คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : STEP 9 ::
NOTE :: ภาษาดอกไม้(?) วัยกระเตาะ + ฮาร์ดคอ(?)
RATE :: PG-15 ใสฮริ๊งงง
ปล. ชีวิตมันก็ต้องมีติดอุปสรรคกันบ้าง...
อุปสรรคชิ้นใหญ่! 55555+
STEP 9 ::
อู๋อี้ฟานจะไม่พลาด!!
หลังจากโดนไอ้เด็กดำตอกกลับมาชนิดที่ว่าค้างทั้งสามแยกปากหมา คริสรู้สึกเหมือนตัวเองโดนหมัดอัปปะคัสเสยเข้าปลายคางตามด้วยหมัดฮุกที่ทำเอาจุกเหมือนโดนเตะจุดกลางใจ จนต้องรีบกลับไปตั้งหลักหาข้อมูลของไอ้ดำหน้ามึนทันทีโดยมีคิมจงแดเจ้าเก่าที่ทำหน้าที่เป็นทั้งสายข่าวและแหล่งข้อมูลในเวลาเดียวกัน
“ฝันไปเถอะ วันนี้ไม่ปล่อยให้สอยน้องไปหรอกเว้ย!!” อี้ฟานหัวเราะด้วยความั่นใจหลังจากที่ใช้เวลาทั้งคืนสืบข้อมูลของไอ้คิมจงอินจากเพื่อนสนิทวัยกระเตาะคิมจงแด และคิดว่าวิธีรับมือของเขาน่าจะได้ผล
“เซฮุน ตั้งแต่วันนี้เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียนนะ” เมื่อเห็นน้องชายเดินลากกระเป๋าทำหน้าเนือยลงมาจากชั้นบนของบ้านก็เอ่ยพูดจนคนเป็นน้องที่ยังไม่ตื่นดีถึงขั้นตื่นเต็มตา นี่พี่ชายมันเกิดบ้าอะไรของมันขึ้นมาวะ
“แล้วเฮียไม่ต้องนอนหรือไง ว่าจะกลับจากผับก็เกือบเช้า”
“เปลี่ยนเวลานอนใหม่ ไปส่งลูกหมาก่อนค่อยกลับมานอน แล้วเย็นไปรับแล้วค่อยเลยไปผับ” ตอบพลางยักคิ้วที่บิ่นไปข้างให้กับน้องชาย ทำให้เซฮุนถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อก นึกสยองไม่น้อยที่พี่ชายเกิดมาพิศวาสตัวเองเอาขนาดนี้
เสียงมอไซด์ดังลั่นซอย พาลเอาคนในบ้านสะดุ้งแต่เว้นเซฮุนไว้คนนึง คนตัวขาวขมวดคิ้วหันไปมองนาฬิกาก็พบว่านี่พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า คิมจงอินมาทำไม? แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาไปไหนเสียงพี่ชายก็แหวกอากาศขึ้นมาจนแม่บ้านพากันสะดุ้งโถข้าวแทบหลุดมือ
“อย่าให้มันเข้ามานะเว๊ยยยยยยยยย!!”
คริสกอดอกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจว่ายังไงซะไอ้เด็กดำก็เข้ามานั่งโชว์มึนในบ้านเขาไม่ได้ กำลังจะตักข้าวเข้าปากไม่ทันไร ก็สำลักจนเซฮุนควานหาทิชชู่ให้พี่ชายไม่ทัน
“มะ..มึงเข้ามาได้ไงวะ?!!!!!!”
“ผมก็เดินเข้าประตูมาอ่ะครับ” จงอินตอบหน้าอึนแถมทำมึนเดินมานั่งทิ้งตัวนั่งข้างๆเซฮุนอีกต่างหาก อี้ฟานตวัดตามองยามกับแม่บ้านอย่างคาดโทษทุกคนต่างโอดครวญว่าล็อคแล้ว ล็อคแล้วจริงๆ
คือล็อคจริงๆ แต่หลังจากจงอินเข้ามาได้อ่ะนะ ล็อคหมดแล้ว..
#คริสอยากจะล้องงงงงงงห้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปัญหาเดิมอีกและ....
เซฮุนยืนกอดอกมองรถสองคันที่จอดอยู่ ขวาก็มัสแตงเก๋าเกมส์ของพี่ชาย ซ้ายก็เวสป้าสีแดงแรงฤทธิ์ของไอ้ดำ เซฮุนขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีกเมื่อพี่คริสโผล่หน้าออกมาเร่งให้ไปด้วยกันพอหันไปหาจงอิน มันก็ไม่ได้พูดแค่ส่งยิ้มแฉ่งให้
โอเค กูแพ้!
เซฮุนเดินเข้าไปหาเฮีย ก่อนจะก้มกระซิบกระซาบกันสักพัก สุดท้ายก็เดินกลับมาหาจงอินที่ยิ้มกว้างกว่าเก่า ส่งหมวกกันน็อคสีชมพูที่ดูจะมอมไปนิดเพราะเมื่อวานเซฮุนใส่ติดหัว(ชานยอล)ไปมีเรื่องมา แต่จงอินก็ไม่ได้ว่าอะไร วาดขาคร่อมมอไซด์ใส่หมวกกันน็อคเรียบร้อย โอเค โอเซฮุนกลายเป็นสก๊อยกรุงโซลไปในทันที หันมาโบกมือลาพี่ชายอีกนิดก่อนจงอินจะบิดรถจนควันโขมงออกจากบ้านไป
คริสได้แต่มองตามอ้าปากค้าง อยากจะพูดอยากจะตะโกน อยากจะบอก #พี่คริสขอล้องห้ายยแป้บบบบบ
เวสป้าคันสีแดงแรงฤทธิ์(?) ยังคงขับเอื่อยเฉื่อยตามนิสัยเรื่อยๆของเจ้าของ เซฮุนมองหน้าของจงอินผ่านกระจกหลัง คือจะว่าไงดี?ตอนนี้บรรยากาศแม่งโคตรแปลกจนเซฮุนถึงกับใบ้แดกแม้กระทั่งคำด่ายังคิดไม่ออก จนต้องตัดสินใจพูดถึงธุระตัวเอง
“มึง...” ไหนลองแยปไปก่อน ดูว่าแม่งอารมณ์ไหนเซฮุนจะได้ไปถูก
“อือออออ” =__________= มึงง่วงใช่มั๊ยตอบกูมา...เซฮุนอยากจะพาฝ่าเท้าไปนาบหน้ามันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ติดที่ทำไม่ลงไม่รู้ทำไมจนต้องใช้ฝ่ามือเอื้อมมาด้านหน้าแล้วหวดหน้าผากไปหนึ่งทีไอ้คนขี่ก็ดูจะตื่นขี้ตาขึ้นมานิดหน่อย
“ตัดสินใจจีบกูแล้วหรือไง ถึงได้มารับมาส่งเช้าเย็นแบบนี้”
“อือออออ คิดว่าแค่พาวิ่งหนีตีนคงไม่พอ อยากพาซ้อนมอไซด์ไปทั่วเลย”
กลายเป็นกูที่ใบ้แดก #ทำหน้าเพลีย คิมจงอินมึงอยู่ในสภาวะเบรกแตก ก๊อกความรู้สึกมึงแตกหรืออะไรยังไง?ตอบกูที ตอบแบบยังไงก็ได้ที่ไม่ใช่ประโยคเรื่อยๆแบบนี้ คือถ้าเป็นคนอื่นแม่งก็ต้องพูดซึ้งอย่างเช่นว่าก็อยากใช้เวลาด้วยกัน ไอ้ห่านี่อะไร นี่มึงจีบกูจริงจังป่ะเนี่ยยยยย??
เดี๋ยววววววววววววววววววววววนะ...เบรกก่อนแล้วทำไมกูต้องมาคิด นี่มันใช่ปัญหาชีวิตกูมั๊ยยย!!!
“แต่พรุ่งนี้เฮียจะไปส่งตอนเช้า”
“อ้าว....เสียดาย” =_______= มึงช่วยพูดอะไรมากกว่านี้หน่อยได้มั๊ยไอ้ดำ คือกูเริ่มไม่ขำกับความอึมครึมของมึงละนะครับ คือยังไง? จีบไม่จีบ? แถวบ้านกูเรียกที่มึงว่าจีบ ถ้ามึงบอกไม่นี่กูถีบพังทั้งคนทั้งรถแม่งเลยนะครับ
“แต่ตอนเย็นยังว่าง มารับแล้วกัน” อ่อยเบาๆพอเป็นพิธี เดี๋ยวหมีดำมันรู้ว่ากูอยากซ้อนมอไซด์มันเหมือนกัน
“เย้~~~~”
=_______________________________= #กูอยากล้องงงงงงงงงงห้ายยยยยยยย!!!!!
“นี่ดีใจมากเลยรู้ป่ะ?”
“ดีใจเหี้ยไรของมึง” เซฮุนมองตาขวาง อยากจะยกมือโบกหัวในหมวกกันน็อคให้ทิ่ม
“ก็ดีใจที่จะได้มีเซฮุนซ้อนท้ายทุกวัน นี่ชอบ”
ชอบ
ชอบ
ชอบ
ชอบ!!
!@#$%^&*()(*&^%$#@!!@#$ ชอบเหี้ยอะไร!!!!!! ตอบ!!!!!!!!! จะรอดมั๊ยวะเนี่ย ชีวิตโดนจีบของกู!
โอเซฮุนกำลังเครียด...หนัก..มากกกกก..
ขอสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญ*ชูสามนิ้ว* คิมจงแดไม่เคยเห็นไอ้เซฮุนทำท่าจะตีทุกอย่าง ตั้งแต่หมาหน้าโรงอาหารไปจนถึงอาจารย์พละเลยสักนิด คือนี่ครั้งแรกที่ไอ้เซฮุนหงุดหงิดชนิดที่ถ้าปล่อยไปคงได้ขวิดใครระบายอารมณ์สักคน
“เป็นไรมึงวะ? ทำหน้าหงุดหงิดอย่างกับจะขวิดใคร”
“มึงก่อนเลยแล้วกันจงแด!!”
“โอะ..ใจเย็นจ่ะใจเย็นจ่ะ น้องฮุนคนหล่อพี่ฌองแค่ย้ออเย่นน” เอาน้ำเย็นเข้าว่า เห็นมันทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ จงแดลูบอกตัวเองเบาพรูลมหายใจออกอย่างโล่งอก ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูกอย่าไปตกอกตกใจอะไรกับไอ้มนุษย์ขี้หงุดหงิดนี่เลย จงแดทิ้งตัวนั่งลงข้างเพื่อนสนิทก่อนคิดจะถามหาความอย่างจริงจัง คือรักชีวิตก็รัก แต่รักเพื่อนมากกว่าเว้ยครับ!
“ตกลงเป็นไร ไอ้ลูกหมา ทำหน้า.......” ละไว้ก็พอให้มันไปเติมเองอย่างพอใจเลย เซฮุนถอนหายใจอีกเฮือกแล้วเถือกหน้าไถลกับโต๊ะจนจงแดได้แต่เบิกตาตี่ๆให้กว้างขึ้น โอ้โหไอ้เหี้ยเป็นหนักแล้ว ถอนหายใจแล้วไถตัวกับโต๊ะแบบนี้
เมย์เดย์ เมย์เดย์ โยดามาหาด่วน ลูกศิษย์เจไดมึงกำลังจะตาย
ติ๊ด!
เดี๋ยวกูรีบไป อยู่ที่ไหน ขอดูหน้าลูกศิษย์เจไดกูหน่อย --- ปาร์คโยดา
ฌองแดร์ send a photo
ไอ้ชิบหายอาการหนัก รอสองนาทีเดี๋ยวพี่ปาร์คถึง!
รอไม่เกินสองนาทีอย่างที่ปาร์คชานคนหล่อบอก ร่างสูง หูกางๆช่วงล่างโก่งๆก็เดินโท่งๆมาโต๊ะประจำทันที ชานยอลทิ้งตัวหนักอีกฝั่งตรงข้ามจงแดใกล้ๆเซฮุนแล้วใช้มือเขย่าไหล่เพื่อนตัวขาวเบาๆ ถึงจะเห็นแค่รูปชานยอลก็รู้ดีว่าเพื่อนรักตัวเองเครียดแค่ไหน
“เซฮุน เป็นไร ใครทำไร ไหนเงยหน้ามาหากูดิ๊” ชานยอลดึงตัวเพื่อนให้ลุกมานั่งคุยกันดีๆ ก่อนจะตีหน้าเครียด โอเคปกติเซฮุนเป็นคนหงุดหงิดแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำตัวใจร้ายตีทุกอย่างกระทั่งผีเสื้อที่บินผ่านไปแบบนี้
“เป็นเหี้ยไร...ไหนบอกดิ๊ กูกับจงแดเป็นห่วง” ปล่อยเพื่อนให้นั่งดีๆ ก่อนจะปล่อยรอให้เซฮุนรวมบรวมแรงใจแล้วปล่อยพลังออกมา
“อะ...ไอ้ดำ..จง..จงอินอ่ะ กะ...กู...” คือเซฮุน กูลุ้นกันจนช่วงล่างโก่งละครับมึงจะติดอ่างทำเพื่อ? แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาเร่งอะไรกับเซฮุน คือให้มันโพล่งออกมาเองนี่เด็ดสุด
“กะ......กู......อยากซ้อนท้ายไอ้ดำมาโรงเรียน ซ้อนท้ายไอ้ดำกลับบ้านทุกวันว่ะ...”
#ตบเข่าสามฉาด!!!!!!!!!
จงแดหันไปสบกับปาร์คชานเพื่อเซฮุนทรุดแขนลงเอาหน้าไปนาบโต๊ะเหมือนเดิม ไม่ต้องอกก็รู้ว่าเขิน สีแดงแม่งลามตั้งแต่คอยันหูขนาดนี้ เป็นเพื่อนกันมากี่ปีครับปาร์คชานขอถามหน่อย???ไม่รู้ได้ยังงายยยย
“ละยังไง? กูก็ไม่เห็นจะมีปัญหาไรนี่หว่า”
“แบบนี้เรียกว่าชอบมันป่าววะ???”
=_____________________= ควายสองตัวกำลังชอบกัน....
“ตัวมึงนะเว้ยเซฮุน กูกับไอ้จงแดจะรู้ได้ไง” ---- ปรมาจารย์เจได
“นั่นดิ ถ้ามึงใจเต้นแรงตอนเจอมัน มีความสุขตอนได้อยู่ด้วยกัน อยากจูบ อยากกอด..กูว่ามันก็น่าจะใช่นะ” ------ ฌอง แดร์
“แล้ว..แล้วคือ..กูควรทำตัวยังไง?” เซฮุนเกยคางไว้บนกองหนังสือตายังคงมองตรงไปข้างหน้าไม่กล้าหันไปสบตาเพื่อนคนไหน ริ้วแดงๆยังคงพาดให้เห็นชัดบนใบหู
“ถ้าชอบเขาก็ไม่ต้องทำไร...”
“แล้ว...แล้วถ้ามันมีอุปสรรคล่ะ...”
“เช่น...”
“เฮีย...”
“ชิ้นเท่าควายเลยทีนี้” ชานยอลกับจงแดตบหน้าผากกันคนละทีแทบหน้าหงายเมื่อเซฮุนตอบออกมาเสียงอ่อย รู้ล่ะว่าเป็นอุปสรรคของจริงไม่งั้นเซฮุนไม่ทำหน้าเป็นง่อยแบบนี้หรอก
“เอาน่า..คิดไรมาก เฮียรักมึงจะตาย”
“ก็เออไง กูกลัวไอ้ดำทนไม่ไหว เผ่นหนีไปก่อน กูทำไงอ้ะ!!”โงหัวขึ้นมาเบะปากเหมือนเด็ก สาบานว่ามึงคือโอเซฮุนที่คุมตั้งแต่ซอยห้ายันหน้าโรงเรียน ตอบบบโยดามา!!!
“เดี๋ยวกูไปกระทืบให้ ตามถึงไหนถึงกันเลย”
“...............”
“...............”
“ตกลง.....กูชอบมันจริงๆหรอวะ????????” เซฮุนไถลหน้าไปกับกองหนังสือเอ่ยถามย้ำอีกทีจนชานยอลกับจงแดได้แต่มองหน้ากัน ส่ายหัวหน่ายหน่อยๆ โยดาไม่อยากจะตอบออกไปเท่าไหร่หรอก แบบว่านะ
-ㅅ-
5555555555555555555555555555+
อุปสรรคมาแบบเบาๆ
มันไม่มีดราม่าหรือเครียดจนพาเส้นประสาทแตกหรอก
จงอินมาตอนหน้านะ...ตอนนี้ขอไปตั้งหลักรับอุปสรรคก่อน
#ฟิคน้องฮุนหวานเย็น
ความคิดเห็น