คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : STEP 2 ::
NOTE :: ภาษาดอกไม้(?)เหี่ยว ทำใจกันหน่อยนะ ปล.คิมจงอินเป็นพระเอกจริงๆ อย่าสับสน(?)
STEP 2 ::
เด็กติสท์
ไม่เคยคิดว่าชีวิตต้องมาพบจุดจบอะไรอย่างนี้~
เอ่อะ..ไม่ใช่ ยังไม่จบ ยังไม่พบอะไรทั้งนั้น จงอินเท้าแขนกับหัวเข่าหอบแฮ่กๆ หลังจากวิ่งหนีนักเลงกลุ่มใหญ่ที่ตนไปทำเท่มีเรื่องด้วย พอจะกลายเหนื่อยได้บ้างก็ยืดตัวขึ้นตรงเหลียวมองกลับไปทางเดิม ไอ้นักเลงกลุ่มนั้นไม่ตามเขามาสักคน ห่วงก็แต่คนตัวขาว ที่เขาไปช่วยมาเมื่อกี๊ ไม่ได้จะเป็นคนดีอะไรหรอก แต่พ่อสอนไว้ว่าเจอใครเดือดร้อนก็ให้ช่วยเหลือ
ได้แต่หวังว่าอีกคนจะปลอดภัยก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาป้ายรถเมลล์เพื่อขึ้นรถกลับบ้าน โหนรถเมล์ได้ก็จะใช้อีกมือหยิบกระเป๋าสตางค์ในย่ามก็ต้องแปลกใจ
อา...ไม้ทีกับชีทเรียน
สงสัยของแคสเปอร์(แอบตั้งชื่อให้ เห็นตัวขาวๆ หน้าขาวๆ) อา แล้วคิมจงอินจะไปคืนยังไงดี? ช่างมันก่อนเถอะ พรุ่งนี้ไปถามหาเอาจากโรงเรียนช่างแถวๆนั้นเอาก็ได้มั้ง
“กลับมาแล้วคร้าบบบ”
“กลับมาแล้วหรอลูก อ้าว..แล้วนั่นไปเอาของใครมาน่ะ” ยองอาเอ่ยทักลูกชายคนกลางที่กลับบ้านช้ากว่าปกติ แถมยังวันนี้ยังมีไม้ทีติดไม้ติดมือกลับมาด้วย
“เก็บได้น่ะครับแม่ แบคฮยอนกับพี่ลู่หานกลับมาแล้วหรอครับ”
“กลับมาแล้วจ้า สองคนนั้นเล่นเกมอยู่ข้างบน ไคไปตามลงมากินข้าวด้วยนะลูก” จงอินพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเลยขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน พ่อของจงอินเป็นศิลปินเปิดแกลลอรี่ แม่ก็เปิดร้านขายดอกไม้ จงอินถึงได้โตมาเป็นคนใจเย็นแบบนี้
จงอินเดินเลยไปห้องด้านในสุด ประตูห้องนอนทาสีเหลืองสดใส พร้อมกับป้ายแขวนที่ทำชื่อทิ้งไว้ว่าแบคฮยอน เสียงโวยวายสลับกับเสียงเกมดังลอดออกมา ทำเอาจงอินต้องเรียกเสียงดังขึ้นอีก
“พี่ลู่หาน แบคฮยอน แม่เรียกกินข้าวได้แล้ว”
“เออออออ จะลงไปแล้วมาเรียกอีกที” เป็นเสียงของแบคฮยอนที่ตอบกลับมา จงอินส่ายหน้าน้อยๆ แล้วเดินย้อนกลับมาที่ห้องตัวเองที่อยู่คั่นกลาง จงอินเป็นผู้ชายเรียบง่ายๆ ติดจะมึนๆ ในบรรดาพี่น้องทั้งสามคน ใครๆก็บอกว่าเขาเป็นลูกพ่อ ทั้งหน้าตา ส่วนสูง สีผิว นิสัย จงอินได้พ่อมาหมด มองไปยังไม้ทีกับชีทที่วางไว้บนโต๊ะหนังสือตัวใหญ่ แล้วก็ถอนหายใจอีกสักที
ไว้ค่อยคืนพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ แคสเปอร์
ไอ้ดำนั่นขโมยไม้ทีกูไปด้วย
เซฮุนหัวฟัดหัวเหวี่ยง แทบอยากจะแดกโต๊ะม้าหินอ่อนตัวประจำเข้าปากไปให้มันรู้แล้วรู้รอด จนเพื่อนสนิทอย่างจงแดที่นั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆมองมาอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นไร กูเห็นมึงจะแดกหัวทุกคนที่เดินผ่านตั้งแต่เช้า”
“ไอ้ดำกัมจง ขี้ขโมย ขโมยไม้ทีกูไป” - - กูจะรู้เรื่องกับมึงมั๊ยครับเนี่ยโอเซฮุน จงแดส่ายหัวหน่ายๆ ก่อนจะกลับมาสนใจเกมในมือถือตัวเองต่อ ปล่อยไปเถอะโอเซฮุนน่ะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบนี้แหละ ติดจะอารมณ์ร้ายซะมากหน่อยด้วยซ้ำ ดีหน่อยก็ต่อยคนในโรงเรียน เปรี้ยวเข้าหน่อยก็ต่อยเด็กโรงเรียนตรงข้าม นี่เมื่อวานก็พึ่งมีเรื่องไป วิ่งหน้าเริ่ดมาพวกนักเลงซอยสองมาให้กระทืบเล่นถึงหน้าโรงเรียนต้อนรับลูกท่านฑูตอย่างชานยอลเลย
“ไปทำอีท่าไหน ถึงได้ตีนมาเป็นฝูงขนาดนั้น”
“อยู่ของกูดีๆ พวกแม่งมาหลีกูทำไม” โอเคเป็นอันจบ จงแดเข้าใจแบบไม่ต้องขยายความต่อ อย่างโอเซฮุนน่ะ คำพูดคำจาไม่เข้ากับหน้าตาหวานๆเลยสักนิด ดุก็ปานนั้น ใจร้อนก็ที่หนึ่ง เรื่องต่อยตีนี่ไม่เคยแพ้ใคร จนโรงเรียนช่างแถวนี้กลัวกันไปหมด เรียกได้ว่าตั้งแต่ซอยห้าจนถึงหน้าโรงเรียนเซฮุนคุมหมด แต่พอดีมีเรื่องกับนักเลงซอยสองเลยต้องวิ่งเปี้ยวกลับถิ่นตัวเองมา
“วันนี้ชานยอลจะมาป่ะ?”
“ไม่ล่ะมั้ง พ่อมันด่าเมื่อวานที่มีเรื่อง”
“เสียดายว่ะ ว่าจะชวนไปเล่นเกมที่บ้าน” เซฮุนเอ่ยอย่างเซ็งๆก่อนจะฟุบตัวลงไปกับโต๊ะใหม่ ปาร์คชานยอลลูกชายท่านทูต นี่ถ้าไม่บอกผมคงคิดว่ามันเป็นขี้ข้ามากกว่าลูกชาย ท่านชายปาร์คนี่ห่างไกลคำว่า...เอ่อ..อะไรดี ข้ามไปเหอะ คือมันเป็นคนดี หน้าตาก็ดี เป็นเพื่อนที่ดี แต่เป็นแฟนที่เหี้ยมากๆ นี่ไม่ได้ตัดคู่แข่งแต่อย่างใด แต่มันเป็นเรื่องจริง ยิ่งไม่นับการมีเรื่องตีรันฟันแทง ถ้าไม่เอาพ่อมันมายืนยันก็คงไม่มีทางเชื่อว่าพ่อมันเป็นถึงทูต
นี่มาถูกที่ จงอินถามตัวเองอีกครั้งก่อนจะมองบรรยากาศโดยรอบ ถูกแน่หรือเปล่าวะ หัวสีบลอนด์กับเครื่องแบบโรงเรียนศิลปะทำเอาเป็นที่ฮือฮาในหมู่เด็กช่างทั้งหลาย จงอินมองไม้ทีอีกครั้ง เงยหน้ากวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อกี๊ไปถามโรงเรียนข้างๆกันมา เค้าบอกกันมาว่าโอเซฮุนเรียนที่นี่
ที่นี่มันเป็นโรงเรียนจริงหรอวะ... =___________=
“เฮ้ยยย จงอิน!!” เซฮุนโงหัวขึ้นจากกองหนังสือที่เอามาหนุนนอน เมื่อได้ยินเสียงจงแดเรียกชื่อใครที่ไม่คุ้น คิ้วเรียวขมวดมุ่น ยิ่งหงุดหงิดหนักเข้าไปอีกเมื่อมันรบกวนเวลานอนของเขา เซฮุนโงหัวขึ้นมาหมายมั่นปั้นมือไว้ว่า ไม่ไอ้จงแดก็ไอ้จงอินซักจงนึงมันต้องได้รับกรรมโทษฐานรบกวนเวลานอนของโอเซฮุน
“อ้าว..../มึง!!”
ไปรู้จักมักจี่กันตอนไหน?
จงแดเกาหัวแกรกๆมองซ้ายทีขวาที ไอ้เซฮุนนอนหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่กองหนังสือส่วนไอ้จงอินก็นั่งหน้าดำยิ้มแป้นแล้นในมือถือไม้ทีที่จงแดร่ำๆว่าอีกไม่นานเซฮุนจะพรวดพราดมาคว้าแล้วฟาดกบาลมันแตก โทษฐานกวน(ตีน)
“จะยิ้มให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ” เอออออ ไอ้นี่ก็ไม่ได้เบาเลย จะด่าจะว่าอะไรเขาก็เบาบ้างก็ได้ จงแดถอนหายใจหน่ายๆ
“แล้วมาทำอะไรที่นี่วะจงอิน”
“เอาไม้ที กับชีทเรียนมาคืนแคสเปอร์” งงเป็นไก่ตาแตกเลยทีนี้ แคสเปอร์ห่าอะไรของมันวะ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่เห็นไอ้จงอินส่งไม้ทีกับชีทเรียนให้เซฮุนที่นอนหลับอยู่ก็ถึงบางอ้อ สงสัยแคสเปอร์ที่ว่าคงมาจากหัวของเซฮุน
“คืนเสร็จก็กลับไปได้แล้วป่ะ รกหูรกตา”
“กลับพร้อมกันสิ”
“เรื่อง?”
“ก็อยากลองวิ่งหนีตีนดูบ้าง”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พุดยัวร์ฟัคกิ้งแฮนด์ซับ!! คิมจงอินแม่งงงง!!!!!! จงแดอยากจะตะโกนออกมาดังๆ มองหน้าเพื่อนสนิทสมัยป.สองของตัวเอง โอเคถึงจะเรียนกันคนละโรงเรียนเพราะชอบกันคนละทาง แต่ตลอดเวลาตั้งแต่อนุบาลจนถึงม.สามก็เรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอดนะเว้ยยยย
เหยดดดแม่นี่มันมุกจีบหรืออะไรบอกคิมจงแดที ชวนกันไปวิ่งหนีตีนเนี่ยนะ?????? !!!!!!!!!!!!!!!!!!
ได้หนีตีนโอเซฮุนก่อนแน่ล่ะคิมจงอิน!!!!
555555555555555555555555555
ไม่ได้จีบ แค่อยากลองวิ่งหนีตีนดูเฉยๆ
ความคิดเห็น