คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : STEP 1 ::
NOTE :: ภาษาดอกไม้(?)เหี่ยวทำใจกันหน่อยนะ
เด็กช่าง
ใครๆก็ว่าเด็กช่างมันเถื่อน เอาเข้าจริงมันก็ไม่ใช่อย่างที่เขาลือเขาเล่ากันสักเท่าไหร่หรอก ไอ้ที่ดีๆน่ะมันก็มี แต่ส่วนใหญ่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ เห็นคนมาหยามสถาบันแล้วมันขึ้น! แล้วถ้าถามว่าย่านนี้ใครคุม คงตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า เซฮุน โอเซฮุน เด็กช่างโยธา
ผัวะ!!
“ไอ้โย่ง! ตบหัวกูทำไมครับ!” เซฮุนซี๊ดปากเบาๆ เอามือลูบหัว หลังจากโดนฝ่ามืออรหันต์ของเพื่อนสนิทต่างโรงเรียนที่วันนี้มันกระแดะมานั่งทำตัวหล่อประดับสามแยกปากหมา
“กูถามไม่ตอบ เอาไงครับเย็นนี้ ไปตีกับเขา หรือจะไปเอากับพี่~”
“เชี่ยชานยอล! ขนลุกสัด!” ยกตีนถีบเพื่อนตัวยาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทำเอาคนอื่นฮาครืน เซฮุนทำหน้าตาสยองขวัญ พร้อมยกตีนยันไปอีกที ก่อนจะคว้าเสื้อช็อปมอซอเปื้อนฝุ่น มาสะบัดสองสามที
“ไปไหนวะ เดี๋ยวก็ไปล่อตีนใครเข้าอีก”
“กลับบ้านดิ เย็นป่านนี้ ไม่มีใครมาล่อตีนกับกูแล้ว”
“กูว่าแค่เขาเห็นหน้า ก็อยากจะถลามามอบ.....ให้” ชานยอลดูดเสียงให้เรียบร้อยแต่คนที่อยู่กันแทบชิดทำไมจะอ่านไม่ออก
“เชี่ยชานยอล!” คว้าไม้ทีเตรียมพุ่งเข้าฟาดกลางกบาลเพื่อนรักสักทีสองทีให้มีแผลกลับไปฝากเมียรักที่บ้าน จนเพื่อนฝูงที่นั่งอยู่โดยรอบคว้าแขนรั้งตัวกันเอาไว้แทบไม่ทัน โอเซฮุน ตัวเท่าลูกหมา แต่แรงมันนี่พญาช้างสารชัดๆ
“จะไปไหนก็รีบๆไปเลยมึงน่ะ!” เห็นว่าคนตัวขาวอารมณ์ไม่ดี ก็รีบไล่ให้มันไปซะไกลๆ ถึงแม้ปาร์คชานยอลจะเป็นเพื่อนสนิท แต่โอเซฮุนไม่เคยมีคำว่าผิดหรอกถ้าหากมันยากฟาดกบาลใครสักคน เซฮุนสะบัดเสื้อช็อปคลุมไหล่ให้เรียบร้อย กระชับไม้ทีให้เข้าไม้เข้ามือก่อนจะเดินไปทางออกของประตูสถาบัน ผองเพื่อนได้มองตามกันอย่างเป็นห่วง
“แม่งน่าเป็นห่วงชิบหายเลย” จงแดชะเง้อคอมองตามหลังเซฮุนที่เดินห่างออกไป
“ห่วงไรวะ ไอ้เซฮุนเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
“ห่วงคนที่มาทำเปรี้ยวตีนกับแม่งตั้งหาก! มึงดูดิ๊น่ะ ดุอย่างกับหมาแบบนั้น” แล้วก็พากันฮาครืน พลางพยักหน้าเห็นด้วย ไอ้ห่วงเพื่อนก็ห่วง แต่ห่วงคนดวงซวยวันนี้เสียมากกว่า
ใครกันหนอออออ จะมาเปรี้ยวล่อตีนโอเซฮุน
“เฮ้ น้องสาว ขาวๆแบบนี้มาเป็นเมียพี่มั๊ยจ๊ะ”
-__________________________-
เมียพ่อมึงสิ เซฮุนทำหน้าเซ็งสุดขีด ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจกระชับไม้ทีในมือให้แน่น ขาเรียวใต้กางเกงยีนส์ฟอกซีขาดๆ กับผ้าใบเซอๆรีบก้าวไปให้พ้นจากตรงนี้โดยเร็ว ในใจก็นึกโมโหหนักเข้าไปอีก
แม่งคิดผิดชิบหาย มาทางนี้ เดี๋ยวกูว่าได้ตีกบาลใครสักคน
“หน้าหวานๆแบบนี้ สนใจมาซ้อนมอไซพี่มั๊ยน้อง” ยัง พวกมันยังจะไม่หยุด นี่โอเซฮุนบอกเลยนะว่ากำลังพยายามนับหนึ่งถึงร้อยในใจ ไม่อยากจะมีเรื่องกับใครเท่าไหร่วันนี้ อารมณ์มันไม่เอนจอยที่จะเอาตีนไปนาบหน้าใครเลยสักนิด
“ว้าว ว้าว ว้าว หน้าสวยๆของน้อง เหมาะจะมาร้องใต้ร่างพี่นะครับคนสวย”
มึงว่าไงนะ...
คนสวย
คนสวย
คนสวย
สวยพ่อง!!!!!!
ไม่ทงไม่ทนมันแล้วว้อย เซฮุนขว้างชีทในมือเฉียดหน้าพวกมันที่ผิวปากหวือก่อนจะลุกฮือขึ้นมาเมื่อเห็นคนตัวขาวท่าทางเอาเรื่อง แล้วก็ไม่ต้องรอให้ใครเปิด โอเซฮุนขอเปิดเองก็แล้วกัน แม่งยิ่งอารมณ์ไม่ดี ไอ้...พวกนี้ยังทำเปรี้ยวอีก ไม้ทีคู่ใจถูกยกฟาดใส่ไอ้คนที่พูดประโยคแรก ก่อนขาเรียวจะยกขึ้นยันยอดอกมันให้กระเด็นร่วงไปกับพื้น ตามด้วยไอ้คนที่สองที่พุ่งเข้ามา เซฮุนก็สวนหมัดหนักๆเข้าไปเสยกรามจนหน้าหงาย ส่วนคนที่สามไอ้นี่แม่งเล่นที่เผลอ ยกเท้าถีบจนเสื้อช้อปมอซอเพื่อนฝุ่นเป็นรอยตีนกลางหลัง เห็นเขาตั้งหลักไม่ได้เข้าหน่อย แม่งก็ตามมาหวดหน้าไม่ยั้ง ขอโทษที นี่พระเอก(?)ครับ ต่อยกูสามหมัดก็มากแล้ว ตัวโกงอย่างมึงน่ะ
“เฮ้ยยย ตำรวจ!!!” เสียงคนตะโกนดังลั่นมาจากทางด้านหลัง ทำเอาไอ้ควายตัวยักษ์ที่คร่อมผมง้างหมัดค้าง มันรีบลุกจากตัวผมวิ่งเตลิดไปอีกทาง ส่วนผมที่ล้มลุกคลุกฝุ่นอยู่ตรงนั้นก็ถูกฉุดกระชากจากใครที่ไหนไม่รู้ให้ลุกขึ้นยืนแบบมึนงง
อะ...ไร..กัน..วะ???? เซฮุนแปะเครื่องหมายคำถามไว้กลางกบาลของไอ้คนตรงหน้าที่ยังคงวิ่งนำเขาอยู่ มืออีกข้างที่ไม่ได้ดึงเขาถือไม้ทีกับชีท สภาพหัวสีบลอนด์เทา กับย่ามสะพายประหลาดๆกับคอนเวิสสองสีที่ทำเอาโอเซฮุนงงอยู่ไม่น้อย
“เฮ้ยย ลากไปไหน ปล่อยก่อน”
“วิ่งก่อนสิ วิ่งก่อน เดี๋ยวพวกมันกลับมา” คนตรงหน้ายังคงกุมมือผมวิ่งแบบไม่คิดชีวิต ไอ้ผมก็ยังตั้งสติไม่ได้ คว้าอะไรไม่ทันถึงได้วิ่งหน้าเริ่ดตามมันมาก่อน จนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาแล้วถึงได้หยุดยืนเป็นหมาหอบแดดกันอยู่แบบนี้
“มะ..มึงเป็นใครวะ/ปะ..เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
เป็นอันว่าชัดเจนโอเค แม่งคนละขั้วกับกูเลยทีนี้ เซฮุนแทบจะเอามือตบหน้าผากแรงๆให้หงายท้องตึงสักทีสองที วันนี้แม่งวันอะไรวะเนี้ย ร่างผอมเท้าแขนกับศอกมองอีกคนที่อยู่ท่าทางไม่ต่างกันด้วยแววงุนงงปนสงสัย แต่คงด้วยความที่ดวงตาของเซฮุนนั้นไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับใครอยู่แล้ว มันถึงได้ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเขากำลังหาเรื่อง
“เอ่อออ...นี่ไม่ได้จะมาหาเรื่อง”
“แล้วใครบอกว่ามึงหาเรื่องกูครับ?” โอเคนอกจากตาแล้วปากยังหมาอีกด้วย เซฮุนมองคนที่หายเหนื่อยแล้วเหมือนกันยืดตัวขึ้นตรง มองดีๆหมอนี่สูงกว่าเซฮุนเล็กน้อย ผิวคล้ำกว่า แถมหัวมันยังสีเทาอีกด้วย โอ้โห นี่มัน...แฟชั่นยุคสมัยไหนของมันกันวะครับ..
“เฮ้ยย พวกมึงน่ะ....”
“ชิบหายแล้ว!! วิ่งเลยนะ ทางใครทางมัน โชคดี!!” พูดไม่ทันขาดคำไอ้นักเลงกลุ่มเมื่อครู่ก็วิ่งถลาตามมา เซฮุนเบิกตากว้างบอกอีกคนรัวๆ แต่ไอ้อีกคนนี่สิทำบื้อ จนเซฮุนอยากจะยกเท้ายันขึ้นสักที จนเร่งมันนั่นแหละ มันถึงได้วิ่งฉิวไปเลย
“เฮ้ยยยย ไอ้หน้าสวย กูบอกให้หยุดไงวะ!!”
“หยุดก็โง่ดิฟายยยเย่ออออ กูแชมป์วิ่งเปี้ยวเว้ยยย!!” ว่าจบก็สวมตีนหมาแล้ววิ่งมันสุดชีวิตลัดเลาะกลับไปทางโรงเรียน หวังอย่างเดียวว่าพวกไอ้ชานยอลจะนั่งอยู่ที่เดิม ไม่งั้น โอเซฮุนตายฟรีแน่นอน!
“ชานยอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล” หล่อรวย หูกาง ตาปูด ลูกท่านฑูตเกาหลีนั่งเล่นกีต้าร์หน้าสามแยกปากหมาต้องหันขวางไปทางเสียงที่แหกปากเรียกมาแต่ไกล ก่อนดวงตาโตๆนั่นจะเบิกกว้างขึ้นไปอีก
“เชี่ยฮุน!! วิ่งเปี้ยวมาแต่ไกลเลยนะมึง!” ตะโกนกลับแล้วรีบวางกีต้าร์ วิ่งหน้าตั้งนำพรรคพวกสามแยกปากหมา ไปช่วยไอ้นักวิ่งเปี้ยวทีมชาติ ที่วิ่งหน้าเริ่ดมาแต่ไกล
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ กูไม่เคยรักมึงขนาดนี้เลย ปาร์คชานยอล!!!!
เรื่องเรียกตีนนี่ขอให้บอก โอเซฮุนถนัดนักล่ะ!!!
ความคิดเห็น