-ซูเปอร์สตาร์กิ๊กสาวซ่าปาปารัซซี่-

ลำดับตอนที่ #2 : chapter#2: ข่าวฉาว(อีกครั้ง)

 ดวงอาทิตย์ดวงโตค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า โปรยแสงแห่งรุ่งอรุณ ผ่านผ้าม่านสีบางเบาเข้ามากระทบยังใบหน้าได้รูปของหญิงสาว  แต่เธอก็ยังคงหลับสนิทไม่ปล่อยให้แสงแดดและเสียงนกร้องเข้ามารบกวนได้ ...จนกระทั่งเสียงนกร้องแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเพลงแสบแก้วหูที่ดังมาจากบ้านข้างๆ
 
" อะไรกันเนี่ย " เมล่าผุดลุกขึ้นมานั่งอยู่บนที่นอนอย่างงัวเงียแล้วคิดว่าจะหยุดเสียงเพลงนั่นยังไงดีแต่ว่าคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกได้แต่ตะโกนเรียกน้องสาวที่ดูเหมือนว่าจะตื่นก่อนเธอนานแล้ว " ไม.......มายยยยยยย !! " สักพักก็ได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันไดตึงตัง

 " อะไรๆ เรียกซะดัง "

 " ถ้าไม่เรียกดังแล้วจะได้ยินมั้ยล่ะ " เมล่าพูดกึ่งตะโกนอย่างหงุดหงิด

 " เอาน่า มีอะไร " 

 " ช่วยหยุดไอ้พวกนั้นที..เสียงดังชะมัด "

 " ทำไมพี่ไม่ไปหยุดเอง นี่มันก็สายจะตายแล้ว..ตื่นได้แล้วมั้ง " ไมพยายามเถียงพี่สาวด้วยเสียงที่ดังที่สุดเท่าที่จะตะโกนได้  แต่ใบหน้าบึ้งตึงของเมล่าทำให้เธอต้องรีบเดินไปยังบ้านข้างๆทันทียิ่งเดินเข้าไปใกล้ประตูบ้านเท่าไรก็รู้สึกว่าหูจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆมากเท่านั้น " กดออดจะได้ยินมั้ยเนี่ย " เธอพูดกับตัวเองทั้งที่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองซะด้วยซ้ำ            ความพยายามที่จะเรียกเจ้าของบ้านออกมาไม่เป็นผลสำเร็จหลังจากที่เธอกดออดอยู่หลายสิบครั้ง เธอจึงตัดสินใจว่าจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปเอง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าบ้านที่มีชายหนุ่มอยู่สองคนนั้น..

 " เป็นระเบียบกว่าบ้านฉันซะอีกแฮะ " 

 " ถึงกับอึ้งเลยรึไง " โยชิเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยผ้ากันเปื้อนและตะหลิวไม่ผิดอะไรกับชุดแม่ครัวที่บ้านเธอ

 " คะ..พูดว่าอะไรนะคะ " ไมทำท่างง ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่วิทยุสเตอริโอเครื่องใหญ่ เธอไม่ลังเลที่จะเดินไปปิดมันทันที

 " คุณมีธุระอะไร " ชายหนุ่มถามขึ้นมาโดยที่มือของเขายังถือตะหลิวอยู่

 " เปล่าค่ะ แค่จะมาปิดเพลง " เอ่ยจบชายหนุ่มอีกคนก็เดินลงบันไดมา

 " อ่าว คุณน้องสาว จะมากินข้าวเช้าด้วยกันหรอครับ " ยูคิพูดอย่างร่าเริง

 " อ๋อ..เปล่าค่ะ แค่จะมาบอกให้ปิดเพลงหน่อย มันดังน่ะค่ะ..เอ่องั้นไปก่อนนะคะ " ไมเดินออกไปพร้อมกับคิดว่าบางทีพี่น้องคู่นี้อาจจะมีอะไรมากกว่าพี่น้องจริงๆก็ได้ถึงได้อยู่กันเหมือนสามีภรรยาแบบนี้

 " ดังๆก็ดีแล้วนี่ เหมือนยัยพี่สาวจะชอบ.. " ยูคิเอ่ยอย่างร่าเริงเพราะจากการสังเกตการณ์ผ่านหน้าต่างห้อง เพลงของเขาทำให้ยัยพี่สาวลุกขึ้นจากที่นอนได้อย่างหัวเสียสุดๆเลยทีเดียว

 " จะไปแกล้งเขาทำไม " 

 " แก้แค้นไง..ต้องทำให้ยัยนั่นหัวเสียสุดๆกว่านี้อีก " 

 " ก็แก้ข่าวไปแล้วไม่ใช่รึไง เรื่องก็น่าจะจบๆ " 

 " ไม่ได้หรอก ตั้งใจว่าจะแก้แค้นก็ต้องแก้แค้น..ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ " 

 " ติดใจแล้วล่ะสิไม่ว่า "

 " ผู้หญิงแบบนั้นน่ะนะ  โธ่พี่ ผู้หญิงมีให้เลือกตั้งเยอะแยะ ดีไม่ดีวิ่งเข้ามาหาเลยด้วยซ้ำ " 

 " แล้วเมื่อวานยังพูดว่าเอาจริงอยู่ " 

 " ก็พูดเล่นๆ " 

 " ก็บอกเองไม่ใช่หรอว่าพูดจริง " ในที่สุดการต่อล้อต่อเถียงของสองพี่น้องก็ต้องหยุดลงด้วยเสียงออดที่ดังขึ้นอย่างถี่ๆ  แต่ก่อนที่จะมีใครไปเปิดประตู.. หญิงสาวตัวเล็กก็เดินถือกระเป๋าเดินทางใบโตเข้ามาในบ้านอย่างหงุดหงิด

 " กดออดตั้งหลายทีแล้วนะ ทำไมไม่เปิดประตูให้ น่ารำคาญจริงๆ " 

 " เอมิ! " ชายหนุ่มสองคนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าสาวน้อยคนนั้น     

 ..ภาพทั้งหมดถูกบันทึกลงในกล้องของเมล่าเรียบร้อย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในบ้านหลังนั้นมันก็สร้างแต่กำไรให้เธอ ยิ่งมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักเข้าไปปรากฎตัวอยู่ด้วย ยิ่งน่าสนุกเข้าไปใหญ่  แต่ในใจดันหงุดหงิดชอบกล
 
                                                        +  + + + + + + +
 
 " ข่าวช็อควงการเพลงอีกครั้ง ยูคิวงPyrex พาสาวสวยเข้ามาอยู่ในบ้าน ...นี่อะไรพี่ รูปจากมุมสูงแบบนี้ไม่มีที่ไหนถ่ายได้นอกจาก..บ้านเรา " 

 " ได้เงินมาตั้งเยอะนะ " 

 " เอ๊ะ..แต่ว่าจริงหรอที่มีผู้หญิงขนข้าวของเข้าไปในบ้านนั้นน่ะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องแล้วตั้งแต่ข่าวลงก็มีนักข่าวรุมเต็มหน้าบ้านไปหมด " 

 " คงเป็นแฟนหมอนั่นล่ะมั้ง หน้าตาก็ดีแถมดังจะมีแฟนก็ไม่แปลกนี่ " ยิ่งพูดเมล่าก็ยิ่งหงุดงหงิด
 
" นั่นสินะ แต่ว่าพรุ่งนี้ไปโรงเรียนเตรียมตัวให้ภัสโวยใส่ได้เลย " ไมเอ่ยถึงนภัสซึ่งก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอเช่นกัน   แต่ทว่าไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้นภัสก้มาปรากฎตัวที่บ้านเธอซะแล้ว

 " ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะทำแบบนี้ยัยพาเมล่า  เธอตัดต่อขนาดนั้นได้ยังไง " นภัสโวยวายเสียงดัง

 " นี่ ฉันไม่ได้ตัดต่อนะแล้วก็ยืนยันว่าผู้หญิงคนนั้นขนข้าวของเข้าไปในบ้านนั้นจริงๆแล้วก็ยังอยู่ในบ้านหลังนั้นด้วย " เมล่าเถียง 

 " ไม่เชื่อ ยูคิจะทำแบบนั้นได้ยังไง เค้าเป็นนักร้องที่แสนบริสุทธิ์นะยะ " 

 " เงียบๆสิ สองคนนี้ก็.. แม่อยู่ข้างบนห้องเดี๋ยวก็ได้ยินหรอก " ไมรีบห้าม
 
" เดี๋ยวเรจะตามมา  ขอมาอาศัยบ้านเธอซักพัก เค้าอยากจะรู้ว่าข่าวจริงๆเป็นยังไงเพราะตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดียูคิก็ออกไปทำงานไม่ได้ด้วย ..เพราะเธอแท้ๆ " นภัสทำท่าเศร้าประชดเพื่อน

 " สมควรแล้ว ก็อยากทำตัวให้ฉาวโฉ่แบบนั้นเอง..เอ๊ะแต่ว่ามาอาศัยงั้นหรอ อาศัยหมายความว่าไง "

 " ก็หมายความว่าค้างคืนน่ะสิครับ " หนุ่มผมแดงเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆสามสาวพร้อมกะเป๋าเสื้อผ้า

 " บ้านฉันไม่ใช่โรงแรมนะ จะมาค้างได้ไง แล้วพวกเราก็ยังต้องไปโรงเรียนด้วย " เมล่าเริ่มโวยวายอีกครั้ง  นี่มันเป็นความผิดเธอแท้ๆเลยรึไงนะถึงต้องมารับกรรมอะไรขนาดนี้

 " มาค้างแค่คืนเดียวแหละครับ จะวางแผนช่วยคุณยูคิออกมาจากบ้านหลังนั้น แล้วยังไงบ้านคุณเมล่าก็เหมือนโรงแรมอยู่แล้ว " 
 
" นั่นสินะ..ใหญ่โตขนาดนี้ " นภัสเสริม

 " แต่ว่า... " เมล่าพยายามจะเถียง

 " คิดซะว่าชดใช้กรรมที่ทำไปก็แล้วกันนะพี่ " ไมตบหลังพี่สาวเบาๆ แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง   คืนนั้นการวางแผนช่วยยูคิออกจากเหล่านักข่าวที่มาตั้งเต็นท์อยู่หน้าบ้านก็เริ่มต้นขึ้น โดยมีไมและเรเป็นผู้ช่วยกันวางแผนส่วนเมล่าก็ได้แต่นั่งดู

 " เอาล่ะ  พี่จะต้องเป็นคนเข้าไปช่วยคุณยูคิออกมา " 

 " ทำไมต้องเป็นฉัน " เมล่ารีบทำหน้าบึ้งใส่น้องสาว

 " ก็มันต้องปีนรั้วข้ามไป ฉันปีนรั้วไม่เก่งพี่ก็รู้ว่าฉันปีนไม่ได้ ส่วนเรก็เจ็บเข่าน่ะ " 

 " แล้วโทรไปบอกให้หมอนั่นปีนมาเองไม่ได้รึไง " 

 " คุณยูคิเค้าตัดโทรศัพท์น่ะครับคงเพราะนักข่าวโทรไปเยอะ " 

 " ทำไมหมอนั่นไม่แก้ข่าวเหมือนคราวที่แล้วซะก็หมดเรื่อง ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลยซักนิด " เมล่าเอ่ยอย่างหงุดหงิดขณะที่ทั้งสามยืนอยู่ข้างรั้วบ้าน

 " ก็ ไม่มีหรอกครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำไปทำไมแต่มันก็น่าสนุกดีนี่ครับ " เรเอ่ยขณะที่เมล่าปีนลงไปถึงพื้นสนามหญ้าบ้านยูคิแล้ว

 " นายนี่มันบ้าที่สุดฉันจะกลับ " 

 " อย่าให้เสียเที่ยวเลยครับ " เมล่าจึงจำต้องออกวิ่งเบาๆเข้าไปในบ้านของยูคิซึ่งมืดตึ๊ดตื๋อ

 " อยู่ไหนกันนะ..โอ๊ย..อ๊าย " เธอเดินชนโต๊ะชนเก้าอี้ไปอย่างไร้ทิศทางจนกระทั่ง มือหนึ่งคว้าแขนเธอเอาไว้

 " มาทำอะไร " เสียงเย็นชาของยูคิเอ่ยขึ้นท่าทางเขาจะโกรธไม่น้อยกับสิ่งที่เธอทำไว้

 " ก็มาช่วยนายออกไปน่ะสิ " 
 
" ช่วยทำไม.. ให้ออกไปเจอนักข่าวพวกนั้นรึไง ยัยบ้า " 

 " เรบอกให้มาบอกนายว่าเขารออยู่ที่บ้านฉันอยากจะฟังเรื่องจริง  ..เร็วๆซี่ " เมล่าคว้ามือยูคิแล้ววิ่งออกมานอกบ้านแต่ทว่า

 " เฮ้ย! มีคนอยู่ตรงนั้น " เสียงนักข่าวดังขึ้นพร้อมเสียงชัตเตอร์และแสงแฟลชวูบวาบมาที่คนทั้งสอง

 " ตายแล้ว " เมล่าเอ่ยอย่างกระวนกระวายไม่นึกเลยว่าการโดนถล่มถ่ายรูปแบบดาราจะน่ากลัวอย่างนี้

 " ตายอะไร เขาอุตส่าห์ถ่ายเรานะ " ยูคิเอ่ยพร้อมกับหัวเราะในลำคอ 

 " อะไรของนายรีบมาสิ " เมล่าพยายามดึงตัวยูคิแต่ทว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนไหวสักนิด

 " เธอน่ะแหละ มานี่.. " เอ่ยจบก็รวบตัวหญิงสาวเขามาในอ้อมกอด พร้อมกับจุมพิตเธอเข้าไปเต็มแรง  

 " หยุดนะ! " หญิงสาวขัดขืนเต็มที่แต่ก็ถูกรวบตัวเข้าไปอีกครั้ง " หยุด! " คราวนี้เธอผลักเขาจนล้มลงไปตัวเธอเองรีบวิ่งตรงไปยังรั้วบ้านปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันระวังต้นไม้ที่เลื้อยระโยงระยางอยู่บนรั้วนั้นแล้วขาก็ไปสะดุดเข้าจนได้

 " ว๊ายยย " เมล่าตีลังกาลงมานอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น น้ำตาเล็ดออกมาเพราะแขนปวดระบม 

 " แขนหักแล้วมั้งเธอ " ยูคิซึ่งปีนตามมาเอ่ยขึ้น พร้อมกับช้อนตัวสาวร่างบางขึ้นมา

 " แขนหักไม่ได้ขาหักนะยะ ปล่อยช้านน " เมล่าดิ้นสุดแรงเกิด

 " อย่าดิ้นสิ..ตกลงไปเดี๋ยวก็หลังหัก " ยูคิอุ้มหญิงสาวไปยังห้องที่เรและไมอยู่  ทั้งสองได้แต่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ในห้อง หลังจากเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดและตะลึงกับภาพที่เกิดขึ้นถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่ามันเรื่องอะไรกันก็ตาม

 " ปล่อยเธอลงมาครับ " เรพูดกับรุ่นพี่ร่วมวงหลังจากที่นึกได้ว่าในฐานะคนที่ชอบเมล่าแล้วเขาควรจะโกรธอย่างสุดๆ  ยูคิเองก็ปล่อยเมล่าลงแต่โดยดี

 " พี่ควรจะไปโรงพยาบาลนะ แขนหักเนี่ยไม่ใช่เรื่องเล็กๆ..เอ่อ คุณยูคิขับรถได้มั้ยคะ
" ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนคนขับรถและพ่อกับแม่ที่กำลังหลับอยู่ยูคิจึงขับรถไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดพร้อมกับเร ไมและเมล่า

 " คุณยูคิ ข่าวนั้นมันอะไรกันครับ " 

 " ก็แค่ญาติน่ะ มาจากญี่ปุ่นจะมาอยู่ด้วยก็แค่นั้น " 

 " แค่นั้นเองหรอครับ ..แล้วทำไมต้องจูบกันด้วยเมื่อกี้ " เรทำเสียงเข้มขึ้นมาทันที

 " ไม่ได้จูบกันนะยะ อีตานั่นมาจูบฉันต่างหาก " 

 " ก็แค่การแก้แค้นเล็กๆน้อยๆน่ะ..จูบแรกด้วยล่ะสิ " ยูคิเอ่ยจบก็หัวเราะเสียงดัง

 " จูบ.....แรกที่ไหนกันล่ะ " เมล่าเอ่ยเสียงอ่อย

 " ห่ะ! หน้าอย่างเธอเนี่ยนะ อย่ามาโกหกใครจะโง่ขนาดจูบเธอได้ลง " 
 
" ฮ่า ฮ่า ..มาเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่านะครับ " อยู่ดีๆเรก็เอ่ยขึ้นเสียงดัง พยายามทำหน้าร่าเริง

 " หรือว่า..เป็นนาย.. "