดคนที่ไม่คิดจะขืนตัวก็หล่นลงนั่งบนตัก สองพระกรออกแรงกระชับให้แผ่นหลังแนบพระอุระไว้ จับตัวเอียงไว้อีกฝ่ายหันเข้าหากันถึงได้เห็นชัดว่าคนของเขาหน้าตาบึ้งตึงเพียงใด
“ปล่อยพระองค์”
“จะไปไหนกันเล่า”
“ปล่อยกระหม่อมก่อนเถอะพะย่ะค่ะ องค์ชาย” เอ่ยทูลด้วยน้ำเสียงอ่อนลงมาเล็กน้อย หวังให้เจ้าของสองแขนที่รัดรอบเอวอยู่ผ่อนแรง แต่มีหรือเขาจะเชื่อฟังคำคนต่ำศักดิ์กว่า ชายสูงศักดิ์ผู้นี้มีแต่จะรัดเอวเขาให้แน่นขึ้นเสียอีก
“เจ้ายังไม่ตอบเราเลยว่าจะไปไหน”
“พระองค์ก็มิยอมบอกกระหม่อมเช่นกัน ว่าตอนนี้มีเพียงแค่เรา”
คราวนี้คนมีชนักติดหลังเงียบเสียงไป นั่นยิ่งทำให้จงอินมั่นใจว่าที่เขาเห็นมันถูกต้อง ความกรุ่นโกรธแล่นริ้วขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ขยับกายออกห่างทอดมองชายสูงศักดิ์ด้วยแววตากรุ่นโกรธ เขาโกรธยิ่งนักที่องค์ชายกระทำเช่นนี้ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันมิสมควรและจงอินก็หลีกเลี่ยงมาตลอด
“จงอิน..เจ้า..โกรธเรางั้นหรือ”
“กระหม่อมเป็นเพียงสามัญชน มีหรือจะกล้าโกรธพระองค์”
องค์ชายห้าเงยหน้าจากลาดไหล่ที่พิงซบ สองพระกรจับตัวหันคนที่ตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งมาหาสบตากัน ทรงรู้ดีว่าคนของตัวเองคิดมากและเป็นกังวลมากสักเท่าไหร่ และพระองค์ก็ไม่เหน็ดเหนื่อยที่จะอธิบายให้จงอินฟังเลยแม้สักครั้งเดียว
“ฟังเราหน่อยได้หรือไม่เล่า”
“หากเป็นพระบัญชา กระหม่อมก็น้อมรับ”
องค์ชายห้าส่ายพระพักตร์ให้คนที่ยืนนิ่งสบตากันได้เห็น พระองค์ไม่ได้ต้องการความยินยอมที่เกิดจากคำสั่ง หากแต่ต้องการให้อีกคนฟังด้วยความยินยอมที่มาจากหัวใจ
“เรามิได้ต้องการความยินยอมจากการบังคับเจ้าเลยจงอิน”
“ถ้าเช่นนั้น กระหม่อมก็ขอไม่ฟังได้หรือไม่องค์ชาย” จงอินยังคงไม่ละสายตาไปจากราชนิกูลสูงศักดิ์ผู้นั้น เขาไม่ได้โกรธที่องค์ชายห้าทำอะไรต่อมิอะไรให้เขา ข้อนั้นเขาเข้าใจดี ที่เขาโกรธเพียงเพราะองค์ชายปิดบังกัน คิดว่าเขาไม่รู้หรือว่าองค์ชายจุดเตาถ่านนั่นไม่เป็น คิดว่าจงอินไม่รู้หรือว่าองค์ชายทำกับข้าวเองไม่เป็น
“ฟังพี่สักนิดเถอะนะคนดี พี่ไม่ได้มีเจตนาจะโกหกกันเลย”
น้ำเสียงอ้อนวอนกับถ้อยคำแสนหวานพาลพาให้ใจคนฟังสั่นสะท้าน จงอินไม่เคยใจแข็งกับองค์ชายเซฮุนได้เลยสักครั้งและยิ่งครั้งนี้เขาใช้คำพูดที่เราต่างก็ตกลงกันไว้ว่าจะพูดคุยกันในยามที่ไม่มีใครอยู่เท่านั้น
องค์ชายเองก็ทอดพระเนตรคนที่นิ่งงันไปทว่าท่าทีของจงอินไม่ได้แข็งกร้าวแต่อย่างใด พระองค์รู้เหตุใดจงอินถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้
“พี่แค่อยากดูแลเพียงเท่านั้น และรู้ดีอยู่แก่ใจว่าถ้าบอกเจ้าก็คงไม่ยินยอมให้พี่ทำเช่นนี้”
“ถึงได้เลือกปิดบังกันเช่นนั้นหรือ” เขาช่างคาดเดายากยิ่งนัก เขาลืมไปแล้วหรือ ประสงค์สิ่งใดขอเพียงแค่เขาเอ่ยปากจงอินก็ยินยอมพร้อมจะทำอ่อนโยน
“ทิ้งยศถาบรรดาศักดิ์เหล่านั้น เอาไว้ที่วังหลวงเถอะนะจงอิน”
“....”
“ให้ที่แห่งนี้ มีแต่เซฮุนของเจ้าเพียงเท่านั้น”
ควันสีขาวลอยพุ่งออกจากถังน้ำใหญ่เป็นระลอก อากาศช่วงค่ำมืดที่เรือนไม้แห่งนี้เย็นยะเยือก ดังนั้นก่อนพลบค่ำจึงต้องรีบจุดไฟเตรียมน้ำอุ่นให้เพียบพร้อม แน่นอนว่าเวลานี้มีเพียงแค่เซฮุนและจงอินเท่านั้น คนป่วยที่อาการดีขึ้นมากแล้วชะโงกหน้าเข้าไปในครัวก่อนที่จะร่างโปร่งจะกลั้นขำเสียจนลาดไหล่สั่นกับภาพที่ปรากฏให้เห็น
“ใบหน้าท่านเลอะหมดแล้ว เซฮุน”
น้ำเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างของจงอินที่ยองตัวลงนั่งข้างกันทำให้อดีตองค์ชายห้าที่สละตำแหน่งอย่างไม่เป็นทางการต้องหันไปมอง และเมื่อพบว่าคนของเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็อดที่จะขมวดคิ้วสงสัยไม่ได้
“ตลกอะไรงั้นรึ เจ้าหัวเราะข้าไม่หยุดหย่อน” จงอินต้องรีบโบกมือปฏิเสธทั้งที่ยังคงกลั้นยิ้มอยู่เช่นนั้น มือข้างขวาก็ยกขึ้นจับเศษขี้เถ้าที่ติดอยู่ตามเรือนผมสีดำสนิท มือซ้ายก็ใช้ผ้าสีขาวที่ติดตัวไว้ตลอดเวลาเช็ดคราบเขม่าสีดำที่ริอาจหาญกล้าไปติดบนใบหน้าองค์ชาย
“น้ำใกล้ได้แล้ว เจ้าไปเปลี่ยนชุดรอเสียเถิด ข้าจะยกน้ำไปให้เจ้าเอง”
“ท่านไปก่อนเถิด เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ข้าจะยกไปเติมให้เอง”
“แต่ว่าเจ้าพึ่งหายจากอาการป่วย จะไหวหรือ”
“ข้าก็เป็นผู้ชายเซฮุน เจ้าไปเถิด”
แรงฉุดให้ลุกขึ้นยืนทั้งยังดันให้ออกจากห้องครัว ทำให้เซฮุนต้องก้าวขาออกไปอย่างจำยอม แม้จะนึกห่วงว่าคนป่วยจะมีเรี่ยวแรงหิ้วน้ำหรือไม่ก็ตามที แต่เขาก็เข้าใจว่าจงอินคงอยากดูแลเขาด้วยเช่นกัน
เขาใช้เวลาครู่หนึ่งผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเหลือเพียงแค่ชุดคลุมก่อนจะลงแช่ในอ่างน้ำอุ่น ครั้งพอเดินออกมาจากหลังม่านที่กั้นไว้ก็พบว่าจงอินกำลังยกน้ำถังใหญ่เข้ามาก็รีบรุดเข้าไปช่วย
“เรี่ยวแรงน้อยนิดเช่นนี้ ยังจะดื้อรั้นอีก น่าตียิ่งนัก” เอ่ยดุอย่างไม่จริงจัง เมื่อช่วยอีกคนเทน้ำจนเสร็จ
“ท่านตีข้าลงคอเชียวหรือ” ดูเอาเถิด ใครเขาให้ทำตัวน่ารักน่าชังเช่นนี้ เซฮุนอยากจะถามออกไปมากนัก เจ้าน่ารักเช่นนี้แล้วเขาจะอดใจไหวได้อย่างไรกัน
“แช่น้ำเถอะ ท่านเมื่อยล้าไปทั้งตัว ข้าจะนวดให้” จงอินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาเห็นอีกฝ่ายวิ่งรอกทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ภายในเรือนโดยที่ไม่ปล่อยให้เขาได้ขยับตัวสักนิดก็นึกอยากดูแลกันบ้างแม้เพียงสักนิดก็ยังดี แต่ทว่าคนพี่กลับโลภต้องการมากกว่าสิ่งที่จงอินเสนอ
“แช่น้ำพร้อมกันได้หรือไม่เล่า นะคนดี นวดให้พี่ เจ้าก็นวดในน้ำก็ได้”
ออดอ้อนทั้งวาจาทั้งน้ำเสียงเสียจนจงอินนึกหมั่นเขี้ยวเขาเสียเหลือเกิน ใบหน้าเห่อร้อนไปหมดกับคำพูดเช่นนี้ และมีหรือที่ชายผู้นั้นจะปล่อยให้จงอินได้ปฏิเสธ นึกค่อนขอดอยู่ในใจกว่าเรื่องแบบนี้ช่างรวดเร็วยิ่งนัก
อ่างไม้ถังใหญ่ดูจะเล็กไปถนัดตาเมื่อคนสองคนลงแช่มันพร้อมๆกัน ไออุ่นของน้ำคงทำหน้าที่ได้ไม่ดีเท่าแผ่นอกกว้าง และวงแขนที่สอดเข้ากระชับรอบเอวให้ร่างกายเราแนบชิดกัน ใครว่ากันว่าจงอินไม่ขัดเขิน เขาเขินอายเสียจนทำสิ่งใดไม่ถูกแล้วด้วยซ้ำ จะดิ้นรนก็ถูกกอดรัด เอ่ยขอให้ปล่อยก็ถูกปลายจมูกนั่นกดลงบนลาดไหล่
“ท่านไม่ปล่อย แล้วข้าจะนวดให้ท่านได้อย่างไรกัน”
“ไม่ต้องนวดหรอก เพียงแค่กอดเจ้า ข้าก็หายเหนื่อยแล้ว”
“ท่านนี่มัน…”
คนเอาแต่ใจก็ยังคงเป็นคนเอาแต่ใจอยู่วันยังค่ำ เขาน่าจะเฉลียวใจสักนิดว่าที่ผ่านมาเซฮุนนั้นเป็นเช่นไร ไล่ต้อนหากำไรจากเขานั้นคือสิ่งที่ชายผู้นี้ถนัดนักล่ะ
“เจ้าหรือรู้เปล่าว่าความสุขคืออะไร” จู่ๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้นขณะที่สองมือยังคงวักน้ำรินรดไปตามลาดไล่ เขาทำเพียงแค่โอบกอดจงอินไว้เท่านั้น จงอินเองก็ไม่เข้าใจนักว่าชายผู้ละทิ้งตำแหน่งนั้นหมายถึงสิ่งใดจึงได้หันกลับไปมอง
“ความสุขน่ะ เจ้ารู้หรือเปล่าว่ามันคือสิ่งใด” จงอินพยักหน้า เขารู้ว่าความสุขของตัวเองหมายถึงสิ่งใด
“แล้วท่านล่ะ รู้หรือเปล่าว่ามันคือสิ่งใด”
องค์ชายห้ามองคนที่เอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นคนของเขายิ้มเขาก็ยิ้มตาม เหตุใดกันเล่าเขาจะไม่รู้ว่าความสุขของตัวเองคือสิ่งใด ในเมื่อเขากำลังกกกอดเอาไว้ด้วยร่างกายและสองแขนนี้
“...คิมจงอิน....”
มิใช่สิ่งยิ่งใหญ่ ทว่าทำให้หัวใจอบอุ่น เพียงแค่ได้เคียงข้างกันไปแบบนี้
“แล้วเจ้าล่ะจงอิน ความสุขของเจ้าคือสิ่งใด”
ได้ดูแล ได้แบ่งเบา ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา แม้จะมีสิ่งใดมากั้นขวาง
“...โอเซฮุน…”
หลายคนมักเฝ้าไต่ถาม ตามหา ว่าความสุขนั้นคืออะไร อยู่แห่งหนใด จนลืมคิดไปเสียนิด บางครั้ง..ความสุขก็อยู่แค่เพียงปลายฝ่ามือ….
#พลอตชั่ววูบ #ficnotitlesekai
55555555555555555555555555555555555555555555555+ มันไม่ใช่เรื่องยาว แค่วูบมาเป็นตอนตอน สำนวนชวนหวานเลี่ยนมาก แต่อยากอ่านพีเรียดเก่าๆประมาณนี้ หาคนแต่งไม่ได้.. ก็นี่แหละ แต่งเลย..
มีคนเม้นบอกว่า ทำไมไม่เอาลงไปแช่น้ำด้วย.. ไปแล้วนะคะ ไปแช่ด้วยกันแล้ว.. ต่อจากนั้นจินตนาการกันเอาเองได้เลยค่าาา
*ปิดหน้าปิดตาวิ่งหนี*
ความคิดเห็น