คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (OS) #พลอตชั่ววูบ 04 | อ่อนหัดเดอะซีรี่ย์ ตอนพิเศษ #หนึ่งวันกับแฝดบ้านคิม .
(OS) : พลอตชั่ววูบ 04 | อ่อนหัดเดอะซีรี่ย์ ตอนพิเศษ #หนึ่งวันกับแฝดบ้านคิม .
PARING :: KAIXJONGIN (??)
NOTE :: อ่านไปเถอะ ไม่ต้องอ่านอ่อนหัดเดอะซีรี่ย์ก็เข้าใจได้
NOTE 2 :: รักแฝดคิมกันเยอะเยอะน้า
SONG : No other - Super Junior
วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนที่สุดในเกาหลีใต้เลยก็ว่าได้ แล้วไคก็คิดว่าเขาจะไม่ก้าวขาออกไปจากบ้านเป็นอัน....
"คิมมมมมมมม ไคคคคคคคคคค"
ขาด...
ขาดแน่ๆ แหกปากเรียกมาแต่ไกลแบบนี้ คำของไคมันต้องขาดกลายเป็นเศษกระดาษแน่ๆ ก็จะมีใครที่เรียกเขาดังลั่นบ้านแบบนี้ ไคเอาผ้าห่มพันตัวแน่นหนาแล้วกลิ้งลงไปนอนซอกเตียงที่มีขนาดแค่เขานอนตะแคงอยู่เท่านั้น
เสียงตึงตังดังมาตามทางเดินแล้วประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดออกอย่างแรง นี่อยากโงหัวขึ้นไปดูมากเลยนะว่าอีกฝ่ายใช้เท้าถีบประตูเข้ามารึเปล่าแต่ไคคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
จงอินกวาดสายตาไปรอบห้องนอนที่ทาผนังสีชมพูอ่อน เมื่อไม่พบเจ้าของห้องนอนอยู่บนเตียง ไคอยู่ในห้องนี่แหละ เพราะแอร์เปิดไว้เย็นฉ่ำ แต่ไปซ่อนอยู่ตรงไหนเท่านั้นเอง ร่างโปร่งเดินไปรอบๆห้องก่อนจะเห็นปลายผ้าห่มโผล่ออกมาจากซอกเตียง
'ตัวโตเป็นยักษ์แล้ว ไคคิดว่าซอกมดนั่นจะหลบเขาได้เหรอ'
ย่องไปยืนปลายเท้า เพราะว่าเจ้าของห้องต้องไม่เห็นเขาแน่ๆ รอยยิ้มทะเล้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าก่อนที่คิมจงอินจะคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าแล้วออกแรงลาก คิมไค ฝาแฝดของตัวเองออกมาจากซอกเตียง
'อ้ากกกกกกกกกกกก'
เสียงร้องดังลั่นของลูกชายคนเล็กทำเอาคุณและคุณนายคิมสะดุ้งรีบเดินมาชะโงกหน้าดูตรงตีนบันไดอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าลูกแฝดของพวกเขาเล่นอะไรกันอีก เพราะเมื่อครู่นี้ ลูกชายคนโตก็มาถามหาน้องชายฝาแฝดกับพวกเขาก่อนจะวิ่งโร่ขึ้นไปชั้นสองของบ้านเมื่อได้คำตอบว่าน้องอยู่ไหน
"คุณคะ ไคเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ"
"ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เจ้าจงอินมันแกล้งอะไรน้องหรือเปล่า"
"เราขึ้นไปดูกันมั้ยคะ"
"จะดีหรอคุณ ขืนเจ้าพวกนั้นรวมหัวกันแกล้งเราล่ะ"
จากประสบการณ์เลี้ยงลูกแฝดมายี่สิบกว่าปีบอกให้คุณคิมระมัดระวังเสียงร้องของเจ้าลูกชายทั้งสองคนเอาไว้ให้ดี เมื่อก่อนเขาก็ตกใจแทบแย่ตอนที่ได้ยินลูกชายร้องรีบวิ่งขึ้นไปดูก่อนจะโดนแป้งทั้งถังเทโครมเข้าเต็มหัว
ก็นะ... แสบกันตั้งแต่เดินได้ พูดคล่อง
"ปล่อยไปเถอะ คงไม่มีใครเจ็บแตก"
ที่คุณคิมพูดน่ะมันก็จริง ไม่มีใครหัวแตก แต่คิมคนเล็กนี่หัวปูดเท่าลูกปิงปองเพราะเอาหัวไปวัดฐานเตียงมา ตัวต้นเหตุก็จะใครซะอีกล่ะ ยืนหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่นั่นไง
"แกล้งไม"
"อยากซ่อนทำไมอ่ะ"
"ใครบอกซ่อน" ยันตัวลุกขึ้นขยับไปนั่งบนเตียงดีๆ แค่มองทางหางตายังรู้เลยว่าจงอินพร้อมจะออกไปข้างนอกแล้ว แต่เขาจะไม่ถามหรอก เดี๋ยวเข้าทางกันพอดี
"ดูก็รู้ว่าหลบอ่ะ ไคย่าาา..." มาแล้วไอ้เสียงเรียกไคย่าแบบนี้กับหน้าตาอ้อนๆ บอกกี่ทีแล้วไงวะว่าอย่าทำ มันขนลุกทุกที นี่ขนาดย้อมผมคนละสี ตัดผมคนละทรงละยังขนลุกเลย
"ไปมยองดงกัน"
"-_-"
"คิมไค..."
"ร้อน"
"ร้อนที่ไหน อากาศโคตรดี"
"ไม่...ไปกับพี่ชานยอลไป มีแฟนแล้วก็ไปกับแฟนอย่ามากวนน้อง"
"แฟนไม่อยู่.."
อื้อหือซึ้งจัด... แฟนไม่อยู่นี่เอง
"อ๋อ เดี๋ยวนี้คุณค่าของสายเลือดมันมีเหลือแค่นี้สินะคิมจงอิน"
กอดอกมองอย่างเอาเรื่อง เขายิ่งไม่ชอบขี้หน้าไอ้พี่ชานยอลเข้าไปใหญ่ หมั่นไส้ฝาแฝดตัวเองด้วย เป็นแฟนกันแล้วลืมกันเลยหีอ เมื่อก่อนยังเอะอะไรก็ไคอยู่เลย จงอินที่เห็นน้องงอนก็เริ่มทำตัวไม่ถูก แฝดพี่ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ คนที่ยังคงนั่งทำหน้าบึ้งตึงจ้องเขา
ถึงว่าพี่ชานยอลถึงได้กลัวเวลาทำหน้าโกรธ เวลาโกรธหน้าตาแบบนี้สินะ
"ไคอาา ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย วันนี้อยากไปเที่ยวกับไคไง พี่ชานยอลมาชวนแต่เช้าแล้ว ปฏิเสธไปแล้วด้วย"
"อ้อเหรอ"
"คิมไค ไปเที่ยวด้วยกันหน่อยคับ"
"เสนอโปรโมชั่นมา" ไคเห็นทางชนะของเขามารำไร เขาไม่ได้โกรธจงอิน บอกแล้วไงแค่หมั่นไส้แล้วก็อยากแกล้งเฉยๆ
"ฟรีทั้งวัน"
"อะไรอีก"
"ให้นอนกอดหนึ่งสัปดาห์"
"อะไรอีก"
"....." จงอินเริ่มนิ่งคิดหาเรื่องที่ทำให้ไคจะยอมออกไปข้างนอกกับเขา กลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ไม่ใช่ว่ามันไม่มีทางเลือกหรอก แต่จงอินไม่อยากเลือกที่จะยื่นข้อเสนอนี้ให้ไคมากกว่า เอายังไงดีล่ะ
“ง่วงนอนแล้วจงอิน”
“ก็ได้ ก็ได้! ยอมแต่งตัวเหมือนไคหนึ่งวันก็ได้!”
“แบบนั้นก็...ดีล~”
ไคเกลียดการออกมาเดินในที่ที่คนเยอะๆ อากาศร้อนๆ พอๆกับที่จงอินเกลียดการแต่งตัวแนวสไตล์นอร์มคอร์อย่างเขา จงอินน่ะชอบแต่งมินิมอลเสียส่วนใหญ่ ทันทีที่เจ้านินจาสี่สูบคันใหญ่สีดำแดงจอดเทียบเข้าโรงจอดข้างถนน เด็กสาววัยรุ่นหลายคนตรงนั้นก็เริ่มหันมาสนใจพวกเขา
จงอินลงมาจากรถได้อย่างสวยงามชนิดที่ไคแปลกใจว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาไม่ล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะถอดหมวกกันนอคส่งมันคืนมาให้กับเขา จงอินไม่รู้หรอกว่าเขากำลังยิ้มล้ออยู่ใต้หมวกกันนอคใบนี้ แต่หน้าตาของพี่ชายฝาแฝดตอนมันบิดเบี้ยวเพราะไม่ชอบใจอะไรสักอย่างนี่น่ารักที่สุดเลยให้ตายเถอะ
“ลงมาได้แล้ว ไม่ต้องแอบยิ้มในหมวกเลยนะ”
“ครับครับครับ ลงแล้วครับ” รับคำไปแบบนั้นแล้วถอดหมวกกันนอคทั้งที่ยังคร่อมรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ของตัวเองอยู่ จงอินรู้สึกไคน่าหมั่นไส้มากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลยด้วยซ้ำ คิดว่าหล่อมากล่ะสิกับไอ้การแต่งตัวแบบนี้กับรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ๆแบบนี้น่ะ
“เลิกด่าในใจได้แล้ว จะเที่ยวก็เดินมา” เสียงไคเรียกให้คนที่มัวแต่ยืนค่อนขอดฝาแฝดในใจสะดุ้ง แล้วก็เดินก้าวยาวๆตามไปทันที
พวกเขาสองคนตกเป็นเป้าสายตาโดยไม่ยากเลยสักนิด เด็กผู้หญิงทุกคนต่างพากันให้ความสนใจฝาแฝดผู้ชายสองคนที่แต่งตัวเหมือนกันตั้งแต่หัวจรดเท้า จะมีแค่สีผมเท่านั้นที่ทำให้พวกเขาแต่งต่างกัน แต่เด็กแฝดสองคนนั้นดูท่าจะไม่รู้เรื่อง เพราะกำลังมีความสุขกับการมาเที่ยวด้วยกันวันนี้อยู่น่ะสิ
“ไคย่า เอาตัวนั้นดิ เออๆๆๆ ตัวนั้นๆ”
“จงอินก็ช่วยกันดิ เฮ้ยยยยยย”
เสียงตะโกนดังลั่นตามประสาเด็กผู้ชายที่เล่นเกมส์ตู้ด้วยกันแล้วผิดหวัง ที่จริงมันก็เป็นเกมส์ตักตุ๊กตาธรรมดานี่แหละ แต่จงอินดูจะชอบไอ้ตู้นี้มากไคเลยยอมยืนเล่นด้วย ทำไปทำมากลายเป็นว่าพวกเขาสองคนติดแหง่กอยู่ที่ตู้นี้เป็นชั่วโมง แถมยังส่งเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองบ่อยครั้งอีกต่างหาก แต่ทุกคนก็ต้องอมยิ้ม เมื่อเห็นเด็กแฝดที่ยืนเล่นอยู่ด้วยกัน
“โอ๊ยย หมดตังค์ละอ่ะ ไคดูดิ นี่ยังไม่ได้ไปซื้อแผ่นเกมส์ กับรองเท้าเลยดิ”
“ไปกดเลย สัญญาแล้วอ่ะว่าจะเลี้ยง ไปกดตังค์เลยนะ”
เป็นยังไงล่ะ ไม่มีซะหรอกที่คิมไคจะลืม จงอินทำหน้าหมีใส่แฝดหมีคนน้องแล้วพากันเดินลากขาไปตู้เอทีเอ็มที่ใกล้ที่สุด ไคเห็นว่าจงอินกดเงินออกมาเยอะพอสมควรเลยล่ะ ที่จริงเขาไม่ได้จะให้จงอินเลี้ยงหรอก เพราะอากาศที่นี่มันก็ไม่ได้แย่จนเกินไปนัก อีกอย่างเพราะวันนี้ได้ออกมาเที่ยวด้วยกัน เขาก็เลยอารมณ์ดีมากกว่าปกติ
“อยากกินอะไร?”
“อยากไปร้านหนังสือ”
“งั้นป่ะ”
บอกแค่นั้นแล้วก็เดินกันไปร้านหนังสือที่อยู่ไม่ไกล มันเป็นร้านประจำที่ทั้งไคและจงอินชอบมาด้วยกัน แต่พอช่วงขึ้นปีสองพวกเขาว่างไม่ตรงกันในช่วงวันหยุด ทำให้ไม่มีเวลามาด้วยกันบ่อยเท่าเมื่อก่อน ไคแยกไปโซนหนังสือการ์ตูน คว้าหนังสือการ์ตูนมาสองสามเล่ม ส่วนจงอินแยกไปโซนหนังสือปรัชญา จิตวิทยา และใช้เวลาอยู่ตรงนั้นนานจนไคคิดว่าแฝดพี่ของเขาคงโดนหนังสือดูดเอาไว้อีกแล้วแน่ๆ
ป๊อก
“โอ๊ยย เจ็บนะ!” ถ้าเป็นปกติจงอินคงแหกปากลั่นไปแล้ว แต่เพราะว่าอยู่ในร้านหนังสือ แค่ทำเสียงนิดหน่อยแค่นี้ยังโดนมองเหมือนขโมยของยังไงยังงั้น สุดท้ายเลยหันไปค้อนฝาแฝดตัวเองที่ยืนยิ้มทะเล้นไม่ได้สนหรอกว่าทำให้เขาโดนคนอื่นด่าในใจไปเท่าไหร่
“อ่านแต่แบบนี้”
“ไคก็อ่านแต่หนังสือการ์ตูน ถึงได้โง่ไง”
เปิดศึกกันเลยทีเดียว ไคหันมองแฝดพี่ที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือตัวเองอยู่อย่างนั้น แฝดคนน้องหรี่ตามองคนที่ยังทำไขสือหลังจากที่พูดประโยคนั้นออกมา เอาล่ะคิมจงอินต้องได้เรียนรู้ว่าการประทุษร้ายแฝดน้องด้วยคำพูดนั้นต้องเจอกับอะไร
“โอ๊ยยยยยยยยย จงอิน ปล่อยนะ!! ปล่อยดิ ปล่อยดิเฮ้ยยย”
คราวนี้เสียงโวยวายดังลั่นจนคนแถวนั้นพากันหันมามอง แต่ดูเหมือนไอ้แฝดน้องจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเด็กผู้ชายตัวสูง ที่เหมือนกันทุกอย่างทั้งหน้าตาและการแต่งตัวกำลังเล่นมวยปล้ำกันอยู่ที่ร้านหนังสือ
“เพราะไคเลยอ่ะ โดนเชิญออกเลยเห็นมั้ย”
“จงอินกวนตีนก่อนทำไมอ่ะ”
“เหรอออ ไคเหรออออ คิมไคผู้ไม่เคยกวนตีนใครบนโลกนี้เลยเหรออออ”
สาบานเถอะว่าไอ้หน้าตอนเหรอเหรอนี่กวนตีนมาก ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาเหมือนกัน ไคคงชกไปแล้ว เห็นว่าหน้าตาเหมือนกันหรอกนะ หลังจากโดนโยนออกมาจากร้านหนังสือ พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่รู้จะไปไหนดี เลยพากันซิ่งมอเตอร์ไซด์มาหลบร้อนอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆแถวนั้นแทน
ไคจอดรถไว้ที่หน้าประตูทางเข้า แล้วพวกเขาก็เดินเข้าไปในสวนด้วยกัน แน่ล่ะว่ามันต้องเป็นเป้าสายตาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครสนใจ จงอินยังคงเดินไปเรื่อยๆเช่นเดียวกับไคที่ก้าวตามด้วยจังหวะสม่ำเสมอ ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดลงริมสระน้ำเทียมที่อยู่เกือบด้านในสุด จงอินเลือกที่จะทรุดนั่งลงกับพื้นผิดกับไคที่ยืนทอดสายตามองไปเรื่อยแบบไร้จุดหมาย
ฟุ่บ
อยู่ๆ ภาพข้างหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำเพราะถูกคาร์ดิแกนแดงปิดมันเต็มหน้าไปเสียก่อน ไม่ต้องถามหรอกว่าใคร คนไม่มีมารยาทแต่หน้าตาโคตรหล่อแบบนี้จงอินก็รู้จักอยู่คนเดียวบนโลกอ่ะ
“ไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันแบบนี้นานแล้วเนอะ”
“อือ”
“ตอบให้มันดีๆหน่อยดิ”
“ดีดี”
จงอินเลิกสงสัยไปแล้วว่าทำไมทุกครั้งที่เขาคิดจะพูดอะไรจริงจัง ไคถึงต้องกวนตีน เขาไม่ได้รู้สาเหตุหรอกแต่มันเป็นความเคยชินเสียมากกว่า พวกเราอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต และจงอินก็คิดว่าอีกทั้งชีวิตที่เหลือจะไม่มีใครจากกันไปไหน
ไคทรุดตัวลงนั่งหันมองคนอีกคนบนโลกที่หน้าตาเหมือนเขาแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ภายนอกพวกเขาอาจจะเหมือนกัน แต่ลักษณะนิสัยต่างกันมาก แต่ถึงเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าพวกเราต่างกันเลยสักนิด จงอินเหมือนอีกครึ่งนึงของเขา เราเป็นครึ่งหนึ่งของกันและกัน
“ไว้ว่างๆมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้อีกนะ”
“อืออ แต่งตัวเหมือนกันด้วยนะ”
“ไม่เอาแล้ว!!! แต่งตัว....” เสียงบ่น เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังออกมาจากสองเด็กชายฝาแฝดเป็นระลอก จนผู้คนที่อยู่โดยรอบหรือผ่านมาเห็นอดจะยิ้มตามไม่ได้ หลายครั้งที่คนผมดำจะหันไปแยกเขี้ยวคนผมสีทอง ถึงแม้จะดูทะเลาะกันเกือบตลอดเวลา แต่คนรอบข้างกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย
ก็เด็กแฝดน่ะ... รักกันจะตายไป!!!
ติชมกันได้ที่ #หนึ่งวันกับแฝดบ้านคิม
555555555555555555555 เห็นมีคนรีมา
#น้องนีนี่พี่ไค เราเลยเอามาแต่งเป็นฟิคเล่นๆ ขำๆ นะ
เรื่องนี้พระเอกไม่ต้อง พี่น้องเขารักกันนนน 5555555555+
ขอบคุณที่อ่านกันถึงตรงนี้คับบบ
เลิ้บบบบบบบบบบบบบบบบบ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น