คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : STPE 4 ::
NOTE :: ภาษาดอกไม้(?) วัยขบเผาะ เด็กควรได้รับคำแนะนำ(?)
RATE :: PG-15 ใสสุดๆ
ปล. จงอินเป็นพระเอกที่มึนมาก
ปล2. บ้านจงอินน่ารักมากกกกกกกกกกกก 5555555555555555555555
STEP 4 ::
เวสป้าคันเก่งของพี่จงอิน ฮริ๊งงง \0/;
เกือบจะไม่รอดประตูหน้าร้าน
=___= ตั้งแต่เกิดออกมาจากท้องพ่อท้องแม่ ก็มีบ้างที่ต้องไปแบกไอ้พี่ชายคนโตกลับจากร้านเหล้าแต่ไม่เคยคิดว่าการแบกคนเมาจะลำบากเท่านี้มาก่อน
โอเซฮุนเป็นคนเมาที่นิยามได้คำเดียวว่า น่าปล้ำมาก แต่คิมจงอินก็ยังเป็นคนที่รักชีวิตมากพอที่จะไม่คิดสั้นไปปล้ำ ถึงแม้จะแอบอยากมีโมเม้นนั้นบ้างก็ตามทีเถอะ... ให้แบกถึงบ้านก็คงไม่ไหว เอาวะ พาไปนั่งเล่นตรงนั้นก่อนแล้วกัน สร่างแล้วค่อยว่ากัน
กว่าคนเมาจะอยู่ในอาการสงบก็ร่วมครึ่งชั่วโมง ตอนนี้จงอินนั่งนิ่งเป็นท่อนไม้ให้หุ่นกระบอกสีขาวพิงอยู่ สาบานเลยว่าไม่ได้หวั่นไหวเพราะหน้าตาน่ารัก แว้บแรกที่เห็นจงอินรู้สึกชีวิตตัวเองดูมีสีสัน เพราะได้ออกกำลังกายก่อนกลับบ้านเลยอยากเป็นเพื่อนเซฮุน
“อืมมมมม...ยุงเยอะจังวะ” คนเมาบ่นออกมาเบาๆ ทำให้ผมก้มหน้าไปมอง มองนาฬิกานี่ก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้ว ช่างใจอยู่สักพัก ตัดสินใจแบกคนเมาขึ้นหลังตรงมายังเวสป้าคนเจ๋งที่จอดอยู่ไม่ไกล
=_____= ปัญหาแรกของคิมจงอินตอนนี้คือจะเอากลับยังไง?
ส่วนปัญหาต่อไปคือ...บ้านโอเซฮุนอยู่ไหนล่ะ????
=___________________________=
ช่างแม่งมันเถอะวะ พาไปนอนบ้านก่อนนี่แหละ ถึงจะอยากมีสีสันในชีวิต แต่ถ้าไม่รีบกลับไปก่อนแม่ตื่นมาคงได้หาสีเลือดเจอบนหัวแน่ๆ
เจ้าของร่างขาวถูกจับให้นั่งด้านหน้าจงอินใช้สองมือประคองคนตัวเล็กไว้พลางวาดขาขึ้นคร่อมลูกรักโดยเร็ว สองแขนจับแฮนด์เวสป้าสีแดงคันเก่งกักคนตัวขาวไว้ในอ้อมกอดไม่ลืมกระชับให้อีกคนซบลงมาบนอก เมื่อตรวจเช็คสภาพเรียบร้อยแล้ว เจ้าเวสป้าคันเก่งก็จรลีออกจากหน้าร้านเหล้า โดยไม่รู้ตัวเลยว่า พรุ่งนี้เช้าได้วิ่งหนีตีนโอเซฮุนเข้าจริงๆ
เชี่ยยย ปวดหัวชิบ....=__________=
เมาค้างเป็นคำที่นิยามอาการของโอเซฮุนตอนนี้ได้เป็นอย่างดี แต่ไอ้อะไรหนักๆที่ผ่านเอวอยู่นี่กูว่าไม่น่าจะใช่เมาค้างสักเท่าไหร่ พยายามหรี่ตามองว่าอะไรก็เห็นแต่สีขาวพาดดำ มองดูชัดๆอีกทีอ๋อ ลายสกรีนเสื้อรูปเลดี้ กาก้า ไล่สายตาลงไปอีกนิดก็ความปวดหัวจี๊ดก็เล่นเข้ามา เพ่งมองชัดๆอีกที ก็สะดุ้งแทบจะยกตีนถีบ
ไอ้เหี้ยนี่กูมานอนกอดใคร!!!
เปรี้ยง!ตุบ!
บ้านคิมมีเสียงโครมครามแต่เช้า ผิดวิสัยของคนในบ้านที่แสนจะรักสงบ ทำเอาคุณนายคิมที่ทำกับข้าวอยู่ชั้นล่างสะดุ้งสุดตัวทัพพีแทบหลุดมือ ส่วนเจ้าบ้านนั้นเล่นเอาสำลักกาแฟแทบพุ่ง
“อะไรกันน่ะคะคุณ?”
“สงสัยใครสักคนนอนตกเตียงล่ะมั้ง”
“พวกนี้นี่โตแล้วยังดิ้นเป็นเด็ก เดี๋ยวฉันไปดูหน่อยดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก ปล่อยไปเถอะ ตกเตียงก็ดีจะได้ตื่นเช้าๆกันบ้าง”
ตกเตียงน่ะถูก แต่จะให้ถูกที่สุดคือต้องโดนถีบตกเตียงออกมา จงอินที่ถูกถีบตกลงมาจากเตียงสะดุ้งตื่นทันที ร่างสูงปรือตาโผล่หัวยุ่งๆขึ้นมามองหาต้นเหตุ อันที่จริงก็รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรส่งเขามากระทบพื้นแบบนี้ แต่นี่อยากจะถามสาเหตุมาก ว่ามาถีบคิมจงอินทำไม๊
“มะ..มึง! มานอนกอดกูได้ไง!” นั่นยังไม่ทันจะถาม ก็โดนถามมาก่อนเสียอีก จงอินตีหน้ามึนไปพัก อะไรของมันวะ นี่ไม่ได้อยากจะกอด เมื่อคืนแม่งสั่นเป็นลูกหมา แถมยังดิ้นมากระแซะกระแซะอีก =____= ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้ตีนกลับมาแท้ๆเลย
“แล้วเสื้อกูไปไหน! กางเกงกูด้วย!” ถามด้วยอารมณ์โมโหจัดราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เซฮุนหมายมั่นปั้นตีนไว้แล้วว่ายังไงซะวันนี้ก็ต้องได้กระทืบคิมจงอินรับขวัญวันใหม่
“อยู่ในห้องน้ำ ถอดทิ้งไว้เมื่อคืน” แดกจุด..... โอเซฮุนช็อคค้าง ทำให้เกิดเดดแอร์ไปหลายนาที อ้าปากจะพูดแล้วก็ต้องหุบลง ทำซ้ำอยู่แบบนั้นจนคนหน้ามึนมองอย่างไม่เข้าใจ ก็พูดผิดตรงไหน กว่าจะแบกกลับมาบ้านได้นี่ก็แย่แล้ว ไหนจะอ้วกเละเทะ ก็เลยต้องถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ในห้องน้ำ พอจะจับใส่เสื้ออีกทีก็ไม่ยอม ใกล้เช้าเข้าหน่อยก็บ่นหนาวสั่นหงึกหงัก อุวะ โอเซฮุนนี่เลี้ยงยากจริงๆ
แต่ก็ดีแฮะ ชีวิตจะได้มีสีสัน
“ตายซะเถอะมึง!1 คิมจงอิน!!” ไม่ว่าเปล่า ร่างขาวพุ่งเข้าล็อคคอ เอามือฟาดไม่ยั้งไปบนแผ่นหลังกว้างจนจงอินต้องแอ่นหลังหนี เสียงร้องอ๊ากกกดังลั่นไปทั่วทั้งบ้านปลุกพี่ชายคนโตกับน้องคนเล็กสะดุ้งพรวด พร้อมทั้งพ่อแม่วิ่งหน้าตื่นกันมาออหน้าห้องจงอินกันแทบไม่ทัน
“โอ๊ยยย เบาเบา เจ็บบบบบบบบบบบบบบบ เซฮุนน เจ็บบบ”
“เอออ!! วันนี้ไม่ตายนี่ไม่ใช่โอเซฮุน พูดเลย!”
“ซี๊ดดดด โอ๊ยยย ใจเย็น นี่แรงคนหรืออะไรเนี้ยยย”
เอ่อออออออ....สี่คนพ่อแม่ลูกมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เอายังไงจะตัดสินใจเปิดเข้าไป หรือจะเคาะประตูเรียกลูกชายก่อนดี? จนในที่สุด คิมคนเล็กก็เป็นฝ่ายใจกล้าจับลูกบิดประตูห้อง
“เดี๋ยว ตี๋ เอาจริงหรอ....” ชิบหายพี่ลู่คนแมน นี่ตี๋เล็กอุตส่าห์ทำใจตั้งนานกว่าจะกล้าจับลูกบิดประตู แล้วนี่อะไร มึงมาตัดความมั่นใจน้องแบบนี้เนี้ยยยยยยยยย
“เอออ หรือจะรอให้จงอินมันตายก่อนล้ะ!” ไม่ฟังคำทัดทาน มือเล็กจัดการเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะต้องชะงักค้างกันทั้งบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งสองคนที่คลุกวงใน(?) กันอยู่กลางเตียงก็มองผู้มาเยือน
มหกรรมแดกจุดแทนอาหารเช้า....
กา กา กา~~~~~~
ทั้งบ้านมองกันตะลึง อ้าปากค้าง โดยเฉพาะไอ้แบคฮยอนคนเล็กนี่ตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า สภาพในห้องคิมจงอินตอนนี้เรียกได้ยี่สิบบวกโคตรๆ พี่จงอินนอนถอดเสื้ออยู่บนเตียง ตามตัวมีรอยขีดข่วนแดงๆ(ที่จริงคือทุบ) บนตัวมีพี่ชายตัวขาวจั๊วะ กำลังคร่อมเอวอยู่...
แบคฮยอนจะไม่คิดเป็นอื่นนนน นอกจากว่าพี่เค้ากำลังออกกำลังกายตอนเช้ากันอยู่...
“อะ...เอ่อ..พะ...พ่อว่า..พ่อไปอ่านหนังสือพิมต่อละ!” ชิ่งไปแล้วหนึ่ง
“ดะ..เดี๋ยว..เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารเช้านะ” ตามไปติดๆคนที่สอง
“เชี่ยจงอินแม่งร้าย~~~” ไอ้เตี้ยคนโตนี่วอนตายคนแรกสินะ...
“ตี๋จะไปบอกเจ๊อี้ชิงร้านขายข้าวว่าจงอินนอกใจ!!” ไอ้เตี้ยคนเล็กนี่วอนตายคนต่อมา!!
ปัง!!!
“มะ...เมื่อกี๊ มะ..มันอะไรกันวะ?” เซฮุนถึงกับใบแดกเมื่อเจอบุคคลแปลกหน้าสี่คน หันมากระพริบตาปริบๆใส่คิมจงอินที่ตอนนี้นอนแหม่บแผ่หราอยู่บนเตียง ลืมเรื่องที่อารมณ์เสียเมื่อครู่ไปปลิดทิ้ง
“โอยยยย เดี๋ยวนี่อธิบายให้ฟัง ลงไปก่อน จุก เจ็บด้วย” จงอินโอดครวญ แล้วคราวนี้โอเซฮุนก็ว่าง่ายปีนป่ายลงไปนั่งกองกับเตียงแต่โดยดี จงอินยันตัวลุกขึ้นนั่งเอามือลูบแผ่นอกสีน้ำผึ้งเปลือยเปล่าของตัวเอง เหลียวซ้ายแลขวา ก็เสื้อนอนเลดี้กาก้าตัวโปรดไปกองบนพื้นข้างผ้าขี้ริ้วก็ได้แต่โอดครวญในใจ
กาก้า จงอินขอโทษษษษ แต่เดี๋ยวมันไม่ใช่ว่ามาขอโทษกาก้า ต้องรีบอธิบายให้คนทำหน้าเป็นหมางงอยู่ตรงนี้ก่อน
“เมื่อกี๊ครอบครัวฉัน นี่บ้านฉัน เมื่อคืนนายเมา นี่เลยพากลับมาด้วย จะไปส่งบ้านก็ไปส่งไม่ถูก เลยพามานี่ มาถึงก็อ้วกเอา อ้วกเอา เลยถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ในนู้น ลากออกมาจะใส่เสื้อให้ก็ไม่ยอม เช้าเข้าหน่อยก็หนาว แล้วดิ้นมากอด เนี่ยย ก็มีแค่เนี้ยย” จงอินอธิบายอย่างใจเย็น มือก็ยังคงลูบแผ่นอกที่ยังแสบๆคันอยู่บ้าง มองหน้าขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีเป็นริ้วๆ
เซฮุนกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ จะเชื่อไอ้ดำนี่ได้มั๊ย? แล้วถ้าจริงเมื่อกี๊ก็ทุบแม่งไปซะเยอะ แถมยังเกือบจะกระทืบมันแล้วด้วย จงอินยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินขยี้ตามึนๆไปคว้าผ้าเช็ดตัว กับเลือกเสื้อผ้าที่คิดว่าอีกคนจะใส่ได้ออกมายื่นให้
“ไปอาบน้ำดิ จะได้ลงไปกินข้าวเช้า เดี๋ยวนี่พาไปส่งบ้าน” เซฮุนรับผ้าเช็ดตัวมาแบบงงๆก่อนจะเดินเก้ๆกังๆเข้าไปห้องน้ำ ยิ่งเห็นกองเศษซากเสื้อผ้า ความเขินอายก็แล่นปร่าขึ้นมาประจานกันบนหน้าเลยทีเดียว
จงอินที่เห็นอีกคนเดินเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยดีแล้ว ก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ เขาก้มคว้าเก็บหมอน ผ้าห่ม ตุ๊กตาหมา ที่ปลิวไปตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาไว้บนเตียงให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินคว้าผ้าเช็ดตัวไปจัดการตัวเองเหมือนกัน
อา...เจอโอเซฮุนตอนเช้า นี่ก็มีสีสันในชีวิตเหมือนกันนะ
เซฮุนโค้งหัวให้กับคุณและคุณนายคิม พร้อมกล่าวขอบคุณสำหรับอาหารเช้า และขอโทษสำหรับเสียงดังที่ก่อกวนความสงบของบ้านคิม กว่าจะอธิบายให้ทั้งบ้านเข้าใจก็หมดแรงไปมากโข สาบานในใจได้เลยว่าตอนไปไล่เอาไม้ทีตีกบาลคนอื่นยังไม่เหนื่อยเท่าอธิบายให้คนบ้านนี้ฟัง
“เดี๋ยวนี่ไปส่ง บ้านอยู่ไหน”
“อยู่เลยบ้านจงแดไปสองบล็อก เลี้ยวซ้าย หลังสีขาวๆ” จงอินพยักหน้าหงึกหงัก จำได้ลางๆว่าเมื่อคืนปาร์คชานยอลก็บอกแบบนี้ แต่เขาไม่แน่ใจ พูดเร็วจนแทบจะแร๊พขนาดนั้น
“ป่ะ ขึ้นรถ” จงอินเดินไปคว้ากุญแจรถที่แขวนไว้ตรงประตูทางเข้าบ้าน ก่อนจะหันมาพยักหน้าเรียกคนที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่กลางบ้านของเขา เซฮุนที่ไม่คุ้นที่คุ้นตาก็เลยยอมเดินตามอย่างว่าง่าย ก่อนนะต้องอ้าปากค้างอีกครั้ง ลางสังหรณ์มันกำลังบอกอะไรบางอย่าง
“เมื่อคืนนี้มึงกลับมายังไงน่ะ” ยืนมองจงอินที่ขึ้นคร่อมเวสป้าสีแดงแป๊ด ย้ำว่าแดง แดงแบบควายพุ่งเข้าใส่แน่ๆถ้าเห็น หน้ามึนๆที่กำลังสวมหมวกกันน็อคสีขาวสะอาดตา พลางยื่นอีกใบที่ชมพูหวานแหววส่งมาให้ เซฮุนผวาเฮือก นี่อย่าบอกนะว่าต้องใส่ไอ้หมวกกันน็อคสีนี้ แล้วซ้อนมอเตอร์ไซด์คันนี้กลับบ้าน
“ก็พานายขึ้นเจ้านี่ แล้วก็ขี่กลับบ้านมา” โอเคเก็ท..แต่เดี๋ยวนะ..
“แล้วมึงพากูกลับมาได้ไงไหนบอกกูหลับ” เซฮุนรู้สึกว่าใจมันเต้นตุ้มๆต่อมๆ ลางอะไรบางอย่างบอกว่าเขาต้องมาด้วยวิธีนั้นแน่ๆ
“ก็พานั่งข้างหน้า แล้วนี่ก็นั่งซ้อนหลังไง"
กระทืบสักทีดีมั๊ย คิมจงอิน!!!
เวสป้าสีแดงลัดเลี้ยวไปตามทางที่คุ้นเคย จงอินขับรถเอื่อยๆตามนิสัยที่ไม่ได้จะรีบร้อนอะไรกับใครมากมายนัก ด้วยความที่ทั้งพ่อและแม่เป็นคนใจเย็น จงอินเลยถูกเลี้ยงมาแบบนั้น ไม่ค่อยจะมีหรอกไอ้อารมณ์ร้อนๆ เหมือนคนที่ซ้อนท้ายเขาอยู่ตอนนี้
โอเซฮุนหน้านิ่วคิ้วขมวด เขวี้ยงค้อนใส่ของทุกสิ่งอย่างที่ผ่านสายตามั่วไปหมด ยิ่งไอ้คนขับตรงหน้านี่ยิ่งแล้วใหญ่ อยากจะเอามือทุบหัวในหมวกขาวๆแต่กลัวรถจะพากันคว่ำตายไปเสียก่อนเลยได้แต่ค่อนขอดอยู่ในใจ หางตามองเห็นกระจกรถก็ยิ่งหงุดหงิดหนัก ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ไอ้หมวกกันน็อคสีชมพูจ๋า นี่อยู่ประดับเด่นหราอยู่บนหัวเนี่ยยยยยยย
"ของแบคฮยอน ตี๋เล็กอ่ะ ตี๋เล็ก"
แล้วมันเข้ากันมั๊ยย มันเข้ากับหน้ากูมั๊ยยย ตอบบบบ!!!!!!!!
“ขับให้มันเร็วๆหน่อยดิวะ แถวนี้หมาดุ” เซฮุนบ่นขึ้นมาเมื่อไอ้ดำตรงหน้ายังคงขับรถที่เรียกได้ว่าเต่าคลาน จงอินใจดีบิดคันเร่งให้อีกนิด เจ้าเวสป้าคันเก่งก็ทำตามใจเจ้าของมันด้วยการเร่งขึ้นมาอีกนิด นิดเดียวจริงๆ พร้อมด้วยเสียงท่อรถที่ดังไปยันท้ายซอย จนหมาเหมอพากันมองให้รึ่ม
=_____= เออ กูไม่เร่งมึงแล้ว ไม่ต้องประท้วงกูด้วยเสียงเหมือนจะขาดใจตายแบบนี้
“หลังสีขาวนั่นอ่ะ นั่น”
“ไหนอ่ะ ก็ขาวทั้งซอย”
“โน่นนนนนนนนไง ขาวโน่นนน อ่ะขาวโน่นนนน” เซฮุนขยับตัวยืดแขนชี้มือไปยังบ้านของตนที่อยู่อีกไม่ไกล เห็นรำไรว่าพี่ชายคนโตโผล่หน้าออกมาจากประตู สาบานได้ว่ามันต้องได้ยินเสียงรถแปลกถึงได้โผล่หัวออกมาดูแบบนี้
“จอดตรงนี้แหละ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!
พ่อมึงสบายดีอยู่มั๊ยยยย!1 เซฮุนบินถลาไปซบหลังคนข้างหน้า แถมด้วยหมวกกันน็อคสีชมพูแป๊ดนี่ยังกระแทกเข้าอย่างจังกับหัวอีกคน เล่นเอามึนไปเหมือนกัน
อั้ก!
“จอดทำเชี่ยไร”
“อ้าว ก็นี่บอกให้จอด”
โอเค กูผิด!!! ฟัคยูไอ้ดำ!! กูหมายถึงให้มึงจอดหน้าบ้านนน โอยยยย โอเซฮุนปวดกบาล จงอินที่ตั้งใจกวนตีนก็ได้แต่หันมาหัวเราะยิ้มร่า ก่อนจะออกแรงบิดลูกรักไปเทียบกับหน้าประตูที่มีคนตัวสูงๆคิ้วบิ่นๆยืนอยู่
“โหหหห บ้านใหญ่นี่”
“เออออออ” เซฮุนลงจากเวสป้าคันเก่ง ไม่ได้พูดอะไรมากถอดหมวกแล้วยื่นให้ไอ้ดำทันที หันมาก็เจอกับสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของพี่ชาย ก่อนจะส่ายหัวรัวๆบอกว่าไม่มีอะไร แล้วก็หันมาไล่คิมจงอินให้กลับๆไปเสียที
“กลับไปได้ละมึงอ่ะ รอไร?”
“โหหหห ไล่เลย ไล่เลย ไปละ” ว่าจบก็วนรถที่ไม่ทันได้ดับเครื่องแล้วเร่งออกไปทันที ทำเอาหมาที่อยู่ท้ายซอยสะดุ้งขึ้นมามอง เซฮุนมองตามอย่างนึกหวาด ขนาดแม่งไปยันกลางซอยยังได้ยินเสียงชัดอยู่เลย
หวังว่าจะไม่ต้องวิ่งหนีหมานะ คิมจงอิน
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
คิมจงอินยังคงปรารถนาสรรหาสีสันมาให้ชีวิตตัวเองต่อไป
ก็ยังคงยืนยันว่าไม่จีบ ไม่ได้จีบบบบบบบบบ
ยังไม่ได้เช็คคำผิดเลยโด้ยยยย
ติชมได้นะคะะะะ ไม่งั้นก็เมนชั่นไปด่าไอ้ที่ทวิตเตอร์ 555
ล้อเล่นนนนนนน่ะะะะ ไปสครีมในทวิตก็ได้ ส่วนแท็ก ถ้าใครจะไปสครีมก็บอกไว้แล้วกันน้ะะะว่าใช้แท็คไหน
ความคิดเห็น