เพราะฉันเป็นดอกไม้ของเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ดอกไม้เปียกฝน

บนหน้ากระดาษลายดอกไม้สีชมพู ได้เขียนคำต่างๆ นานไว้มากมาย

'แทลีส เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ 555+ แต่ฝันคงจะไม่เป็นจริงแน่ๆ ฉันมันไม่สวยนี่นา T^T ฮือๆ มันก็แค่การเพ้อฝันไปคนเดียวแหละ อ๊ายๆๆๆๆ ฉันไม่ได้จะมาเขียนอะไรแบบนี้นะ ใกล้จะเป็นวันเกิดเขาแล้วอ่ะ กรี๊ดๆ'

'วันนี้เจอเขาด้วยแหละ ตายแล้ว แทบสลบแน่ะ คิกๆๆๆ เขาดูเท่มากๆ เลย ได้สบตาเขาแป๊บนึงด้วยแหละ ว้ายยยย'

ฉันอ่านผ่านไปมา สมุดบันทึกที่เมื่อก่อนฉันแสนจะภูมิใจที่ได้เขียนอะไรดีๆ ลงไป อะไรดีๆ ที่เรียกว่าความสุขเล็กๆ ของฉัน

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เป็นที่เดียวที่สามารถทำให้จิตใจสงบได้ สิ่งที่ทำให้ฉันกับเขาเลิกกัน ดูเหมือนจะเป็นอะไรที่บ้าบอแต่ฉันเชื่อ ไม่นานมานี่ ฉันฝัน ฝันเห็นแต่ความตายของฉัน ฉันตายทั้งๆ ที่ยังรักเขาอยู่ และแทลีสก็เข้ามาเห็น เขาร้องไห้ และกอดศพฉันไว้ แล้วก็เห็นลูกแก้วสีดำๆ ม่วงๆ ลอยอยู่ข้างหน้าฉัน มันซ้ำกันแบบนี้มานานกว่าสองอาทิตย์แล้ว ฉันจึงตัดสินใจบอกเลิกเขา ทั้งนี้เพื่อฉัน และตัวเขาเอง เพื่อชีวิตที่ไม่ต้องทุกข์และมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อตัวเขาเอง คิดแบบนี้วนไปมาก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวด ฉันวางบันทึกลงแล้วออกจากห้อง ฝนยังตกไม่หยุด พายุเข้าแรงมาก ตกหนักจนแทบไม่เห็นทาง ฉันเดินออกนอกบ้านแล้วกางรม ฉันยังอยากไปโรงเรียน ยังอยากเจอเขาอยู่เลย ทำไมไม่ลืมสักทีนะ ฉันกำลังรอสัญญานไฟ เพื่อข้ามถนน วันนี้ถนนโล่งผิดปกติ ก็นะ ใครจะมาขับรถในวันที่ฝนตกหนักอย่างนี้

อ๊ะ! ไฟแดงแล้ว ...แล้วฉันจะรอให้ไฟแดงทำไมนะ ทั้งๆ ที่ไม่รถเลย บ้าไปแล้วแน่ๆ

ปี๊นนนนนนนนนนนนน

โครม!!!

...

อะไร เกิดอะไรขึ้น ทำมันถึงได้... อยาก อยากเจอ...

....

"ทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ปกติมันต้องไม่เป็นแบบนี้นี่นา น่าจะเดินมาเองได้"

"นั่นน่ะสิ แปลกดีเนอะ"

ใคร นั่นเสียงใคร

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ทำไมดูมืดๆ อย่างนี้นะ

"ฉันอุ้มมาเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานมากแล้ว"

"รู้สึกอะไร - -"

"รู้สึกดีนะสิ เหมือนเป็นฮีโร่เลย"

"นี่...นี่"

ปวดเนื้อตัวไปหมด แล้วใครมาคุยกันเนี่ย เสียงไม่คุ้นเลย

"อ้าวตื่นซะแล้ว"

"พูดได้ด้วยเหรอเนี่ย"

ฉันค่อยๆ พยุงตัวขึ้น "พวกนายเป็นใครเนี่ย"

"อย่าพึ่งลุกสิ"

ผู้ชายสองคนยืนดูฉันที่อยู่บนเตียง ทั้งคู่แต่งชุดสีดำสนิท ดวงตาสีดำ ผมสีดำ  คนหนึ่งกำลังยิ้มให้ แต่อีกคนกำลังห้ามไม่ให้ลุก

"พวกนายมาทำอะไร" ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ...ห้อง? ฉันอยู่ในห้องไม้สีหม่นๆ แต่เป็นห้องที่กว้างมาก ตู้ โต๊ะ เตียง เป็นสีดำ หน้าต่างก็เป็นดำ ไม่สิ สีเทานี่นา อะไรกันเนี่ย ฉันลองมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าที่เทา แต่ไม่มีฝนตกเลยนี่นา ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ "นี่ฉันอยู่ที่ไหน!"

"เฮ้! คุณหนูอย่าขึ้นเสียงสิ อารมณ์เสียมาจากไหนฮะ" ชายที่ผูกไทน์พูดแทรกขึ้นมา หน้าตาไปสบอารมณ์นัก

"เอาน่า นายก็ เธอพึ่งจะมาใหม่นะ อย่าไปทำกริยาแบบนั้นสิ เธอคงยังมีอะไรคาใจอยู่หละ ^^;" ชายสวมเสื้อคอปกสีดำห้ามอย่างใจเย็น "แล้วเธอล่ะ ชื่ออะไร" เขาหันมาพูดกับฉันแล้วยิ้มให้

"..."

"ฮ่าๆๆๆ ขอโทษทีนะ ฉันต้องแนะนำตัวก่อนใช่มั๊ย ฉันชื่อ อดัม สวัสดีครับ ^^ ส่วนคนที่ยืนข้างฉันชื่อ ควอต นะ เป็นเพื่อนฉันเอง"

"ฉันชื่อโลลิต้า"

ฉันมองไปยังคนที่ชื่อ "ควอต"

"ฮึ!"

"อ๊ะ!" ผู้ชายอะไรน่ะ นิสัยแย่จริงๆ =^=

"ควอต ถ้านายไม่พอใจอะไรล่ะก็ ออกไปข้างนอกก่อน อย่าพึ่งมาทำเสียเรื่องได้มั๊ย" อ้าววว คุณอดัมวีนซะแล้ว

ว่าแล้วคุณควอตก็เดินออกไปหน้าตาเฉย ทำไมง่ายงี้อ่ะนายควอต =0=

"โลลิต้า เอ่อ..."

"เรียกลิต้าก็ได้นะ"

"ฮ่าๆๆ กำลังจะพูดอยู่พอดีว่าชื่อยาว" ปากแบบนี้อีกคนแล้วนะ เดี๋ยวปัดไล่ไปอยู่กับควอตซะเลย (มีสิทธ์อะไรไปไล่เขา) "เธอยังไม่ถูกชะล้างเลยนะ"

"ชะล้าง? นายหมายถึงอะไร จะให้ฉันไปอาบน้ำเหรอ"

"...อะไร? จะอ้ำกันเหรอ ฮ่าๆๆ ก็เกือบจะตลกอยู่อ่ะนะ ^^;;;"

"ตลกเหรอ มันตลกตรงไหน"

"อะไร ไม่รู้จริงๆ รึไงกัน"

"จะว่าโง่หรือปัญญาอ่อนดี" และแล้วเสียงกวนประสาทก็แทรกเข้ามา นายเข้ามาตอนไหนฮะ!!!!

"นี่นาย จะปากเสียไปถึงไหนเนี่ย" ฉันเริ่มจะทนไม่ได้แล้วนะ

"คุณควอตครับ"

อดัมพูดกับควอต คล้ายๆ ว่าเหลืออดจริงๆ และควอตก็เงียบไปอีกครั้งก่อนจะพูดว่า "ก็ยัยนี่..."

"ให้เกียติฉันนิดนึงก็ได้นะ"

"เธอมันตัวปัญหา! เธอมัน..."

"นี่!"

"เอาล่ะๆ ฉันจะไล่ควอตไปไกลๆ ก่อนดีกว่านะ เรามีเรื่องสำคัญมากๆ ต้องคุยกันเลยล่ะ ถ้ามีควอตอยู่คงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ"

"นี่นายใช่คำว่า 'ไล่' กับฉันงั้นหรออดัม!" ถึงตาของควอตวีนแล้ว = =

และคุณอดัมก็ลากหมอนี่ออกไปข้างนอกและกลับเข้ามาพร้อมล็อคประตู รอบคอบมากค่ะ ^^

เขานั่งลงบนเตียงข้างๆ กับฉัน

"เธอรู้ตัวหรือเปล่า ว่าเธออยู่ที่ไหน"

"ไม่รู้"

"เธอจำเหตุการณ์อะไรสำคัญๆ ก่อนหน้านี้ได้บ้างมั๊ย"

"ฉัน ฉันไม่แน่ใจ มันเหมือนความฝัน"

"ฝันเหรอ งั้น เธอฝันซ้ำๆ บ้างหรือเปล่า"

"ใช่ๆ ฉันจำได้ว่า ฉันฝันซ้ำๆ มันน่ากลัวมาก ฉันเห็นตัวฉันตายแล้วคนรักฉันก็ร้องไห้ เห็นลูกแก้วสีดำๆ ม่วงๆ ด้วย"

"ลูกแก้วสีดำหรอ?"

เขาทำหน้างงๆ แล้วคิดหนัก(มั้ง)

"อืมๆ"

เขาพยักหน้า

"เดี๋ยววันนี้ฉันจะพาเธอไปชะล้างก่อน แล้วเรามาเข้าเรื่องหน้าตกใจที่สุดนะ ทำใจไว้ล่วงหน้าเลย"

"ทำไม ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ"

"อย่าพึ่งรู้เลย"

"บอกฉันมาเถอะ ฉันรับได้"

ฉันเขย่าแขนเขาเบาๆ

"บอกฉันๆ"

"แต่ฉันอยากให้เธอทำใจ จริงๆ นะโลลิต้า"

"ไม่! บอกฉันมา"

ฉันเขย่าแขนเขาแรงขึ้น

"ก็ได้ เธอจะกลับไปเป็นคนดีที่ผู้คน "ข้างบน" รักไม่ได้อีกแล้วนะ"

"ข้างบน ผู้คนข้างบนเหรอ หมายความว่าไง"

"เธอตายแล้ว"