เพราะฉันเป็นดอกไม้ของเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ความเจ็บปวด

ในวันที่ฝนตกอย่างหนัก เสียงฝนกระทบกับหลังคาดังสนั่น ในวันที่พายุเข้า ...มันเข้าในใจฉัน เสียงฝนในใจมันดังยิ่งกว่า

คนที่พูดอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงนั้นกลืนไปกับเสียงฝน และลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างไม่หยุด

"เธอก็พูดได้สิ! เธอไม่ใช่คนที่เจ็บปวดนี่นา เธอจะพูดยังไงก็ได้"

ฉันยืนก้มหน้า รับรู้แค่เพียงคำพูดที่ออกมาเท่านั้น

...ฉันน่ะเหรอ คนที่ไม่เจ็บปวด

"เธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะเธอ!"

"ฉันอยากให้นายเลิกพูดซะที"

"อะ อะไรนะ เธอบอกให้ฉันเลิกเหรอ!!!"

"ใช่ ถ้าเลิกพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นได้ ฉันจะขอบคุณมาก"

"นี่เธอ!"

"มาเข้าเรื่องที่ฉันอยากจะพูดดีกว่า ฉันฟังนายพล่ามมานานมากแล้ว"

ฉันเงยหน้าแล้วหลบสายตาคนข้างหน้า ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา

"เรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้คือ เธอเบื่อฉันแล้วใช่มั๊ยล่ะ เธอจะพูดแค่นั้นใช่มั๊ย ฉันไม่อยากฟังเรื่องงี่เง่าแบบนั้นหรอก!"

"แต่ไอ้เรื่องงี่เง่าเมื่อกี้มันเป็นเรื่องจริงนี่นา"

ฉันหันไปสบตากับ "เขา" ฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่เกรงใจใคร เสียงฟ้าผ่าดังมาเป็นระยะ

ฉันกำลังกลัว...

"ฉันแค่คิดว่า คนอย่างนายมีดีแค่ที่หน้าตา"

ฉันยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะเบาๆ

"บ้าที่สุด!!!"

ฉันปล่อยให้เวลาล่วงเลย "เรา" เงียบมาสักพักหนึ่งแล้ว

"เธอ อยากจะพูดอะไรกันแน่ อยากจะด่าว่าฉันที่ไม่มีเวลาให้เธอ หรืออะไรก็บอกมาเลย แต่ขอ ขอแค่เรื่องเดียว อย่า...อย่าเลยนะ"

เขากุมขมับแล้วพิงที่ผนังห้อง เขามองมาที่ฉัน

"ฉันจะบอกเรื่องที่เธอไม่อยากได้ยินมากที่สุด"

"โลลิต้า ขอร้อง ไม่เอานะ"

"ที่ผ่านมา นายมีเวลาให้ฉัน แต่มันมากไป ฉันไม่ต้องการมากขนาดนั้น มันทำให้ฉันเบื่อ"

"ฉะ ฉันขอโทษ"

...นายเคยรู้อะไรบ้าง

"ฉันว่านะ" ฉันพูดขึ้นมา

...เคยเข้าใจฉันบ้างหรือเปล่า

"คำว่าห่าง มันคงน้อยเกินไป"

"ได้โปรดล่ะ โลลิต้า ได้โปรด"

...นายไม่เคยรู้อะไรเลยด้วยซ้ำ

"ฉันจะแก้ไขตัวเองนะ นะโลลิต้า"

...ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน ถึงได้ทำให้นายมากขนาดนี้

"เราเลิกกันเถอะ"

"โลลิต้า!!!!!!"

...และฉันกำลังเจ็บปวด

เขาคุกเข่าลงไปตรงหน้าฉัน แล้วกอดฉัน เขาร้องไห้

"ไม่ ขอร้อง อย่าไปจากฉัน อย่าไปจากตรงนี้"

ฉันยืนนิง พยายามไม่รับรู้เสียงสั่นครอนของเขา

ฉันต้องทำให้ได้

"ปล่อยฉัน"

"ฉันไม่ยอมรับหรอก!"

ฟ้าแลบเป็นสาย เหมือนผ่าลงมาที่ใจของฉัน เจ็บเหมือนโดนมืดกรีด

...ฉันกำลังจะปล่อยมือจากนาย ปล่อยฉันไป ให้ฉันเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัสอยู่คนเดียว

ปล่อยให้ฉันตายอยู่คนเดียวเถอะ แทลีส

"จบกันตรงนี้ แค่ตรงนี้ที่เธอพูดกับฉัน ตรงนี้ที่เธอยอมรับรักฉัน แล้วเธอก็บอกเลิกฉัน"

"..."

"แต่เหตุผลของเธอไม่เพียงพอ"

"อะไรนะ"

เขาลุกขึ้นยืน

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป ถ้าเธอไม่บอกเหตุผลที่เพียงพอ"

"มากมายนัก เหตุผลของฉัน"

"สักกี่พันกี่หมื่นข้อ ฉันก็จะฟัง"

...อย่าทำแบบนี้

"ฉันจะปรับตัวเอง"

...ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้

"ปรับตัวเอง ให้เธอมาตกหลุมรักฉันอีกครั้ง"

"มันจะไม่มีวันนั้น"

ฉันหันไปพูดอย่างแข็งกร้าว

บนหน้าของเขา ยังมีรอยน้ำตาอยู่ แต่สีหน้าและแววตาดูจริงจังมาก

ฉันสบตาเขา แล้วหันหลังเดินกลับไป

"ฉันบอกแล้วนะ ถ้าเธอหาเหตุผลมาไม่ได้"

ฉันยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่"

ฉันเดินออกมา ไกลจนไม่ได้ยินเสียงของเขา ฉันเดินลงบันได

"ฉันต้องทำได้"

เปิดประตู

"ฉันต้องตัดใจให้ได้"

วิ่งฝ่ากลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา แล้วร้องไห้ ต้องตัดใจให้ได้ จะให้เขาเห็นน้ำตาไม่ได้ ตัดใจ ตัดใจให้ได้

ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ช่วยก้องในสมองที ฉันเลิกกับเขาแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ยอมรับสิ่งที่ทำลงไปเสียที่เถอะ!!!