My way ....

ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1: intro

My way...

 

 

 

 

 

Episode 1 : intro 

 

 

TEMPG

Choi Seunghyun x Kwon Jiyong

 

*ตัวละครและเรื่องราวเกิดจากจินตนาการมโนเสริมแต่ง หาได้มีอยู่จริง เพียงแต่อ้างอิงใช้บุคคลดังกล่าวในฟิคเท่านั้น * >\\\\\\<

 

 

Note:  ควอนจียง หนุ่มน้อยหน้าหวาน ผู้มีเป้าหมายในการใช้ชีวิตและมีความฝัน พร้อมกับการตามหาคนที่เคยทำให้....ควอนจียงคนนี้ ใจเต้นแรง อย่างที่ไม่สามารถควบคุมได้.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮึก..หยุดเถอะ...ขอร้อง.....ฮึก..ฮึก...อื้อออ"

 

 

 

 

 

 

น้ำเสียงของใครอีกคนที่พร่ำบอกกล่าวเพื่อให้คนตรงหน้าหยุดการกระทำ ทั้งทางคำพูดและ....ร่างกาย

 

 

 

 

 

 

"ฮึก...ซึงฮยอน..ได้โปรด...อ่ะ..อือ...ฮึก"

 

 

 

 

 

 

แต่เสียงนั้นกลับหาได้เข้าสู่โสตประสาทของอีกคนที่ยามนี้หาได้สนใจอะไรไม่ นอกเสียจากความต้องการของตนเอง

ที่กลับยิ่งเพิ่มทวีเพราะร่างข้างใต้

 

 

 

 

 

 

 

"ฮึก..ฮื่อ.......อ่ะ..ซึงฮยอ...น "

 

 

 

 

 

 

 

 

น้ำเสียงที่ขาดๆหายๆที่พยามยามปรามคนตรงหน้าให้หยุด แต่ก็รู้ทั้งรู้ว่า ไม่ว่าตนจะพูดพร่ำเอ่ยคำขอร้องคนตรงหน้ามากเพียงไหน คนตรงหน้าก็ไม่มีทางที่จะสนใจใยดีเสียงเล็กข้างใต้จริงๆ ตอนนี้จึงทำได้เพียงแค่หยุดความพยายามของตนเท่านั้นเอง แล้วก็แค่ปล่อยให้หยาดน้ำใสที่เอ่อล้นขอบตาเรียวเล็กค่อยๆไหลอาบลงข้างแก้มอย่สงที่ไม่สามารถจะยั้งไม่ให้มันไหลลงแก้มนวลใส.....เพราะคนตรงหน้า ต่อให้เค้าร่ำร้อง ปล่อยหยดน้ำตาออกมามากเพียงใด คนๆนี้ก็ไม่เคยจะเห็นค่าของมัน นอกจากความต้องการของตนเอง.......

 

 

 

 

 

 

จบแล้วสินะ....ความรู้สึกที่มีให้คนๆนี้ มันควรจะพอได้แล้วสินะ ในเมื่อคนคนนี้ไม่เคยมองเห็นค่าของมันสักนิด.......

 

 

 

 

 

ร่างบอบบางที่นอนนิ่งอยู่บนที่นอนกว้าง ทิ้งสายตาที่เหม่อมองไปรอบๆห้อง พลางเลือบมองสิ่งต่างๆรอบห้อง ห้องนอนที่ตกแต่งโทนขาวเทา ทุกอย่างในห้องนี้ดูเรียบไปซะหมด ข้าวของทุกอย่างถูกจัดให้เข้าที่เข้าทางอย่างที่มันควรจะอยู่ จนสายตาเรียบเหลือบมองไปเห็นตุ๊กตาหมีหน้าตาประหลาด ที่เรียงไล่ไซต์และขนาดแตกต่างกันไป พลางนึกคิดไปในใจ ตอนนี้จิตใจของคนคนนี้คงไม่ได้แตกต่างจากตุ๊กตาพวกนี้สักเท่าไหร่เลย หากแต่ว่าคนคนนี้ยังคงมีซึ่งลมหายใจเท่านั้นเอง....... 

 

 

 

 

 

 

 

 

จียงที่กำลังกลัดเม็ดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีขาวของตน กลับสะดุ้งตัวเฮือกเพียงเพราะเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ก่อนจะรีบจัดการตัวเองให้เสร็จแล้วออกไปให้พ้นสักทีจากห้องนี้ห้องที่เต็มไปด้วยคำดูถูกมากมาย......

 

 

 

"นายมีนัดต่อรึไง จียง" เสียงของร่างสูงเบื้องหลังที่เอ่ยถาม น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมที่บ่งบอกถึงความดูถูกเหยียดหยามอย่างเห็นที่สุด

 

 

"............" จียงเลือกที่จะเงียบไม่สบตา หรือเอื้อนเอ่ยใดๆออกไป เพราะรู้ว่าไม่ว่าเค้าจะพูดอะไรออกไป คนคนนี้ก็เลือกที่จะเชื่อและคิดในสิ่งที่ตนเองเชื่อเท่านั้น ก่อนจะเอื้อมมือหยิบสิ่งของของตนที่กระจัดกระจายไปรอบห้อง เพราะร่างสูงที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอ่อนนุ่ม

 

 

 

"เฮ้อ......แต่ดูจากสถาพนายตอนนี้ จะให้ไปต่อกับใครก็คงยากล่ะนะ "ซึงฮยอนยังคงเอ่ยอย่างลอยหน้าลอยตา โดยไม่ทันสังเกตุเลยว่า ร่างบอบบางที่กำลังไล่เก็บสิ่งของของตนเองอยู่นั้นตอนนี้หยาดน้ำใสๆมันก่อตัวเต็มตื้นอยู่ที่ขอบตาเตรียมทิ้งตัวลงได้ทุกเมื่อ แต่หากเลือกที่จะกลั้นมันไว้ไม่อยากให้คนๆนี้เห็นมัน เพราะมันไม่มีค่าอะไรเลย

 

 

 

 

"..............."

 

 

 

 

"ลืมไปอย่าง โทษทีนะ พวกนั้นคงไม่ถือสาหรอกนะถ้าจะได้นายต่อจากชั้นน่ะ...."ซึงฮยอนทิ้งห่างคำพูดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อซึงคำพูดนั้นมันทำให้จียงกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ......

 

 

"เพราะถ้าใครมีเงินให้นาย นายก็คงยินดีและพร้อมจะประเคนตัวใส่พานถวายอยู่แล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ"น้ำตาใสไหลลงพาดอาบแก้มนวล จียงกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ คำพูดเหล่านั้น มันทำร้ายจิตใจจริงๆ ถ้ามันเป็นคนอื่นจียงคงไม่รู้สึกอะไรมากมาย แต่เมื่อมันมาจากปากของคนคนนี้ มันเจ็บเหลือเกิน มันเหมือนมีดคมกริบที่บาดลึกทุกครั้งที่ได้ยิน...............

 

 

 

 

"มันก็คงเปนอย่างนั้นล่ะฮะ ใครที่มีเงินให้ผม ไม่ว่าจะให้ผมไปที่ไหนผมก็คงต้องไป คุณก็พอใจที่เห็นมันเปนแบบนี้ไม่ใช่หรอ ผมลาล่ะ...." จียงพูดทิ้งท้าย เค้าอดไม่ไหวแล้วจริงๆ คำพูดนั้น มันทำให้เค้ารู้สึกไม่มีค่าเลยสักนิด ทั้งๆที่เค้าไม่ได้เปนแบบนั้น แต่ถ้าคนคนนี้จะหยิบยื่นมันให้ เค้าจะปฎิเสธอะไรได้ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เคยยอมฟังเลย ก่อนจะหันหลังเดินหนีออกจากห้องไปทิ้งให้ร่างสูงที่ยังคงหงุดหงิดกับคำพูดเมื่อกี้ต่อไป.............

 

 

 

 

ร่างบอบบางพาตัวเองเดินเข้าลิฟท์ มือเรียวกดชั้นที่หมายจะลง ประตูปิดลงช้าๆ ก่อนจะปิดสนิท ร่างบอบบางของจียงทิ้งตัวลงแทบทรุดกับพื้นเหล็กเย็นเฉียบ น้ำตาจากดวงตาคู่สวยไหลลงอาบเต็มแก้มด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นอย่างสุดแสนจะทัดทานไหว มือเรียกยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้ต่อไป พลางคิดย้อนในใจทำไมเรื่องราวทุกอย่างถึงได้เปนอย่สงนี้ไปได้ทั้งๆที่เค้าเองไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำให้ตัวเองต้องมาอยู่ในจุดๆนี้ได้ ต้องมาทำให้คนที่ตัวเองแอบรักมานานแสนนาน จะเรียกว่าเปนรักแรกเลยก็ว่าได้ มามองตัวเองเปนคนสกปรกและทำทุกอย่างไดัเพื่อเงิน ทำไมล่ะ ควอนจียง คนนี้ทำผิดอะไร เพียงแค่ต้องการทำให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้นมันผิดตรงไหนกัน............

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แกตัองไปเรียนที่อเมริกา จียง!!!" เสียงของคนที่มีอายุพูดอย่างเคร่งขรึม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด

 

 

 

"ผมไม่ไป ผมไม่อยากไป ผมจะเรียนที่นี่ พ่อเลิกห้ามผมสักที "จียงยังคงยืนกรานหนักแน่น ดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

 

 

 

"แกมีเหตุผลอะไร ไอ้คณะที่แกจะเรียนมันไร้สาระสิ้นดี จบมาแกจะทำอะไรได้!!!"ผู้เปนพ่อยังคงพูดโดยยกเหตุผลมากมาย

 

 

 

"............"

 

 

 

"แล้วไอ้ดนตรีกิ๊กก๊อกอะไรพวกนั้นที่แกไปพยายามแข่งนั่นอีก เฮอะ!!! "จียงได้แต่เงียบฟังผู้เปนพ่อกล่าวต่อไป ปากบางเม้มกัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างครุ่นคิดว่าจะบอกผู้เปนพ่ออย่างไรดี จนริมฝีปากสีสวยเริ่มจะช้ำตามแรงกดของเจ้าตัว

 

 

 

"..............."

 

 

 

 

"ก็แค่เต้นกินรำกินมันจะไปได้ดีได้ยังไง อีกอย่างยังไงแกก็ต้องมาดูแลกิจการต่อจากชั้นอยู่ดี ฉะนั้นเลิกคิดซะ แล้วเตรียมตัวเก็บเสื้อผ้าไปเรียนที่โน่นอยู่กับป้าแกได้เลย"ผู้เปนพ่อพูดจบก็หันหน้าหนีเจ้าลูกชายหัวดื้อทันที พลางเสมองออกไปนอกหน้าต่าง เค้าไม่อยากมองหน้าเจ้าลูกชายเลยมันไม่ไหวจริงๆ

 

 

"พ่อไม่เคยถามผมเลยสักครั้ง ฮึก...ฮึก.." จียงก้มหน้างุด น้ำใสๆค่อยๆทิ้งตัวลงพรมสีสวยเบื้องล่าง

 

 

 

"พ่อเคยรู้มั้ยว่าผมต้องการอะไร......."

 

 

 

"ชอบอะไร......."

 

 

 

"อยากได้อะไร......ฮึก..ฮะ..อือ.."

 

 

 

"ผมมีความสุขมั้ย?กับสิ่งที่พ่อจัดแจงให้...ฮือ..อือ..อะ....ฮึก"

 

 

 

 

"พ่อพยายามทำให้ผมทุกอย่าง คิดว่าผมคงมีความสุข ..."

 

 

 

 

"แต่พ่อรู้อะไรมั้ย?"จียงยังคงพูดต่อไปมือบางยกขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆเพราะตอนนี้มันเริ่มพล่าจนเริ่มมองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าคนเปนพ่อกำลังทำอะไร

 

 

 

 

"สิ่งเดียวที่ผมต้องการในตอนนี้..อึก...ฮึก..ฮึก" จียงพยามกลั้นสะอื้นก่อนที่จะพูดต่อ....

 

 

 

"ผมแค่อยากให้พ่อ'เข้าใจ'ผมมากกว่า " 

 

 

 

"........."คำพูดของจียงทำให้ผู้เปนพ่อเองพูดอะไรไม่ออกไม่แต่ยืนนิ่งรับฟังเท่านั้น

 

จียงพูดจบก็ไม่รอให้ผู้เปนพ่อพูดใดๆต่อ สองเท้าก้าวออกจากห้องทำงานของผู้เปนพ่อทันที ณ เวลานี้จียงคิดแล้วว่า อยากทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการบ้าง  ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยได้ทำอะไรตามใจตัวเองเลย ไม่ว่าจะ กิน เรียน การแต่งตัว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปนไปตามทีาผู้เปนพ่อจัดแจงให้ทั้งสิ้น ไม่เคยที่จะได้ตัดสินใจเองเลยสักครั้ง ทุกๆวันหยุดจียงไม่เคยที่จะได้ไปเที่ยวเล่นอย่างเพื่อนๆคนอื่นเลย ต้องเรียนพิเศษตลอด ไม่ก็ต้องไปเข้าคอร์ดเรียนเกี่ยวกับการเข้าธุรกิจ  เสื้อผ้าก็ทำราวกับจียงเปนดั่งตุ๊กตา นึกอยากให้ใส่อะไรก็จัดแจงมาให้ กระทั่งสีของมันจียงเองก็ไม่เคยแม้แต่จะได้เลือกเองเลยสักครั้ง............

 

 

 

ในเมื่อผู้เปนพ่อไม่สนับสนุน ให้จียงมีแนวทางของตนเอง ต้องอยู่ในกรอบเดิมๆ วันนี้ ควอนจียง คนนี้จะขอเลือกเส้นทางของตนเอง จียงขอเลือกที่ไปตามฝัน ทำตามความต้องการและความชอบของตนเอง พร้อมกับการไปหาคนคนนั้นที่ทำให้หัวใจของ ควอนจียง คนนี้เต้นแรงได้ทุกครั้งที่เจอเช่นกัน แม้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ จะต้องแตกหักกันกับผู้เปนพ่อก็ยอม และจะไม่มีวันเสียใจกับเส้นทางที่ตัวเองเลือกเด็ดขาด..............

 

 

 

 

 

**หึหึหึ ชื่อเรื่องแลดูไม่เห็นจะเกี่ยวเลยเนอะ5555 เอาน่าาาาหยวนๆหน่อยละกันนะ อืมมมมมม แต่เอางี้ดีกว่า มาช่วยกันตั้งดีมั้ยใครที่เข้ามาอ่านแล้วลองส่งชื่อเรื่องที่เหมาะกับเรื่องนี้มาสักคนละชื่อดีมั้ย 555 

 

 

 

ปล.พอดีฟีลมาแต่ตึ๊บชื่อที่เหมาะกะคุนควอน55555