คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 n d S t o r y
2 n d S t o r y
JUNHOE X JINHWAN
Rather than I become hating you, I miss you more
Rather than I feel sad, I miss you too much
Is this aint it, Is this aint it
------------------------------------------------------------------------------------------------------
“จินฮวานฮยอง”
แชะ!
“ห้ะ..อะไรอ่ะ” คนตัวเล็กหน้าเหวอ เพราะโดนแอบถ่ายไม่รู้ตัว
“555 ดูหน้าฮยองดิ” พูดพร้อมโชว์รูปถ่าย แถมหัวเราะดังลั่น
“ย่า! เอามานี่เลยนะจุนฮเว” แล้วสงครามแย่งรูปถ่ายก็เกิดขึ้น แต่พี่ใหญ่ตัวเล็กจะไปสู้แรงเด็กโข่งอย่างจุนฮเวได้ยังไง ในเมื่อแย่งรูปถ่ายไม่ได้ คนตัวเล็กจึงคว้ากล้องขึ้นมาถ่ายรูปเอาคืนกลับซะเลย
“5555” คนเป็นน้องยังคงหัวเราะปากกว้างตาหยี ไม่ทันรู้ตัวก็
แชะ!
“หน้านายก็ตลกไม่แพ้กันหรอก 5555” คนตัวเล็กโชว์รูปฝีมือตัวเองให้อีกฝ่ายดู ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยกันทั้งคู่
“555”
“555”
“เรามาถ่ายรูปดีๆกันเถอะฮยอง” พูดพร้อมดึงกล้องที่อยู่ในมือคนตัวเล็กมาถือซะเอง “ที่มีอยู่ตอนนี้มีแต่รูปน่าเกลียดๆ”
“ก็นายมันน่าเกลียดนี่ 555” คนตัวเล็กตอบกลับไปทั้งที่ยังคงมองรูปทั้งสองใบอยู่ในมือ
“ย่า! มานั่งนี่ดีๆเลย” เด็กตัวสูงละมือจากกล้องมาดึงคนตัวเล็กให้นั่งลงบนตักของตนเอง
“บู่วว -3-“
“ทำหน้าดีๆหน่อยฮยอง จะถ่ายแล้วนะ” แล้วทั้งคู่ก็หันไปยิ้มกว้างใส่กล้อง
.
.
รูปใบนั้นที่เคยมีความสุขอยู่ทุกครั้งที่ได้มอง
แต่มาวันนี้กลับไม่เป็นอย่างเคย
“ทำอะไรอยู่น่ะฮยอง”
“คุยกับเพื่อนน่ะ แป๊บนะ” คนตัวเล็กหันกลับมาตอบ แล้วลุกออกไปคุยที่นอกระเบียง
เขาไม่ได้เอะใจเลยสักนิด
“จุนฮเว เดี๋ยวฉันจะออกไปหาเพื่อนนะ”
“ใครเหรอฮยอง”
“บาบิน่ะ” คนตัวเล็กตอบพร้อมหยิบกระเป๋าตังและเสื้อคลุมเตรียมออกจากห้อง “มันมีปัญหานิดหน่อย พี่ว่าจะไปดูมันน่ะ”
“โอเค แล้วจะกลับมากินข้าวเย็นไหม”
“ไม่แน่ใจ แต่น่าจะนะ”
“โอเค”
“ไปนะ อยู่ห้องดีๆล่ะ” คนตัวเล็กหันกลับมาโบกมือลาก่อนออกจากห้องไป
สุดท้ายเย็นวันนั้นเขาต้องกินข้าวคนเดียว พร้อมกับจานข้าวอีกใบที่เตรียมไว้รอคนที่บอกว่าจะกลับมากินด้วยกัน
.
.
มันเริ่มตั้งแต่วันนั้น
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
จินฮวานฮยองเริ่มออกไปหาเพื่อนบ่อยขึ้น ผมกลับมาห้องทุกวันพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนตัวเล็กนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาเหมือนเคย พอโทรถามว่าอยู่ไหน ก็ได้รับคำตอบกลับมาเหมือนทุกที
“อยู่กับเพื่อนน่ะ เดี๋ยวกลับไปช้าหน่อยนะ”
ผมยังคงใช้ชีวิตเหมือนปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แต่ลึกๆแล้วผมรู้ว่าทุกมันไม่เหมือนเดิม จินฮวานฮยองเปลี่ยนไป…
.
.
จนกระทั่งวันนึง
“จุนฮเว”
“ว่าไงฮะ”
“ฮยองว่า...”
“ครับ?”
“ฮยองว่า เราเลิกกันเถอะ”
เหมือนโลกทั้งใบของผมพังลงตรงหน้า ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงวันนี้จะต้องมาถึง วันที่ฮยองเขาเปลี่ยนใจไปรักใครอีกคน ผมจำได้ว่า ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูก ร่างกายเหมือนถูกน้ำเย็นสาดตั้งแต่หัวลงไปถึงปลายเท้า ชาไปทุกส่วน จินฮวานฮยองเข้ามากอดผมพร้อมพูดขอโทษเป็นร้อย เป็นพันครั้ง
น่าแปลกใจทั้งๆที่ผมควรจะเกลียดเขา
แต่ในหัวของผมกลับเอาแต่คิดถึงเรื่องของเขา "จินฮวานฮยอง"
มันไม่ควรเป็นอย่างนี้ซิ
.
.
‘แต่ถึงยังไงผมยังคงรักเขาอยู่ดี’
รูปถ่ายที่เต็มไปด้วยความสุขในวันนั้น ตอนนี้กลับเปื้อนคราบน้ำตาของเด็กหนุ่มคนที่เคยยิ้มกว้างอยู่ในภาพ...
ความคิดเห็น