เพราะฉันเป็นดอกไม้ของเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 J-JACKกับไม้กันหมา

ฉันอุตสาห์หลบมุมอยู่ตรงเสาหินกลมๆ ใครมาวะ จะรอดอยู่แล้ววววเชียว

"ฉันล่ะ ไม่สบอารมณ์ยัยนั่นจริงๆ"

"คุณหนูอย่าได้ใส่ใจกับเรื่องพรรค์นี้เลยนะครับ"

ว้ายยยย ใครๆๆ นั่นใคร ทำไมเสียงไม่คุ้นเลย

"เดี๋ยวนะ"

อะไรๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้น ฮือๆๆๆ กลัวอ่ะ TT0TT

"สงสัยที่ตัวคุณหนูจะมีกลิ่นสาบยัยนั้นแน่ๆ เลย ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบนเถอะครับ"

เออ ไปไหนได้ก็ไปเลย ขออาศัยแป๊ปเดียว เดี๋ยวฉันออกไปทันทีเลยนะ

ฉันค่อยๆ หลังลงไปอย่าช้าๆ ตายังคงจ้องมองไปข้างหน้า แต่เท้าก้าวไปข้างหลัง

ตุบ!

หลังฉันชนกับอะไรบางอย่าง สงสัยจะเป็นหมอนข้างแน่ๆ แข๊งๆ นิ่มๆ =w=

อ๊ากกกกกกกกกกก จะบ้าเรอะ หมอนหอกอะไรมาเดินได้ตั้งได้ล่ะ เอาแล้วไง

"สวัสดีคนแปลกน้า ยินดีต้อนรับและขับไสนะ"

"ขะ...ขอบคุณที่ให้อาศัยชั่วคราว ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว ไปล่ะ"

"เดี๋ยวสิ"

อยู่ๆ ลุงที่ไหนไม่รู้แต่งตัวดีๆ โผล่มาข้างหน้าฉัน ตายแล้ว ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ฮือๆๆๆๆ

"เสียมารยาทจริง หันไปตอบคุณหนูดีๆ สิ"

"อะไรกันลุง ฉันก็ตอบไปแล้วนี่นา ปะ ไปล่ะนะ"

"จับไว้"

จู่ๆ ก็ตาลุงก็เข้ามาล็อคฉันไว้ "ว้ากกก ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ"

"ไหน ขอดูหน้าหน่อยสิ"

เจ้าของเสียงเดินเข้ามาข้างหน้าฉัน แต่ฉันก็ยังหลับตาอยู่ กลัวจัง ทำไงดีๆๆๆ โวยวายดีกว่า!

"อะไรเนี่ย มาจับฉันไว้ทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ จะบ้าเหรอ นี่ฉันไปขโมยของหรือเหยียบเท้าใครเหรอ อย่ามาทำแบบนี้นะ อุ๊บ!"

อ๊ากกก ตาลุงบ้า! ทั้งๆ ที่ใส่ถุงมือสีขาวนั้นอยู่แท้ๆ ยังเค็มได้ขนาดนี้ ถ้าฉันจะตายก็คงเพราะลุงนั้นแหละ อ๊ะ!!! นอกเรื่องใหญ่แล้ววววว

"ลืมตาซิ"

"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันรัวคำพูดแล้วโวยวายไปเรื่อย

"ถ้าฉันหมดความอดทน เธอได้ไปอยู่ในนรกแน่"

น้ำเสียงเย็นชาสอดเสียดเข้าโซนประสาท ทำให้สะดุ้งได้เลยทีเดียว!

แต่ฉันก็ต้องลืมตาสินะ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน

"O..O"

"หน้าตาโทรมเหมือนขาดสารอาหาร แถมยังไม่ได้ชะล้างอีก แบบนี้จะลงโทษยังไงดี"

โอ้ววววว เธอสะกดใจช้านนนนนน อะไรจะหล่อปานเทพบุตรเยี่ยงนี้

"เอาไปขังไว้ก่อนดีกว่า เจ้าพวกผีมีปัญหา"

นี่ถ้าตาลุงไม่ได้จับฉันไว้ฉันคงจะละลายไปแล้วเป็นแน่ แต่ว่านะ ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่ถ้านิสัยเสียแบบนี้ฉันก็ไม่สนหรอก ตอนนี้ฉันสนใจแต่จะเอาตัวรอดยังไงเท่านั้น

"เลิกมองฉันซะที เห็นแล้วขนลุก ยัยไม้เสียบผี"

นี่สรุปว่าฉันก็ไม่พ้นคำว่าผีจริงๆ ใช่มั๊ยเนี่ย

"ผมจะพาเธอคนนี้ไปขังไว้นะครับ"

แล้วฉันก็ใช้เวลาลุงเผลออ้าปากกัดซะ! (ปล. ใช่พลังห้าร้อยแรงม้ายิงใส่)

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

ฉันดิ้นหลุดจากตาลุงนั้นจนได้ แล้วหันไปขู่ใส่ "แฮ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ต้องขอโทษลุงจริงๆ แต่ฉันไม่ไปอยู่คุกหรอกนะ

ฉันเผ่นแนบวิ่งไปมั่วๆ ต้องออกได้แน่ คิดว่าอ่ะนะ =..=

"ไม่มีทางรอดจากฉันไปได้หรอก"

น้ำเสียงเย็นชาลอยมาตามลม ทั้งๆ ที่เป็นเสียงที่เบามากๆ แต่ใครได้ยินเป็นต้องขนลุกซู่ซ่า

ฉันหันไปตามเสียง  ทั้งๆ ที่ยังวิ่งอยู่ พ่อเทพบุตรสุดหล่อน่ากลัวนั้นกำลังสะกดพลังอาฆาตในตัวอย่างเห็นได้ชัด ต้องโกรธแล้วแน่ๆ แต่ทำไมถึงได้มีพลังอะไรมากมายขนาดทำให้ฉันแทบหายใจไม่ออกนะ

โป๊ก!!!

.........

โอ๊ยยยย ปวดหัวจังเลยยย เช้าแล้วเหรอเนี่ย ทำไมมันมืดจังอ่ะ ฉันคิดในใจพลางเอามือกุมหน้าผาก นี่ฉันไปโดนอะไรมาเนี่ย เจ็บซะขนาดนี้ สงสัยต้องไปโรงพยาบาลแล้วมั้งเนี่ย

"ฟื้นแล้วเรอะ! ยัยผีจูออน!!!"

"กรุณาลดเสียงลงด้วย คุณควอต"

ห๊ะ ฉันว่าฉันได้ยินอะไรคองๆ = =

"ชิ ลุกขึ้นมาซะก่อนที่ฉันจะจับเธอให้ยมบาล" 

หา! ยมบาล ใคร ใครจะตายหรือไงเนี่ย > <

ฉันค่อยๆ พยุงตัวขึ้น แต่อาการปวดหัวของฉันก็ยังไม่ได้หายไป "นั่นเสียงใครเนี่ย" ฉันออกแนวโวยวายเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดู (- -) --> ("""O[]O)

"ถึงกับตกใจเลยรึไงฮะ ยัยผีไม่มีญาติ"

"ควอต! นี่นายยังไม่เลยรังควานฉันอีกเรอะ" ทำไมต้องสรรหาคำต่างๆ นานา มาเรียกฉันแบบนี้ด้วย ฉันว่าฉันได้ยินว่าผีไม่มีญาติกะอะไรก่อนหน้านั้นนะ ใช่ผีจูออนรึเปล่า = =;;;;

"ฉันต่างหากที่ต้องถามคำถามนั้น!"

"เจอหน้านายทีไรต้องโมโหทุกทีเลย แล้วทำไมจะต้องมาขึ้นเสียงกับฉันทุกครั้งด้วยฮะ โอยยยยยย"

ฉันเอามือทั้งสองข้างกุมหัว ทำไมมันถึงได้ปวดอะไรขนาดนี้เนี่ย TT0TT

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สังเกตุสถานที่ที่ตัวเองอยู่โดยรอบ ข้างหน้าฉันไม่กี่ก้าวมันเป็นตารางลูกกรง สีดำๆ อ่า พูดทีสิว่าไม่จริง บอกทีสิว่าฉันเพ้ออยู่ "นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย"

"ฮ่าๆๆๆๆ ยัยผีปัญญาอ่อน ดูไม่ออกหรือไงว่านี่มันคุกน่ะ ตลกว่ะ" แล้วนายควอตก็หัวเราะคิกคักต่อไป นี่ถ้าฉันออกไปได้ฉันจะฆ่านายคนแรกเลย ควักลูกตา จกไส้ แล้วจะสาวให้กากิน!!!

ภายในห้องสีเทา ที่ฉันอยู่(ในคุก)มันไม่กว้างเท่าไหร่นัก แต่ก็สามารถบรรจุคนได้ประมาณสามคน  ในห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง มีแค่ไฟที่จุดขึ้นตามเทียนสีดำรอบๆ ห้อง และตอนนี้นายควอตก็นั่งอยู่ตรงคุกข้างหน้าฉัน (ไม่ได้อยู่ในคุกกับฉันนะ) ส่วนตาลุงหน้าเหี่ยวก็ยืนอยู่ข้างๆ กับเก้าอี้หรูๆ สไตร์คลาสสิคสง่างามตัวนึง และถัดไปเล็กน้อยก็มีประตูไม้สีหม่นๆ ดูเก่าๆ กึกๆ อย่างบอกไม่ถูก ทั้งห้องนี้มันดูน่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย

"สนุกกันดีจังนะ เสียงดังออกไปข้างนอกเลย"

จู่ๆ เสียงของใครบางคนก็แทรกเข้ามา เสียงเหมือนมีความสุขแต่ก็เหมือนไม่มีอารมณ์อะไรอยู่ในคำพูดนั้นด้วย

แกร๊ก! เสียงเปิดประตูสีดำนั้น ตามมาด้วยชายใส่ชุดดำทั้งชุด มองตรงมาที่ฉันสีหน้านิ่งเฉย แต่ดวงตาดูประกาย ดวงตาสีเทานั้นดูแปลกออกไปมาก

"คิดเรื่องที่จะลงโทษ 'นักโทษ' แล้วเหรอ"

"ยังหรอกครับคุณหนู" ตาลุงโค้งนิดๆ

"สวัสดีอีกครั้งครับนายท่าน" นายควอตลุกขึ้นยืนแล้วหันไปหาคนที่ประตูนั่น พร้อมกับโค้งตัวด้วยเช่นกัน

แต่ก็ยังหันมาหาฉัน ยังไม่ละสายตาจากนักโทษอย่างฉันสินะ ฉันเริ่มรู้สถานะตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะจ้ะ -w-

"นี่เธอ ลุกขึ้นมาเคารพนายท่านซะ" เสียงกระสิบจากควอตที่ดูเหมือนอยากจะตะโกนใส่หน้าฉันมากกว่า

"แบร่! ฉันไม่ลุกซะอย่าง มีไรมั๊ย ^^"

"ยัย..." ดูเหมือนนายความดันต่ำนี่จะเหลืออดแบบสุดๆ แล้ว แต่ก็ยังส่งเสียงดังไม่ได้อยู่ดี ฉันล่ะอยากจะแกล้งให้สะใจซะหน่อยแต่ติดที่ว่า ตาลุงก็หันมามองฉันเหมือนกันเนี่ยสิ "อะไร?"  ทั้งๆ ที่ฉันถามแต่ฉันก็ยังนั่งกุมขมับอยู่

"นี่นาย แม่ผู้หญิงคนนี้นี่ยังไง ทำไมถึงทำกริยาแบบนี้" คนที่ยืนตรงหน้าประตูถามขึ้นมา

"ต้องขอโทษจริงๆ ครับนายท่าน"

"เอาเถอะ แต่ประเด็นก็คือพื้นฐานน่าจะรู้ว่าฉันเป็นใครมากกว่า ใช่มั๊ยล่ะ"

"กระผมทำหน้าที่บกพร่อง โปรดลงโทษกระผมด้วยและต่อไป กระผมจะทำหน้าที่ให้ดีกว่านี้"

"ทำหน้าที่บกพร่องบ้าง ...จะเป็นไรไป ฮึ! เอาเถอะ ช่วงนี้ฉันกำลังเบื่อๆ ว่างๆ ฉันไม่โกรธหรอก วิญญาณมากมายก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยจะรับรู้ความเป็นจริง เอาล่ะ ฉันจะจัดการกับยัยนี่เอง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำถึงตายหรอก" ผู้พูดหันมามองฉันตอนประโยคหลัง ถึงแม้ฉันจะมองหน้า 'เขา' ไม่ชัด แต่ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง หมอนี่ต้องเห็นฉันเป็นของเล่นแน่ๆ จะโขกสับ อะไรก็ได้สินะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย (นี่ก็คิดไปเองทั้งนั้น = =)

"ฉันว่านะ ฉันจะแนะนำตัวให้เธอคนนั้นรู้จักหน่อยดีกว่า"

"อย่าเสียแรงก็ยัยคนนี้เลยครับ..."

"ฉันบอกว่า ฉันอยากจะทำความรู้จักกับเธอ" น้ำเสียงที่อ่อนโยนเมื้อกี้ค่อยๆ เข้มขึ้น

"ขอรับนายท่าน" แล้วนายควอตกับลุงก็โค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียงกันแล้วก็พากันเดินออกไป

เหลือแค่เราสองคนแล้วสินะ *-*

"เธอชื่ออะไรเหรอ" เขาถามพร้อมกับส่งยิ้มเล็ก เล็กมากๆ จนแถบไม่เห็นอ่ะ

"ชะ...ชะ ฉันชื่อโลลิต้า"

"สวัสดี ฉันชื่อแจ็ค แต่เรียกว่าเจดีกว่า"

หมอนี่เป็นผู้ชายที่สงบแต่ก็ดูน่ากลัวมาก ออร่าดูมืดมัวไม่น่ามองเลย ถึงแม้เจ๊แกจะหล่อก็เหอะ -.,-

"เรามาเล่นเกมกันหน่อยมั๊ย เธอชอบเกมรึเปล่า"

"ก็บ้างอ่ะนะ" ฉันตอบแบบงงๆ แล้วก็เอามือกดตรงหัวเล็กน้อย หัวฉันมันยังเจ็บอยู่เลย

"ฮึ! จะบอกให้ก็ได้ ตอนที่เธอวิ่งหนีฉันน่ะ หัวเธอไปโขกกับเสาหิน ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง" ทำไมต้องทำเสียงฮึๆ ด้วยอ่ะ T-T

"ก็เจ็บนิดหน่อยน่ะ"

"ฉันหมายถึงเสา ไม่ใช่หัวเธอ"

อ๊ะ!!!!!! =o=;;  ทำไมถึงห่วงเสาล่ะยะ หัวฉันจะแตกจะแยกยังไงก็ไม่สนเรอะ 

"มาพูดถึงเกมกันหน่อยดีกว่า"

ทำอยู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องได้เร็วขนาดนี้!!!

"อะ อืม"

"แค่เธอเล่นเป็นไม้กันหมาให้ฉันก็เพียงพอแล้วล่ะ ถ้าเธอเล่นได้สมจริงสมจัง ฉันจะให้รางวัลกับเธอ"

"ไม้กันหมา =[]=!!!! นี่นายเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่!!"  

"ก็อย่างที่พูดแหละ ดูสมกับเธอดีนี่นา ยัยปากเสีย"