คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อ่อนหัดเดอะซีรีย์ | SHORT MAN :: 03 (150 เปอร์เซนต์)
SHORT MAN 03
"บทนี้มันต้องพี่เท่านั้นครับ"
'ชานยอลช่วยกูด้วย'
ตอนที่แบคฮยอนมันโทรมาหาเขาแล้วพูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าเหมือนใกล้จะขาดใจตาย ปาร์คชานยอลไม่คิดห่าอะไรทั้งนั้น รีบบึ่งตรงจากบ้านมาหามันที่หอทันทีด้วยความรักเพื่อน เพื่อมาเจอ...
ไอ้เหี้ยนี่ถือบทละครปึกใหญ่ทำหน้าตาเป็นหมาป่วย ครางหงิงๆให้เค้าช่วยต่อบท
ก่อนกูจะช่วยมึง กูกระทืบมึงก่อนได้มั้ยแบค!
เขาแทบจะกลอกตาเป็นอักษรจีนกับความพยายามที่จะไปเป็นพระเอกละครเวทีของมันเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะอยากเป็นอะไรนักหนาถึงได้แบกหน้าไปเสี่ยงโดนกระทืบอีกรอบแบบนั้น นี่ยังนับว่าโชคดี จากที่เคยฟังจากเด็กแฝดบ้านคิมลงความเห็นแบบตรงกันสุดๆว่าคยองซูโหดจริง! ดีเท่าไหร่ที่เขาไม่กระทืบมันจนร่างเหลวน่ะ!
แบคฮยอนกำลังเครียดมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาพยายามอ่านบทละครที่ได้มาเมื่อวาน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองควรต้องทำยังไง จนสุดท้ายต้องโทรตามไอ้ชานยอลออกมาช่วยกัน
"มึงคิดว่ากูจะช่วยอะไรมึงได้วะเตี้ย" เออนั่นสิ ไอ้ชานยอลมันจะช่วยอะไรเค้าได้วะ แม่งพัง... ความหวังกูพังตั้งแต่ตอกเสาเข็มเลยไอ้สัด
แบคฮยอนมองเพื่อนรักของตัวเองที่นั่งเลิกคิ้วมองเขาราวกับถามว่าจะเอายังไงต่อ แบคฮยอนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องทำยังไง สายตาหันกลับมาสนใจบทละครปึกใหญ่ที่วางทิ้งไว้บนเตียงอีกครั้ง ที่เขาเลือกเรียนวิศวะ ก็เพราะว่านอกจากคิดเลขแล้วเขาก็ไม่เก่งอะไรอีกเลย แต่ถ้าตอนนี้คยองซูอยู่ตรงหน้าแบคฮยอนก็อยากพูดว่า
'นอกจากคิดเลขแล้ว ผมก็เก่ง แค่คิดถึงคุณ'
เหยดดดดดดเข้ พระเอกแม่งหล่อมากครับ!! แต่เดี๋ยวก่อน… กลับมาสนใจไอ้ปึกบทละครพระเอกหล่อมากนี่ก่อน เขาไม่รู้จะเอายังไงกับมันดี นี่ก็เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงที่เขาต้องไปยังโรงละครที่ใช้สำหรับซ้อมการแสดง ไอ้เรื่องอ่านให้น่ะมันไม่คณามือหรอก แต่ไอ้เรื่องว่าจะต่อบทยังไงนี่สิ อย่าว่าแต่ยังไงเลย ต่อบทมันคืออะไร บยอนแบคฮยอนยังไม่รู้จักเลยครับ!!
“มึงยอมแพ้เถอะวะแบคฮยอน ไปสมัครเป็นเด็กยกไฟก็ได้สัด”
คำพูดของชานยอลเรียกความสนใจได้แวบหนึ่งก่อนที่แบคฮยอนจะกลับไปจ้องบทละครแบบเดิม เอาล่ะเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้เพื่อนรักมันกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงได้อยากแสดงละครเวทีของคยองซูขนาดนั้น ตอนแรกเขาไม่คิดหรอกว่าแบคฮยอนจะชอบคยองซูจริงๆ หรือคุณชอบคนที่กระโดดถีบจนรอบตีนติดบนเสื้อตั้งแต่เจอกันครั้งแรกล่ะ?
“นึกออกแล้ว!!” ตกใจแทบตกเก้าอี้ ชานยอลสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆแบคฮยอนก็กระโดดลุกขึ้นยืนบนเตียงตะโกนเสียงดังลั่น ริมฝีปากยิ้มกว้างจนมันกลายเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ยิ่งทำให้เพื่อนเขาเหมือนหมาเข้าไปใหญ่ นี่ถ้าหูมันกระดิกได้ แม่งใช่เลยจริงๆ
ทางแก้ปัญหาของมึงนี่นะ…
สุดจะพูดดดดดดดดดดดดดดเลยให้ตายเถอะ นึกอยากตบหน้าผากมันแรงๆ อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมอยากจะตบหน้าผากมันแรงๆ เอาให้หัวมันหลุดออกมาหมุนบนพื้นเลยถ้าทำได้ ตอนนี้เขากับไอ้แบคฮยอนนั่งจ๋องอยู่หน้าคณะสถาปัตย์ฯ ชานยอลไม่อยากนับว่าเขากลอกตามาแล้วกี่ตลบ แต่คนที่ไอ้แบคฮยอนมาขอให้ช่วยน่ะ
โดคยองซู!!!
โดคยองซูคนที่กระทืบมันจนเลือดอาบตีนไปเมื่อวันก่อนนั่นไง!!
แบคฮยอนเพื่อนรักครับ… มึงคิดหาคนที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรอ? กูไม่อยากเห็นมึงช้ำในตายก่อนวัยอันควรนะครับแบคครับ
“นั่นไงมึง! มาแล้ว! ผู้กำกับตัวน้อยน้อยของกู” เออ กูเห็นแล้ว แล้วกำลังสวดภาวนาให้มึงโชคดีมีชัยไม่โดนอะไรตีหัวแตกไปเสียก่อน สตินะครับแบคฮยอน สติ มึงต้องดูหน้าตาคยองซูด้วยว่าตอนนี้เขาอยู่อารมณ์ไหน แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ในอารมณ์ไหนก็ตาม เขาต้องพร้อมที่จะกระทืบมึงทุกที่ทุกเวลาแน่ๆครับ
“กูไปละ มึงกลับไปเลย ขอบใจมากที่นั่งรอเป็นเพื่อน”
ชานยอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเชื่อว่าแบคฮยอนยังมีเรื่องต้องขอบคุณเขาอีกมาก ดีไม่ดี มันอาจจะต้องขอบคุณเขาตอนที่เขาไปเยี่ยมมันที่โรงพยาบาล เพราะกระดูกขาหัก ม้ามช้ำ ตับแตก อะไรประมาณนี้ก็เป็นได้
คยองซูมองไอ้เตี้ยหมาตื่นที่มาแคสพระเอกละครเวทีด้วยแววตาหงุดหงิด ตั้งเป้าหมายในใจแล้วว่าถ้ามันกวนตีนอีก เขาจะเอากระบอกใส่แบบที่ถืออยู่ในมือฟาดลงไปกลางกบาลมันแน่ๆ ท่าทางยิ้มแหยนั่นยิ่งทำให้อารมณ์หงุดหงิดของเขาเพิ่มขึ้นไปอีกสองเท่าตัว
“มีอะไรก็พูดมา”
“ผมมาขอให้คุณสอนครับ?”
“สอน? สอนอะไร?” คยองซูไม่เข้าใจว่าเขาจะต้องสอนอะไร ในเมื่อเรียนก็เรียนกันคนละคณะ ขมวดคิ้วจ้องหน้าแหยๆไปด้วย ตอนที่มองเจ้าตัวยื่นกระดาษปึกใหญ่ที่เขาให้มันไปเมื่อวานมา อะไร? มึงจะกวนตีนอะไรกูอีก?
“สอนผม ต่อบทละครเวทีหน่อยครับ!!”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาล่ะ..ตอนนี้บรรยากาศกองละครเวทีมันยิ่งเครียดหนักไปกว่าเก่าอีก..ตอนแรกทุกคนนึกโล่งใจที่ผู้กำกับโดคยองซูเดินเข้ามายังเวทีซ้อมพร้อมกับพระเอกหมาดๆ อย่างบยอนแบคฮยอน คิดว่าจะญาติดีกันแล้ว แต่ที่ไหนได้!!! ทันทีที่มาถึงคุณผู้กำกับตัวเล็กวางกระบอกใส่แบบลงข้างโต๊ะ ก่อนจะโยนกระเป๋าหนังสือลงบนเก้าอี้แล้วตะโกนเรียกประชุมทีมงานทันที
“นั่ง!”
ครับพี่... แบคฮยอนขานรับในใจแล้วนั่งจ๋องอยู่บนเก้าอี้พลาสติกที่วางอยู่แถวนั้น มองโดคยองซูก้าวอาดๆไปหาทีมงานของตัวเอง คนอะไรทำไมถึงดุก็ยังน่ารักได้ขนาดนี้ ถึงเขาจะต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอจนเสียงมันดังก้องในหูก็เถอะ แต่ความน่ารักของคุณผู้กำกับโดคยองซูก็ยังคงกระแทกเข้ากลางใจ เขาใจเต้นแรงทุกครั้งนั่นแหละที่อยู่ใกล้ แล้วแม่งจะเต้นแรงโคตรๆ ตอนที่ได้มองอีกฝ่ายแบบนี้
เขาไม่เคยมีอคติกับเรื่องความรัก มันเกิดขึ้นได้เสมอ ทุกเวลา ทุกสถานที่ และที่สำคัญมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน หลายคนเอากฎเกณฑ์ที่ว่ายังไงซะผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงมาเป็นข้อผูกมัดตัวเองเอาไว้ แต่แบคฮยอนกลับคิดว่าถ้าผู้ชายกับผู้ชายรักกันไม่ได้ แล้วเขาจะรักพ่อของเขาได้ยังไง จริงมั้ยล่ะ? ถึงสถานะมันจะต่างกันก็เถอะ และกับโดคยองซูยังไม่ถึงขั้นที่เรียกว่ารัก
แต่ก็จัดว่า อยู่ในขั้นหัวใจเต้นแรง
เคยอ่านเจอผ่านๆบนทวิตเตอร์ เขาบอกว่าถ้ารักใครหัวใจจะบอกเอง แบคฮยอนนึกภาพไม่ออกว่าหัวใจจะบอกยังไง จะให้ออกมายืนชี้หน้าแล้วบอกว่า คนนี้มึงรักแบบนี้หรอ? มันก็คงไม่ใช่ ตอนนี้ก็ยังคงไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก เพราะเขาไม่ได้รักคยองซู แต่จังหวะหัวใจที่แทบจะเต้นเป็นแทงโก้แบบนี้ ก็ไม่น่าจะแค่รู้สึกเฉยๆหรอก
เพราะมัวแต่มองอีกฝ่ายเพลินไปหน่อย ถึงไม่รู้ว่าตัวเองก็เป็นประเด็นให้กับกลุ่มคนนับสิบตรงนั้น หลายต่อหลายครั้งที่ทีมงานหันไปมองบยอนแบคฮยอนแล้วก็หันหน้ากลับไปพูดคุยกันอีกครั้ง คนเดียวที่ยืนหันหลังโดยไม่เหลียวมามองเลยแม้แต่น้อยคือโดคยองซู
“แบคฮยอน ถ้าต้องสอนนายต่อบทอีก พวกเรากลัวว่าจะซ้อมละครเวทีไม่ทัน” หลังจากประชุมกันได้สักพัก หญิงสาวหน้าตาสะสวยที่เป็นเกลี้ยกล่อมให้เขาเมื่อวาน เดินมาบอกข่าวร้ายด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเธอเองก็เสียใจไม่แพ้เขา แต่เปล่าเลย แบคฮยอนไม่ได้เสียใจ...
“งั้นก็ไม่ต้องสอนสิครับ”
“หะ...หา??”
“ภาคปฏิบัติเลยเป็นไง แค่ทำให้ผมดู”
เล่นเอางงเป็นไก่ตาแตกกันทั้งกอง นี่มันอะไรกันวะไอ้คนนี้.. คยองซูยืนกอดถือม้วนกระดาษหนาซักประมาณสิบแผ่นมองดูไอ้คนที่ตอบกลับมาหน้าตาเฉยอย่างพยายามระงับอารมณ์ ซูจองหันมามองอย่างขอความเห็นว่าเธอควรจะทำยังไงต่อไป
“ไปเริ่มซ้อม ส่วนนายน่ะ มานี่!” คยองซูถอนหายใจ หันไปบอกให้ทุกคนเริ่มซ้อมกันตามปกติ ก่อนจะตะโกนเรียกแบคฮยอนเสียงดังลั่น แล้วมีรึคนอย่างแบคฮยอนจะกล้าหือ ลุกสิครับรออะไรเดี๋ยวชักช้าดีไม่ดีได้มีสังเวยเลือด
“นั่ง! แล้ว ดู!”
จ้ะ... ให้ดูก็ดูจ้ะ แบคฮยอนนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหลังผู้กำกับและมองอย่างที่คยองซูบอก โดยไม่ดื้อไม่หือไม่อือ ตอนนั้นเสียงซ้อมของซูจองเริ่มขึ้นแล้ว แบคฮยอนมีสมาธิดีมาก.. มากเกินไปเสียด้วยล่ะ.. การแสดงละครเวทียังคงดำเนินไปเรื่อยๆ กล้องวีดีโอต่อเข้ากับมอนิเตอร์ เพราะคยองซูต้องการบันทึกภาพเอาไว้เพื่อที่จะกลับไปดูว่ามีตรงไหนต้องแก้ไขเพิ่มหรือเขามองข้ามไปหรือเปล่า
“เข้าใจรึเปล่า?”
“หะ..หา..คะ..ครับ ครับผม?” แบคฮยอนเหรอหราที่อยู่ๆคุณผู้กำกับตัวเล็กก็หันขวับมามองเขาตรงๆ น้ำเสียงเรียบนิ่งกับประโยคคำถามที่จับต้นชนปลายไม่ถูกทำเอาแบคฮยอนไม่รู้จะตอบอะไร
“ถาม ว่าเข้าใจรึเปล่า การต่อบทน่ะ”
เอาแล้วไง ไอ้ชิบหาย..ให้มานั่งดูต่อบทหรอ..เอาแล้วไงกู... คำว่าชิบหายแปะอยู่กลางหน้าผากตัวใหญ่มากจนรู้สึกถึงลางร้ายที่เริ่มจะคืบคลาน อาจจะเพราะตอนนี้หัวใจของแบคฮยอนเต้นแรงเพราะคุณผู้กำกับ โดคยองซูถึงได้รู้ความคิดความอ่านเขาทุกอย่าง
ไม่ดี... อย่างนี้ไม่ดีแน่ๆ...
“บยอนแบคฮยอน” T__________T ไม่ต้องเรียกกันด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักจนล้นอกขนาดนั้นก็ได้ครับทูนหัว... เป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มแหยถูกส่งให้กับคนตัวเล็กที่เริ่มย่างสามขุมเข้ามาหาเขา.. เม็ดเหงื่อผุดซึมข้างขมับราวกับคนมีความผิดที่กำลังจะโดนจับได้
ตายแน่.. กูตายแน่ๆ งานนี้กูต้องตายแน่ๆ
“เมื่อกี๊มัวแต่ดูอะไร?”
“ปะ..เปล่าครับเปล่า”
“อย่า โก หก!!” พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย แบคฮยอนหาทางออกด้วยสายตาเริ่มมองไปทางอื่นอย่างหาทางเอาตัวรอด เอาไงดีวะ เอาไงดี มองอะไรล่ะ ห่าเอ๊ย กูจะตอบได้ยังไงว่ามัวแต่มองหุ่นเขาอ่ะ ดูเป็นโรคจิตชิบหาย ตอนแรกตาก็ดูมอนิเตอร์อยู่ดีๆหรอก ทำไปทำมาแม่งโฟกัสสายตาดันเปลี่ยน
“ไม่ได้โกหก ผมกำลังดูที่ซูจองเล่นอยู่บนเวที”
เสียงหัวเราะในลำคอของคยองซูทำเอาแบคฮยอนเสียวสันหลังวาบ และถอนหายใจอย่างโล่งอกที่คยองซูพยักหน้าแล้วหันกลับไปอีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าความซวยกำลังจะเข้ามากระแทกหน้าโดยแท้
“งั้นก็ดี... เฮ้! จองซูจอง!” เอาละง่ะ.. ความหายนะระลอกใหม่กำลังจะสาดซัดเข้ากระแทกกลางหน้าผาก แบคฮยอนรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะความรู้สึกเหมือนตอนแม่จับได้ว่าสอบตกยังไงยังงั้น
“พระเอกของเธอพร้อมจะต่อบทแล้ว!!!”
นั่นไง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ชีวิตดีจัดเลย!!!!!!
ตอนเด็กๆการออกไปยืนหน้าชั้นเรียนแล้วต้องรายงานเรื่องที่อาจรย์ให้ไปศึกษาค้นคว้าเขาก็ว่าเขาสั่นมากแล้ว แต่ความรู้สึกตอนนี้มันเทียบกันไม่ได้เลยสักนิด แบคฮยอนไม่ได้สั่นกลัว เขากำลังสั่นสู้ ความลุ้นระทึก และดีอกดีใจว่าตัวเองกำลังจะได้บทละครที่ใฝ่ฝันกลบความรู้สึกตื่นเต้นไปเสียหมด ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการต่อบทมันเป็นยังไง
“พร้อมแล้วหรอแบคฮยอน” จองซูจองแอบกระซิบทักทายแล้วยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร ตอนนี้พวกเราสองคนกำลังยืนคู่กันอยู่บนเวที อันที่จริงเขาก็สูงกว่าเธอนะ... ถ้าเธอไม่ใส่ส้นสูง..
“ยัง ยังไม่พร้อม” ตอบกลับไปตามจริง...จะเอาที่ไหนไปพร้อม ให้บอกขนาดสัดส่วนคยองซูยังดูจะพร้อมมากกว่าอีก...
“อ้าว...” ซูจองมองผู้ชายที่สูงใกล้ๆกันกับเธอด้วยความไม่เข้าใจ ไหนคยองซูบอกว่าแบคฮยอนพร้อมแล้ว ทำท่าจะหันไปตะโกนบอกผู้กำกับก็ถูกแบคฮยอนกระตุกเสื้อไว้เสียก่อน ซูจองหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ เอาล่ะแบคฮยอนไม่มีเวลามากเท่าไหร่นัก และคนเดียวที่ช่วยเขาได้ตอนนี้คือจองซูจอง
“อธิบาย คร่าวๆ พอเกี่ยวกับการต่อบท ช่วยหน่อยนะซูจอง ผมเชื่อว่าไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่าผมอีกแล้วจริงๆ” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนขอร้อง ซึ่งมันทำให้หญิงสาวได้แต่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ บยอนแบคฮยอนที่เดินเข้ามาพร้อมใบสมัคร กับความมั่นใจที่ไปขุดมาจากไหนไม่รู้... มันตลกดีจนเธออยากจะช่วย
หลักสูตรเร่งรัดถูกถ่ายทอดอย่างรวดเร็ว แบคฮยอนพยักหน้ารับฟังซูจองรวดเดียวจบ เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องเอาตัวเองมาทำอะไรที่ไม่ถนัดแบบนี้ไปทำไมกัน บางครั้งคนเราก็เป็นคนโง่ได้เพียงเพราะหัวใจกำลังเต้นแรง แบคฮยอนคิดแบบนั้น เขาถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้
ถ้าพระเอกหล่อมากฉบับคนอื่นมันยากนัก เดี๋ยวพี่แบคฮยอนคนนี้จะแสดงความเป็นพระเอกหล่อฉบับดั้งเดิมให้ทีมงานละครเวทีทุกคนได้ดู!!!
ทุกอย่างอยู่ในความสงบ เมื่อคยองซูสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อม ทีมงานทุกคนต่างประจำที่ แบคฮยอนยืนอยู่ตรงกลางเวที หันหน้าเข้าหาซูจอง บรรยากาศยิ่งตึงเครียดมากขึ้น เมื่อทุกอย่างอยู่ในความสงบ เขากวาดสายตาไปโดยรอบ ฉากหนึ่งในบทละครที่เขาอ่านมาเมื่อคืนผ่านเข้ามาในหัว มันเป็นฉากที่แบคฮยอนจำได้ดีเพราะเขาไม่เข้าใจมันมากที่สุด แบคฮยอนหันไปมองคุณผู้กำกับตัวเล็กที่ยังคงจับจ้องมาที่เขา ถ้าใครถามว่าทำไมถึง อยากเป็นพระเอกละครเวทีนักหนา แบคฮยอนก็จะยืดอกตอบให้ฟังอย่างไม่อายเลยว่าคิดจะจีบผู้กำกับละคนเวที
ซูจองมองคนที่ก้มกระซิบบอกเธอเรื่องฉากที่เขาเลือกอย่างไม่มั่นใจนัก เธอซ้อมละครเวทีเรื่องนี้มาพอสมควรและรู้ว่าฉากนั้นเป็นฉากอารมณ์ที่ยากที่สุด ขนาดเธอเองยังไม่มั่นใจเลยว่าจะทำออกมาได้ดี แต่ที่ซูจองมั่นใจคือบยอนแบคฮยอนต้องไม่รู้แน่ๆว่ากำลังเลือกบทที่ฆ่าตัวตายมา
"จะเริ่มกันได้หรือยัง" เสียงของคยองซูเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น เวลางานเขาจริงจังแบบนี้เสมอนั่นแหละ แต่วันนี้เคร่งเครียดเป็นพิเศษเพราะมีอารมณ์หงุดหงิดไอ้คนที่ยืนหน้าหมาอยู่บนเวทีนั่นร่วมไปด้วย และเมื่อทั้งคู่พยักหน้า คยองซูก็ให้สัญญาณเริ่มแสดงได้ทันที
ซูจองหลับตาอยู่ชั่วครู่ เธอกำลังนึกถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอเจ็บ เจ็บจนต้องร้องไห้ออกมาไม่หยุด แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเริ่มร้อง อยู่ๆ ก็มีมือของใครสักคนจับเข้าที่ต้นแขนของเธอ ซูจองชะงักและลืมตามองด้วยความตกใจ ใบหน้าจริงจังของแบคฮยอนอยู่ตรงหน้า ดวงตาขี้เล่ยหายไปเหลือเพียงความเหนื่อยหน่ายเท่านั้นที่ปรากฏเด่นชัด
"อย่าร้องน่า ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยแต่การร้องไห้ทั้งที่เครื่องสำอางค์ยังอยู่บนหน้า ฉันว่าเธอคงดูแย่แน่ๆ"
น้ำเสียงอบอุ่น ขี้เล่นเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความงุนงงของหญิงสาวและทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่เว้นแม้กระทั่งโดคยองซูที่เป็นผู้กำกับ ถ้าตามบทฉากนี้ต้องเป็นซูจองที่เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อคนรักหลายใจของเธอ แต่ฝ่ายพระเอกก็ต้องเข้ามาปลอบโยนด้วยถ้อยคำอบอุ่น แต่นี่มันอะไรกัน...
ซูจองเองก็ไม่รู้จะทำยังไงต้อ เพราะเธอไม่คุ้นเคยกับบทละครนี้เลยแม้แต่น้อย ไหนบยอนแบคฮยอนบอกว่าจะใช้บทนี้ยังไงล่ะ??? แล้วนี่มันเรื่องตลกบ้าอะไรกัน ?
วืดดดด
แล้วอยู่ๆหญิงสาวก็ถูกคว้าตัวเข้าไปกอดด้วยท่าทางที่ดูจะทุลักทุเลไปเสียหน่อย เพราะแบคฮยอนคว้าคอเธออย่างแรงให้ลงไปปะทะบนอก ซูจองเกือบจะผลักออกแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างใบหูว่าให้ร้องไห้ ร้องเหมือนกับว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้ร้องแล้ว
"ฮึ่ก..." และเมื่อเสียงสะอื้นแรกเกิดชึ้น หยดน้ำตาที่จะตามมาก็ไม่ใช่เรื่องยาก ทีมงานทุกคนต่างทึ่งในความสามารถของซูจอง และความสามารถแบบทุลักทุเลของแบคฮยอนด้วย "ฉันผิดอะไร ฉันมันไม่ดีตรงไหนกัน ฮือ แบคฮยอน ทำไมเขาต้องไปมีคนอื่น"
คยองซูมองพระเอกและนางเอกของเขาที่ต่อบทละครกันอยู่บนเวที แม้ตอนแรกจะดูสะดุดเล็กน้อย แต่ตอนนี้ถือว่าดึงอารมณ์ออกมาได้ดีเชียวล่ะ ฉากที่เลือกมา เป็นฉากนางเอกเจ้าน้ำตาที่ร้องห่มร้องไห้ และได้รับคำปลอบที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนจากพระเอกที่เธอไม่เคยคิดจะรัก ผู้กำกับตัวเล็กมองบยอนแบคฮยอนที่ยืนเงียบ เขาเพียงแค่ลูบผมและกอดหญิงสาวไว้แน่น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ เด็กหนุ่มก้มอ่านบทในมือ ประโยคนี้แบคฮยอนต้องพูดว่า
"ก็มันเหี้ยไง"
กึก... ซีนอารมณ์เมื่อครู่นี้พังลงด้วยประโยคประโยคเดียว ทุกคนเหมือนโดนกดปุ่มพอสเอาไว้กะทันหัน น้ำตาของซูจองแห้งสนิทโดยที่ไม่รู้ว่ามันจะสามารถสร้างอารมณ์แบบนี้ออกมาได้อีกมั้ย แต่เหมือนว่าแบคฮยอนยังไม่รู้ตัว เจ้าตัวยังคงกอดกระชับและลูบผมนางเอกละครเวทีของเขาอย่างแผ่วเบา
เดี๋ยวนะ....
"เพราะมันเหี้ย โง่ด้วย เธอไม่ต้องโทษตัวเองหรอก..." คยองซูกำลังเริ่มนับหนึ่ง
"เรื่องแบบนี้ มันก็เกิดขึ้นได้กับทุกคนบนโลกที่มันไม่เคยรู้จักคำว่าพอหรอก..." คยองซูนับมาได้ถึงเจ็ด
ทีมงานทุกคนเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เมื่อที่แบคฮยอนพูด มันไม่มีอยู่ในบทสักนิด แต่คนที่เริ่มจะรู้ว่าพายุกำลังมาเห็นทีจะเป็นตากล้องบันทึกภาพ โดคยองซูเหยิบปึกบนละครที่ถูกแบ่งไว้เป็นฉากๆ ขึ้นมาม้วนจนเป็นขนาดพอดีมือทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ตรงกลางเวทีที่พระเอกใหม่ยังต่อบท(ที่ิดขึ้นใหม่)ไม่เลิก
"อีกอย่าง เรื่องจะนอกใจไม่นอกใจ ยังไงก็ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก... ว่ามั้ย" แบคฮยอนดันตัวซูจองออกจากอกโน้มตัวลงเช็ดคราบน้ำตาที่ติดอยู่บนใบหน้านั้นและมอบรอยยิ้มอ่อนโยนให้กับเธอ
"อ้อ แต่ถ้าเธออยากตบมือข้างเดียวดังมันเป็นยังไงก็ให้มาบอกฉัน เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอดูเอง" รอยยิ้มยังคงส่งให้หญิงสาวที่มีสีหน้างงงัน แบคฮยอนยิ้มอย่างพึงพอใจในการต่อบทของตัวเองครั้งนี้และมั่นใจเอามากๆ ว่ามันต้องเตะตาโดคยองซูแน่ๆ
"ไม่ต้องรอนายสาธิตหรอก..."
น้ำเสียงเย็นเยือกดังขึ้นจากทางด้านหลังพาเอาเสียววาบ แบคฮยอนหันไปมองแล้วลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่... คุณผู้กำกับตัวเล็กเดินมาหาเขาช้าๆ แต่ทุกอย่างก้าวกดดันจนแบคฮยอนเผลอถอยหลังรักษาระยะห่างของเราเอาไว้เท่าเดิม สายตาท่าทางบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าโดคยองซูกำลังตรงเข้ามาหาเขาด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกับทุกครั้ง...
“เดี๋ยวฉันจะสาธิตให้ทุกคนที่นี่ รวมถึงนายดูเอง!!!!!”
นั่นไง!!! กูตายแน่!!!!!
#ชอทแมนแบคฮยอน
5555555555555555555 เปลี่ยนใจเอาแคสบทละครมาลงให้ คือมันอาจจะยาวไปหน่อยแต่ก็จะได้จบตอนเดียวเลยเน้อะ
เอาล่ะค่ะ..อีพระเอกหล่อมากฉบับ อพบ.นี่มัน...
หมดคำจะพูดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
55555555555555555555 ไปค่ะ ไปรอเอาใจช่วยพระเอกกันค่ะ
#ทีมต้มน้ำใบบัวบกให้พระเอก
ขอบคุณทุกคนมากกน้า เมื่อวาน มีมม.แบคโด้ด้วยใช่มั้ยยย เดี๋ยววันอังคารมาต่อให้อีกคับบบบ
ความคิดเห็น