คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : STEP 6 ::
NOTE :: ภาษาดอกไม้(?) วัยกระเตาะ มันยาวนิดๆ ถ้าชีวิตไม่เครียดก็อ่านโลดดด
RATE :: PG-15 ใสฮริ๊งงง
ปล. ไหนบอกไม่จีบ แล้วอะไรคือการบอกว่าชอบหือออ??
ปล.2 คิมจงอินนะคิมจงอินน
ฮริ๊งงงค์ พี่จงอินคนแบ๊ว 5555+ ไม่เกี่ยวกับฟิคเลยย
STEP 6 ::
จงอินนั่งเท้าคางกับโต๊ะหนังสืออีกมือนึงควงดินสอในมือไปมา ใช่ว่าโตมาสิบแปดปีจะไม่เคยเป็นไอ้อาการเห็นอะไรก็เป็นหน้าเธอแบบนี้ พ่อกับแม่สอนมาว่ามันเรียกว่า ตกหลุมรัก ถอนหายใจอีกสักครั้งเมื่อย้ำความรู้สึกตัวเองชัดเจน เสียงถอนหายใจคงดังลอดไปห้องข้างๆถึงได้ยินเสียงไอ้ตี๋เล็กลอยมาตามลม
“ชอบเขาก็บอกชอบเขา ไม่ใช่บอกว่าเราอยากวิ่งหนีตีนด้วย~~”
“ชอบเขาก็ไม่รู้จักบอก ได้แต่หลอกว่าอยากพาซ้อนท้าย~~~”
“เห้ออออออออออออออ จงอินถอนหายใจหน่าย โผล่หัวออกไปนอกหน้าต่างโต๊ะหนังสือ หันซ้ายทีขวาทีก่อนจะพูดออกมา
“พูดขนาดนี้ก็หามาที่ห้องเลยม่ะ ทั้งตี๋เล็กทั้งเฮียเลย”
สิ้นคำไม่ครบนาทีไอ้สองศรีพี่น้องท้องเดียวกันก็วิ่งทั่กๆมากระโดดลงเตียงกันทั้งคู่ จงอินหมุนตัวจากโต๊ะหนังสือมาหาพี่น้องที่มองดูแล้วก็ยังไม่มีส่วนคล้ายกันเลยสักนิด
“ไหนเล่ามาดิ๊ไอ้เสือ”
“เล่าอะไรล่ะ ไม่มีอะไรเลยเนี่ย” จงอินวางดินสอในมือแล้วยกขาขึ้นขัดสมาธิบนเก้าอี้ตัวเดิม คำปฏิเสธทำเอาตี๋เล็กยู่หน้า ส่วนตี๋ใหญ่นี่ยิ้มซะจนตีนกาแห่มาเป็นกองทัพ!
“ป๋ายเห็นอ่ะ ว่าวันนั้นพี่เขาคร่อมจงอิน ตัวโคตรขาวเลย นมชมพูด้วย -...-อ่ะ” จงอินกับลู่หานหันมองน้องคนเล็กนี่นั่งทำหน้าหื่นอยู่บนเตียงตาโต ลู่หานพุ่งเข้าคว้าคอ ส่วนจงอินพุ่งเข้าจับหัวเขย่าไปมา
“ไอ้ป๋ายยยย ลืมเลยนะ! ลืมเดี๋ยวนี้!!”
“เป็นเด็กเป็นเล็กจำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
-.,- ธ่อววว จงอินขี้หวง ก็ป๋ายเห็นจริงๆอ่ะ!!!
นี่ มัน ว๊อททททททท!!!!!!!!!!!!!
เซฮุนทำหน้าตาเหลื่อเชื่อเมื่อเดินลงมาจากห้องนอนแล้วพบของดำประดับโต๊ะอาหารอยู่แต่เช้า ขยี้ตาอีกทีกันอาการเมาขี้ตาแต่ไอ้ดำตรงหน้าก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนจากที่เดิมไปไหน เย่เฮ้ททททททท!! มันมาทำไมแต่เช้า??
“เพื่อนเซฮุนบอกว่า เซฮุนให้มารับไปเรียนตอนเช้า”เป็นพี่ชายต่างพ่อที่พูดขึ้น ยิ่งพูดก็ยิ่งงง กูไปบอกตอนไหนว่าจะให้มันมารับไปเรียนตอนเช้าวะ? แล้วอีกอย่างโรงเรียนเซฮุนอยู่เลยโรงเรียนของไอ้ดำนี่ไปอีก? ถึงจะทางเดียวกันแต่ก็ไกลกว่าป่ะ??
หันไปมองไอ้คนที่บอกว่าจะมารับก็ไม่ได้อะไรกลับมานอกจากรอยยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวสามสิบสองซี่ จะว่าไปคิมจงอินนี่ก็ดีนะ ฟันเรียงสวย เดี๋ยววววววววววววววว! มันใช่เวลามาชมฟันมันมั๊ย?!! เซฮุนมองจงอินตาขวางยกแก้วโอวัลตินขึ้นยกรวดเดียวหมด ก่อนจะหยิบขนมปังในตระกร้าที่วางไว้สองชิ้น คว้าไม้ทีที่วางอยู่บนเก้าอี้อีกตัวแล้วก็เดินลิ่วลิ่วออกมาเลย
“งั้นผมขอตัวนะครับ เซฮุนน่าจะรีบ” คริสมองทางที่น้องชายเดินไปสลับกับไอ้เด็กตรงหน้า คือเอาตรงๆก็ยัง งง ๆ ไม่หายหรอก เจอกันครั้งแรกเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตอนที่มาส่งเซฮุนเขากำลังนั่งเล่นในสวนข้างบ้าน ได้ยินเสียงเหมือนรถตัดหญ้าก็เลยโผล่หน้ามาดูว่ามาจากบ้านใครแต่ที่ไหนได้ ดันเป็นรถของไอ้เด็กนี่
จงอินโค้งลาแล้วก็เดินออกมาแบบไม่เร่งรีบ จะให้รีบไปทำไมเซฮุนมีสองขาเขามีสองล้อต่อให้หนีเขาก็ซิ่ง(?)ลูกรักตามทันอยู่แล้ว ก้าวออกมาก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ก่อนนั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดในปากยังคงเคี้ยวขนมปังหยุบหยับ ดวงตาเรียวตวัดหันขวางมาให้จงอิน
“เร็วดิ เดี๋ยวก็สาย”
“หืออ??”
“มึงไม่ได้มารับกูไปส่งโรงเรียนหรือไง”
“อ๋ออออออ อื้ออ ไปดิ เดี๋ยวสาย” จงอินพยักหน้ารับเมื่อเข้าใจว่าเซฮุนหมายความว่ายังไง รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าที่จะพูดได้ว่าออกจะหล่อแบบมึนๆนั่นเสียเต็มแก้ม เซฮุนเองที่กินขนมปังเรียบร้อยแล้วก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี จะมีหน้าหงิกหน่อยก็ตรงที่หมวกกันน็อคที่ถูกส่งมาให้
“นี่มึงไปซื้อใหม่ไม่ได้หรอวะ”
“ทำไมอ่ะ ใบนี้ก็เหมาะกับเซฮุนดี”
“เหมาะตรงไหน สีชมพูหวานแหววขนาดนี้”
“ก็ของตี๋เล็ก”
“ก็เออ ให้ตี๋เล็กใช้ไป”
“ตี๋เล็กบอกว่า สีมันน่ารัก คนน่ารักก็เลยต้องใช้อะไรน่ารักน่ารัก”
โอเค!!มึงไม่ต้องซื้อแล้วไอ้ซั๊สคิมจงอิน!!!!!!
เสียงรถเวสป้าขี่เข้ามาในโรงเรียนทำเอามองกันตั้งแต่ยังไม่ถึงหน้าประตู เซฮุนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่แทบอยากจะกระโดดลงเสียเดี๋ยวนั้น เชื่อได้หล่ะว่าไอ้สามแยกปากหมามันไม่ปล่อยประเด็นนี้ให้หายไปจากฮอททอปปิคหรอก
เหยดดดดดดดดดดดดด มีซ้อนทงซ้อนท้ายมาส่งกันด้วย
ยังแค่อยากวิ่งหนีตีนอยู่ป่ะไอ้จงอิน~~~
นี่ไปรับกันถึงประตูห้องนอนเลยหรือเปล่าครับ
วิ๊ดวิ้ววววหมวกกันน็อคชมพูนี่พี่อยากรู้ว่าเพราะอินเลิฟอยู่เปล่าจ๊ะ
ห่าเอ๊ยยย เอาไม้ทีตีให้กบาลแยกกันเรียงตัวเลยดีมั๊ย เซฮุนที่ตอนนี้ยืนอยู่บนพื้นโดยสวัสดิภาพและถอดหมวกกันน็อคคืนจงอินเรียบร้อยแล้ว ทำท่าจะย่างสามขุมเดินเข้าไปเอาเรื่องไอ้บรรดาผองเพื่อนที่อ้อนตีนกันแต่เช้า
หมับ
เสียงร้องอู้ววววว เบาๆเป็นซาวน์ประกอบเพราะจงอินดันชอบจับนู่นจับนี่(มือน่ะมือคิดไปไหน) ต่อหน้าแก๊งค์ปากหมานี่เหลือเกิน
“เย็นนี้นี่เลิกเร็ว เดี๋ยวมารับ”
“เออ” ก็ยังดีหน่อยที่มันพูดเสียเบาแสนเบา แล้วก็ไม่ต้องเดาว่าไอ้พวกนั้นนี่แทบจะเสนอหน้าเอาหูมาให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ มองจงอินที่พอมาส่งถึงโต๊ะเสร็จก็บิดรถกลับไปทางที่เข้ามาเรียกสายตาจากทั้งโรงเรียนให้มองจนลับไป ทุกวันนี้เซฮุนยังข้องใจว่าจงอินรอดเขี้ยวหมามาได้ยังไง เสียงรถแม่งปวดประสาทขนาดนั้น
จงแดที่ลอบมองแบบตาไม่กระพริบชนิดที่ว่ากระทั่งองศาวาดขาลงของเซฮุนก็เก็บได้ รีบเข้าโปรแกรมไลน์แชทบอกลูกชายท่านทูตอัพเดทข่าวทันที
เย็นวันนี้แม่งต้องมีอะไรผิดปกติ
เซฮุนเหล่ตามองไอ้เตี้ยห้องข้างๆอย่างไม่น่าไว้ใจจงแดงมันเป็นอะไรของมัน?มองหน้าเขาทีก้มลงไปกดโทรศัพท์อีกหลายที
“ทำไรอยู่วะ?” เฮือก!! แกล้งเนียนเข้าไปนั่งข้างๆพลางยกแขนโอบไหล่ท่าทีปฏิเสธว่าไม่มีอะไรสุดชีวิตของไอ้เพื่อนเตี้ยทำให้เซฮุนนึกเพลียอยากบอกว่ามึงโกหกไม่เก่งที่สุดในโลกเลย แต่ก็นั่นแหละไม่ใช่ประเด็นที่ว่าทำไมเขาถึงได้มานั่งข้างๆมันแบบนี้ ใบหน้าขาวชะโงกไปดูมือถือที่หมู่นี้ดูจะเป็นอวัยวะชิ้นที่สามสิบสามของไอ้จงแดมากกว่าปกติ
“เล่นเกมไรของมึงวะ กูเห็นไม่ห่างจากโทรศัพท์เลย”
“เอ่ออออออ... ไม่มีไรหรอกน่า”บอกปัดไปอย่างน่าสงสัยชนิดที่ว่าใครๆก็จับได้ว่าคิมจงแดกำลังโกหก แต่เอาเถอะตอนนี้เซฮุนไม่มีอารมณ์จะไม่ไล่กระทืบเพื่อนสนิทตัวเอง ก้มมองนาฬิกาเสร็จแล้วก็ทำหน้าเหม็นเบื่อ นี่พึ่งจะบ่ายสาม อีกสองชั่วโมงกว่าโรงเรียนศิลปะจะเลิก นี่เขาต้องแกร่วรอคิมจงอินนานถึงสองชั่วโมง?
เบื่อตายชัก..
“สายกูรายงานมาว่า วันนี้จะมีหนุ่มติสท์บิดเวสป้าสีแดงมารับถึงหน้าม้าหินอ่อน” เสียงนี่มาก่อนตัวชนิดที่ว่าไม่ต้องเห็นหัวเซฮุนก็วาดไม้ทีไปเฉียดหน้ามันได้ ใบหน้าที่ไม่ค่อยจะรับแขกอยู่แล้วของเซฮุนบูดบึ้งหนักเข้าไปอีกเมื่อเจอเพื่อนซี๊ลูกชายท่านทูตที่วันนี้โดดเรียนมาให้เห็นเป็นบุญตาว่ามีหนุ่มติสท์สิงห์เวสป้าขับมาหาเพื่อนเขาถึงหน้าประตูโรงเรียน
“สายข่าวมึงนี่เร็วจังนะ กูชักอยากรู้จะได้กระทืบได้หนำใจ” พูดไปก็เหล่ไอ้จงแดไป นึกรู้ขึ้นมาตะหงิดๆว่าไอ้ที่ติดโทรศัพท์ช่วงนี้คงเป็นเพราะคุยกับไอ้ท่านชายปาร์คนี่เป็นแน่ ชานยอลหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองหัวฟัดหัวเหวี่ยง ก่อนจะลูบหัวลูบหลังให้ใจเย็นลง
“แล้วนี่พวกไอ้จื่อไปไหน?”
“เตะบอลอยู่หลังโรงเรียน” เซฮุนตอบแล้วไถลตัวลงไปแนบกับม้าหินอ่อนอีกครั้ง ชานยอลเริ่มดีดกีต้าร์ที่ถือติดไม้ติดมือมาด้วย ดีหน่อยที่โรงเรียนช่างจะเข้าจะออกก็ง่ายไม่มีซะล่ะจะมาหาบัตรองบัตรออก นี่ถ้าไม่ได้เส้นพ่อก็คงไม่ได้เข้านอกออกในโรงเรียนตัวเองตามใจขนาดนี้
“ชานยอล อยากฟัง my everything ” มองเพื่อนที่นั่งเกลากีต้าร์เล่นเพลงนั้นครึ่งเพลง เพลงนี้ครึ่งเพลงก็นึกเพลงที่ตัวเองอยากฟังออก เซฮุนฟังเพลงไม่เยอะ เพราะฉะนั้นจะมีไม่กี่เพลงที่เป็นเพลงโปรดและชานยอลที่เป็นเพื่อนสนิทก็รู้ดี เลยไปหัดเล่นมาให้
“จงแด มึงร้องนะ”
แล้วเสียงเกลากีต้าร์เบาๆ ก็ดังคลอขึ้น วันนี้บรรยากาศสามแยกปากหมาดูจะละมุนละไมมากไปกว่าปกติ อาจจะเป็นเพราะเสียงเพลงนุ่มๆที่เจ้าถิ่นอย่างโอเซฮุนนึกอยากจะฟังก็เป็นได้
You’re my Everything.
คุณคือทุกอย่างของฉัน
Nothing your love won’t bring
ไม่มีอะไรนำความรักของคุณไปจากฉันได้
My life is yours alone, the only love I've ever known
ชีวิตฉันเป็นของคุณคนเดียว รักเดียวที่ฉันรู้จัก
เสียงทำนองกีต้าร์ยังคงดังคลอไปกับเสียงร้องที่ฟังแล้วสบายหูของจงแด เซฮุนหลับตาพริ้มเอาหน้าแนบกองหนังสือของเพื่อนที่เอามาสุมๆกันเป็นที่นอน เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของเขา ฟังทีไรก็พาให้อารมณ์ดีมากๆ ความหมายเพลงมันดี เซฮุนชอบ มันเหมือนเราเป็นรักเดียว รักแรกรักสุดท้ายของคนคนนั้น
นอนฟังเพลงเพลินจนกระทั่งเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ลืมตามาอีกทีก็มีไอ้ดำยื่นหน้ามาจนจมูกแทบจะชิดกันอยู่แล้ว แล้วก็ไม่ต้องสืบด้วยว่าสัญชาตญาณการป้องกันตัวของเซฮุนนั้นดีถึงเพียงไหน แค่เห็นคนอยู่ใกล้เกินจำเป็น เอ็นฝ่าเท้าก็กระตุกส่งคนดำไปนั่งจุกอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว
“โอยยยยยยย ถีบนี่ทำไมเนี่ยยย” โอดครวญเสียงอ่อยมือก็ลูบหน้าท้องป้อยๆไหนยังจะใบหน้าเหยเกที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวคงจุกอยู่น่าดู จงแดกับชานยอลที่เห็นจงอินลงไปกองกับพื้นก็ได้แต่ขำพลางช่วยขยับมาหิ้วปีกกันคนละข้างให้จงอินขึ้นมานั่งบนโต๊ะดีๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เซฮุนมันไม่ชอบให้ใครเอาหน้าเข้าไปใกล้น่ะ” เป็นชานยอลที่ตอบพลางขำอย่างเอาเป็นเอาตาย เซฮุนหันไปถลึงตามองสองมือก็คว้าเอาไม้ทีเตรียมตีกบาลเพื่อนรักโทษฐานขายกันซึ่งๆหน้า ใครให้มึงบอกมัน! ปาร์คชานยอล!
“เอ้านี่ไม่รู้ นี่ขอโทษ เห็นหลับ กะว่าจะปลุก”
“.....................”
“ป่ะ เดี๋ยวนี่พาไปกินข้าว คราวนี้ไปซอยหลังกันเถอะ ไอ้หนูบิดจนใจจะขาดมาสองวันแล้วสงสาร”
พูดเอง เออเองเสร็จสรรพ แถมยังมีพับเสื้อช็อปของเซฮุนเก็บให้เรียบร้อยอีกด้วย เซฮุนมองคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิดแต่ก็ไม่คิดจะต่อความเพราะแค่สายตาอยากรู้อยากเห็นที่ส่งมาจากมนุษย์หน้าเป็นสี่หน่อก็มากพออยู่แล้ว ไม่รู้ไอ้มินซอกกับไอ้จื่อเทามันมาตอนไหนนี่สงสัยชานยอลคงโทรไปตามมาแหงๆ
“พาไปกินหวานเย็น ซอยห้าก็ได้นะจงอิน ไอ้นี่มันชอบ” เสียงจงแดตะโกนบอกมาทำเอาเซฮุนที่ซ้อนท้ายอยู่บนเวสป้าสีแดงเรียบร้อยหันมาง้างไม้ทีเตรียมโยนใส่ทำเอาชาวคณะเกือบจะวงแตกแยกตัวกันแทบไม่ทัน ทุกคนส่งยิ้มกรุ้มกริ่มทันทีเมื่อสองศรีต่างโรงเรียนพากันซ้อนท้ายออกไป
“จงแด ตกลงเพื่อนมึงจีบไอ้ฮุนจริงป่าววะ”
“มึงยังต้องถามอีกหรอ ไอ้จื่อ” ชานยอลโบกหัวเพื่อนไปทีนึง คำถามแบบนี้ใครยังจะต้องถาม ไอ้จงอินออกตัวล้อฟรีขนาดนี้ เชื่อดิอีกหน่อยนี่จะเห็นกันชินตาทุกวัน เช้ามาส่งเย็นมารับ วันดีคืนดีก็พากันไปหนีตีนที่ไหนก็ไม่รู้~~
“เซฮุน จะกินหวานเย็นซอยห้าก่อนป่ะ?” หันมาสนใจพลขับที่วันนี้ดูจะรีบร้อนขึ้นมาหน่อยเพราะเซฮุนรู้สึกว่าลมเย็นๆมันปะทะเข้าหน้าตลอดเวลา
“แล้วแต่มึง อยากกินหรือไง”
“ก็ชานยอลบอกว่า เซฮุนชอบ”
=____________________=
“เออ กินก็ได้ จอดดิ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!
พ่อมึงตาย!!!!!!!!!! เหตุการณ์มันคล้ายๆกับวันที่ไปส่งกันหน้าบ้าน เซฮุนบินถลาไปกระแทกแผ่นหลังไม่พอไหนจะยังหมวกกันน็อคที่ใส่อยู่นี่อีก คราวนี้ถ้าไม่ได้ทุบกันบ้างอย่าเรียกมาโอเซฮุน!!
“มึงเบรกหาพ่องงง!!”
“อือออ ก็เจอพ่อ เนี่ย”
ห้ะ...ไอ้ชิบหาย...วันๆที่อยู่กับคิมจงอินเซฮุนอุทานคำนี้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ มองตามที่มันพยักหน้าก็ได้แต่อ้าปากค้าง ที่มันอ้างว่าเจอพ่อ ก็ดันเสือกเจอพ่อมันจริงๆ!
“สะ..สวัสดีครับคุณคิม”
“ไงลูกชาย ถึงว่าวันนี้ไอ้ตี๋เล็กบอกว่าเฮียจะไม่ซื้อขนมไปให้ ต้องให้พ่อมาซื้อเนี่ย” เซฮุนตาโตเลิ่กลั่กมองคิมคนพ่อทีนึง มองคิมคนลูกทีนึง จงอินยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ
“เดี๋ยวผมกินหวานเย็นเสร็จแล้วไปส่งเซฮุนถึงจะเข้าบ้านนะครับ”
“ไม่ชวนไปกินข้าวเย็นที่บ้านเราล่ะ?” ไม่ต้องครับบบบบบบบ!! ผมไม่อยากไป ไม่เป็นไรเกรงใจครับ! เซฮุนส่ายหัวขวับจนผมบ๊อบสะบัด ทำให้นายคิมหัวเราะลั่น พอๆกับจงอินที่เห็นก็ได้แต่ยิ้ม ยืนคุยกันสักพักหวานเย็นที่สั่งก็ได้พอดี เซฮุนไม่ค่อยเข้าใจตรรกะคนบ้านนี้เท่าไหร่คือแปลกประหลาดกันทั้งบ้านจริงๆ
“กินไรอ่ะ หรือจะให้นี่สั่งให้”
“เอาอะไรก็ได้กับขนมปังใส่วุ้นมะพร้าวใส่น้ำแดง”
“อือออ” จงอินเดินไปยืนเก้ๆกังหน้าบรรดาโหลใส่เครื่องหวานเย็นส่วนเซฮุนที่พอสั่งเสร็จก็เดินไปหาที่นั่งทันที รอไม่นานหวานเย็นของโปรดก็เดินมาเสริ์ฟถึงโต๊ะ เซฮุนถึงกับยิ้มร่าทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในมือ จงอินที่เห็นเซฮุนยิ้มถึงกับชะงักเพราะมันเหมือนรอยยิ้มของเด็กยามที่ได้ขนมถูกใจ
“เย่เฮ้ทททททททท หวานเย็นนนนนนน”
“ชอบหรอ?”
“ชอบดิ”
“ชอบเหมือนกัน”
“..........”
หือออออออออออออออออออออออออออออออออ? อะไร??? ไอ้ประโยคกำกวมของจงอินทำเอาเซฮุนชะงักช้อนที่ตักน้ำแข็งถูกเสียบไว้ในปาก มองคนตรงข้ามที่ยังนั่งยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้ตาโต
“ชอบเหมือนกันเลย”
วอท เดอะ ฟัค!!!!!!!!!!!!!!! ชอบอะไรวะคิมจงอิน!!!!!!
55555555555555555555555
ชอบอะไรอ่ะจงอิน ชอบอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
นี่ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยนะ
555555+ เป็นฟิคเรื่อยเปื่อยมากจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจมากมากเลย อ่านคอมเม้นวันนี้ฮามาก
5555555555555+ รู้สึกมีกำลังใจ
ฟิคเรื่องนี้ไม่มีสาระอะไรทั้งสิ้น อ่านเอาแก้เครียดอ่ะ
55555555+ ขอบคุณทุกๆคนอีกทีนะคะ
ร่วมติดแท็กกันได้ที่ #ฟิคน้องฮุนหวานเย็น
ความคิดเห็น