noise

บทนำ 

กลางดึกของวันธรรมดาที่ควรจะเงียบสงัดเช่นทุกวันปรากฎเสียงดังปลูกให้ผู้คนที่อยู่ในระแวกนั้นหลุดจากนิทราพร้อมความสงสัย บ้างหวาดกลัว บ้างตกใจ ต่างคนต่างนี้คาดเดาถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนพากันออกไปหาคำตอบที่มาของเสียงดังสนั่นราวกับฟ้าถล่ม

ไม่นานนักคนจำนวนมากก็ออกจากเคหสถานออกมายืนดูเหตุการณ์เบื้องหน้า เสียงรถกู้ภัยหลายสิบคันขับมาตามถนน

ทุกคันมุ่งหน้ามายังซากปราหลักพังของตึกที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่ถึงเดือน เหตุการณ์โกลหลเกิดขึ้นหลังเสียงดังนั้นปรากฏไม่ถึงสิบนาที กู้ภัยทีมแรกเข้ามาประเมิณสถานการณ์ก่อนขอกำลังเสริมเป็นรถพยาบาลหลายคัน รวม ทั้งเครนและอุปกรณ์หนักสำหรับช่วยชีวิตที่อาจยังมีลมหายใจ  ผู้คนที่มุงดูต่างวิพากท์ วิจารณากันไปต่างๆนานาหากแต่เรื่องเราจริงแล้วหรือสาเหตุจริงนั้นเป็นเช่นไรหามิใครให้คำตอบได้

จากเสียงดังสนั่นราวฟ้าถล่มที่เรียกให้ผู้เกี่ยวข้องและไม่เกี่ยวข้องมาที่นี้  สิ่งที่ตามมานั้นถือเสียงเครื่องจักรใหญ่ เสียงรถหวอเข้าออกเป็นว่าเล่น เหล่าหน่วยกู้ภัยหลายสิบชีวิตทำงานกันลืมเวลา  ร่างแล้วร่างเล่าถูกทยอยออกมาอย่างต่อเนื่อง บางร่างยังมีลมหายใจ และบางร่างก็ไม่มีเสียแล้ว ซึ่งนั้นเป็นธรรมดาของการค้นหาและช่วยเหลือผู้ประสบภัยจากเหตุการณ์ตึกถล่ม ตอนนี้เวลาเดินผ่านไปแบบไร้ซึ่งคนสนใจ หลังจากการเข้ามาของหน่วยกู้ภัยไม่นานข่าวก็แพร่สะพัดออกไปจากบริเวณใกล้ๆก็ไปถึงหูนักข่าวความวุ่นวายเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อนักข่าวจากทุกสำนัก ทั้ง หนังสือพิมพ์และโทรทัศน์เดินทางมาถึง กระจอกข่าวเร่งเก็บข้อมูลเพื่อรายงานไปยังสถานีให้เร็วที่สุดทำให้ภาพที่ปรากฏที่วุ่นวายไปใหญ่และความวุ่นวายนั้นก็ทวีคูณเมื่อข่าวรายงานออกไปเหล่าบรรดาญาติพี่น้องของผู้ที่อาศัญในตึกต่างเดินทางมาเพื่อค้นหาบุคคลอันเป็นที่รัก เสียงงอื้ออึงที่ไม่รู้จะจบสิ้นเมื่อใดประกอบขึ้นจากเสียงเครื่องจักร ผู้ช่วยชีวิต ผู้รอดชีวิต ผู้สังเกตการณ์ ผู้รอคอยความหวัง ผู้หวังเสนอข่าว คงมีเพียงร่างที่ไร้วิญญาณในห่อผ้าขาวกระมังที่สงบที่สุดในบริเวณนี้ การกระบวนการช่วยชีวิตตามขั้นตอนดำเนินไป นาทีแล้วนาทีเล่าชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า จนตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเป็นสัญญาแห่งวันใหม่แต่ดูเหมือนว่าที่อย่างที่นี้ยังไม่มีที่ท่าจะหยุดลงเพราะร่างยังคงถูกลำเลียงออกมาอย่างต่อเนื่อง จากเช้าเป็นบ่าย จากบ่ายใกล้เย็นร่างที่ผู้ทำออกมาลดๆ ลดๆ และไม่เหลือในที่สุด เหล่ากู้ภัยยังคงค้นหาไปทั่วบริเวณเพื่อหวังเพียงหนึ่งลมหายใจที่ยังเหลืออยู่ ทุกอย่างดำเนินมาจจนบรรจบเวลาที่เกิดเหตุการณ์ หัวหน้ากู้ภภัยรำพึง

 "24ชั่วโมงแล้วสินะ" 

"ผมขอประกาศยุติการคนหาแต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนมากครับส่วนใครที่สงสัยว่าญาติพี่น้องจะอยู่ในที่เกิดเหตุแจ้งเรื่องไว้กับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจนะครับ"

พนักงานกู้ภัยเตรียมเก็บอุปกรณ์ บ้างยังนังพักบนซากปรักหักพังด้วยความเหนื่อยล้า

"เพื่อนฉันยังอยู่ในนั้น" เสียงตะโกนด้วยความดังหายสิบเดซิเบลทำให้พื้นที่ที่เพิ่งกลับสู่่ความสงบแตกตื่นอีกครั้ง"ไม่มีแล้วครับคุณเราค้นหาทุกซอกทุกมุมแล้ว" หัวหน้ากู้ภัยวิ่งมาประจันหน้ากับหญิงสาวที่ทำท่าจะเข้าไปคุ้ยเศษซากเพื่อนำร่างเพื่อนของเธอออกมา"ไม่จริงเพื่อนฉันอยู่ในนั้น""ไม่มีจริงๆนะครับเราหาดีแล้วคุณติดต่อเจ้าหน้าที่หรือโรงพยาบาลดีหรือยัง""ชั้นหาจนไม่รู้จะหายังไงแล้วไม่มีเพิ่อนชั้นแน่ๆเธอต้องอยู่ในนั้น""ไม่น่าเป็นไปได้นะครับ""ทำม่ะ ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพลาดนี้มันหาคนในตึกเซ่งเต็งที่ถล่มลงมานะไม่ใช่ขอให้คนออกลูกเป็นลิง"เสียงโวยวายดังไกลคนที่อยู่บริเวณนั้นมองกันเป็นตาเดียวแต่เสียงนั้นเป็นเพียงเสียงแววๆไปหลังซากตึกที่มีทีมคนหานั่งพักอยู่

"มีคนอยู่ทางนี้" เสียงนี้สิดังกว่าเสียงโวยวายด้านหน้า ทำเอาพนักงานมองหาเป็นตาเดียว

"ช่วยด้วย.....ช่วยด้วยฉันอยู่ทางนี้ ช่วยยยยยย"

พนักงานเดินตามหาเสียงขอความช่วยเหลือโดยไม่ได้สนใจเสียงบอกทาง พนักงานคนหนึ่งส่องไฟฉายไปกระทบกับแววตาที่กำลังจะปิดสนิทของหญิงสาวผู้หนึ่งที่ลลมหายใจของเธอเเผ่วเบาจนแทบไม่มี